สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1260

มนุษย์พันธุ์แกร่งไม่เพียงจะมีสมรรถภาพทางกายที่ดีเท่านั้น ยังมีความเชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ บวกกับเธอยังมีอภิสิทธิ์บางอย่าง ไม่ช้าก็สามารถถอดรหัสโปรแกรมได้อย่างรวดเร็ว

หานจื่อปรับกล้องวงจรปิดใต้ดินทั้งหมดเสร็จ

ในที่สุดก็พบผู้ร้ายที่มาสังหารหมู่ในครั้งนี้

และผู้ร้ายคนนั้นกลับทำให้ป่ายฉีสูดลมหายใจเย็นๆเข้าไปหนึ่งฟอด คนที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอสภาพที่เลือดท่วมตัว เขารู้สึกช็อก แต่ก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

เพราะว่าคนคนนั้นคือโห้หลีเฉิน

เดิมทีเขาถูกควบคุมอยู่ในห้องเครื่องมือวัด เจมส์กับฝู้ยวนกำลังทำอะไรบางอย่างกับเขา และในขณะที่พูดคุย โห้หลีเฉินกลับใช้ชั้นเชิงของตัวเองในการแก้โซ่ตรวนออก จากนั้นก็ทำการสังหารฝู้ยวนกับเจมส์

แน่นอนว่าคนอื่นต้องการขัดขวางเขา เขาจึงได้สังหารคนที่นี่ทั้งหมด

แม้แต่หยูฉู่สอง ก็เป็นโห้หลีเฉินที่เดินไปที่ห้องของเขา หลังจากที่พูดบางประโยค ก็ทำการใช้มีดจัดการผู้นำทรงพลังอย่างไร้ความปรานี

โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บ อาศัยความเย็นชาและแข็งแกร่งในการสังหารคนที่นี่ทั้งหมด เมื่อสังหารคนสุดท้ายแล้ว ก็ก้าวเดินทีละก้าวแล้วออกไป

คลิปวิดีโอสิ้นสุดลงตรงนี้

ป่ายฉีมองดูโห้หลีเฉินในคลิปวิดีโอที่ตัวท่วมไปด้วยเลือดและวิธีการที่ไร้ความปรานี รู้สึกถึงความโกรธและความเกลียดชังอันมหึมาของเขาที่มีต่อคนเหล่านี้

เขาไม่รู้สึกว่าโห้หลีเฉินโหดเหี้ยม และก็ไม่เห็นใจคนเหล่านี้

ป่ายฉีถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยิบหูฟังขึ้นมาทันทีแล้วสั่ง "โห้หลีเฉินออกไปจากชั้นใต้ดินเมื่อสิบชั่วโมงที่แล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส รีบระดมคนออกไปตามเขา เดี๋ยวนี้!"

ในเมื่อโห้หลีเฉินสามารถหนีออกไปได้ เรื่องตามหาเขาก็เป็นเรื่องที่ง่าย

หลังจากที่ป่ายฉีออกคำสั่งแล้ว เขาก็ทุบคอมพิวเตอร์ และขุดข้อมูลการวิจัยที่เป็นความลับสุดยอดจากคอมพิวเตอร์

นี่เป็นเรื่องที่น่าดีใจในความคาดไม่ถึง

ข้อมูลการวิจัยที่ไม่ได้ถูกขุดขึ้นมาในทะเลทราย องค์กรที่นี่กลับยังมี

เมื่อเห็นบันทึกการวิจัยที่ละเอียดเหล่านี้ ป่ายฉีดีใจอย่างมาก นี่สามารถช่วยได้มากในการเรียกแรบบิทให้ฟื้นตื่นขึ้นได้

โห้หลีเฉินหลบหนีได้อย่างปลอดภัย

อาการของแรบบิทมีวิธีการรักษา

นอกจากนี้ยังสามารถยืนยันได้ว่าเย้นหว่านนั้นยังไม่เสียชีวิต

ดังนั้นเมฆที่มืดครึ้มดูเหมือนจะจางหาย ทุกอย่างกำลังเคลื่อนไปสู่ในทิศทางที่ดี

ป่ายฉีอารมณ์ดีมาก หันหลังด้วยความตื่นเต้นและจับมือของหานจื่อไว้ "ยัยคิงคอง ขอบคุณมากนะ คุณได้ช่วยเหลืออย่างมากเลย"

หานจื่อมองดูตัวเองที่ถูกคนอื่นจับมือ จึงอึ้งชะงัก จากนั้นก็เบนสายตาหนีไปทางอื่น

"ฉันแค่ทำเพื่อตัวเอง"

เธอลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอกอย่างเฉยเมย

"ช่วยคุณหาองค์กรและข้อมูลเจอ เป็นการแลกกับเวลาอีกไม่กี่วันที่เหลือของการเดิมพัน นับจากตอนนี้ ฉันกับคุณไม่มีส่วนพัวพันกันอีก"

ป่ายฉีตอบกลับอย่างดีใจทันที "ตกลง"

