สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1270

คิดไม่ถึงเลยว่า พอเธอบอกให้เขาออกไป เขาก็ออกไปจริงๆ

เขาไม่รู้หรือไงว่าตอนที่ผู้หญิงบอกให้ออกไป คืออยากให้เขาดึงเธอไปกอดไว้? แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่มีความอดทนเลย ไม่อยากจะอยู่กับเธอเลยด้วย

ยิ่งคิดแบบนั้น หัวใจของเย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกหินก้อนใหญ่ทับไว้ จนเธอรู้สึกทรมาน

ในสมอง อดที่จะนึกถึงสิ่งที่ฉู่หยุนซีพูดไม่ได้

ทำไมคุณถึงเชื่อใจเขามากขนาดนั้น? เพราะเขาดีกับคุณมาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ แต่ดูเหมือนว่าพวกคุณจะไม่เคยทะเลาะกันเลย และคุณเองก็เป็นคนอ่อนโยนและเอาใจใส่

ในตอนที่ทั้งสองเข้ากันได้ดีมาตลอด อะไรก็จะดีทุกอย่าง

และปัญหาทั้งหมด จะถูกระเบิดออกมาตอนที่ทะเลาะกันเท่านั้น

เย้นหว่านสีหน้าซีดเซียว อารมณ์ของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้น เธอยืนเงียบมองดูประตูที่ปิดอยู่นาน หรือว่าจะเป็นเหมือนที่ฉู่หยุนซีพูดไว้ ที่จริงแล้วเธอไม่เคยทำความเข้าใจในตัวของโห้หลีเฉินจริงๆ เลยอย่างนั้นเหรอ?

หรือว่า เขาจะเปลี่ยนไปแล้ว

หัวใจของเย้นหว่านสับสนวุ่นวาย และในตอนนี้ก็เจ็บปวดมาก อีกทั้งยังทำให้เย้นหว่านรู้สึกเสียใจที่ตนเองกลับมาก่อนกำหนด ถ้าเธออยู่กับฉู่หยุนซี อย่างน้อยตอนนี้เธอก็คงไม่ต้องมาทะเลาะกันอย่างไร้เหตุผลแบบนี้

ใช่ เธอเองก็รู้ว่าเธอไร้เหตุผล

เธอติดตามข่าวสารของโห้หลีเฉินมาตลอดสามปี เธอก็รู้ทุกอย่างดี ว่าเก่อหรูซวนมีความสำคัญต่อโห้หลีเฉินมากแค่ไหน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ในบริษัทเธอจะมีส่วนร่วมในการจัดการทั้งหมด

จะพูดให้ถูกก็คือ ถ้าไม่มีเธอ บริษัทจะกลายเป็นอัมพาต และต้องวุ่นวายเป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าจะกลับคืนสู่สภาพเดิม

และในเดือนนี้ จะส่งผลให้บริษัทขาดทุนมหาศาล

โห้หลีเฉินมุ่งมั่นที่จะเป็นมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งของโลก อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้นเอง เพื่อเธอเขากลับยอมยกเลิกการร่วมมือกับฟีเจ๊กมอน แค่นี้ก็เห็นถึงความจริงใจของเขาแล้ว

แต่เธอยังอาละวาดให้เขาไล่เก่อหรูซวนออก ความเอาแต่ใจแบบนี้ คนส่วนใหญ่คงจะเลือกที่จะตามใจ และพูดเกลี้ยกล่อมต่อ จนกว่าเธอจะมีความสุข จนกว่าเธอจะยอมแพ้

แต่เดิมทีเย้นหว่านคิดว่า โห้หลีเฉินจะไม่เหมือนคนพวกนั้น ครั้งหนึ่งเขาเคยทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ แม้แต่ชื่อเสียงก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ ครั้งนี้เขาจะยอมไล่เก่อหรูซวนออกเพื่อเธอโดยไม่ลังเล อย่างมากก็แค่จัดระเบียบบริษัทใหม่ และอาจจะเหนื่อยสักหน่อยก็เท่านั้นเอง

เธอเองก็จะช่วยเขาด้วย

แต่ความจริงกลับไม่เป็นแบบนั้น โห้หลีเฉินไม่เพียงแต่ไม่ทำแบบนั้น แต่เขากลับทำเหมือนไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ เขาเลือกที่จะจากไป

การต้องแยกจากกันสามปี แล้วอุตส่าห์ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่เขากลับทิ้งเธอไว้ที่นี่ตามลำพัง

ช่องว่างขนาดใหญ่ เหมือนเข็มแหลมคมทิ่มแทงเข้าใส่หัวใจของเย้นหว่าน

ความรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาทั้งหมด ในตอนนี้ มันกลับกลายเป็นความผิดหวังและความเศร้าโศกอย่างไร้จุดสิ้นสุด

เธอไม่มีอารมณ์ใดๆ อยู่เลย แม้แต่กลิ่นของอาหารที่ลอยออกมาจากในครัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอหิวได้เลย

เธอเดินกลับไปที่ห้องนอนอย่างเฉยเมย

เธอรู้สึกเหนื่อยมาก อยากจะนอนพัก บางทีหลังจากตื่นมา เธออาจจะกล้าเผชิญหน้ากับทุกอย่าง

พอเข้าไปในห้องนอน แล้วเห็นเครื่องเรือนที่คุ้นเคยภายในห้อง เหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน เหมือนเธอไม่เคยจากไป

ความรู้สึกคุ้นเคยนี้พุ่งเข้าใส่เธออย่างแรง ทำให้เธอยิ่งรู้สึกปวดใจมากขึ้น

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ที่นี่กลับทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจมากขึ้น หัวใจของเธอเจ็บปวดมาก

นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?

