สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 63

พอเห็นว่าเธอพยายามหลบหน้ามันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองที่ทำเหี้ยอะไรไม่รู้จักคิดให้ดีก่อน แม่งเอ้ย!!

“เป็นไงล่ะมึง เขาไม่สนใจ”

“ดิ้นเหมือนหมาเลยมั้ยมึง”

“พวกมึงหุบปาก” ผมตวัดสายตาดุดันมองไอ้เพื่อนเวรสองคน เรื่องตอกน้ำต้องยกให้พวกมันจริงๆ

“ไอ้ปั้นมึงจะไปไหนวะ” ไอ้ต่อถาม

“กูมีเรื่องต้องเคลียร์” พูดจบผมก็เดินไปหาไอ้เด็กปีหนึ่งหน้าตี๋คนนั้นที่มันไปเกาะแกะกับเมียผม

พอเดินไปถึงตัวไอ้เด็กนั่นสิ่งแรกที่ผมทำคือกระชากคอเสื้อมันอย่างหาเรื่องทันที

“อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก” ผมสั่งมันเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมันตาเขม่ง

“ใครครับผู้หญิงของพี่ ?” มันถามและทำหน้าตาวอนโดนกระทืบ

“สาบานว่ามึงไม่รู้ ?” ที่ผมถามแบบนี้เพราะในมหาวิทยาลัยนี้คงไม่มีใครไม่รู้ว่าผมกับสายธารเป็นอะไรกัน อย่างมันถ้าไม่รู้ก็โง่เต็มทน

“ถ้าหมายถึงพี่สายธาร ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอครับ” มันถามน้ำเสียงกวนประสาท “แล้วทำไมผมจะยุ่งไม่ได้”

ความอดทนของคนอย่างผมมันไม่ได้มีมากพอที่จะยับยั้งไม่ให้ตัวเองซัดหมัดอัดกระแทกใส่หน้าไอ้เด็กคนนี้ได้ คำพูดกับสีหน้ามันบ่งบอกว่ามันกำลังท้าทายอำนาจมืดจากผมอยู่ และผมก็ไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย มันรู้จักคนอย่างผมน้อยไป

“ไอ้ปั้นมึงใจเย็นดิวะ อยากโดนเรียกเข้าห้องปกครองรึไง !!” ไอ้ต่อกับไอ้แม็กรีบมาดึงตัวผมออกไป แต่ผมสะบัดมันสองคนออกจนหลุดแล้วก็พุ่งไปต่อยหน้าไอ้เด็กเวรตรงหน้าต่อ

ปัก! ปัก! หมัดกระแทกอัดหน้ามันจนเลือดกลบปาก

จู่ ๆ ก็มีมือเล็กๆ มือหนึ่งผลักตัวผมออกไปจากตัวไอ้เด็กเวรนั่น พอผมจะกลับเข้าไปซัดหน้าแม่งอีกครั้ง ผมก็ต้องชะงักและค่อยๆ ลดมือที่ง้างหมัดลงช้าๆ

สายธารเธอยืนอยู่ตรงหน้า แถมยังยืนบังร่างของไอ้เวรนั่นเอาไว้ และจ้องผมตาเขม่ง คิดว่าเธอจะสนใจผมมั้ย หึ!! ไม่เลย เธอหันไปโอ้ไอ้เด็กนั่นต่อหน้าผม

“แทนเดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลนะ”

(หมับ) ผมคว้าไปจับแขนเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะพาไอ้เวรนั่นไป

“ทำไมต้องทำเหมือนฉันเป็นแค่ธาตุอากาศด้วยวะ !!” เธอเงียบไม่เอ่ยปากพูดอะไรกับผมสักคำ และไม่โวยวายไม่ด่าที่ผมชกหน้ามัน

สายตาของเธอโคตรเย็นชาจนผมเจ็บจี๊ดในใจ ทำไมวะ เธอไม่รักผมแล้วใช่มั้ย มันเลิกรักกันง่ายขนาดนั้นเลยหรอวะ !!

“ขอโทษ ฉันรู้แล้วว่าเธอสำคัญแค่ไหน สายธา....”

