สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 143

บทที่ 143 วิธีมีความรักของคนทั่วไป

หรือว่าเธอเคยโดนหักหลังมาก่อน ดังนั้นจึงสงสัยในความเฉื่อยของผู้ชาย รู้สึกว่าผู้ชายที่มีเงินมีเงื่อนไขพร้อม จะนอกใจทั้งหมด?

เธอไม่รู้จักเขาจริงๆ เขากับซือหนานผู้ชายเลวๆ ประเภทนั้น สามารถเอามาเทียบกันได้หรือ?

โห้หลีเฉินหงุดหงิดอยู่บ้าง อยากลากซือหนานออกมาต่อยแรงๆ สักยก

เห็นโห้หลีเฉินสีหน้ามืดครึ้มดุร้าย เย้นหว่านหวาดผวานิดหน่อยโดยจิตใต้สำนึก กลัวเขาจะโมโหอะไรกะทันหัน จึงอยากหลบไปไกลหน่อยเพื่อไม่ให้เป็นเป้าลูกกระสุนปืนใหญ่นี้

ดังนั้นเธอจึงเตรียมเดินไปข้างนอก แต่เพิ่งจะหมุนตัว ก็มองเห็นเย้นเหวินหนานที่ยืนอยู่หน้าประตูโดยบังเอิญ

เขายืนตัวตรงแน่ว เหมือนว่ายืนตรงนั้นมานานมากแล้ว

เย้นหว่านตะลึงพักหนึ่ง ถามออกมาอย่างไม่ได้พิจารณา “คุณชายเย้น คุณมานานเท่าไรแล้วคะ?”

พอเห็นว่าถูกเจอเข้า บนหน้าเย้นเหวินหนานแฉลบความไม่สบายใจนิดๆ

เขาพูดอย่างวางมาดจริงจัง “ก็ไม่นานเท่าไร แค่เห็นกับตาทั้งกระบวนการที่โห้หลีเฉินขอแต่งงานแล้วโดนปฏิเสธอีกครั้ง”

เย้นหว่าน “……”

ชั่วขณะนั้นสีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งดำลง

เขามีชีวิตมายี่สิบกว่าปีนี้ สามารถพูดได้ว่าอยากได้อะไรก็ได้อันนั้น เรื่องที่อยากทำแต่ไหนแต่ไรไม่มีทำไม่ได้ แต่ล้มเหลวครั้งแรกในชีวิตก็คือเย้นหว่าน ทุ่มเทเตรียมขอแต่งงานกลับโดนปฏิเสธ

และในช่วงนี้เขาเหมือนยิ่งล้มเหลวยิ่งกล้าหาญ ต่อมาก็โดนเย้นหว่านปฏิเสธอีกหลายครั้ง

ใกล้จะโดนปฏิเสธจนเคยชินแล้ว

แม้แต่ความโกรธเคืองผิดหวังที่โดนปฏิเสธครั้งแรกต่างหายไปหมด……

บรรยากาศกระอักกระอ่วนมาก เย้นเหวินหนานลูบๆ จมูก พูดว่า “อะแฮ่ม งานแถลงข่าววันนี้ถือว่าเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นคืนนี้เตรียมงานฉลองไว้ เวลาก็พอสมควรแล้ว พวกเราควรเข้าไปได้แล้ว”

“อ่อ ได้ค่ะ”

เย้นหว่านรีบรับปาก ตอนนี้เธออยู่ต่อไปอึดอัดคงนิดหน่อยจริงq

ดังนั้นเธอจึงเดินออกไปก่อน

โห้หลีเฉินสีหน้าไม่ค่อยดี กวาดสายตาเย็นยะเยือกไปทางเย้นเหวินหนานทีหนึ่ง ถึงเดินไปข้างนอก

ในใจเย้นเหวินหนานแน่นขนัด สันหลังเหงื่อผุดออกมา เขารู้สึกว่าเมื่อสักครู่เขาเหมือนผิดใจโห้หลีเฉินแล้ว

โห้หลีเฉินคนนี้ ถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ที่จริงใจไม่กว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแผนการเหี้ยมโหดไร้มนุษยธรรมมากๆ คิดดูต้องหาโอกาสแก้แค้นเขาแน่

ดังนั้น……

เย้นเหวินหนานรีบเดินไปด้านข้างของโห้หลีเฉิน พูดเสียงเบาๆ

“ความจริงฉันเห็นด้วยกับความเห็นของนายมาก เย้นหว่านไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธนาย แม้กระทั่งเธออาจจะชอบนายแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังไม่กล้ายอมรับ มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นเพราะนายสูงศักดิ์เกินไปจริงๆ สำหรับผู้หญิงแล้วผู้ชายที่ดีเยี่ยมเกินไปแบบนี้ กลัวจะควบคุมไม่อยู่

และตอนนี้ความนิยมในสังคมไม่ค่อยดีจริงๆ พวกคุณชายไฮโซอยู่ข้างนอกล่อลวงผู้หญิงมากเหลือเกิน หลังแต่งงานนอกใจเป็นเรื่องที่เจอได้บ่อยอย่างยิ่ง”

ดังนั้นเพราะชาติกำเนิดของเขา สถานะตำแหน่งของเขา กับเย้นหว่านถึงเป็นไปไม่ได้แล้ว?

