สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 48

น้ำเสียงทุ้ทเข้มเอ่ยถามฉันแล้วมองฉันด้วยสายตาที่จ้องจับผิด

“เรื่องของฉัน”

“เรื่องของเธอ ?” กำปั้นทวนคำพูด ฉันเอื้อมมือไปกะว่าจะแย่งหนังสือเดินทางของตัวเองคืนมา แต่กำปั้นก็หลบได้ทัน

“เอาคืนมานะ !!” ฉันจ้องหน้าเขาตาเขียวปั๊ด ไม่ยุ่งสักเรื่องมันจะตายหรือไงกัน

“จะหนี ?” คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยเชิงถาม ในแววตาของเขาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ฉันสัมผัสได้แบบนั้น

“ไม่!! ทำไมฉันต้องหนี”

“แต่นี่มันหนังสือเดินทางไปต่างประเทศ”

“ไปต่างประเทศแปลว่าหนีงั้นหรอ อย่าหลงตัวเองสิ” ฉันจะแย่งหนังสือเดินทางอีกครั้ง “อะ อร้ายย กรี๊ดด”

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ฉันดันลื่นแถลตัวล้มลงพื้น โดยที่ตอนนี้ร่างฉันนอนทับอยู่บนตัวของกำปั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ใจร้อน” กำปั้นพูดแถมยังกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อีกด้วย “มีอารมณ์ทำไมไม่บอกดี ๆ”

“นี่!! ใครจะไปคิดสกปรกแบบนั้นกับนายกัน”

“ก็เห็น ๆ อยู่”

พรึบ !! กำปั้นพลิกตัวขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันเป็นฝ่ายนอนอยู่ใต้ร่างของเขาแทน

สายตาคมกลิบเอาแต่จ้องมองใบหน้าของฉันแล้วก็เงียบ ทุกอย่างภายในห้องเหมือนถูกมนต์สะกดรวมทั้งฉันด้วย

“บอกฉันมาสิว่าเธอจะไม่ไปต่างประเทศ เธอจะไม่ไปไหน”

“.....” เมื่อได้ยินคำถาม ฉันก็เลือกที่จะเงียบ หวังว่าเขาจะเข้าใจดี

บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

“เธอ...กับ...มัน” สุดท้ายเขาก็ยอมปริปาก “เธอหลอกฉัน”

เขามากล่าวหาว่าฉันไปหลอกอะไรเขากัน มีแต่เขาที่ทำแบบนั้นกับฉันต่างหาก

“นายพูดเรื่องอะไร ฉันไปหลอกอะไรนาย”

“ไอ้เวรนั่น !! ไม่ใช่แฟนเธอ” เขาพูดเสียงแข็งคล้ายกำลังตวาดฉันอยู่ เหมือนเขาจะรู้แล้วว่าเรื่องฉันกับลีโอมันเป็นเรื่องโกหก

“นะ นายเอาอะไรมาพูด”

“แล้วฉันพูดจริงมั้ย ?” กำปั้นโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ ฉันจึงต้องรีบหันหน้าหลบไม่งั้นได้เสียทีเขาอีกแน่

“ฉันเห็นมันพาผู้หญิงขึ้นโรงแรม” พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะแสดงละครต่อไปยังไงอีก จะว่าถูกนอกใจหรือยังไงดี

“ดะ เดี๋ยวฉันจะไปเคลียร์กับเขาเอง”

“เคลียร์ หึ!!”

“เลิกโกหกสักที ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิวะ !!” ครั้งนี้เขาตวาดใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น แล้วก็ทำหน้าเหมือนโกรธฉันเอามาก ๆ เขามีสิทธิ์ที่จะโกรธฉันด้วยงั้นหรอ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เขาไม่มีสิทธิ์

“อยากให้ฉันเลิกโกหกใช่มั้ย” ฉันตวาดใส่หน้าเขากลับ “ใช่ ! เป็นอย่างที่นายว่า ฉันกับลีโอไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น”

“หึ !!”

“ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับฉัน แค่นี้นายไม่เข้าใจรึไง !!”

“ไม่เข้าใจ” มันเป็นคำตอบสั้น ๆ ที่ยิ่งให้ฉันหงุดหงิดในใจมากขึ้นไปอีก

“งั้นก็เข้าใจซะ แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่ไม่ต้องมีนายมายุ่งวุ่นวายให้รำคาญ !!”

“รำคาญ ?” กำปั้นถามแล้วขบกรามแน่น

“ใช่ !!”

เมื่อตอบออกไป กำปั้นเขาเงียบไปพักใหญ่เหมือนกำลังข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ให้มันเย็นลง

“งั้นก็จะอยู่ให้รำคาญแบบนี้ทุกวัน”

“ประสาท !! ปล่อยฉัน”

“ใคร !!” กำปั้นจ้องโทรศัพท์ในมือฉันตาเขม่ง

ฉันทำหน้าหงุดหงิดใส่เขาแล้วก้มหน้าเปิดแชทดู คนที่ทักมาคือพริ้ง เตชิน เลย์ ลีโอ คือพวกนี้มันทักมารัว ๆ เลย เหมือนมีใครตายงั้นแหละ

ฉันเลือกจิ้มข้อความของพริ้งเข้าไปอ่าน

...สายธาร แก!! ทำใจดี ๆ นะ

(คริปวิดีโอ)

...มันไม่ใช่แกใช่มั้ย บอกฉันทีว่ามันแค่ภาพตัดต่อ

ฉันขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจแล้วเปิดวิดีโอที่พริ้งมันส่งมาดู เมื่อวิดีโอเริ่มเล่น ภาพในจอค่อย ๆ เคลื่อนไหว ดวงตาของฉันมันเบิกกว้างก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง

มะ มันคือคริปที่ฉันมีอะไรกับกำปั้นวันนั้น วันที่ไปออกค่าย มันอาจจะมองเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ แต่คนที่รู้จักและสนิทกับฉันจะรู้ดีกว่าในคริปคือตัวฉัน

ฉันกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะกดปิดจอโทรศัพท์ทั้งที่วิดีโอยังเล่นไม่จบ แล้วมองกำปั้น

“มีอะไร ?” กำปั้นถาม

“มั่นใจหรอว่านายไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“อะไร....” (ปัก) โทรศัพท์ในมือฉันลอยไปกระแทกกับหัวกำปั้น ฉันตั้งใจปาโทรศัพท์ใส่หัวเขาเอง

ไม่ต้องรอให้เขาพูดอะไรมาก มันจะเป็นใครถ้าไม่ใช่เขา คนที่ทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างเลือดเย็น มันคือแผนของเขานั่นแหละ

“โอ้ยยย !!” กำปั้นร้องออกมาเสียงหลง เขากุมหน้าผากตัวเองเอาไว้แล้วลุกขึ้นจ้องหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “เป็นบ้าอะไรวะ !!”

“นายแบล็คเมล์ฉัน นายยังเป็นคนอยู่ใช่มั้ย” ฉันถามเสียงสั่นเครือ นี่คือเรื่องที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา

“พูดอะไร แบล็คเมล์อะไรของเธอ”

“นายอย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย วันนั้นนายบอกฉันว่าจะนัดเคลียร์ แต่นายก็ทำ....” ฉันเว้นคำพูดเพราะไม่อยากจะเอ่ยถึง “ก็แค่ต้องการเอาคริปไปปล่อย ต้องการให้ฉันเสียหาย คิดไว้แล้วไม่มีผิด นายมันเลว !!”

“คริป ? คริปอะไร ?” เขายังทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ทำยังไงฉันก็ไม่มีทางเชื่อคนอย่างเขาหรอก ไม่มีวัน !!