สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 56

กำปั้นโน้มใบหน้าลงมาจูบฉันอีกครั้ง มันเป็นจูบที่ทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมากว่าเดิมมาก ๆ นานหลายนาทีกว่าที่เขาจะถอนริมฝีปากออก

“หมั้นกันมั้ย ?” เขาถามสีหน้าจริงจัง ฉันทั้งตกใจแต่ก็ดีใจที่ได้ยินคำนี้จากเขา

“บ้า! ทางบ้านนายกับฉันคงได้ช็อคพอดี” แต่ถ้าถามถึงความเป็นจริงแล้ว เราทั้งคู่ยังหมั้นกันไม่ได้หรอก เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างในตอนนี้มันยังไม่พร้อม

“งั้นไปจดทะเบียนกัน”

“หยุดเลย ไม่เอา” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธเขา

“ทำไม” พอฉันปฏิเสธเขาก็ถามเสียงดุทันที

“ถ้าจดทะเบียนแล้ววันหนึ่งไปกันไม่รอดล่ะ”

“พูดเหมือนเธอไม่เคยจดทะเบียนกับฉัน”

“แล้วรอดไม่ล่ะ”

“ตอนนี้รอดแน่ ๆ”

กำปั้นตอบอย่างมั่นใจ แต่ฉันเองนี่แหละที่คิดอะไรไปเรื่อย และคงยังไม่ยอมที่จะจดทะเบียนตอนนี้แน่ ๆ มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยนะ

กว่าฉันจะบอกให้กำปั้นกลับไปได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมงเลย เขาดูอาการฉันออกนั่นแหละ และคงไม่อยากให้ฉันคิดมากอีก

วันต่อมา....ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่มันดังรบกวนเวลานอนที่แสนสบายของฉัน เมื่อควานหาโทรศัพท์เจอแล้วดูว่าใครกันที่เป็นคนโทรมารบกวน คน ๆ นั้นคือกำปั้น เขาโทรวิดีโอคลอมา

( สายแล้วนะ นี่เธอยังนอนอยู่ได้ยังไง )

พอฉันกดรับสายเขาก็รับบทเป็นตาลุงขี้บ่นทันที

( อือ ~ )

( ตื่นได้แล้วครับคุณเมีย ผัวโทรหาสนใจกันหน่อยดิวะ )

ฉันคุยโทรศัพท์กับกำปั้นสักพักก่อนที่จะวางสาย ตอนนี้เขาอยู่บ้าน คุยนาน ๆ ไม่ได้ เผื่อพ่อเลี้ยงของเขามาเห็นเข้าคงจะเป็นเรื่อง ในความคิดของฉันฉันคิดแบบนี้แหละ แต่กำปั้นคิดยังไงก็ไม่รู้

กำปั้นกลับบ้านไปแค่ช่วงเช้า เดี๋ยวเขาก็กลับไปที่คอนโดตัวเองก็คงจะช่วงบ่าย ๆ

ห้างสรรพสินค้า...วันนี้ฉันนัดมาเดินห้างกับพวกเพื่อน ๆ แก้เบื่อ

“ทุกทีวันหยุดไม่เห็นอิเจ้มันจะออกไปไหน วันนี้มาแปลกว่ะ” เตพูด มันก็จริง ๆ นั่นแหละ ตั้งแต่ฉันคบกับกำปั้น ฉันก็ไม่ค่อยออกไปไหนกับเพื่อน ขนาดไปคลับเดี๋ยวนี้ยังไม่ได้ไปเลย

“นายก็หาเมียสิ จะได้อยู่ติดห้องบ้าง”

“ไม่เอาว่ะ อยู่ติดHeeไปวัน ๆ ดีกว่า _“ไอ้เต!! ทะลึ่ง” ฉันตบไหล่มันไปทีหนึ่ง ดีนะที่ตอนนี้พริ้งไปซื้อน้ำกับลีโอ ไม่งั้นเจอยัยพริ้งบ่นแน่ ๆ รายนั้นไม่ค่อยชอบให้พูดอะไรแบบนี้หรอก

“ผัวไม่ตามมาด้วยหรออิเจ้ ?” เลย์ถาม

“อยากเจอหน้าหรอ ฉันโทรตามให้เอามั้ย ?”

“หยุด ๆ เลย กูแค่ถาม ไม่ได้แปลว่ากูอยากเจอมัน”

พริ้งกับลีโอเดินกลับมาพอดี ตอนนี้พวกเรากำลังจะเข้าไปดูหนังกัน ไม่รู้หนังอะไรเลย์มันชวน

ในระหว่างที่หนังเล่นไปได้สักพัก พริ้งก็สะกิดให้ฉันพาออกไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าสายธาร หน้าตาเครียด ๆ” พริ้งถาม

เพิ่งกลับมางั้นหรอ เขาโกหก แล้วทำไมต้องโกหกด้วย ทำไมถึงไม่พูดความจริงเรื่องที่พาลินไปไหนมา ถ้าเขาตอบความจริงฉันก็คงไม่ต้องคิดมาก

“ทำไมนายต้องโกหก” ฉันลุกขึ้นพรวด แล้วยืนจ้องหน้าเขาตาเขม่ง

“โกหกอะไร ?” เขาทำหน้าเหมือนว่าไม่มีอะไรเลย เขาพูดความจริง ถ้าฉันไม่เห็นเต็มสองตาตัวเองก็คงจะเชื่อไปแล้วแหละ

“ไปไหนกับลินมาหรอ” กำปั้นดูจะสะอึกกับคำถามของฉันไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ คงไม่คิดว่าฉันจะเห็นใช่มั้ย

“อ้อ พอดีลินให้พาไปซื้อต้นไม้”

“แค่ซื้อต้นไม้ แล้วทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ !!” ฉันตวาดถามเขาเสียงดังลั่นห้อง

“เฮ้ย!! แล้วจะเสียงดังทำไมวะ พูดดี ๆ ก็ได้”

“พูดดี ๆ งั้นหรอ ฉันพูดดีกับนายแล้ว แต่นายเลือกที่จะโกหกฉันเองนะ”

“ก็ไม่อยากให้คิดมากไง”

“มันคิดมากไปแล้วแหละ!!”

“สายธารอย่าชวนทะเลาะดิ แบบนี้มันจะไปกันรอดมั้ยวะ” เหมือนเขาก็ดูจะอารมณ์ขึ้นบ้างแล้วเหมือนกัน แต่พยายามระงับอารมณ์อยู่

“ฉันถามหน่อย ฉันผิดหรอ ?” ฉันกำหมัดแน่นระบายอารมณ์โมโหของตัวเองในตอนนี้ “ถ้าคิดว่าจะไปกันไม่รอดก็เลิกกันไปเลยสิ”

“พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย” กำปั้นพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

“.....” ฉันเงียบ น้ำตาคลอ ถ้าเขาไม่สำคัญ ถ้าฉันไม่รักเขา ฉันจะไม่โวยวายแบบนี้เลย