สีหน้าโห้หลีเฉินยิ่งดูแย่ลงมา สายตาที่มองทางเย้นเหวินหนานเย็นชาเป็นพิเศษ

“นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่านานเป็นใบ้หรอก”

เย้นเหวินหนาน “……” เขาหวังดีวิเคราะห์สถานการณ์ให้เขา ทำไมถึงไปหาเรื่องเขาได้?

ยุคนี้ คนดีเป็นยาก เพื่อนสนิทที่ดียิ่งเป็นยากกว่า

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ต้องโดนโห้หลีเฉินแก้แค้นวันหลังแน่ เย้นเหวินหนานยังจ้องสายตาที่หนาวเย็นของเขา พูดต่อไป

“หลีเฉิน คนอื่นเขาก็พูดแบบคนดู จะว่าไปประสบการณ์ความสัมพันธ์ของฉันก็ถือว่าหลากหลาย อยากได้ใจเย้นหว่าน ก็ควรต้องเปลี่ยนแปลงตัวนายเองหน่อย”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร

เย้นเหวินหนานรีบพูดต่อไป “นายต้องลดสถานะ ความยิ่งใหญ่ลงมาหน่อย ลองไปเป็นคนธรรมดาดู เล่นความโรแมนติกแบบคนธรรมดากับเย้นหว่านดูบ้าง อย่างเช่นดูหนัง ช้อปปิ้ง ออกเดตที่สวนสนุก……อะไรพวกนี้ ให้เธอรู้สึกว่าความจริงนอกจากสถานะ นายก็เป็นผู้ชายทั่วๆ ไปคนหนึ่ง”

สายตาโห้หลีเฉินสั่นไหว

ดูต่อไปถ้าหล่อนกลายเป็นคุณนายตระกูลโห้แล้ว จะจัดการพวกเขาอย่างไร

เย้นซินคิดอย่างขุ่นเคือง หันหน้าหยิบมือถือออกมา โทรศัพท์หาเย้นหว่าน

โทรศัพท์ดังขึ้นสักพัก ทางนั้นถึงรับสายขึ้นมา

เพิ่งโทรติด เย้นซินก็รีบพูดอย่างอดใจไม่ไหว “พี่ ฉันอยู่หน้าประตูโรงแรมที่จัดงานฉลองของพี่ แต่ว่ายามบอกว่าไม่มีบัตรเชิญ ไม่ยอมให้ฉันเข้าไป พี่รีบออกมารับฉันหน่อยสิ”

ในสายนั้นสงสัยอยู่นิดหน่อย เสียงของเย้นหว่านลอยมา

“เธอวิ่งมาที่โรงแรมได้ยังไงกัน?”

“ฉัน……ฉันเห็นงานแถลงข่าวพี่สำเร็จด้วยดี รู้สึกยินดีด้วย อยากมาฉลองให้พี่หน่อย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันในฐานะน้องสาวคนนี้อยู่ข้างกายพี่ พี่ถึงจะยิ่งครบถ้วนไง”

“แต่นี่เป็นคนที่ทำงานทั้งนั้น เธอมาก็ไม่รู้จักใคร ถ้าไม่อย่างนั้นเธอกลับบ้านไปก่อนเถอะ กลับบ้านค่อยฉลองให้ฉันก็ได้”

“แต่ว่าตอนนี้ฉันเดินมาถึงหน้าประตูโรงแรมแล้วนะ ฉันไม่มีกุญแจคฤหาสน์……”

เย้นซินพูดอย่างน่าสงสารเหลือทน ฟังเสียงเหมือนจะร้องไห้

ช่วงนี้เย้นหว่านดูลำบากใจอยู่บ้าง

บนหน้าเย้นซินแฉลบพยับเมฆพาดผ่าน ตอนนี้เย้นหว่านโด่งดังแล้ว กลายเป็นหงส์ระดับสูง ไม่อยากยอมรับหล่อนน้องสาวคนนี้ เพราะจะทำให้หล่อนขายหน้าหรือ?

ในใจยิ่งคิดยิ่งอิจฉา เสียงของเย้นซินก็ยิ่งไม่ได้รับความเป็นธรรมเพิ่มขึ้น “พี่ ตอนนี้ฉันไม่มีที่ไปแล้ว และไม่ได้กินข้าว”

เย้นหว่านถอนหายใจทีหนึ่ง เหมือนพูดอะไรกับใคร

จากนั้นถึงพูดกับเย้นซินไป “งั้นเธอมางานเลี้ยงฉลองเถอะ ฉันจะให้ลั่วอานพาเธอมา”

ให้คนอื่นพาไป?

ในใจเย้นซินไม่สบายใจอีกครั้ง ตอนนี้เย้นหว่านหยิ่งยโสจริงๆ คาดไม่ถึงแม้แต่มารับหล่อนด้วยตนเองยังไม่ยอมทำ

ในใจคิดไปสารพัด เสียงของเย้นซินยังคงหวานชื่น “ได้”