สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1251

ให้เธอใส่อันนี้เนี่ยนะ

"อย่างกับผู้หญิง ฉันไม่ใส่"

เธอปฏิเสธ แล้วโยนใส่ป่ายฉี

ป่ายฉีหัวเราะ "คุณก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ"

หานจื่อ:"......"

ในที่สุดก็ไม่สามารถเถียงสู้ป่ายฉีได้  ถูกหานจื่อบังคับจนต้องไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้และก็เปลี่ยนรองเท้า

เธอเดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า ทำให้ป่ายฉีรู้สึกอึ้งตะลึงจนอาจชื่นชอบ

ถ้าท่าทางของเธอไม่เย็นชาขนาดนั้น ไม่บึ้งตึงขนาดนั้น 

"คุณผู้หญิงสุดสวย ไป พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ"

ป่ายฉียื่นมือมาทางหานจื่ออย่างสุภาพบุรุษ

หานจื่อเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา ทุกย่างก้าวบึ้งตึงและเชื่องช้า เธออาศัยแรงสมดุลที่ยอดเยี่ยมในการควบคุมการทรงตัวของตัวเอง แต่ว่ารองเท้าส้นสูงคู่นั้นที่อยู่บนเท้าของเธอ เหมือนกับกำลังยืนอยู่บนไม้ต่อขาก็ไม่ปาน

เธอก้าวเดินไปหาป่ายฉีอย่างเชื่องช้าและยากลำบาก

ป่ายฉีจ้องมองเธอ ภาพฉากนี้ช่างสวยงามมาก การแต่งหน้าที่อ่อนโยน กระโปรงที่โปร่งสบาย จึงเพิ่มกลิ่นอายความอ่อนโยนให้กับเธอ

ทำให้คนถึงได้สังเกตเห็น จริง ๆ แล้วหานจื่อนั้นงดงามมาก

ป่ายฉีรู้สึกว่า เช่นนี้เธอเดินอยู่บนท้องถนน อย่างน้อยก็รู้สึกว่าเธอเหมาะสมกับเขา

มือที่ป่ายฉียื่นมา จึงค่อนข้างดูเต็มใจ

แต่เมื่อ หานจื่อเดินมาถึงด้านหน้าของป่ายฉี มือนั้นกลับถูกเธอมองข้ามไป และก็เดินผ่านเขาไปอย่างเย็นชา

ไม่หยุดชะงักแม้แต่น้อย

ป่ายฉียืนทื่ออยู่กับที่ รู้สึกแต่เพียงว่ามีลมเย็นพัดผ่าน ทั้งเย็นทั้งอึดอัด

รอบข้างยังมีพนักงานที่เห็นเขาแล้วแอบยิ้ม

ให้ตายเหอะ น่าอายชะมัด

ป่ายฉีดึงมือกลับด้วยความหงุดหงิด และจ้องเขม็งหานจื่อแวบหนึ่ง ใบหน้าดำทะมึนเดินตามด้านหลังเธอที่ทิ้งระยะห่างห้าเมตร

ราวกับไม่รู้จักกัน

ไม่อยากจะสนใจเธอ

หานจื่อที่ผ่านการแต่งหน้า ใบหน้าจึงดูสวยงามมาก ตลอดทางถูกดึงดูดความสนใจจากผู้คนไม่น้อย ผู้ชายต่างมองตะลึง ชอบ และอยากจะเข้ามาทักทาย

แต่ก็ไม่มีใครกล้าเดินมาด้านหน้า

ในฝูงชน มีคนพึมพำงึมงำ

"คุณมองไม่เห็นผู้ชายสุดหล่อที่อยู่ด้านหลังเหรอ หล่อขนาดนั้นน่าจะเป็นแฟนของผู้หญิงคนนี้ คงน่าจะทะเลาะกันแหละ"

"พูดแบบนี้ น่าจะใช่แหละ"

"พี่คนนั้นดูใส่ใจจังเลย ทะเลาะกันยังเดินตามหลังแฟนสาวของตัวเองต้อย ๆ และยังเว้นระยะห่างห้าเมตรอีก เหมือนหมาน้อยผู้น่าสงสารเลย"(เรียกผู้ชายว่าหมายน้อย หมายถึงแฟนหนุ่มสไตล์แบ๊วๆ ใสๆ เป็นคำแสลงจีน )

"ชอบมาก ๆ ขอเป็นแฟนคลับคู่รักคู่นี้เลย"

......

เสียงสนทนาไม่ได้ดังมาก แต่ก็ไม่ได้เบา ป่ายฉีสามารถได้ยินอย่างชัดเจนด้วยพลังของหูที่สุดยอด

เดิมทีใบหน้าของเขาก็มืดดำทะมึนอยู่แล้ว ฉับพลันก็ยิ่งดำขึ้นไปใหญ่

ให้ตายเหอะนี่เขาเป็นคู่รักกับยัยคิงคองนี้แล้วเหรอ นี่เป็นการหยามเขาชัดๆ!

