สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1064

แคทเธอรีน

ผู้ช่วยระดับสูงคนใหม่ ช่วงนี้เหมือนกับว่าจะอยู่กับโห้หลีเฉินทุกวัน20ชั่วโมงต่อวัน ไม่ห่างกันเลย

เธอมีสายเลือดของคนขาว ดวงตาสีฟ้า จมูกโด่ง อวัยวะบนใบหน้าคมชัดและละเอียดอ่อน เป็นคนสวยที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ

พอเห็นเธอ เย้นหว่านก็มองไปยังทิศทางอื่นโดยอัตโนมัติ แต่ว่าก็ไม่เห็นโห้หลีเฉิน

ทำไมเธอถึงมาที่มีคนเดียวล่ะ?

แคทเธอรีนยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องหาหรอก โห้หลีเฉินไม่ได้มาที่นี่ ฉันมาคนเดียว"

ดวงตาของเย้นหว่านฉันสั่นเล็กน้อย แล้วก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

"เธอมาหาฉันโดยเฉพาะเลยเหรอ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

"ที่จริงก็มีเรื่องนิดหน่อย"

แคทเธอรีนดึงเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง แล้วก็พูดกับเย้นหว่าน

"เธอต้องลงทานข้าวก่อนเถอะ ทานไปด้วยคุยไปด้วย ลูกจะได้ไม่หิว"

ความจริงเย้นหว่านก็ไม่ควรจะยืนเป็นเวลานาน เธอก็ไม่ได้พูดอะไรและนั่งลง

พอนั่งลง แคทเธอรีนก็ไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเธอ

เธอเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง เราก็มองเย้นหว่านอย่างละเอียด "ถึงแม้ว่าจะตั้งท้อง แต่ว่าเธอดูไม่อ้วนเลยนะ แถมยังผอมอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าเวลาปกติผอมจะดูดีกว่า แต่ว่าถ้าท้องแล้วเราต้องบำรุงลูกให้ดี ถ้าผอมไปมันจะไม่ดีนะ เย้นหว่าน เธอต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี เพื่อลูก"

คนสนิทกันก็จะพูดภาษาใดเป็นกันเองแบบนี้ แต่ว่าพอมันออกมาจากปากของแคทเธอรีน บวกกับสายตาของเธอ เย้นหว่านกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอยิ้มอย่างมีมารยาท "ขอบคุณที่เป็นห่วง ว่ามาเถอะ มาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

แคทเธอรีนยกชามซุปมาไว้ตรงหน้าของเย้นหว่าน

"เธอกินอะไรก่อนเถอะ แล้วแต่ฉันจะพูด หลีกเลี่ยงว่าถ้าเกิดว่าฉันพูดเสร็จแล้วเธอจะไม่มีอารมณ์กินข้าว"

เย้นหว่านขมวดคิ้ว สีน่าดูจริงจังและหนักแน่น

เธอพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโห้หลีเฉินอย่างนั้นเหรอ?"

"จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้หรอก มีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย แต่มันเป็นเรื่องของพวกเรา" แคทเธอรีนพูดอย่างคลุมเครือ

เย้นหว่านตอบ "หมายความว่ายังไง?"

แคทเธอรีนมองเย้นหว่าน สีหน้ายั่วยุ ปกปิดความพึงพอใจกับความเย่อหยิ่งว่ะอยู่

"ตอนแรกฉันก็ไม่ได้กะจะบอกเธอเร็วขนาดนี้ แต่ว่าถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีทางเลือก เธอลำบากเขาตั้งท้องลูก ตัวเองก็มีสิทธิ์ที่จะรู้"

ทุกคำพูดของแคทเธอรีน สีหน้าของเธอ มันแสดงให้เห็นว่าเธอต่างหากที่เป็นเจ้าของ

"เธอเองก็รู้นี่ ว่าฉันอยู่กับโห้หลีเฉินทั้งวันทั้งคืน ไม่ห่างกันแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มกับหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองคน ก็ไม่อาจทนต่อสิ่งล่อใจและอาจจะเกิดอะไรขึ้นได้บ้าง ฉันกับโห้หลีเฉินก็ไม่ได้ยกเว้น ดังนั้น......"

เธอยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากสีแดงของเธอก็ยกขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง เต็มไปด้วยความอยากเยอะ

เย้นหว่านนั่งตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ความหนาวเหน็บพุ่งตรงจากฝ่าเท้าขึ้นมาถึงขมับของเธอ ทำให้ลมหายใจของเธอไม่คงที่

เธอใช้เวลาครู่หนึ่งในการทำให้ใจสงบลง กัดฟันแน่นและพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำกว่า

"ฉันไม่เชื่อ"

เธอพูด 3 คำนี้อย่างเด็ดขาด

แคทเธอรีนก็ไม่ได้แปลกใจ แถมเธอยังยิ้มอย่างเยาะเย้ยมากขึ้น

"ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นแบบนี้ ยังไงความไว้วางใจของเธอมันก็เกือบจะเป็นความละเลยไปแล้ว แม้แต่ผู้ช่วยที่อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมาอย่างฉันเธอยังไม่สนใจ ปล่อยให้ฉันอยู่กับเขาเพียงลำพังทั้งวัน"

"แต่ว่าบนโลกใบนี้ มันมีแมวตัวไหนที่ไม่ขโมยปลาชั้นดีด้วยล่ะ?ฉันกับโห้หลีเฉินคบกันแล้ว"

"ดังนั้นถ้าคิดว่าการที่ทุกวันเขาต้องอยู่ข้างนอกมากกว่า 20 ชั่วโมงต่อวัน เพราะว่าอยู่กับฉัน พวกเราทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน หรือแม้แต่......นอนด้วยกัน"

"แม้ว่าตอนนี้จะเป็นคู่สมรสกัน ผู้ชายที่สูงส่งอย่างโห้หลีเฉิน มาคิดตามเหตุผลทั่วไปไม่ได้ เพื่อเขาแล้ว และเพื่อลูกของเขาในอนาคต ดังนั้นฉันจะยอมเป็นบ้านเล็ก ปล่อยให้เธออยู่ข้างเขา แล้วก็มีสามีคนเดียวกับเธอ"

เย้นหว่านมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็หัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะของเธอนั้นเต็มไปด้วยการถากถาง

"เธอยอม แต่ว่าฉันไม่ยอม"

สีหน้าของแคทเธอรีนเปลี่ยนไปในทันที เธอพูดด้วยความหยิ่งผยองว่า

"เย้นหว่าน ฉันยอมถอยเพราะว่าลูกในท้องของเธอ แต่ว่าเธอกลับไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดี ไม่อย่างนั้นก็ต้องมีเรื่อง แล้วก็จะถึงขั้นที่เธอต้องพาลูกเธอไสหัวออกไป"

"โห้หลีเฉินยอมรับกับฉันแล้ว ว่าเขารักฉัน และยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน"

"คนที่เขาแคร์ในตอนนี้ก็คือฉัน คนที่เขาอยู่ห่างไม่ได้เลยก็คือฉัน"

ร่างกายของเย้นหว่านเหยียดตรง สายตาที่มองมาที่เธอนั้นดูเย็นชาเป็นอย่างมาก

และยังเต็มไปด้วยการถากถางไม่มีที่สิ้นสุด

"คำพูดพวกนี้ที่เธอพูด เธอเชื่อไหม?"

แคทเธอรีนขมวดคิ้ว"ฉันพูดเรื่องจริงทั้งหมด!"

"เรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ?"

เย้นหว่านยิ้มจางๆ อย่างเหยียดหยาม "ในเมื่อเธอสาบานแบบนั้น ใจตรงกันกับเขา รู้เรื่องทุกอย่างทั้งหมด แล้วทำไมเธอไม่รู้ว่า ฉันรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของโห้หลีเฉินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ?"

แคทเธอรีนตกใจ"เธอรู้งั้นเหรอ?เป็นไปไม่ได้!"

"เธอนึกว่าฉันเป็นผู้ช่วยฉันสูงของเขามาโดยตลอด และก็ไม่เคยมาที่ทำงานเขาเลย แล้วก็ไม่เคยมีใครบอกเรื่องนี้กับเธอ"

"เย้นหว่าน เธออย่ามาทำเป็นหน้าใหญ่ใจโตหน่อยเลย เธอฟังฉันมา แล้วถึงได้พูดว่าเธอรู้เรื่อง ฉันไม่รู้สึกอะไรเหรอ?"