สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 61

ฉันพยายามไม่สนใจที่เห็นเลือดไหลออกจากมือเขาแบบนั้น ทั้งที่จริงมันเป็นห่วงอยากจะเดินไปจับมือเขามาดู แต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ ณ จุดๆ นี้ ฉันไม่สามารถเป็นห่วงเขาได้อีกแล้ว

“ให้ฉันเอาลินมาคุยตรงนี้เลยมั้ย เธอถึงจะมั่นใจ” กำปั้นหันมาถามฉัน

มันควรจะชัดเจนตั้งแต่คำตอบของเขาแล้วหนิ ไม่ใช่พอทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้วถึงคิดได้

“ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว” พูดจบฉันก็ลากกระเป๋าไปที่หน้าประตู

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”

“ไม่ต้อง !!”

คิดว่าเขาฟังงั้นหรอ กำปั้นดึงกระเป๋าไปจากมือฉันแล้วเปิดประตูห้องออกไปข้างนอก เขาเดินดิ่งไปที่รถทันที ตอนนี้ไม่รู้ว่ากลุ่มเพื่อนเขาที่นั่งดื่มกันอยู่หายไปไหนแล้ว ไม่เจอใครเลยรวมถึงลิน แต่ไม่เจอเธอก็ดีแล้วแหละ บอกตามตรงว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีกเลย

ฉันขึ้นรถกลับกรุงเทพโดยมีกำปั้นเป็นคนไปส่ง ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย และถ้าฉันไม่ได้คิดไปเองรู้สึกว่าเขาจะขับรถช้าเอามากๆ แต่ก็ไม่อยากจะท้วง

ในตอนมาฉันอยู่ในฐานะคนรักของเขา แต่ในตอนนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว

“แวะปั้มก่อนนะ” เขาหันมาพูดกับฉัน ส่วนฉันพยักหน้าให้แทนคำตอบไปก็เท่านั้น

รถหรูตีไฟเลี้ยวเข้าไปในปั้มน้ำมัน ไปจอดตรงห้องน้ำ เมื่อดับเครื่องยนต์สนิทแล้วกำปั้นก็ถามฉันอีกครั้ง

“เธอจะกินอะไรมั้ย ฉันจะซื้อมาให้”

ฉันส่ายหน้าไปมาแบะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาเลย เลือกที่จะมองออกไปนอกกระจกแทน ได้ยินเสียงคนข้างๆ พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก็เปิดประตูลงไปจากรถ เขาเดินหายเข้าไปในเซเว่น

ฉันรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มในทันที เพราะกลั้นมันเอาไว้ตั้งนานแล้ว ฉันไม่โอเคหรอกในตอนนี้ และฉันก็ไม่สามารถเข้มแข็งได้จริงๆ ความรู้จุกมันยังจุกไปทั่วทั้งอกข้างซ้าย

กำปั้นเดินออกมาจากเซเว่น เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพรางนั่งมองมาที่รถ เหมือนว่าเขากำลังมองฉันอยู่ แต่กระจกรถของกำปั้นเป็นกระจกทึบเขามองไม่เห็นฉันหรอก มีแค่ฉันที่เห็นเขา และการได้เห็นใบหน้าของเขามันก็ทำให้น้ำตามันล่วงหล่นลงมาอีกครั้ง แต่ฉันก็ต้องรีบเช็ดมันออกพยายามทำตัวปกติเมื่อกำปั้นทิ้งมวลบุหรี่แล้วเดินมารถขึ้น

“อ่ะ เผื่อหิวอีกไกลว่าจะถึงกรุงเทพ” กำปั้นยื่นถุงขนมมาให้ฉัน พอเห็นว่าฉันไม่รับขนมจากเขา เขาก็เปลี่ยนเป็นเอาวางไว้ข้างๆ แทน

รถหรูแล่นออกไปจากปั้นน้ำมันช้าๆ มุ่งหน้าสู่กรุงเทพ

“สายธาร...” เสียงของกำปั้นเรียกชื่อฉัน แน่นอนว่าฉันเลือกที่จะไม่สนใจ

“เธอคงไม่อยากคุยกับคนอย่างฉัน” เสียงของกำปั้นพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ “ฉันก็ตอบไม่ได้ว่าตอนนั้นทำไมฉันไม่ปฏิเสธลิน หึ!! มันดูเห็นแก่ตัวมากเลยใช่มั้ย”