หานจื่อเดินตรงไปที่ประตูทางออก จู่ ๆ ก็หยุดชะงักขึ้น เธอไม่ได้หันกลับไป เพียงแต่ทิ้งคำพูดที่เย็นชา

"ฉันไม่เคยยอมแพ้ในสิ่งที่ฉันต้องการทำ หนึ่งในนั้นก็คือการสังหารคุณ ป่ายฉี ต่อไปคุณอย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องเด็ดชีวิตคุณ"

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินตรงออกไปจากห้อง แล้วหายลับไปจากประตู

ป่ายฉีมองไปยังทิศทางของประตู ฉับพลันหัวใจก็เต้นตึกตัก ไม่ใช่เป็นเพราะกลัวจากการข่มขู่ แต่เป็นความไม่อยากที่จะจากกับใครคนหนึ่งอย่างถาวร

"เฮ้ย ยัยคิงคอง"

เขาตัดสินใจตามออกไป แต่สิ่งที่เห็นคือทางระเบียงทางเดินไม่มีคนแล้ว

เขารีบวิ่งออกไปด้านนอก ไล่ตามมาตลอดทางจนถึงทางออก ก็ไม่เห็นหานจื่อแม้แต่เงา

ถามลูกน้อง พวกเราบอกเพียงว่าหานจื่อนั้นจากไปแล้ว พวกเขาเองก็รั้งไว้ไม่อยู่

ป่ายฉีมองดูสุดปลายทางที่ว่างเปล่า คิดถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของหานจื่อ ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็ว่างเปล่าราวกับก้อนเนื้อนั้นถูกขุดออกมา

สำหรับโห้หลีเฉิน หัวใจนั้นเจ็บยิ่งกว่า ดังนั้นเย้นโม่หลินกังวลว่าโห้หลีเฉินจะรับไม่ได้ ถึงได้ไม่ยอมพูดอะไร และได้ให้เขามาบอกเขาถึงที่โรงพยาบาล

อย่างน้อยก็ยังสามารถดูแลเขาได้

ป่ายฉีดวงตากะพริบ น้ำเสียงทุ้มต่ำ "ผมจะบอกคุณ แต่ว่าคุณจะต้องไม่ใจร้อน เพราะว่าอย่างน้อยสามารถยืนยันได้ว่าเสี่ยวหว่านยังมีชีวิตอยู่

ฉับพลันดวงตาของโห้หลีเฉินยิ่งเย็นยะเยือก

ยืนยันได้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ความหมายที่ซ่อนไว้ในประโยคนี้แทบทำให้คนเย็นวาบไปทั้งตัว

รู้สึกถึงแรงกดดันอากาศในห้องผู้ป่วยนั้นฉับพลันลดลงต่ำกว่าศูนย์ในทันใด ป่ายฉีอยากจะหันหลังแล้ววิ่งหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องฝืนใจอดกลั้นไว้

เขาเล่าเรื่องที่เย้นหว่านระเบิดขุมทรัพย์เพื่อตายไปพร้อมกับหยูฉู่สองอย่างคร่าวๆออกมา

อีกทั้งยังเน้นย้ำย่า "หยูฉู่สองไม่ได้ถูกระเบิดตาย และก็หาร่างของเสี่ยวหว่านในที่เกิดเหตุไม่เจอ เสี่ยวหว่านจะต้องถูกคนอื่นช่วยไปอย่างแน่นอน"

โห้หลีเฉินที่ได้รับบาดเจ็บ เดิมทีใบหน้าจึงขาวซีดไม่สีเลือด ตอนนี้ก็ยิ่งซีดเผือดกว่าเดิม

นิ้วมือของเขาจับเข้าที่ล้อเข็นต้องการแก้แค้น จนบีบบี้ราวจับรถเข็นบิดเบี้ยว แววตาที่จ้องมองป่ายฉีก็เย็นเยือกสุดขีด

"พวกนายนี่ช่างแน่จริง ๆ ที่ให้เย้นหว่านผู้หญิงตัวคนเดียวเสียสละตัวเองเพื่อชนะตระกูลหยู"

ป่ายฉีตัวแข็งทื่อ สีหน้าแย่ ในใจราวกับถูกก้อนหินก้อนมหึมาทับไว้ จนหายใจแทบไม่ออก

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ให้เย้นหว่านทำแบบนี้ หากพวกเขารู้ก็ต้องห้ามเย้นหว่านอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ความจริงก็เป็นแบบนี้ เพราะการเสียสละของเย้นหว่าน พวกเขาถึงได้ชนะการต่อสู้ในครั้งนี้

จะไม่แดกดันอย่างไร

ตระกูลเย้นที่ยิ่งใหญ่ มีคนเก่งสามารถมากมาย สุดท้ายคนที่เสียสละกลับเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ถึงได้ชนะการต่อสู้

น้ำเสียงป่ายฉีแหบแห้ง "พี่ใหญ่ได้ระดมพลคนออกตามหาเสี่ยวหว่านแล้ว จะต้องตามหาเธอให้เจอ นายวางใจได้"

"หึ"

แววตาของโห้หลีเฉินทั้งแดกดันทั้งเยือกเย็น "ผมไม่เชื่อพวกคุณ"