สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 62

Talk กำปั้น

——————————

“แกจะอุดอู้อยู่ในห้องแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่” พ่อถามผมที่กำลังนั่งเอาหลังพิงกับขอบเตียงอยู่ ข้างตัวมีขวดเหล้า ในมือถือโทรศัพท์ หน้าจอแสดงให้เห็นว่าตอนนี้ผมกำลังโทรไปหาสายธาร ผมโทรไปหาเธอตั้งแต่เช้าแต่ก็ไร้วี่แววของเธอที่จะรับสาย

“มันเรื่องของผม”

“ใช่!! มันเรื่องของแก แต่แกลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าแกมีหน้าที่ไปเรียนให้จบแล้วมาช่วยฉันบริหารบริษัท”

“ผมอยากไปเมื่อไหร่ผมจะไปเอง”

“ผู้หญิงคนนั้นมันมีค่ามากกว่าอนาคตแกอย่างนั้นสินะ” พ่อพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไปที่หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องแล้วหมุนตัวหันกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง “ทั้งย้ายมหาวิทยาลัย ทั้งเอาอกเอาใจสารพัด ทั้งที่ตอนแรกแกก็ไม่ได้ใยดีเธอสักเท่าไหร่”

ใช่!! ตอนแรกผมไม่ได้สนใจเธอ ในความคิดของผมตอนนั้นมีแค่ความแค้น แต่พอผมรู้ความจริงทุกอย่าง เรื่องที่แม่เสีย มันคือฝีมือของ....ทั้งหมดเป็นฝีมือของน้าอิง ซึ่งเป็นฝาแฝดของแม่ผม ทุกเรื่องน้าอิงเป็นคนบงการ และคนที่เป็นเมียน้อยพ่อสายธารก็ไม่ใช่แม่ แต่เป็นน้าอิง

ตอนนี้พ่อจัดการจับน้าอิงเข้าคุกไปแล้ว เพราะตั้งใจยักยอกเงินในบริษัท และพยายามฆ่าแม่ของผม

ไม่คิดเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นฝีมือของน้าอิง...

“ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน” ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกดีกับเธอได้ยังไง หลังจากที่เราหย่ากัน ผมกลับรู้สึกต้องการเธอ

“งั้นฉันจะให้คนไปจับตัวเธอมาดีมั้ย ?”

“พ่อ !!!”

“ลุกขึ้นแต่งตัวไปเรียนซะ !!” พูดจบพ่อก็เดินผ่านหน้าผมอีกครั้งเพื่อจะออกไปจากห้อง “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

เสียงเข้มขรึมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่พ่อจะเปิดประตูออกจากห้องผมไป

ผมมาอยู่ที่บ้านหนึ่งอาทิตย์แล้ว มันก็ไม่แปลกที่จะถูกพ่อไล่ให้ไปเรียนแบบนี้ แต่ผมไม่อยากไป !!

ถึงพ่อจะเป็นพ่อเลี้ยงของผม แต่พ่อก็ดูแลผมอย่างดีตั้งแต่ผมยังเด็ก ถึงจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ก็ตาม

เรื่องผมกับสายธารพ่อรู้ตั้งแต่แรก ผมไม่ต้องพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะพ่อสั่งให้ลูกน้องตามดูผม นี่คือเหตุผลว่าทำไมพ่อถึงรู้ แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามอะไรเรื่องนี้

เรื่องคืนนั้นที่ทะเล มันคือความผิดผมเองที่ผมไม่ชัดเจนตั้งแต่แรก สายธารเธอถามเรื่องที่ผมลืมลินได้หรือยังและตอนนั้นผมตอบเธอไม่ได้ ผมสับสน จู่ๆลินก็เข้ามามำแบบนั้น ซึ่งผมเคยรู้สึกดีกับลินมาก่อนหน้าที่จะคบกับสายธาร

ผมคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับลินแล้วหลังจากที่ผมเริ่มรู้สึกกับสายธารเปลี่ยนไป แต่คืนนั้นผมกลับลังเลที่จะปฏิเสธ แต่ผมก็พยายามที่จะรั้งสายธารเอาไว้ ตอนนั้นผมสับสนไปหมด

ความสับสนของผม ทำให้ผมต้องเสียเธอไป ในตอนแรกผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ มันก็คงจะเป็นเหมือนทุกๆ ครั้งที่เราทะเลาะกัน และผมคิดผิด ครั้งนี้มันจบแล้วจริงๆ

