"ห๊ะ? ได้ค่ะ ได้ค่ะ"
โจ๋ลี่จึงจะหวนนึกกลับมา แก้มแดงไปหมด หลบสายตาออกอย่างเขินอาย
เธอรีบหันหลัง "คุณกู้ คุณผู้ชาย เชิญตามฉันมาค่ะ"
"ไม่ต้อง แฟนของฉันเขาไม่ไปกับฉัน แค่มาส่งฉันเอง"
กู้จื่อเฟยกอดแขนของเย้นโม่หลิน เกือบจะติดอยู่ในอ้อมกอดของเย้นโม่หลินทั้งตัว
พูดด้วยเสียงอ้อนว่า "ที่รัก เดี๋ยวเค้าทำเสร็จแล้ว ค่อยโทรหาที่รักนะ ที่รักมารับเค้านะ"
เย้นโม่หลินแข็งทื่อไปเลย เขารู้สึกแปลกใจจริงๆ
เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ? ที่รัก?
นี่คือชื่อเรียกอะไร สะ......เสี่ยวมาก
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทำตัวไม่ถูกเลย ทว่าหัวใจกลับเหมือนถูกไฟช็อต
"ได้ เธอเข้าไปเถอะ"
กู้จื่อเฟยส่ายหัว "ไม่ เค้าจะส่งตัวเองออกไปก่อน เค้าค่อยเข้าไป"
เย้นโม่หลิน "….." ทำไมเสียงของกู้จื่อเฟยฟังแล้วอึดอัดขนาดนี้เนี่ย? เหมือนว่าลำคอถูกบีบไว้เลย
ทว่าพอนึกถึงจุดนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก พยักหน้า หันหลังแล้วเดินจากไป
โจ๋ลี่มองดูภาพข้างหลังที่จากไปของเย้นโม่หลิน เธอรู้สึกเซื่องซึมไม่กระตือรือร้นเลย
หนุ่มหล่อคนนี้เป็นแฟนของกู้จื่อเฟยแน่นอน
ดูแล้วยังรักกันมากๆ ด้วย
เธอไม่มีแม้กระทั่งโอกาสคลั่งรักแล้ว
รีบกำจัดความคิดที่มหัศจรรย์เมื่อกี้ออกไป โจ๋ลี่พูดอย่างชำนาญว่า
"คุณกู้ เชิญทางนี้ค่ะ"
กู้จื่อเฟยจึงจะเดินเข้าไปข้างในด้วยความสบายใจ
ระหว่างนั้น เธอเดินผ่านห้องนวดบำบัด ทว่าไม่ได้หยุดเดิน แต่กลับถูกโจ๋ลี่พาไปยังห้องข้างอีกห้องหนึ่งในทางเดิน
โจ๋ลี่เปิดประตู เดินเข้าไป "คุณหมอเฉียว คุณกู้มาแล้วครับ"
กู้จื่อเฟยเดินตามเข้ามา ก็เห็นคุณหมอผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟา
เธอมองกู้จื่อเฟย จากนั้นก็มองไปทางนอกประตู
ถามขึ้นว่า "คุณมาคนเดียวเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ" กู้จื่อเฟยพยักหน้า
คุณหมอเฉียวจึงจะวางใจ ตะโกนไปทางข้างหลังว่า "ออกมาเถอะ"
ประตูระหว่างห้องถูกเปิดออก เจิ้งเหลียงเดินออกมาจากข้างใน
เขาสวมชุดกาวน์สีขาว บุคลิกที่อ่อนโยนมีความจริงจังของคุณหมอเพิ่มมากขึ้น ยิ่งดูใกล้ชิดเพิ่มขึ้น
กู้จื่อเฟยเห็นเขา ก็รู้สึกสบายใจลงตาม
เธอนัดกับเจิ้งเหลียงในโทรศัพท์ และบอกเขาแล้ว เธอไม่อยากให้เย้นโม่หลินรู้อาการของเธอ
เจิ้งเหลียงบอกว่าเขาจะจัดการให้ทั้งหมด ไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเธอกำลังรักษาโรคเบื่ออาหาร
ดังนั้น แผนการของเขาคือหาคุณหมอนวดมาสร้างความสับสน?