“กรุณาเอามือของนายออกไปจากแขนฉัน” เธอพูดอย่างไม่เป็นมิตรกับผมเท่าไหร่ น้ำเสียงมันฟังดูแล้วห่างเหินโคตรๆ เหมือนคนไม่เคยรู้จัก ไม่เคยมีอะไรกันมาก่อน

“ขอคุยด้วยดีๆ ไม่ได้เลยหรอวะ !!” ผมถามอย่างหัวเสีย

“พี่สายธารครับ เดี๋ยวผมไปห้องพยาบาลเองก็ได้”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พาไปเอง”

“หึ!! สำออย” ผมสบถออกมาเบาๆ แต่คำพูดของผมมันทำให้สายธารเธอยิ่งมองผมแบบไม่พอใจมากพอขึ้นยิ่งกว่าเดิม

สายธารสะบัดแขนออกจนมือที่ผมจับเธอเอาไว้จนหลุด จากนั้นเธอก็พาไอ้เด็กเวรนั่นเดินหนีผมไป

“ไอ้ปั้น มึงไปสงบสติอารมณ์อารมณ์ก่อนเลยไอ้สัส!!” ไอ้ต่อลากผมออกไปจากตรงนี้ เพราะมีคนยืนมุงดูอยู่เป็นจำนวนมาก

มันลากผมไปห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมาเท่าไหร่ ส่วนมากจะมีแค่พวกผู้ชายที่มาสูบบุหรี่ตรงนี้ มาถึงผมก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างหงุดหงิด

“กูไปดักรอเมียที่ห้องดีมั้ยวะ” ผมถามเพื่อน

“มึงก็เห็นว่าเมียมึงท่าทางเอาเรื่องขนาดไหน บางทีมึงควรปล่อยเธอไป”

“กูทำไม่ได้ว่ะ” ผมพ่นควันบุหรี่สีขาวคลุ้งออกจากปาก “ให้กูปล่อยเธอไป กูทำไม่ได้จริงๆ”

เมื่อเห็นเธอนั่งลงสั่งค็อกเทลดื่ม ผมเอาแต่นั่งมองเธอ และชั่งใจอยู่ว่าจะเริ่มเข้าหาเธอยังไงดี ถ้าเธอเห็นหน้าผมเธอจะลุกหนีหรือสาดค็อกเทลใส่หน้าผมหรือเปล่า แค่เมื่อตอนเช้าที่เจอกันอยู่มหาวิทยาลัยสีหน้าเธอก็บ่งบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าผมอีก

แต่เอาวะ ด้านได้อายอด ทำให้เขาเสียใจเองนี่หว่า !!

ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินตรงไปหาสายธาร เธอก้มหน้าทำอะไรอยู่สักอย่าง ไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นมามองผมที่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ (ปัก) ผมวางแก้วลงบนโต๊ะเพื่อเรียกความสนใจจากเธอ และมันก็ได้ผล ก็เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“แทนมาแล้วหรอ....” เธอเอ่ยทักทาย ‘แทน’ ชื่อไอ้เด็กเวรนั่นผมจำได้ขึ้นใจ แล้วทำไมต้องคิดว่าผมเป็นมัน นัดมันมาดื่มด้วยหรอวะ

เมื่อเห็นว่าผมไม่ใช่คนที่เธอคิด เธอก็หุบยิ้มในทันที

“ใครอนุญาตให้นายนั่ง !!”

“เธอนัดกับไอ้เด็กเวรนั่น ?” ผมถามเธอก็ทำเมินใส่ไม่ยอมตอบ “จะยั่วโมโหกันหรอวะ !!”

“ถ้าจะบ้าก็ไปบ้าที่อื่น อย่ามาล้ำเส้นฉัน”

“ทำไม่ได้ว่ะ” ผมตอบไปแบบไม่ต้องคิด

“ขอโทษ จะให้พูดอีกกี่ครั้งถึงจะให้อภัย” ผมเริ่มพูดสีหน้าจริงจัง ถ้าเธอไม่ยอมให้อภัยผมคงชักตายแม่งตรงนี้แหละ ไม่เคยง้อใครมาก่อนในชีวิต ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้วะ

“คำว่าขอโทษจากปากนายฉันได้ยินจนเบื่อแล้ว ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว หวังว่านายจะเข้าใจแล้วก็ไปไปให้พ้นๆ” เธอพูดแบบไม่สนใจว่าคนที่ฟังอยู่จะรู้สึกยังไง บอกได้คำเดียวว่าจุก

“คนของฉันกำลังจะมา กรุณากลับไปนั่งที่ตัวเองด้วย” เธอออกคำสั่งให้ผมกลับไปนั่งที่ตัวเอง

“คนของเธอ ?” ผมสะตั้นไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินคำนี้จากปากเธอ ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมไปต่อไม่เป็น ถ้าหมายถึงไอ้เด็กหน้าตี๋นั่น เธอเรียกมันว่าคนของเธอ หมายความว่าไง แล้วผมล่ะ ผมเป็นอะไรในสายตาเธอตอนนี้

ผมไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะมีใคร เธอก็แต่ต้องการจะไล่ให้ผมไปพ้นๆ

“หมายความว่ายังไงก็ไม่ใช่นาย” เธอตอบเพราะเห็นผมกำลังทำหน้าขุ่นคิดอยู่ และมันเป็นคำตอบที่ผมไม่อยากฟัง