สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1016

ป่ายฉีมองดูเย้นโม่หลินด้วยความกังวล เขาในตอนนี้เมื่อเทียบกับความกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาที่เคยเป็น เหมือนเป็นคนละคน

ในเวลาสั้น ๆ เพียงสัปดาห์เดียว เขาผอมลงไปมาก หน้าตาซีดเผือดเหมือนผี และรอยฟกช้ำใต้ตาของเขาหนากว่าก้นหม้อ

หลายวันนี้เขาหลับไปเพียงไม่ถึงสามชั่วโมง

บาดแผลบนตัวเขายังคงสาหัส

ในที่สุดป่ายฉีก็ทนไม่ไหวและเกลี้ยกล่อมเขา

"พี่ใหญ่ พี่จะทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ ยังไม่ทันเจอกู้จื่อเฟย ร่างกายของพี่จะแย่ก่อน"

สายตาของเย้นโม่เฟยมองตรงไปที่หน้าจอและไม่สนใจคำพูดของป่ายฉีเลย

ป่านฉีปวดหัวหนัก

เขายื่นมือออกไปจับข้อมือของเย้นโม่หลินเพื่อหยุดเขา

"พี่ใหญ่! พี่จะมีชีวิตอยู่ถึงจะมีแรงช่วยกู้จื่อเฟยได้นะ"

หากเขาล้มไปแล้วใครจะช่วยกู้จื่อเฟยได้

ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่อ เขาค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น ดวงตาเป็นประกาย ซึ่งเป็นภาพมึนงงที่ป่ายฉีไม่เคยเห็นมาก่อน

มีแม้กระทั่งความกลัวที่ไม่สามารถปกปิดได้

"ป่ายฉี ฉันกลัว"

ป่ายฉีรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า

เมื่อมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยความไม่เชื่อ ชายผู้มีอำนาจผู้นี้ซึ่งมีความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ผู้ซึ่งไม่เคยรู้ว่าความกลัวคืออะไร กำลังบอกว่าเขารู้สึกกลัวในขณะนี้

ในตอนนี้เหมือนโลกกำลังพังทลาย

ริมฝีปากบางของเย้นโม่หลินเปิดและขยับ ราวกับติดอยู่ในขุมนรกแห่งความกลัวไม่สามารถคลี่คลายตัวเองได้

"ฉันกลัว..."

กลัว กลัวแล้วจริงๆ

กลัวว่าหากลืมตาอีกครั้งจะได้รับข่าวว่ากู้จื่อเฟยจากไปแล้ว

กลัวว่าหากเขาหลับตาลงแล้วเขาจะพลาดช่วงเวลาสำคัญที่จะได้ช่วยชีวิตกู้จื่อเฟยไป

เขาไม่กล้าจะผ่อนคลาย แต่เขาค่อยๆ ถูกลากเข้าไปในขุมนรก รู้สึกสิ้นหวังและตื่นตระหนกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาจึงได้รู้ว่าเขาใส่ใจกู้จื่อเฟยมากเพียงใด

เขาใส่ใจทั้งหัวใจและจิตวิญญาณ และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีเธอ

ปรากฏว่าเธอได้ผนึกอยู่ในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัว...

......

ย้อนเวลากลับมาเมื่อสัปดาห์ก่อน

กู้จื่อเฟยถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยน้ำแข็งที่เทลงบนศีรษะของเธอ

เมื่อลืมตาขึ้น เธอยังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หลังของเธอ เมื่อแผลโดนน้ำมันทำให้เธอรู้สึกอยากตาย

เธอเจ็บจนดวงตาพร่ามัว เธอกัดฟัน และต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมองเห็นสภาพแวดล้อมที่เธออยู่

เป็นห้องขนาดกลางที่ไม่คุ้นเคย ประมาณยี่สิบตารางเมตร

เป็นห้องว่างเปล่า ผนังเป็นรูปอิฐตัดสไตล์ยุโรปโบราณ และมีหน้าต่างบานเล็กรูปทรงโค้งสไตล์ยุโรป