กู้จื่อเฟยยิ้มอย่างจนปัญญา
"คุณกู้ เจอกันอีกแล้วครับ"
เจิ้งเหลียงยิ้มพลางเดินมา ยื่นมืออย่างสุภาพไปทางกู้จื่อเฟย
ไม่เหมือนคุณหมอและผู้ป่วย เหมือนเพื่อนกันมากกว่า
อารมณ์ที่กู้จื่อเฟยรู้สึกตื่นเต้นในตอนนี้ ตอนนี้ผ่อนคลายลงเยอะมาก
เธอพูดขึ้น "คุณหมอเจิ้ง สร้างความลำบากให้คุณแล้ว"
"พูดอะไรครับเนี่ย สามารถช่วยคุณได้ เป็นเกียรติมากครับ เชิญนั่งค่ะ"
เจิ้งเหลียงยิ้มด้วยความอ่อนโยน นั่งลงยังบนโซฟา "เพราะว่าสถานการณ์ของคุณ ดังนั้นพวกเราจึงทำการรักษาที่นี่ นี่คือห้องเก็บอุปกรณ์ที่ว่าง และไม่มีใครเข้าออกรบกวนครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำก็ได้แล้วค่ะ"
เจิ้งเหลียงเติมน้ำให้กู้จื่อเฟยหนึ่งแก้ว ยื่นไปยังตรงหน้าเธอ
เขายังคงรักษารอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่ "อย่าตื่นเต้นครับ เป็นเพียงโรคเล็กๆ เท่านั้นเองครับ ขอแค่คุณยอมรักษา ก็กลับมาแข็งแรงแน่นอนครับ คุณก็ต้องเชื่อในความชำนาญของผมนะครับ"
กู้จื่อเฟยยิ้มด้วยความฝืน พยักหน้า
เธอวางแก้วน้ำลง มองเจิ้งเหลียงแล้วพูดว่า "เริ่มเถอะค่ะ ต้องทำอะไรบ้าง ฉันจะให้ความร่วมมือคุณค่ะ"
กู้จื่อเฟยสวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปาก บนร่างกายก็แต่งตัวมิดชิดมาก เผยออกมาเพียงแค่ดวงตาหนึ่งคู่
ทว่าดวงตาคู่นี้ กลับเปล่งแสงสว่าง ดั่งแสงสว่างของจิตวิญญาณ
เจิ้งเหลียงตะลึงเล็กน้อย จากนั้นยิ้มแล้วลุกขึ้นมา
"ไปเถอะ ผมพาคุณไปตรวจสุขภาพก่อน รวบรวมข้อมูลด้านร่างกายของคุณ ค่อยวางแผนการวินิจฉัยฉันอีกทีครับ"
เพราะว่ากู้จื่อเฟยมีความพิเศษ เจิ้งเหลียงจึงวางแผนโดยส่วนตัวไว้ทั้งหมดแล้ว
ตลอดการตรวจสุขภาพทั้งกระบวนการ เธอไม่เจอกับผู้ป่วยคนอื่นๆ เลย ตรวจทั้งหมดเรียบร้อยด้วยความเงียบสงบ
พอตรวจแต่ละชุดลงมา ก็ใช้เวลาไปประมาณสามชั่วโมง
เธอใช้ข้ออ้างว่ามานวดบำบัด ไม่จำเป็นต้องใช้เวลานานมาก ถึงเวลาควรจะกลับไปแล้ว เดี๋ยวเย้นโม่หลินคิดมากอีก
พอดีเลย เจิ้งเหลียงพูดขึ้นว่า "มีผลตรวจบางอย่างที่ออกมาช้า ต้องรอพรุ่งนี้ วันนี้คุณสามารถกลับไปก่อนได้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะให้แผนกำหนดการรักษาที่สมบูรณ์กับคุณครับ"
หลังจากที่กู้จื่อเฟยบอกลากับเจิ้งเหลียงแล้ว ก็จากไป
เธอโทรหาเย้นโม่หลินก่อนสิบนาที ในตอนที่เธอเดินมาถึงห้องโถงด้านนอกของโรงพยาบาล ก็เห็นเย้นโม่หลินยืนอยู่หน้าประตูแล้ว
เขาสวมชุดคุมสีดำ มือทั้งสองซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม ดูแล้วหล่อจนทำให้คนอยากกรี๊ด
ความเย็นชาและบุคลิกที่น่าอันตรายนั้น กลับทำให้คนไม่กล้าเข้าหา
ระยะห่างประมาณสองสามเมตร มีผู้หญิงล้อมรอบประมาณยี่สิบสามสิบคน แววตาที่เปล่งประกายมองเขาจนน้ำลายไหล
กู้จื่อเฟยรู้สึกหมดหนทาง ใบหน้าของเขาช่างดึงดูผู้คนมากเกินไปแล้ว จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นว่า จะให้เขาสวมผ้าปิดปากด้วย......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...