อีกอย่างหมาน้อยคืออะไร

เขาหล่อขนาดนี้จะเป็นหมาได้อย่างไร

ป่ายฉีแทบจะระเบิดแล้ว เพราะยัยคิงคองคนนี้แท้ๆ ทำให้เขาถูกคนอื่นต่างเข้าใจผิดว่าเป็นหมาน้อย

เขาไม่ใช่สักหน่อย

ป่ายฉีเพื่อต้องการจะโชว์ว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยว ทันใดนั้นจึงได้เร่งความเร็วฝีเท้า เดินไปข้างๆหานจื่อ จากนั้นจับข้อมือของเธอแล้วมุ่งเดินไปด้านหน้า

รวดเร็วและบ้าบิ่นมาก

หานจื่อที่กำลังทำความคุ้นเคยกับรองเท้า เมื่อถูกดึงฉับพลัน โดยไม่ทันตั้งตัว จึงมีเสียงดัง "กึก"ขึ้น ส้นรองเท้าของเธอหักแล้ว

ป่ายฉีได้ยินเสียงจึงหันกลับไปดู มุมปากกระตุกขึ้น

ส้นรองเท้าหักข้างหนึ่งแล้วจะทำอย่างไรดี ยังเดินได้อีกไหม

ยังไม่ทันที่เขาจะคิดออก ก็เห็นเท้าอีกข้างหนึ่งของ หานจื่อเคาะเข้าที่พื้น จนส้นรองเท้าอีกข้างหนึ่งก็หักออกเช่นกัน

เวลานี้ พนักงานหนุ่มเอ่ยปากอย่างอึดอัดขึ้น "คุณผู้ชายท่านนี้ อาหารค่ำใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกของท่านที่จองไว้ได้จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ ยังต้องการจะ......นำมาวางไหมครับ"

หานจื่อ:"......"แววตาเย็นชา มองสำรวจดู

ป่ายฉี:"......"

เขาอยากได้เส้นบะหมี่ที่สามารถรัดคนให้ตายได้ มีไหม

เขาอยากจะบอกว่าการเตรียมดินเนอร์ใต้แสงเทียนนั้นเพียงเพื่อต้องการสัมผัสบรรยากาศเท่านั้น จะมีคนเชื่อไหม

ป่ายฉีแอบกัดฟัน กลับไปจะต้องไปบีบคอกู้จื่อเฟยให้ตาย ความคิดบ้า ๆ ที่ผู้หญิงคนนี้คิดออกมา ทำให้เขาเสียหน้าไปหมด

ชั้นดาดฟ้า

ห้องส่วนตัวที่คั่นด้วยช่อดอกไม้ นั่งอยู่บนที่นั่งก็สามารถมองเห็นทัศนียภาพของเมืองเกือบครึ่งเมือง

บนโต๊ะมีดอกกุหลายที่สวยงาม เทียนรูปหัวใจและก็แชมเปญ

ตรงกลางของดาดฟ้ายังนักดนตรีที่เล่นกีตาร์สุดโรแมนติก

บรรยากาศช่างสวยงามสุด ๆ

ป่ายฉีเองก็รู้สึกอึดอัด ประหม่า และตัวแข็งทื่อไปหมด

เขากล่าวด้วยเสียงห้วน ๆ ผ่านลอดไรฟันออกมา "นี่......คืออยากให้คุณได้สัมผัสชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป ...... และ แค่ก ๆ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนก็คือหนึ่งในนั้น ......ผมไม่ได้ต้องการจะจีบคุณ"

หานจื่อหยิบช้อนส้อมขึ้นมาหั่นสเต๊กด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ไม่ต้องอธิบายหรอก ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉันทั้งนั้น"

ป่ายฉีนั่งลงอยู่บนเก้าอี้ด้วยมุมปากที่กระตุก เหมือนถูกปฏิเสธจนรู้สึกอับอายอย่างอธิบายไม่ถูก

จิตใจของเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด ไม่สบอารมณ์ ต้องการอยากเอาชนะจึงได้ลุกขึ้น

"หากว่ากูจะจีบมึงจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเดือนหรอก มึงไม่มีทางต่อต้านได้ และก็ต้องหลงรักกูอย่างแน่นอน！"

หานจื่อทานสเต๊กเข้าไปหนึ่งคำ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเขา 

นั่นคือความเฉยเมยและดูหมิ่นที่แผ่ออกมาจากกระดูกด้านใน

ป่ายฉีรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตัวเองถูกผู้หญิงคนนี้เหยียบบี้ขยี้ย่ำจนเละอยู่บนพื้นแล้ว

ทันใดนั้นจิตใจของเขาก็ผุดความคิดที่ดุดันขึ้น จีบเธอให้ติด ให้เธอหลงรักเขา จากนั้นค่อยสะบัดเธอทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตต่อไป