“.....” บ้าจริง!! คำพูดของเขามันทำให้น้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง

ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ปฏิเสธ คำตอบนี้มันก็บอกชัดเจนแล้วว่าเขายังมีความรู้สึกกับลินอยู่

ระหว่างฉันกับเขามันไม่ควรมารักกันได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธความรู้สึกว่าเอง แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ถ้าเป็นไปได้ฉันจะไม่รักเขามากกว่ารักตัวเองเลย

“ไม่อยากเลิกเลยว่ะ !!” น้ำเสียงของเขามันดูแปลกไป มันสั่นเครือมันเขาข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

“พูดอะไรบ้างได้มั้ย ทำไมต้องเงียบขนาดนี้ด้วยวะ” กำปั้นขึ้นเสียงใส่ฉัน ฉันพยายามไม่ตอบโต้อะไรอีกแล้ว

ฉันพยายามบอกตัวเองว่ามันจบแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องคิดมาไม่ตกเรื่องที่จะบอกครอบครัวยังไง ฉันกับเขามันคงไม่ใช่ตั้งแต่แรกแล้วแหละ ทุกอย่างมันคือความเสน่ห์หา...มันยังไม่ใช่ความรัก เป็นแค่ความหลง

สองวันผ่านไป...ฉันขาดเรียนไปหนึ่งวันเพราะตื่นไม่ไหว นอนร้องไห้จนเกือบเช้าทุกคืนแถมตามันยังบวมเปล่งจนไม่กล้าสู้หน้าใคร

เพื่อนของฉันรู้แล้วว่าฉันเลิกกับกำปั้น ข่าวออกจะดัง ไม่ใช่แค่เพื่อนกลุ่มฉันรู้หรอก เขารู้กันทั้งมหาวิทยาลัย วันนี้คือวันแรกที่ฉันมาเรียนหลังจากที่เลิกกับกำปั้น รู้สึกว่าจะถูกผู้คนจับตามองเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเหล่าผู้ชายทั้งหลายในมหาวิทยาลัย

“สายธาร แกมาเรียนแล้ว^_^” พริ้งเห็นฉันเดินมานางยิ้มกว้างแล้วอ้าแขนเดินมากอดฉันทันที มันเป็นกอดที่อบอุ่น ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยเหมือนกัน

“ขอบคุณนะ ^_^” ฉันบอกพริ้ง น้ำตาคลอเบ้าเลยตอนนี้ ว่าจะไม่อ่อนแอแล้วเชียว

“ไม่ต้องห่วงอิเจ้ ผู้ชายมีเยอะแยะ” เตชินพูด

“ฉันว่างอยู่นะ” ลีโอพูด นี่เป็นครั้งแรกในรอบกี่เดือนเนี่ยที่เขากล้าเล่นแบบนี้กับฉัน

“หรืออยากได้ผัวแฝด กูกับไอ้ลีเป็นให้ได้นะอิเจ้_ฉันก็คลายความทุกข์ไปได้บ้าง เพื่อนๆจะพยายามหามุกตลกๆ มาพูดให้ฉันขำอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ฉันไม่เครียดและยิ้มได้ บางช่วงก็ลืมความเสียใจไปเลย

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...ฉันโอเคขึ้นเยอะเลยแหละ ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ก็มีน้ำตาคลอบ้างนิดหน่อยเวลาที่คิดถึงเขาคนนั้น และคิดถึงเรื่องแย่ๆ ที่ฉันเจอมา

สิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกวันต้องยกให้เพื่อน ๆ เลย ถ้าไม่มีพวกมันฉันก็คงไม่ดีขึ้นเร็วแบบนี้หรอก

ตั้งแต่วันที่กลับมาจากทะเล ฉันไม่เจอกำปั้นอีก เขาไม่มาเรียนเลย เห็นแค่แม็กกับต่อเพื่อนของเขา แต่สองวันก่อนแม็กมาบอกให้ฉันไปดูกำปั้นหน่อย ซึ่งฉันก็ไม่ได้ถามเหตุผลว่าทำไม พอได้ยินชื่อกำปั้นฉันก็เดินหนีทันที