สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 47

แค่ฉันบอกว่าไม่อยากนอนกับเขา มันแปลว่าฉันต้องนอนกับคนอื่นงั้นสินะ ฉันละเกลียดความคิดของผู้ชายคนนี้จริง ๆ เลย

ฉันพยายามแกะมือของกำปั้นออก แต่เขากลับยิ่งกำแขนฉันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

“จะตามรังควานฉันไปถึงเมื่อไหร่ !!” ฉันถามเขาไปอย่างเหลืออดแต่ก็ไม่ลดละพยายามแกะมือเขาออกอยู่

“จนกว่าเธอจะเลิกกับมัน”

“ทำไม ถ้าฉันเลิกกับลีโอแล้วนายจะมีความสุข ฉันจะมีความรักกับใครไม่ได้เลยใช่มั้ย !!”

“ใช่”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วสะบัดแขนออกจนหลุด ข้อมือของฉันมันเป็นรอยแดงเถือกเลย

“ฉันนอนกับพริ้ง” กำปั้นมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

นี่ฉันต้องมาอธิบายอะไรให้เขาฟังทำไมกัน แฟนก็ไม่ใช่ แค่อดีตคนรักยังไม่ใช่เลย เขาคือคนที่เคยทำร้ายฉันหนิ !!

“ไป!!” กำปั้นทำท่าจะคว้ามาจับฉันอีกแต่ฉันถอยหนีเขา

“ฉันไม่ไป !!”

ฉันมองไปยังทางออกหอประชุม จากนั้นก็วิ่ง !! วิ่งหนีเขาแบบไม่คิดชีวิต แต่!! พรึบ!! ฉันล้มกระแทกพื้นเสียงดัง ไม่มีใครทำทั้งนั้น เป็นฉันที่วิ่งสะดุดขาตังเอง บ้าจริง !! แผลเก่ายังไม่หาย ขยันหาแผลจริง ๆ เลยฉันเนี่ย

กำปั้นเดินมาถึงตัวฉัน จากนั้นเขาก็นั่งลง สายตามองมาที่ใบหน้าของฉัน “ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน”

เขามองฉันอย่างตำหนิ ก็ที่ฉันล้มแบบนี้มันเป็นเพราะวิ่งหนีเขานั่นแหละ

“ลุกขึ้นไหวมั้ย” กำปั้นถาม แต่เขากลับไม่รอฟังคำตอบจากฉัน เพราะเมื่อถามจบเขาก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นทันที

“ฉันเดินไหว !!” ฉันดิ้น ๆ อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง

“ฉันไม่ไปนอนกับนายหรอกนะ เอาฉันลง !!”

“เดี๋ยวไปส่ง” กำปั้นตอบเสียงเรียบ เขาก้มลงมาทำตาดุใส่ฉันที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้ฉันนิ่งไม่กล้าดิ้นอีก

“ไปส่งที่ห้องพริ้งนะ” ฉันบอก

“อื้ม”

ฉันเชื่อเขาได้จริง ๆ ใช่มั้ย ถ้าเขาพาฉันไปนอนที่ห้องตัวเอง ฉันจะวิ่งหนีจริง ๆ ด้วยนะ ถึงจะเจ็บขาก็เถอะ

กำปั้นอุ้มฉันไปยังที่พัก ซึ่งหน้าที่พักก็มีเพื่อน ๆ ของฉันนั่งรออยู่ แต่กลับไม่เจอลีโอ ไม่รู้ว่าหายไปไหน คงจะนอนแหละมั้ง แบบนี้กำปั้นจะเอะใจหรือเปล่านะ

พอเพื่อน ๆ เห็นว่ากำปั้นอุ้มฉันมา คนแรกที่ลุกขึ้นยืน ท่าทางหาเรื่องคือเลย์ แต่มันก็ถูกเตรั้งแขนเอาไว้เพราะคงไม่อยากให้มามีเรื่องกันที่ค่าย

“เธอนอนห้องไหน ?” กำปั้นถามพริ้ง

พริ้งมีท่าทางเลิ่กลั่กขึ้นมาทันทีก่อนจะตอบ “หะ ห้องนั้น”

จบคำตอบของพริ้ง กำปั้นก็อุ้มฉันเข้าไปในห้องโดยที่เขาไม่ได้สนใจสายตาของเพื่อน ๆ ฉันเลยสักนิด เขาค่อย ๆ วางฉันลงบนเตียงอย่างเบามือ

“อย่าให้รู้ว่าแอบหนีไปนอนกับมัน” กำปั้นพูดกำชับ ไม่สิ ออกคำสั่งต่างหาก

“แล้วถ้าฉันแอบไป ?” พอถามแบบนั้นคนตรงหน้าก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เส้นเลือดปูดที่ขึ้นมาตรงหน้าผากของเขามันทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันอาจจะไม่ปลอดภัยแล้ว

“ก็ลีโอเป็นแฟน...”

