สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1181

เด็กชายตัวอ้วนถูกด่าจนได้สติกลับมา รีบกดปุ่มบนนาฬิกา แล้วรีบร้องขอความช่วยเหลือผ่านนาฬิกา

"พ่อครับ ช่วยด้วย ผมกับแม่ถูกคนทำร้ายครับ"

"อะไรนะ ไอ้สารเลวคนไหนใจกล้าขนาดนี้ เดี๋ยวพ่อจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้"

เสียงคำรามอย่างโมโหของผู้ชายดังออกมาจากนาฬิกา จากนั้นเขาก็วางสาย แล้วรีบออกเดินทางทันที

ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนพื้นจับแขนของเธอไว้ เจ็บปวดจนต้องกัดฟันกรอด แต่เธอไม่ลืมที่จะพูดข่มขู่เย้นหว่าน

"รอสามีของฉันมาถึงก่อนเถอะ เธอตายแน่!"

พอได้ยินแบบนั้น แรบบิทก็น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด นัยน์ตาโตมีน้ำตาเกาะอยู่ บนใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ

เธอคว้าชายเสื้อของเย้นหว่านไว้ "แม่คะ แม่สู้ผู้ชายไหวไหมคะ"

เย้นหว่านมองดูเด็กน้อยที่ท่าทางจริงจังจนลืมร้องไห้ไปเลย แล้วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี น้ำตาของแรบบิทจะไหลก็ไหล จะหยุดก็หยุดจริงๆ

จะมีกี่ส่วนที่จริง กี่ส่วนที่เท็จกันแน่?

แต่ก็ไม่อยากคิดมาก เย้นหว่านเอ่ยตอบ "ถ้าเป็นคนธรรมดา แม่ก็สู้ได้ ถ้าเป็นคนมีทักษะดี แม่ก็รับมือไม่ไหวจ้ะ"

"สามีของฉันเคยเรียนเทควันโด!"

ผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนอย่างอวดดี เหมือนเจอข้อได้เปรียบ

แรบบิทรีบตัดสินใจทันที "แม่คะ เรารีบหนีกันเถอะค่ะ"

พูดจบก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่มีลังเลเลยจริงๆ

เย้นหว่านที่เดิมทีโมโหมาก เกือบจะละลายเพราะความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้แล้ว

"ไม่ต้องกลัวจ้ะ ไม่ว่าคนที่มาจะร้ายกาจแค่ไหน แม่ก็จะปกป้องพวกลูกเอง"

ทำร้ายลูกทั้งสองคนของเธอ เธอไม่คิดจะปล่อยให้เรื่องนี้จบไปง่ายๆ แน่นอน

ที่สำคัญ......

ในเวลานี้เอง มีเสียงดังเข้ามาจากนอกฝูงชน และมีชายร่างใหญ่ผลักฝูงชนออกแล้วเดินตึงตังเข้ามาอย่างดุดัน

เขาตะคอกเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามา "ใครกล้าทำร้ายเมียกับลูกของฉัน ฉันจะถลกหนังของมันออกมาให้ดู!"

"ที่รักคะ ในที่สุดคุณก็มาสักที นังนั่นค่ะ เธอเป็นคนทำร้ายพวกเรา ลูกชายกับลูกสาวของเธอรังแกลูกชายของเรา ไม่ใช่แค่นั้นนะคะ เธอยังหักแขนฉันจนหักด้วย"

หญิงสาวร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด เหมือนว่าเธอถูกรังแกอย่างไม่เป็นธรรม

เด็กชายตัวอ้วนก็ร้องไห้ออกมาด้วย เด็กชายรีบวิ่งไปกอดต้นขาของเขาไว้

ถึงแม้ชายหนุ่มจะคิดไม่ถึงว่าคนทำจะเป็นผู้หญิง ถึงจะเป็นผู้หญิง แต่กล้าทำร้ายลูกกับเมียของเขา เขาก็จะจัดการโดยไม่ไว้หน้า

"นังบ้านี่ แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม กล้าหักแขนของเมียฉัน ฉันจะหักขาเธอซะ!"

ชายหนุ่มดุด่าอย่างโกรธจัด ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว

ฝีเท้าของเขามั่นคงและแข็งแรง มือของเขารวดเร็วและรุนแรง แค่เห็นก็รู้ว่ามีทักษะการต่อสู้

เย้นหว่านนึกว่าอีกฝ่ายเป็นแค่คนธรรมดาที่เคยฝึกเทควันโด มีทักษะเล็กน้อย แต่เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช่มีทักษะธรรมดา

นี่มันคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นี่นา

เธอเรียนรู้เคล็ดลับการจี้สกัดจุดชีพจรมาจากป่ายฉี และกลัวว่าคงจะจัดการกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้

แต่ว่า ลูกทั้งสองของเธออยู่ที่นี่ด้วย เธอไม่มีทางถอยหนีเด็ดขาด

เย้นหว่านรีบวางแรบบิทไว้ข้างโห้หยูเซิง ก่อนจะกระซิบสั่ง "หยูเซิง ปกป้องน้องสาวของลูกไว้ด้วยนะจ๊ะ"

โห้หยูเซิงยืนตัวแข็ง สีหน้าที่นิ่งเงียบสั่นคลอนเล็กน้อย

ปกป้อง น้องสาวอย่างนั้นเหรอ?

