สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1256

เห็นได้ชัดว่าหานจื่อบึ้งตึง อึดอัด

ทานอาหารที่ตัวเองทำเหรอ

เธอเคลื่อนไหวอย่างโผงผางเล็กน้อย คีบอาหารมาใส่เข้าปาก ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆ เธอไม่สามารถชิมออกถึงรสชาติของอาหาร แต่สิ่งที่แตกต่างจากทุกครั้งคือ อาหารนี้ไม่ได้ดูเหมือนแค่ทำให้อิ่มท้อง ยังทำให้เธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้

เธอรู้สึกความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับเป็นกลิ่นอายของชีวิต

นี่คืออาหารที่เธอเป็นคนลงมือทำเอง

บ้านนี้ก็เป็นเธอที่ตกแต่งเองกับมือ

ทุกอย่างที่นี่ราวกับล้วนเป็นของเธอ

ชาตินี้ เธอมีชีวิตมายี่สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่สามารถครอบครองสิ่งของ ที่ซึ่งไม่ได้เป็นหุ่นยนต์ที่สังหารคนอย่างเลือดเย็นอีกต่อไป......

หัวใจของหานจื่อเกิดอาการแปรปรวน สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยคาดหวัง กำลังผุดขึ้นในหัวใจอย่างเงียบๆ

"เสี่ยวหาน หนูทำอาหารครั้งแรกจริงเหรอ"

คุณป้าอยู่ทานอาหารด้วย หลังจากที่ชิมแล้ว ก็มองหานจื่อด้วยแววตาที่เป็นประกาย

ไม่รู้ทำไม หานจื่อถูกสายตาที่มองนี้ทำให้รู้สึกอึดอัด เธอพยักหน้าอย่างห้วน ๆ

คุณป้ายื่นมือมาตบที่ไหล่ของเธอ "รสชาติดีมากเลย อร่อยกว่าป้าที่ทำมากว่าสิบปีเสียอีก เสี่ยวหาน หนูช่างมีพรสวรรค์จริง ๆ หนูควรจะเกิดมาเพื่อทำอาหารนะ"

ได้ยินการยกย่องและคำชมเชย จิตใจของหานจื่อที่อึดอัดก็รู้สึกผ่อนคลายลง

ถึงแม้ว่าเธอจะไร้ความรู้สึก ไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารเหล่านี้ แต่การทำอาหารแล้วถูกผู้อื่นให้การยกย่องติชม ก็เหมือนกับอดีตตอนที่เธอทำการฝึกซ้อมแล้วถูกครูฝึกชมเชย ทำให้เธอรู้สึกปลื้มปริ่มดีใจ

ดีใจเหรอ

หานจื่อชะงัก ครูฝึกเคยกล่าวไว้ เธอเกิดมาเพื่อรับใช้องค์กร เป็นหุ่นยนต์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด และหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก ไม่มีกลิ่น และยิ่งไม่มีหัวใจ

ดังนั้นในโลกของเธอ จะดีใจมีความสุขหรือแม้แต่ความเจ็บปวดไม่ได้

เธอเป็นเพียงหุ่นยนต์เท่านั้น

แต่ว่าเมื่อสักครู่ เธอนั้นรู้สึกดีใจเหรอ นี่เหมือนฟ้าผ่าที่ทำหานจื่อช็อก ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธอโยนตะเกียบทิ้งอย่างลนลาน แล้วลุกยืนขึ้น เดินไปที่ระเบียง

มองดูอาคารสูงตระหง่านนอกหน้าต่าง รูปร่างที่เย็นยะเยือกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ ทำให้เธอหัวใจเต้น และก็ค่อยๆกลับคืนสู่ภาวะปกติ

"เมื่อก่อนเมืองแห่งนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ แต่ว่าตอนนี้คุณก็คือหนึ่งในนั้นของเมืองนี้"

เสียงโน้มน้าวของป่ายฉีดังอยู่ด้านหลังของหานจื่อ

หานจื่อตกใจ หัวใจที่เพิ่งจะสงบ ฉับพลันก็เกิดคลื่นปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง

เธอเหมือนกับถูกบีบให้ตกลงไปในตาข่ายผืนใหญ่ พยายามออกแรงขัดขืน ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งรัดแน่น......