“ถ้าเธอเรียกมันว่าแฟนอีกคำ ฉันจะอุ้มเธอไปนอนกับฉัน”

ถึงฉันจะไม่เข้าใจที่เขาพูด ที่เขาทำแบบนี้มันคืออะไร แต่ฉันก็ยอมที่จะเงียบปาก เอาตรง ๆ คือฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอก

กำปั้นหันไปทางประตูห้อง มีเพื่อน ๆ ของฉันยืนมองเราอยู่ เขาหันกลับมามองฉันที่นอนอยู่บนเตียง จู่ ๆ เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจูบลงบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับเสียงหัวใจที่มันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอกำปั้นแล้ว เขากลับไปแล้ว ฉันถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ยังไม่ทันที่จะหายใจได้เต็มปอด พวกเพื่อน ๆ ก็พากันกรูเขามาในห้อง แล้วก็ยิงคำถามใส่รัว ๆ

“เป็นไงอิเจ๊เรียบร้อยดีมั้ย มันทำอะไรมั้ย”

ฉันเจอกำปั้นนะแต่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ เพราะยุ่ง ๆ กันทั้งคู่ แต่รู้ว่าเขามองฉันตลอดเวลา ยิ่งตอนที่ลีโอมาคุยกับฉัน ยิ่งรู้สึกว่าถูกจับตามองมากเป็นพิเศษ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนนักโทษยังไงก็ไม่รู้

“เป็นไงบ้าง” ลีโอถามฉัน

“ก็ ก็โอเค”

ลีโอหลี่ตามองฉัน แต่ก็มีคนมาเรียกให้เขาไปช่วยยกของซะก่อน พอลีโอเดินไป ฉันมองไปทางกำปั้น เห็นว่าเขากำลังเดินมาทางฉัน เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบวิ่งไปหาพริ้งทันที

ช่วงเช้าเราก็ต้องกลับกันแล้ว ทางมหาวิทยาลัยให้หยุดสามวันหลังจากกลับจากค่าย ระหว่างทางกลับ รถบัสจะจอดให้ซื้อของหลายที่พอสมควร ฉันใช้จังหวะนี้ไปหาซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินด้วย

เมื่อกลับมาจากค่าย ฉันก็ต้องขับรถกลับไปที่บ้านเพราะต้องไปทำเรื่องที่จะต้องเดินทางไปต่างประเทศในอีกไม่กี่เดือนที่จะถึงนี้แล้ว เมื่อทำธุระที่บ้านเสร็จก็ต้องรีบกลับมาที่กรุงเทพ ไปทำเรื่องขอหนังสือเดินทาง เดี๋ยวก็ต้องไปทำเรื่องกับทางมหาวิทยาลัย ช่วงนี้มันคงจะยุ่ง ๆ หน่อย

พอกลับมาถึงห้องฉันก็นั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อย ขับรถไปนู้น ไปนี่สามวันติดนี่มันเหนื่อยชะมัดเลย โทรศัพท์แทบไม่ได้จับ

ฉันนั่งมองหนังสือเดินทางของตัวเองที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ อีกไม่นานฉันก็จะไปจากที่นี่แล้ว หวังว่าจะไม่ได้เจอกับเขาอีก คงไม่โชคร้ายถึงขนาดเจอกันที่ต่างประเทศหรอก

ฉันสะบัดความคิดมากมายที่อยู่ในหัวออกไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอะไรไปเรื่อย และก็ต้องตกใจเพราะเห็นว่ามีเบอร์ของกำปั้นโทรมานับร้อยสาย ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เคยโทรมาแบบนี้ แบบนี้มันไม่ปกติแล้วนะ

แกร็ก!! จู่ ๆ ประตูห้องของฉันก็ถูกเปิดเข้ามา ฉันสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบหันไปมอง เป็น ‘กำปั้น’ ที่เดินเข้ามาในห้องฉันด้วยใบหน้าที่บึ่งตึง

“นายมาทำไม !!” ฉันถาม รู้ว่าเขามีคีย์การ์ดห้อง แต่ก็ควรจะมีมารยาทมากกว่านี้หน่อยสิิ มันไม่ใช่ห้องเขานะ

“ฉันมาทุกวัน” กำปั้นจ้องฉันตาเขม่ง “เธอไปไหนมา !!”

“ไปทำธุระที่บ้านมา” ฉันตอบไปตามความจริง แต่ไม่คิดจะบอกหรอกว่าธุระที่ว่าคืออะไร

“ธุระ ? ธุระอะไร” คิดไว้แล้วเชียวว่าเขาต้องถาม

“เป็นอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย”

สายตาของกำปั้นมองมาตรงโต๊ะหน้าโซฟาที่ฉันยืนอยู่ เขารีบพุ่งมาหยิบหนังสือเดินทางของฉันขึ้นไปดู โดยที่ฉันไม่ทันระวัง คือฉันลืมเก็บจริง ๆ ใจมันเต้นรัวเลยตอนนี้ เมื่อเห็นกำปั้นเพ่งมองไปที่หนังสือเดินทางของฉันอยู่

“เธอจะไปไหน ?”