นี่หรือจะเป็นเหมือนที่เขาพูดกันว่าสรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนนั้นเปลี่ยนไป

ของทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่คนกลับเปลี่ยนไปแล้ว

ในห้องนี้ ไม่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในหัวใจของเย้นหว่านกลับมาอีกครั้ง เย้นหว่านปิดหน้า แล้วร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

ที่แท้เบื้องหลังของความรักที่หอมหวน ก็ยังสามารถทำให้คนรู้สึกเศร้าเสียใจได้

เหนื่อย เธอเหนื่อยมากจริงๆ

แสงไฟข้างถนนนอกหน้าต่างยิ่งทำให้เธอรู้สึกแสบตามาก

เธอไม่อยากเห็นทุกอย่างในห้อง แม้แต่รูปถ่ายงานแต่งงานขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ข้างเตียง เธอเดินไปที่หน้าต่างอย่างหงุดหงิด แล้วดึงผ้าม่านปิด

แต่ว่า ตอนที่เธอจับผ้าม่าน เธอจึงเห็นเข้าพอดี ตรงลานบ้านชั้นล่าง มีร่างของคนยืนอยู่

ความรักของเธอมันเห็นแก่ตัวมาก เธอแทบอยากจะซ่อนตัวโห้หลีเฉินไว้

ดวงตาของโห้หลีเฉินไม่ขยับ เขายังคงมองไปที่ประตูด้วยสายตาไม่กะพริบ ไม่ตอบกลับเธอเลยแม้แต่คำเดียว

เก่อหรูซวนเป็นคนอ่านสีหน้าของคนเก่ง ถึงแม้โห้หลีเฉินจะมีสีหน้าเย็นชามาโดยตลอด แต่เธอทำงานกับโห้หลีเฉินมาสองปีครึ่งแล้ว แค่ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทางสีหน้า ก็ทำให้เธอสามารถเดาอะไรได้มากแล้ว

เธอถามอย่างระมัดระวัง "ท่านประธานคะ คุณทะเลาะกับคุณเย้นเหรอคะ?"

เพราะว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะทำให้โห้หลีเฉินยอมออกมาจากบ้านโดยสมัครใจได้ แล้วยังไม่ยอมไปไหน

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ กลับไปซะ"

อุตส่าห์ได้มาเห็นโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านทะเลาะกัน ดูท่าคงจะเป็นเพราะการเซ็นสัญญาก่อนหน้านี้

ถึงแม้โห้หลีเฉินจะยกเลิกสัญญาแล้วรีบกลับมาเพื่อเย้นหว่าน แต่ในใจของเขาก็คงจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย คิดว่าเธอไม่มีเหตุผลดังนั้นทั้งสองจึงทะเลาะกันทันทีที่กลับมาถึงบ้าน

แน่นอนว่าในสถานการณ์แบบนี้ เก่อหรูซวนจะไปไหนไม่ได้

แววตาของเธออ่อนโยน แล้วมองไปทางโห้หลีเฉินด้วยสายตาเป็นห่วง "คุณโห้คะ ตอนกลางคืนอากาศข้างนอกมันหนาว คุณจะเป็นหวัดเอาได้นะคะ หรือว่าจะไปพักที่อพาร์ตเมนต์สักคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับมาได้ไหมคะ"

โห้หลีเฉินไม่สนใจเธอ เขายังคงยืนนิ่ง

ด้วยท่าทางที่แน่วแน่ ไม่มีความคิดนั้น และไม่มีทีท่าว่าจะจากไป

เก่อหรูซวนรู้นิสัยของเขาดี และรู้ด้วยว่าเธอเกลี้ยกล่อมไม่ไหว เธอนิ่งคิด ก่อนจะยอมถอยหลังหนึ่งก้าว

"ลมพัดแรงแล้วค่ะ ฉันไปเอาเสื้อคลุมมาให้นะคะ"

พอพูดจบ เธอก็กลับไปที่รถทันที แล้วหยิบเสื้อคลุมของโห้หลีเฉินที่มีสำรองไว้ในรถออกมา

เธอเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างของโห้หลีเฉินอีกครั้ง เหมือนปกติทุกครั้ง เธอตั้งใจจะเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้เขา

บนห้องชั้นสอง นิ้วของเย้นหว่านเกือบจะบิดผ้าม่านจนขาด ใบหน้าของเธอโมโหมาก เธออยากจะรีบลงไปฆ่าเก่อหรูซวนเดี๋ยวนี้เลย

ผู้หญิงน่าตายคนนั้น กล้าคิดที่จะแตะต้องผู้ชายของเธอ!