พอไม่มีเธออยู่ในชีวิตผมถึงคิดได้ว่า ถ้าวันนั้นผมกล้าที่จะตอบ เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ เราอาจจะแค่ทะเลาะกัน แต่เราคงไม่ได้เลิกกัน ปากผมมันพลาดยอมให้เธอไปเอง

ใครจะอยากไปเรียนวะไปก็เจอกับเธอ จะให้ผมทำตัวยังไง ขนาดโทรหาเธอยังไม่คิดจะรับสาย สาบานว่าเธอไม่เห็นเลยว่าผมโทรไปหา หน้าผมเธอก็คงจะไม่ยอมเจอแน่ แล้วถ้าบังเอิญเจอกันผมกลัวจะคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้

ผมลุกขึ้นออกจากบ้านและขับรถกลับไปที่คอนโด และไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรืออะไรที่ทำให้ผมเจอกับลิน เธอขับรถมาจอดข้างๆ กับผม

“กำปั้น ลินมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ทันทีผมลงจากรถเสียงของลินก็เรียกผมเอาไว้ทันที ผมเดินไปหาเธออย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่

“ว่าไงลิน”

“ไปคุยกันบนห้องปั้นดีกว่า ^_^”

“มีอะไรก็คุยตรงนี้ บนห้องไม่สะดวก” พอผมตอบไปแบบนั้นลินเธอก็หน้าเสียทันทีแต่ก็ยังฝืนยิ้มอยู่

“คือลินรู้ใจตัวเองแล้วว่าลินคิดยังไง ระ เราลองมาคบกันดูมั้ย”

“คงไม่ได้ว่ะลิน” ผมปฏิเสธออกไป

“ทะ ทำไมล่ะ ปั้นยังรู้สึกดีกับลินอยู่ไม่ใช่หรอ”

“มึงตอบแบบนี้กูเริ่มคิดหนักแล้วนะไอ้ปั้น”

“กูจะพยายาม”

“มันดีกว่าคำตอบเดิมตรงไหนวะเนี่ย !!”

หางตาของผมดันเหลือบสายธารเธอเดินอยู่พร้อมกับแก๊งเพื่อนของเธอ ผมแค่นั่งมองแค่นั้นไม่ได้เข้าไปวุ่นวาย เพราะรู้ดีกว่าไม่มีสิทธิ์ไปทำแบบนั้น แต่แล้วก็มีไอ้เด็กหน้าตี๋คนหนึ่งวิ่งไปช่วยสายธารถือของ

“ไอ้เด็กเวรนั่นคือใคร ?” ผมหันขวับไปถามเพื่อนทันที ในระหว่างที่ผมไม่มาเรียน ผมให้มันสองคนช่วยดูสายธารให้ แล้วโทรมารายงานว่าเธอเป็นไงบ้าง

“อ้อ!! กูเห็นมันมาเกาะแกะกับเมีย...เก่ามึงสักพักแล้วว่ะ”

“แล้วมึงไม่เคยบอกกู ?”

“บอกแล้วมึงมีสิทธิ์ห้ามรึไง”

“กูไม่มีสิทธิ์ห้าม” ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเพ่งมองไปที่สายธารกับไอ้เด็กเวรนั่น “แต่กูมีสิทธิ์กระทืบมัน”

“ไอ้เชี้ย!! น้องมันก็แค่เด็กปีหนึ่ง มึงจะเล่นน้องมันทำไม มึงไม่ใช่ผัวเขาแล้ว สติครับ!!”

คำพูดของไอ้แม็กมันยิ่งทำให้ผมอารมณ์ขึ้น ไอ้คำที่บอกว่า ‘ไม่ใช่ผัว’ แม่ง!! ผมโคตรเกลียดคำนี้ฉิบหาย

หวงไม่ได้หรอวะ มันห้ามกันได้รึไงความรู้สึก ตอนนี้ภาพที่ผมเห็น ผมพูดตรงนี้เลยว่าผมโคตรหวงเธอ ผมยังอยากมีสิทธิ์หวงได้ตลอดเหมือนก่อนหน้านี้

ปัก!!

“ไอ้เหี้ยเอ้ย!!” ฝ่ามือหนาของผมฟาดลงไปบนโต๊ะหินอ่อนอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง เสียงตะโกนของผมมันดึงความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมารอบๆ รวมถึงกลุ่มของสายธารด้วย

เพียงไม่กี่วินาทีที่สายธารเธอหันมาเจอผม เราสบตากันแต่แค่แว่บเดียว เธอก็รีบเดินหนีไป ห่างออกไปจากสายตาของผมจนผมมองไม่เห็นเธอแล้ว