ราวกับเพื่อพิสูจน์คำพูดของกู้จื่อเฟย โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้งในเวลานี้ เป็นสายโทรศัพท์
ที่ไม่รู้จัก
กู้จื่อเฟยส่ายหน้าอย่างภูมิใจต่อหน้าเย้นโม่หลิน "เชื่อไหมว่านี่ป่ายฉีเป็นคนโทรเข้ามา"
เห็นหมายเลขแปลก ๆ เรียงกันเป็นแถบ เย้นโม่หลินไม่เชื่อ
เมื่อสักครู่โมโหจนขว้างโยนโทรศัพท์แล้ว ไม่มีทางที่ป่ายฉีจะยอมแพ้เร็วขนาดนี้ และโทรมาหากู้จื่อเฟยอีก
กู้จื่อเฟยเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาพนันกันไหม"
"พนันอะไร" ความจริงเย้นโม่หลินนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของกู้จื่อเฟย จึงได้ตามใจเธอ
กู้จื่อเฟยยิ้มขึ้นเหมือนกับจิ้งจอกที่มีแผนร้าย
"ถ้าหากหมายเลขนี้ไม่ใช่ป่ายฉีเป็นคนโทรมา พรุ่งนี้ฉันจะกลับตระกูลเย้นไปอย่างเชื่อฟัง แต่ถ้าเป็นป่ายฉีโทรมา คุณจะต้องทิ้งงานทุกอย่างแล้วทำการพักผ่อน24ชั่วโมง"
เย้นโม่หลินเม้มริมฝีปาก
เป็นการเดิมพันที่ไม่ได้มีความหมายมากมายนัก แต่ว่าตอนนี้เขาอยู่ด้านนอก แม้ว่าสถานการณ์จะเรียบร้อย แต่ก็ยังเต็มไปด้วยอันตราย กู้จื่อเฟยติดตามเขาจะทำให้ไม่ปลอดภัย
แต่เธอพูดอย่างไรก็ไม่ยอมไป เขาจึงไม่รู้จะทำอย่างไรกับเธอ
ตอนนี้เธอดันพูดเองว่าต้องการเดิมพันกับเขา เมื่อแพ้ก็จะจากไปอย่างเต็มใจ เย้นโม่หลินย่อมยินดีเป็นอย่างยิ่ง
เขาเองก็มั่นใจว่าโทรศัพท์นี้ป่ายฉีไม่ได้เป็นคนโทรเข้ามา
เขาจึงรับปาก "ตกลง"
กู้จื่อเฟยถึงได้รับสายโทรศัพท์ขึ้น
ทันทีที่รับสาย เสียงโมโหโกรธาของป่ายฉีก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ "กู้จื่อเฟย กูไม่มีเวลาว่างที่จะมาล้อเล่นกับมึง มึงอย่ามาพูดไร้สาระ รีบบอกกูมาเดี๋ยวนี้ว่าจะต้องทำยังไงกันแน่!"
กู้จื่อเฟยยิ้ม
เย้นโม่หลินหน้ามืด
เขามองโทรศัพท์อย่างไม่น่าเชื่อ คิดไม่ถึงว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ป่ายฉีหมดความอดทนสุดท้ายไปแล้ว
เขาอดไม่ได้จึงสบถคำด่าออกมาว่า "บัดซบ"
ป่ายฉี:"......"
เขาแทบอยากจะฆ่ากู้จื่อเฟยให้ตาย ทำไมเย้นโม่หลินถึงได้อยู่ข้าง ๆ เธอ
นี่เขายังต้องรักษาหน้าอีกหรือไม่
อีกครั้งที่โมโหแล้วขว้างโทรศัพท์ของสาวใช้ทิ้ง
กู้จื่อเฟยหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างมีความสุข แล้วกอดแขนของเย้นโม่หลินอย่างใกล้ชิด "พี่เย้น พูดคำไหนต้องคำนั้นนะ คิดจะพนันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ตอนนี้คุณไปนอนหลับเลย"
หว่างคิ้วเย้นโม่หลินพับย่นขึ้น
หากว่าตอนนี้ป่ายฉีอยู่ตรงหน้าของเขา เขาจะต้องบีบคอป่ายฉีให้ตายอย่างแน่นอน
เขาดื้อดึง "ตรงนี้ยังมีงานอีกมากที่ต้องรอให้ผม......"
