สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1156

ร่างกายของโห้หลีเฉินตึงไปหมด เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลดเสียงลงและพูดกับเย้นหว่านว่า

"ตอนกลางคืนผมจะอธิบายให้คุณเข้าใจทุกอย่าง เย้นหว่าน เชื่อผมนะ"

กลางคืน?

ทำไมไม่ใช่ตอนนี้?

เย้นหว่านมองไปที่ร่างของแองเจล่าที่อยู่ไม่ไกล แล้วเธอก็เข้าใจทุกอย่าง เพราะถ้าโห้หลีเฉินอธิบายทุกอย่างในตอนนี้ เขาคงกลัวว่าจะทำร้ายหัวใจของแองเจล่า

ผู้ชายมักมีสองหน้าเสมอ เขาสามารถพูดสิ่งที่แตกต่างกันออกไปเวลาที่อยู่ต่อผู้หญิงทั้งสองคน เขาจะหลอกให้เชื่อเขาจนหมดใจ

เย้นหว่านไม่เคยคิดว่าโห้หลีเฉินจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ แต่ความจริงมันก็เหมือนกับฝ่ามือที่แผดเผา มันฟาดลงมาจนเธอรู้สึกเจ็บปวด

เย้นหว่านยิ้มอย่างหมดหวัง และน้ำตาก็เกือบจะไหลออกมา

"โห้หลีเฉิน สิ่งที่คุณพูดออกมา ตัวคุณรู้สึกเชื่อไหม?"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เขามองตรงไปที่เธอ และเขาทำได้เพียงกระซิบว่า "เชื่อผมเถอะนะ? คุณภรรยา"

คุณภรรยา เป็นคำที่ใช้แสดงความรักที่มีอยู่มากมาย

เมื่อก่อนเป็นคำเรียกที่เย้นหว่านรู้สึกว่าหวานมาก แต่ตอนนี้มันกับกลายเป็นเหมือนคำพูดที่เยาะเย้ย

และก็ได้กลายเป็นวิธีที่เขาใช้ในการหลอกลวงเธอ

ดวงตาของเย้นหว่านแดงก่ำจนเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมา

เธอมองไปที่โห้หลีเฉินอยู่แบบนั้น หัวใจของเธอมีแต่ว่างเปล่า และความเจ็บปวด

เธอไม่เคยอยากเห็นท่าทีที่เขาอ้อนวอน และต้อยต่ำแบบนี้ เขาควรจะเป็นคนที่หยิ่งผยอง

เธอไม่ควรบังคับให้เขามาถึงจุดนี้

ถึงแม้ว่าจะเลิกกันแล้ว แต่เธอก็ยังรักเขามากๆ

น้ำเสียงเสียงของเย้นหว่านตะกุกตะกัก และก็เบาลงเรื่อยๆ "ฉันอยากอยู่เงียบๆ ตอนกลางคืน คุณค่อยมาอธิบายให้ฉันฟังแล้วกัน"

โห้หลีเฉินถอนหายใจออกด้วยความโล่งอก

แค่เธอยอมฟัง ก็ถือว่ายังมีโอกาส

เย้นหว่านลุกขึ้นยืนตัวตรง โดยไม่มองไปที่โห้หลีเฉิน แต่น้ำเสียงของเธอฟังดูเงียบเหงามาก

"ตอนนี้ ปล่อยมือได้หรือยัง?"

คำพูดของเธอเป็นเหมือนคำขอร้อง

หัวใจของโห้หลีเฉินก็เหมือนจะถูกบีบด้วยบางสิ่ง อีกครั้ง เขาไม่อยากจะปล่อยเธอไป เขารู้สึกว่า ถ้าเกิดเขาปล่อยเธอไป เขาก็จะสูญเสียชีวิตของตัวเองไปเหมือนกัน

เขาจับมือเธอไว้แน่น และก็ไม่ขยับเลย

เย้นหว่านรู้สึกว่าแค่เธอทนอยู่อีกเพียงวินาทีเดียวมันก็คือความทุกข์ทรมาน ดังนั้นเธอก็เลยดึงนิ้วมือของตัวเองออก

เธอพูดอย่างแผ่วเบา "โห้หลีเฉิน ตอนนี้แค่ฉันอยู่กับคุณฉันก็รู้สึกทรมานมาก ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว"