ทานอาหารเสร็จ ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไป คุณป้าเองก็กล่าวคำลากับหานจื่ออย่างเป็นกันเอง

สีหน้าหานจื่อยังคงเย็นชาไม่มีการตอบสนอง

ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไปแล้ว ก็กลับมานั่งที่โซฟา แล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายใจ

เสียงทีวีสำหรับหานจื่อนั้นช่างดังและน่ารำคาญมาก เธอชอบความเงียบสงบ

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา :"ปิด"

ป่ายฉีกลับตบเข้าที่นั่งโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ "คุณมาดูละครนี้สิ น่าดูมากเลย มาดูด้วยกันสิ"

หานจื่อกลอกตามองบนอย่างเย็นชา

พูดไม่รู้เรื่อง เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนแล้วปิดประตู

ป่ายฉีมองไปยังทิศทางของประตูห้อง และก็จงใจเพิ่มเสียงของทีวีให้ดังขึ้นอีก จนแน่ใจว่าหานจื่อที่อยู่ในห้องจะต้องได้ยินเสียง 

จากนั้นก็พลางดูทีวีพลางค้นหากลยุทธ์ในเว็บไป๋ตู้

#วิธีที่เร็วที่สุดในการทำให้นางฟ้าตัวน้อยให้กลายเป็นสาวน่าเกลียด#

#ในชีวิตมีอะไรให้สนุก#

#ชีวิตผู้พิการระดับสิบมีชีวิตอยู่ร่วมกับสังคมได้อย่างไร#

#วัยรุ่นปัจจุบันชอบชีวิตและจังหวะแบบไหนที่สุด#

เปิดดูทีละหัวข้อ บันทึก ป่ายฉีแทบจะกลายเป็นปรมาจารย์น้อยด้านชีวิตแล้ว

เวลาห้าทุ่มครึ่ง

ป่ายฉีผลักประตูห้องของหานจื่อ แล้วตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง:"ยัยคิงคอง พวกเราไปทานมื้อดึกกันเถอะ!"

ป่ายฉีไม่มีความเกรงกลัวในความดุร้ายของหานจื่อ ดึงข้อมือของเธอลากมาที่ห้องรับแขก

หานจื่อไม่เคยรำคาญใครได้เท่านี้มาก่อน หนำซ้ำยังไม่สามารถลงมือสังหารได้อีก

ความอดทนของเธอแทบจะถึงจุดขีดสุด

แต่ป่ายฉีกลับไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด ยังยิ้มตาหยีดึงหานจื่อมานั่งลงที่โซฟา หยิบถุงมือยัดใส่ในมือของเธอ

"กุ้งมังกรน้อย ว่ากันว่าอร่อยมาก วิญญาณแห่งมื้อดึก ลิ้มลองแล้วถึงจะเรียกว่าชีวิต"

ชีวิต?"

หานจื่อไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด มีเพียงความรู้สึกที่ต้องการอยากสังหารคน

เธอกัดฟัน "ทานแล้วสามารถไปจากที่นี่?"

ป่ายฉีพยักหน้า "อืม ทานแล้วคุณก็สามารถกลับห้องไปนอนหลับอย่างสบายใจจนถึงพรุ่งนี้เช้า"

หานจื่อรีบสวมถุงมือแล้วหยิบกุ้งมังกรน้อยมาดึงหัวออก กำลังจะยัดใส่เข้าไปในปาก

ป่ายฉีรีบห้ามเธอไว้ ใบหน้าผุดรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก

"คุณหนูของผม เปลือกส่วนหางก็ทานไม่ได้ โตมาขนาดนี้นึกไม่ถึงว่าจะไม่เคยทานกุ้งมังกร"

พลางพูดเขาพลางเอาหางกุ้งมังกรน้อยที่แกะเปลือกออกยัดใส่เข้าไปในปาก

หานจื่อตะลึงงัน 

ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยัดกุ้งที่แกะเสร็จยัดเข้ามาในปากของเธอ น่าขยะแขยง เหมือนกับได้ทานอุจจาระเข้าไปก็ไม่ปาน

"แหวะ"

หานจื่อคายหางกุ้งออกมาโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรอง และยังดื่มน้ำเข้าไปล้างปากอีก

ป่ายฉี:"......" มุมปากยกขึ้น เขายังต้องรักษาหน้าไว้อีกหรือไม่

หานจื่อกลับไม่สนใจเขา แกะเปลือกกุ้งออกด้วยตัวเองแล้วทานทีละตัวอย่างคล่องแคล่ว 

คนอื่นทานกุ้งมังกรนั้นค่อย ๆทาน ส่วนเธอทานกุ้งมังกรราวกับเป็นภารกิจ ทานอย่างรวดเร็วและดุดัน

แค่พริบตาทานไปห้าหกเจ็ดแปดตัว