"พวกเขาจัดการได้ หากว่ามีข่าวคราวของเสี่ยวหว่าน ฉันก็จะไปเรียกคุณให้ตื่นเอง"
กู้จื่อเฟยเข้าใจอย่างดีว่าเขาเป็นห่วงอะไร จึงได้พูดตรง ๆ ออกมา
"พี่เย้น คุณได้รับปากกับฉันแล้ว จะกลับคำไม่ได้นะ รีบไปนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจเถอะ"
เย้นโม่หลินมองทางกู้จื่อเฟย จากนั้นก็มองความคืบหน้าของการขุดที่อยู่ด้านหลัง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
ทุกอย่างได้ดำเนินการที่แผนที่วางไว้ เขาแค่เพียงรอ รอให้หาข้อมูลข่าวคราวของเย้นหว่านเจอ
ไม่มีข่าวคราวของเธอ จิตใจของเขาก็มักจะตึงเครียด วิตกกังวล เป็นห่วง ก็ยิ่งทำให้ตัวเองไม่อยากพักผ่อน
กู้จื่อเฟยบังคับเย้นโม่หลินออกไปจากสถานที่ขุด
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้นอนอยู่บนเตียงในหลายวันที่ผ่านมา
ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยเส้นเลือดฝอย ใบหน้าอ่อนเพลีย ทำงานหนักจนน้ำหนักลดไปห้าหกกิโล
เรื่องที่เกี่ยวข้องกับกู้จื่อเฟยเขาไม่อยากจะสนใจ
เขาเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก เกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
"แต่ว่า......"
สาวใช้สีหน้าลังเล อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกใบหน้าที่ดำทะมึนของป่ายฉีทำให้ตกใจ จึงได้แต่เปิดข้อความด้วยความสั่นเทา และเตรียมทำการลบทิ้ง
ในโทรศัพท์ปรากฏปุ่มลบทิ้งขึ้นมา นิ้วมือของสาวใช้กำลังจะกดปุ่มลงไป——
เวลานี้ โทรศัพท์ในมือของเธอก็ถูกป่ายฉีแย่งไปในทันใด
ใบหน้าป่ายฉีดำอย่างกับก้นหม้อ และมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่ดุดัน
ในนั้นมีหนึ่งข้อความยาวเหยียด เขียนไว้ว่า:
[เอาข้อความไปให้ป่ายฉีดู
ป่ายฉี ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังโกรธมาก จนแทบอยากจะฆ่าฉันด้วยเสียง ดังนั้น ฉันจึงไม่โทรศัพท์มาเพื่อฟังเสียงโวยวายของคุณ(อิโมจิยิ้ม)
คุณอายุก็ใกล้จะสามสิบแล้ว อยากมีความรักก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย ต้นปรงย่อมต้องออกดอกเบ่งบานไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องอายหรอก ฉันจะไม่หัวเราะคุณ ฮ่า ๆ (อิโมจิยิ้มเจ้าเล่ห์)
พี่สาวอย่างฉันเป็นคนใจดีที่สุด นายอยากจะมีความรักฉันก็ต้องช่วยอยู่แล้ว วิธีสัมผัสความโรแมนติกของคนธรรมดา นั้นง่ายมาก มาเดี๋ยวพี่สาวจะสอนกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆให้
หนึ่ง. เดินช้อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้า เครื่องสำอางและเครื่องประดับ ชอบอะไรก็ซื้ออย่างนั้น สไตล์บ้าน ๆ ดีที่สุด และเสื้อผ้าซื้อมาต้องใส่ เครื่องประดับต้องใช้ เครื่องสำอางก็ต้องหัดแต่งด้วยนะ
สอง. ทานข้าว พาไปทานร้านอาหารหรูๆ ร้านอาหารทั่วไป ร้านอาหารข้างทางด้วย ต้องพาไปลองสัมผัสสักครั้ง อีกอย่าง เบียร์กับไก่ทอดอย่ามองข้ามเด็ดขาด ยังมีอีก ต้องพาไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน ซื้อเฟอร์นิเจอร์ อาหารผักสด จากนั้นเมื่อกลับถึงบ้านก็ต้องลงมือทำด้วยตัวเอง ทำไม่เป็นก็เปิดดูวิธีทำจากอินเทอร์เน็ต (ปล. สิ่งเหล่านี้จะให้แม่บ้าน ป้ารับงานรายชั่วโมงทำไม่ได้ จะต้องไปสัมผัสความสุขของการทำอาหารด้วยตัวเอง)
สาม. สำหรับข้อกำหนดข้างต้น จะต้องทำในบ้านของตัวเอง ไปซื้อบ้านหลังหนึ่งให้กับเธอ อยู่ในตัวเมือง ไม่ต้องใหญ่มาก อบอุ่น มีคนพลุกพล่าน บอกกับเธอว่าต่อไปที่นี่ก็คือบ้านของเธอ ให้เธอสัมผัสถึงการมีบ้านให้กลับ
สี่. โรแมนติก มอบดอกไม้ ดูหนัง เที่ยวสวนสนุก ฉันได้ส่งลิงค์คู่มือการจีบสาวมาให้คุณ คุณเปิดแล้วลองศึกษาดู
แค่นี้ก่อน คุณทำตามที่บอก พาเธอไปลองสัมผัสดู หากว่ามีปัญญาอะไร ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา ฉันจะได้แนะนำคุณเพิ่ม หลังจากที่ทำสิ่งเหล่านี้แล้ว ตัวเธอจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยอย่างแน่นอน แล้วค่อยมาหาฉันเพื่อขอคำแนะนำขั้นต่อไป
สู้ๆ จะรอดูความสำเร็จของคุณ~]
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...