สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 165

บทที่ 165 ฝีปากกล้า

ทุกคนเหมือนโดนสาดหน้าด้วยอาหารสุนัขหรือโดนอวดผัวอวดเมียออกสื่อ

พวกเขาล้วนแสดงท่าทีสะอิดสะเอียนผ่านทางสีหน้า พลางจ้องโห้หลีเฉิน พวกเขาเพียงรู้สึกว่าตั้งแต่เขามีภรรยา นับวันก็ยิ่งทำตัวรับไม่ได้โดยไม่สนใจความรู้สึกของคนโสดอย่างพวกเขา

เย้นซินโมโหแทบคลั่งเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้เจอพวกเพื่อนๆของโห้หลีเฉิน และยิ่งเป็นช่วงที่เย้นหว่านไม่อยู่ด้วย ในตอนนี้จึงถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่เธอจะได้ทำดีเอาหน้า

แต่เธอกลับไม่มีโอกาสทำแบบนั้นเลยสักครั้ง

เธอไม่พอใจ

เย้นซินพยายามที่จะระงับความอิจฉาริษยาเอาไว้ภายในใจ จากนั้นก็นั่งลงข้างๆโห้หลีเฉิน เธออมยิ้มและมองไปที่คนเหล่านั้น

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบพวกคุณ พี่เขย คุณช่วยแนะนำพวกเขาให้ฉันรู้จักหน่อยสิ”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากของเขา แต่ไม่พูดและไม่สนใจเย้นซิน

ฉินฉู่บุ้ยปาก นอกจากปฏิบัติต่อเย้นหว่านต่างจากคนอื่นแล้ว เขาก็ยังคงเย็นชากับคนอื่นอยู่เหมือนเดิม

เขารู้สึกสงสารเย้นซินจึงหันไปยิ้มแล้วพูดว่า

“สาวสวย มาๆ ฉันจะแนะนำตัวให้เธอรู้จัก ฉันชื่อฉินฉู่ เขาชื่อเย้นเหวินหนาน ส่วนเขา กู้อ๋าง”

ในขณะที่พูดแนะนำตัว เย้นเหวินหนานและกู้อ๋างก็ยิ้มให้อย่างมีมารยาทเพื่อเป็นการทักทาย

เมื่อเย้นซินรู้สึกได้รับความสนใจ เธอก็ดีใจไม่น้อย

เธอมองไปที่เย้นเหวินหนาน “คุณคือคุณชายตระกูลเย้น และเป็นรองประธานโห้ถิงกรุ๊ปชื่อ เย้นเหวินหนานใช่ไหมคะ?”

เย้นเหวินหนานพยักหน้า “ใช่แล้ว”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!”

เย้นซินลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น โห้ถิงกรุ๊ปเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่งแห่งเมืองเฉิงหนาน โดยมีประธานบริษัทที่เก่งกาจอย่างโห้หลีเฉิง และมีเย้นเหวินหนานเป็นรองประธานที่แข็งแกร่ง

บวกกับที่เขายังเป็นคุณชายจากตระกูลเย้นซึ่งเป็นตระกูลเศรษฐี เขาจึงมีสถานะที่มีเกียรติอย่างมาก

เย้นซินดีใจอย่างมากที่ได้รู้จักเขา

การแสดงออกบนใบหน้าของเย้นเหวินหนานยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและยิ้มออกไปอย่างมีมารยาท หลังจากที่เขาจับมือกับเย้นซินก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เย้นซินนั่งลงได้สักพัก แต่เธอยังคงมองเย้นเหวินหนานด้วยสายตาแผดเผา และพยายามหาหัวข้อเพื่อพูดคุยสานสัมพันธ์

มีเด็กผู้หญิงจำนวนมากที่ชื่นชอบในตัวเย้นเหวินหนาน แต่สถานการณ์แบบนี้กลับทำให้ฉินฉู่ไม่ค่อยสบายใจ

เห็นๆกันอยู่ว่าเย้นเหวินหนานและกู้อ๋างแนะนำตัวพร้อมกัน แต่เย้นซินกลับทักทายแค่เย้นเหวินหนานคนเดียวโดยไม่ชายตามองกู้อ๋างสักนิด ถือว่าเป็นการไม่ให้เกียรติกันเลย

ผู้หญิงคนนี้...

ดูจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่

ฉินฉู่ลอบมองชุดที่เย้นซินสวมใส่ ความประทับใจที่มีต่อเย้นซินก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าเขายังคงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการไม่พูดอะไรไม่ดีออกไป

ในเวลานี้กลับมีคนพูดขึ้นมาว่า

“เอ๋ มีคนใหม่เข้ามาอยู่กับพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันไม่รู้?”

เสียงดังกังวาลลอยเข้ามา มู่หรุงชิ่นเดินมาพร้อมกับรองเท้าส้นสูงด้วยท่าทางสง่างาม และสวมชุดสีแดงพลิ้วไหว

เธอเป็นคนสูงส่งไม่มีใครเทียบ อีกทั้งยังสวยจนไม่อาจละสายตาได้

สวย

สวยจนตะลึง

นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่เห็นเธอ แม้แต่เย้นซินก็ไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากที่เย้นซินมองเธอด้วยความตกตะลึง หัวใจก็ยิ่งรัดแน่นและอยู่ไม่เป็นสุข

จากสัญชาตญาณของผู้หญิง เธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นพวกชอบใช้อำนาจคุกคาม

เย้นซินขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย “คุณชายเย้น คุณคนนี้คือ?”

เย้นเหวินหนานกำลังจะอ้าปาก แต่กลับโดนฉินฉู่แย่งพูด

“เธอน่ะหรือ เธอคือมู่หรุงชิ่น คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลมู่หรุง แล้วก็เป็นเพื่อนในวัยเด็กของพวกเรา”

ในขณะที่พูดฉินฉู่ก็หันไปทักทายมู่หรุงชิ่น “ชิ่น มานั่งกับฉันนี่มา”

เย้นซินไม่พอใจ เธอเงยหน้าหันไปมองโห้หลีเฉินอย่างคับแค้นใจ และเพื่อเป็นการขออนุญาตเขาเล็กน้อย

ทว่าในสายตาโห้หลีเฉินผู้สูงส่งกลับไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว

ในใจเต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด จากนั้นก็กลับมาเผชิญหน้ากับสายตามู่หรุงชิ่นอีกครั้ง เย้นซินรู้ดีว่าคราวนี้เธอไม่มีโอกาสแล้ว

เธอกัดฟันกรอดพร้อมทั้งลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

“พวกคุณทานกันตามสบาย ถ้าต้องการอะไรก็เรียกฉันได้”

ใบหน้ายังคงยิ้มด้วยความใจกว้าง ประโยคที่เธอพูดกับทุกคนเหมือนกับว่าเธอเป็นนายหญิงของบ้าน

มู่หรุงชิ่นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“ไม่ต้องหรอก เธอไม่ใช่คนรับใช้นี่ พวกเราจะรบกวนเธอได้อย่างไร”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้มากลับเป็นการกระทืบเย้นซินด้วยเท้า

ความหมายก็คือเธอเต็มใจทำให้ตัวเองตกต่ำ โดยการนำตัวเองไปเทียบกับคนรับใช้ที่นี่

เย้นซินมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับมู่หรุงชิ่น

เธอกัดฟันและเดินออกไปด้วยความคับแค้นใจ

ฉินฉู่เลิกคิ้ว “ชิ่น ไม่ได้เห็นเธอปะทะคารมกับใครมานานแล้วนะ นับวันฝีปากเธอยิ่งร้ายกาจไปทุกที”

เมื่อก่อนตอนที่รอบกายโห้หลีเฉินรายล้อมไปด้วยพวกผู้หญิงทั้งหลาย นอกจากความเย็นชาของโห้หลีเฉินที่ทำให้คนหวาดกลัวจนหนีไปไม่น้อยแล้ว โดยส่วนมากก็หนีไปเนื่องจากปะทะฝีปากกับมู่หรุงชิ่น

พูดอีกอย่างก็คือมู่หรุงชิ่นเป็นผู้พิทักษ์ประจำตัวโห้หลีเฉิน

มู่หรุงชิ่นกระพริบตาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะนึกถึงความทรงจำในอดีต เธอคิดถึงฉากเหล่านั้นมาก

ครั้งหนึ่ง...แม้ว่าโห้หลีเฉินจะเย็นชากับเธอ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่กับเขาได้

เกือบทุกคนที่อยู่ภายนอกล้วนคิดว่าเธอเป็นแฟนสาวของโห้หลีเฉิน

ตอนนั้นเธอมีความสุขอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ในเวลานั้นยิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความต้องการมากขึ้นเท่านั้น เธอไม่อยากขีดเส้นความสัมพันธ์ที่เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น เธอจึงสารภาพรักกับโห้หลีเฉิน