มือของโห้หลีเฉินที่จับมือเธอไว้แน่น ทันใดนั้นก็หมดเรี่ยวแรงไปในทันที

แค่เธออยู่กับเขา ก็รู้สึกทรมานแล้ว

สีหน้าของเขาซีดเซียว เขาอ้าปาก เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป

เรี่ยวแรงบนนิ้วของเขาเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ

เย้นหว่านเป็นอิสระแล้ว

เธอไม่หยุด เธอเดินตรงไปที่ห้อง

แค่โห้หลีเฉินมองดูแผ่นหลังของเธอ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดมาก เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "เย้นหว่าน เชื่อผมนะ ตอนกลางคืนผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง"

เย้นหว่านไม่หยุดเดิน เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง

คำอธิบาย หรือคำโกหกที่ที่ตั้งใจเตรียมมากันแน่?

เธอไม่สนใจแล้ว

ความรู้สึกของหัวใจที่ตายไปแล้วมันเป็นแบบนี้นี่เอง มันเจ็บปวดมาก แต่เธอก็ต้องการออกไปจากที่นี่

ซึ่งเธอก็เตรียมตัวออกจากที่นี่นานแล้ว...

เย้นหว่านตาแดงก่ำ เธอแบกหน้าเดินไปที่โต๊ะ ก่อนจะหยิบกระดาษสีขาวออกมา และร่างข้อตกลงการหย่าร้าง

หลังจากที่เย้นหว่านจากไป แองเจล่าก็เดินออกมาจากด้านข้าง

แองเจล่าล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงในทันที และเธอก็เห็นถึงความโหดร้ายและความโหดเหี้ยมของชายผู้นี้อย่างถี่ถ้วนแล้ว

แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนมีมีดมาแทงที่หัวใจ แม้ว่าเขาจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ แม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดเพราะความคิดถึง ยังไงเขาก็จะบังคับตัวเองไว้ให้ได้

แม้ว่าหัวใจของเขาจะรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีมีดพันเล่มมาแทง เขาก็จะอดทน

แองเจล่าประเมินความสามารถของชายคนนี้ต่ำไป

"ฉันจะไปเก็บกระเป๋า ฉันจะไปในคืนนี้..."

เธอนั่งลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นตะคริวทั้งตัว และก็ต้องยอมแพ้อย่างไร้หนทางจะสู้

โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนรถเข็น แต่เขาเหมือนกับกษัตริย์ที่เยือกเย็นและหยิ่งยโส ที่กำลังมองดูมดที่อยู่ใต้เท้าของเขา

ดวงตาของเขาเย็นชาและลึกลับราวกับขุมนรก เหมือนเขาจะดึงผู้คนลงไปในนรกที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา

ในตอนกลางคืน

มาถึงอย่างช้าๆ

แองเจล่าเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกเธอตั้งใจจะจากไปเลย แต่ก่อนที่เธอจะจากไป เธอขอพบโห้หลีเฉินก่อน

รถเข็นของโห้หลีเฉินเลื่อนไปที่ด้านข้างของถนนที่อยู่ด้านนอกสนาม เขาหยุดอยู่ไม่ไกลจากรถที่จะไปส่งแองเจล่าออกไป

แองเจล่ายืนอยู่ข้างๆ รถ เมื่อเธอเห็นเขา เธอก็เดินเข้าไปด้วยน้ำตาที่ไหลริน

"หลีเฉิน คุณตัดสินใจแล้วจริงๆ คุณจะไปส่งฉันไหม?"

เธอร้องไห้จนพูดตะกุกตะกัก มันทำให้รู้สึกสงสารจับใจ

สีหน้าของโห้หลีเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย และทั่วร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาที่มากล้น

"ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณมันมาแบบกะทันหัน และเมื่อคุณจากไป ความรู้สึกนี้ก็จะน้อยลงและหายไปในที่สุด ภรรยาของผม มีแค่เย้นหว่านเท่านั้น"

ใบหน้าของแองเจล่าซีดเซียวมาก จนน้ำตาก็ไม่สามารถไหลออกมาได้

ชายผู้นี้วางแผนอนาคตไว้อย่างไร้ความปราณี

และในอนาคตนี้ เธอไม่เคยอยู่ในนั้นเลย

แองเจล่ารู้เกลียดชังมากๆ