ด้านนอกเธอเห็นเพียงท้องฟ้า

ในขณะที่มีผู้หญิงวัยกลางคนอ้วนสองคนกำลังยืนอยู่ในห้อง คนหนึ่งถืออ่างเปล่าอยู่ในมือ และอีกคนหนึ่งถือมีดและเครื่องมือในมือ

ข้างหน้าพวกเขามีเก้าอี้สีดำ และสาวใช้ที่เคยพบมาก่อนที่บ้านตระกูลเย้นก็นั่งอยู่บนนั้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา

กู้จื่อเฟยถอนหายใจ

ความทรงจำทั้งหมดก่อนที่จะหมดสติไปเข้ามาในหัว เธอถูกกระแทกและถูกพาตัวออกไป

สุดท้ายแล้วคนที่พาตัวเธอมาก็คือสาวใช้คนนั้นเอง!

"เธอเป็นใคร? เธอคิดจะทำอะไร?"

กู้จื่อเฟยทนความเจ็บปวดและต้องการยืนขึ้น เมื่อเธอขยับ เธอก็รู้ว่ามือของเธอถูกมัดไว้ข้างหลังด้วยเชือก

หลังของเธอยังคงเจ็บมากอยู่และไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง

ได้แต่เพียงเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้น

มีเพียงเธอที่จะเกลียดเธอได้แบบนี้ เกลียดที่เธอแย่งเย้นโม่หลินไป เธอมีความสามารถในการวางแผนลอบสังหารครั้งนี้ ระดมคนจำนวนมากเพื่อต่อสู้กับเย้นโม้หลินและคนอื่นๆ

หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างดูถูก

"เธอเพิ่งจะเดาได้งั้นเหรอ มันช้าไปแล้วล่ะ"

เธอพูดแล้วหยิบยาพิเศษออกมาและฉีดมันใส่หน้าเธอ

ทันใดนั้น ผิวไร้ที่ติก็ลอกออกและเธอก็ใช้มือถูมันก่อนจะฉีกมันออกจากกัน

กู้จื่อเฟยเฝ้าดูขณะที่ใบหน้าถูกฉีกออกและแทนที่ด้วยใบหน้าของเจียงเป้ยนี

สวยงามแต่กลับร้ายกาจและป่าเถื่อน

"กู้จื่อเฟย เธอรู้ไหม? เธอทำลายทุกอย่างของฉัน"

"เธอทำลายงานแต่งงานของฉัน ทำลายชื่อเสียง ทำลายอนาคตของฉัน ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะใช้ใบหน้านี้ปรากฏในสายตาของผู้คน"

"ตอนนี้ฉันหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอ"

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเผชิญหน้ากับใบหน้าที่สวยงาม แต่มันน่าขนลุกยิ่งกว่าการเผชิญหน้ากับใบหน้าปลอมธรรมดาของสาวใช้ในตอนนี้

บนใบหน้านี้ มันชัดเจนถึงรายละเอียดที่ละเอียดอ่อนที่แสดงความเกลียดชังของเจียงเป้ยนี

กู้จื่อเฟยมองเธอด้วยหัวใจที่หนักอึ้งจนเกือบจะหมดหวัง

เธอรู้ว่าตนเองตกอยู่ในกำมือของเจียงเป้ยนี และแทบจะไม่มีโอกาสรอด

ความโชคดีเพียงอย่างเดียวของเธอคือเย้นโม่หลินยังมีชีวิตและสบายดี

"ในเมื่ออยู่ในมือเธอแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด เจียงเป้ยนี เธอจะฆ่าก็ฆ่าเลย ก็แค่ชีวิตเดียวเท่านั้น ฉันให้เธอ"

"อยากตาย? มันจะง่ายอย่างนั้นได้ยังไง!"

เจียงเป้ยนีก้มลง บีบคางของกู้จื่อเฟย ริมฝีปากสีแดงของเธอกระตุกขึ้นและยิ้มราวกับปีศาจ

"ในเมื่อชีวิตนี้ฉันไม่มีวันได้ครอบครองเย้นโม่หลิน แต่ฉันก็จะไม่มีวันยอมให้เธออยู่ในใจของเขาไปตลอดชีวิตของเขา"

"ฉันพัง เธอก็ต้องพัง"

ขณะพูด อีกมือของนางก็หยิบมีดบนถาด...