เขาน่ะเหรอ?

ก่อนหน้านี้เขาโดนทำร้าย แรบบิทรีบวิ่งไปกัดผู้หญิงคนนั้น ภาพเหตุการณ์ที่พยายามปกป้องเขาก็ยังปรากฏอยู่ในความคิดของเขา แล้วตอนนี้ เขาเองก็ต้องปกป้องแรบบิทอย่างนั้นใช่ไหม?

ความคิดนี้ไม่เคยมีอยู่ในโลกของเขา แต่ว่า ดูเหมือนเขาจะไม่ต่อต้าน

สิ่งที่เขาไม่ชอบก็คือ รอยแดงห้านิ้วบนแก้มของแรบบิท มันแสบตามาก

ในเวลาเดียวกัน หมัดของชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามาใกล้ใบหน้าของเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านหลบได้อย่างรวดเร็ว แต่หมัดของชายหนุ่มเร็วกว่า หมัดของเขาพุ่งใส่เธออย่างรวดเร็ว และด้วยทักษะของเธอ หลบไม่ทันแน่ๆ แล้ว

"นังบ้านี่ ไปลงนรกซะ!"

พอเห็นหมัดของเขาจะชกโดนเย้นหว่านแล้ว เย้นหว่านกัดฟันด้วยความอารมณ์เสีย คอยดูเถอะ รอโห้หลีเฉินมาถึงก่อนเถอะ เธอจะต้องให้ผู้ชายคนนี้ชดใช้ให้มากกว่าเป็นร้อยเท่า!

เย้นหว่านพยักหน้าตอบรับด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นก็มองไปที่เด็กทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังเธอ

"คุณโห้คะ พวกเขาทำร้ายลูกๆ ของคุณ คุณต้องจัดการพวกเขานะคะ"

จากนั้นโห้หลีเฉินก็เห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของแรบบิทกับโห้หยูเซิง ใบหน้าหล่อเหลาปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ดูน่ากลัวมาก

ในชั่วพริบตา เขาเหมือนยมบาลที่เดินออกมาจากนรก ก้าวเดินออกไปด้วยขายาว เหยียบบนพื้นน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก แล้วเดินไปหาผู้ชายอีกคนทีละก้าว

"นาย อยาก ตาย ใช่ไหม!"

แรงสังหารรุนแรง ไม่มีการปิดบัง ต้องการจะฆ่าคน

ผู้ชายคนนั้นตัวสั่นตามสัญชาตญาณ แล้วรีบถอยหลังหนีโดยไม่รู้ตัว "นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ฉันมาจากตระกูลหยู..."

ผู้ชายคนนั้นพูดได้ครึ่งประโยค พอเขาเห็นใบหน้าของโห้หลีเฉินชัดเจน เขาก็ชะงักไปทันที

เขาตะโกนออกมาอย่างฉุนเฉียว "นายคือโห้หลีเฉิน!"

บรรยากาศรอบตัวของโห้หลีเฉินเยือกเย็นลงทันที

เย้นหว่านเองก็เคร่งเครียดขึ้นมาด้วย เธอเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วมองไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยสีหน้าวิตกกังวล

"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ คุณมาจากตระกูลหยู? ตระกูลหยูของเมืองเฟย?"

"บ้าเอ๊ย!"

ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรอีก เขาสาปแช่งแล้วหันหลังวิ่งหนีไป เร็วจนไม่สนใจภรรยากับลูกเลย

เขาเตรียมจะไปแจ้งข่าว!

เย้นหว่านรีบร้อน "รีบจับเขาไว้เร็วเข้า!" ถ้าปล่อยให้เขาวิ่งหนีไป แล้วไปรายงานคนตระกูลหยู ที่อยู่ของพวกเธอจะต้องถูกเปิดเผยแน่ๆ

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง คนของตระกูลหยูจะต้องรีบมาล้อมรอบพวกเขาไว้แน่ๆ

เย้นหว่านยังพูดไม่ทันจบ ร่างของโห้หลีเฉินก็พุ่งตัวออกไปราวกับลูกศรที่แหลมคม

ฝีมือของเขาเร็วมาก แค่พริบตาเดียวก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นล้มลงไปกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ผู้ชายคนนั้นถูกเตะ ในปากของเขามีเลือดไหลออกมา แต่สายตาที่จ้องไปที่โห้หลีเฉินนั้นบ้าคลั่งมาก

เขาตะโกนลั่น "ฉันได้ส่งข้อความออกไปเรียบร้อยแล้ว โห้หลีเฉิน นายหนีไม่พ้นแน่!"