สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 7

มีนาแงะมือชายแปลกหน้าออก ก่อนจะมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างละเอียด อายุดูใกล้เคียงกับมาร์ช ใบหน้าเองก็คล้ายคลึงกันสามส่วน ตัวสูง ดูเพียงรูปลักษณ์ภายนอกก็นับว่าดูดี เพียงแต่เรื่องหน้าตาถ้าให้เทียบกับมาร์ชก็ยังถือว่าห่างไกลกันอีกมาก

เธอรู้ในทันทีว่าคนคนนี้น่าจะเป็นธารณ์ พี่ชายต่างแม่ของมาร์ช

“ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันเป็นภรรยาของมาร์ชแล้วทำไมยังไม่ถอยไปอีก!” มีนาเห็นธารณ์เหลาะแหละขนาดนี้ พลันรู้สึกเกลียดคนคนนี้สุดๆ

ธารณ์กลับยิ่งเข้ามาใกล้เธอจนเลยเถิด พลางเอ่ยที่ข้างหูเธอว่า “ได้ยินพวกคนใช้พูดกันว่า เมื่อคืนเธอกับมาร์ชเข้าเรือนหอกันแล้วจริงๆ เจ้าคนปัญญาอ่อนนั่นเข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ มันทำให้เธอพอใจได้หรือไง?”

เขากลับมาจากเมืองนอกพร้อมพ่อแม่ ทันทีที่ลงจากเครื่องณนนก็ไปที่บริษัทกับวรรณทีเดียว มีเพียงเขาที่กลับมาบ้านตระกูลธวัชพลังกรเพียงลำพัง ทีแรกกะว่าจะมาแหย่เมียของมาร์ชเล่นสักหน่อย

แต่พอเขาเห็นมีนาในระยะใกล้ชิดแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าคนปัญญาอ่อนนั่นจะได้แต่งกับเมียที่ดีเลิศขนาดนี้ แม้กระทั่งตอนโกรธก็ยังน่ามองจนละสายตาไม่ได้

“ไร้ยางอาย!” มีนาผลักเขาออก พลันง้างมือจะตบหน้าเขา

ธารณ์จับมือเธอไว้ แล้วเปลี่ยนมาคว้าข้อมือเธอแทน ก่อนจะเอ่ยแทะโลมว่า “นิสัยร้อนแรงเหมือนหุ่นเลย ฉันชอบ เจ้าคนปัญญาอ่อนนั่นจะไปรู้อะไร มาที่ห้องฉันดีกว่า ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่าอะไรคือชายแท้”

พูดเสร็จเขาก็ลากมีนาไปที่ห้องเขา มีนาตกใจกลัวจนต้องเกาะมุมกำแพงตรงปากบันไดเอาไว้แน่นสุดชีวิต พลันเอ่ยอย่างโมโหว่า “ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีกฉันจะตะโกนเรียกคนแน่ ๆ! เป็นถึงพี่ชายของมาร์ชแต่กลับมาล่วงเกินภรรยาเขา คนในบ้านทุกคนจะมองคุณยังไง!”

“ตะโกนสิ ตะโกนให้เต็มที่เลย ตอนนี้ที่บ้านนอกจากพวกคนใช้แล้วจะมีใครอีก! ต่อให้พวกเขามีสิบชีวิตก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องของฉัน!” พูดเสร็จก็ใช้แรงฉุดลากมีนามาที่หน้าห้องตัวเอง

มีนาออกแรงขัดขืนเขาสุดชีวิต ดึงลูกบิดประตูนอกห้องเขาไว้แน่น ไม่กล้าคิดว่าถ้าถูกลากเข้าไปจริงๆจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทว่ายังไงแรงผู้หญิงก็สู้ผู้ชายไม่ได้อยู่ดี ฝืนขัดขืนต่อไปก็มีแต่จะทำให้ตัวเองเสียเปรียบ

“ได้โปรด อย่ากระชากกันแบบนี้ ฉันเองก็ไม่ได้เต็มใจจะแต่งกับคนปัญญาอ่อนนั่น ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้”

ธารณ์ปล่อยเธอออก เดาว่ายังไงเธอก็หนีไม่พ้น ต้องรู้ไว้ว่าในบ้านหลังนี้นอกจากนายท่านก็ไม่มีใครใส่ใจมาร์ชอีกแล้ว นับประสาอะไรกับเมียที่เพิ่งแต่ง คนใช้ในบ้านก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องเขาทั้งนั้น

มีนายืนตัวตรง พยายามให้ตัวเองใจเย็นลง เธอเดินเข้าไปในห้องของธารณ์ พลันกวาดตาสำรวจรอบห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่ขวดไวน์บนชั้นวางเหล้าตรงข้างประตู

ธารณ์เดินตามหลังเธอ ล็อคประตู กำลังจะกอดเธอจากด้านหลัง ทำเรื่องมิดีมิร้าย

ไม่ว่าจะยังไง แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต เธอก็ไม่มีวันยอมให้ธารณ์แตะตัวเธอได้แน่ ๆ!

ทันใดนั้น มือถือเธอก็มีเสียงเรียกเข้า เธอเช็ดน้ำตาไปพลางควักมือถือออกมาจากกระเป๋าไปพลาง ก่อนจะเห็นหน้าจอแสดงชื่อครีม

มีนาสูดหายใจลึก เอ่ยเสียงเย็นว่า “ฮัลโหล มีอะไร?”

“แม่ครับ ผมเอง แม่อยู่ไหนเหรอครับ?” เสียงอธิดังขึ้น

น้ำตามีนาที่เดิมทีจะหยุดไหลพลันซึมออกมาทันที เธอฝืนปั้นยิ้ม เอ่ยว่า “อธิ หนูสบายดีไหม? หลายวันนี้ได้กินข้าวดีๆและนอนดีๆหรือเปล่า?”

“แม่! ผมคิดถึงแม่ คิดถึงจนนอนไม่หลับ......ตอนนอนก็ฝันถึงแม่” อธิเอ่ยเสียงสะอื้นว่า “เมื่อไหร่แม่จะกลับมารับผมกลับบ้านครับ? พวกเขาบอกว่าแม่ไปที่ไกลๆแล้ว ทำไมไม่พาผมไปด้วย......”

อธิยังพูดไม่จบ ก็ปล่อยโฮทันที