สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 18

บทที่ 18 เงินหมื่นล้าน ว่าจะไม่เอาก็ไม่เอาง่ายๆเลยเหรอ

ถึงเขาจะให้เวลาเธออีกสองวัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับงานใหญ่แบบนี้ เธอเลยตั้งใจทำงานเต็มที่จนเลิกงาน

เธอยืดเส้นยืดสายนั่งอยู่กับที่ แล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอเดินไปถึงห้องน้ำ ก็เจอกับเสิ่นโป๋เม๋ยพอดี

เย้นหว่านไม่ชอบหน้าเธอ และไม่ได้กะจะท้าทายเธอด้วย เธอก็ได้เดินตรงเข้าไปเลยโดยไม่สนใจเธอ เสิ่นโป๋เม๋ยเห็น

หน้า เย้นหว่านที่เดินเข้ามาแล้ว แววตาที่เธอมอง เย้นหว่านทั้งอิจฉาและดุร้ายจ้องเธอไว้ เธอได้ขว้างเธอไว้ ผลักไหล่ของเย้นหว่านไปทีหนึ่งแบบไม่เกรงใจ

“ วันนี้ที่เธอได้ออกหน้าออกตาตอนอยู่ที่ห้องประชุม รู้สึกได้ใจมากเลยสินะ ? ”

เสิ่นโป๋เม๋ยใช้แรงมาก เย้นหว่านรู้สึกเจ็บที่ไหล่ เลยได้ถ้วยหลังไปสองก้าว เธอขมวดคิ้วขึ้น

เตือนเธอด้วยความโกรธ

“ เสิ่นโป๋เม๋ย ที่นี่มันบริษัทนะ เธออยากมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน”

กฎของบริษัทได้เขียนไว้อย่างชัดเจน ว่าห้ามพนักงานทะเลาะและต่อยตีกัน พฤติกรรมแบบนี้มันทำลายภาพพจน์

ของบริษัทอย่างหนัก กับชื่อเสียงของนักออกแบบแล้วยิ่งกระทบกระเทือนอย่างหนัก

เสิ่นโป๋เม๋ยก็รู้ดี แต่เธอถูก เย้นหว่านยั่วจนโมโห

ถ้าไม่ใช่เพราะเย้นหว่าน ผลงานของเธอก็อาจจะได้ที่หนึ่งในครั้งนี้ เธอก็จะมีโอกาสได้ออกแบบชุดให้กับโห้หลีเฉิน

ตำแหน่งเธอก็จะได้เลื่อนขึ้นอีกขั้น และเมื่อวันเหตุการณ์ที่เธอเห็นในห้องของท่านประธานนั่น ผู้หญิงที่โห้หลีเฉินกอดอยู่ก็คงจะเป็นเธอ ทั้งหมดนี่ควรเป็นของเธอตั้งแต่แรก แต่ถูก เย้นหว่านแย่งไปหมด

“ เย้นหว่านถ้าฉันไม่สบาย เธอก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่สบายเลย ”

เสิ่นโป๋เม๋ยเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง แย่งมือถือที่อยู่ในมือของ เย้นหว่านมา หันหน้าแล้วโยนเข้าไปในโถส้วม

เย้นหว่านเห็นมือถือที่ตกลงแช่อยู่ในน้ำโถส้วม เธอโกรธจนย่ำเท้า

“ นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ ! ”

“ เรื่องวันนี้แค่ตักเตือน เย้นหว่าน ถ้าเธอไม่ลาออกจากบริษัทเองแล้วละก็ ฉันจะไม่ออมมือให้แน่

และฉันจะเล่นงานเธอให้ตายไปเลย ”

เสิ่นโป๋เม๋ยขู่เธออย่างดุร้าย แล้วเดินออกไป เธอเดินออกไป แล้วปิดประตูอย่างแรง

เย้นหว่านโกรธจนขมวดคิ้วขึ้น ในใจรู้สึกโมโหมาก

ถ้าบริษัทไม่มีเสิ่นโป๋เม๋ยสักคนคงดี ได้เป็นเพื่อนร่วมงานของเธอแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนตัวเองทุกวินาที

เย้นหว่านเอากระดาษไปหยิบมือถือขึ้นจากโถ แล้วเช็ดให้แห้ง แต่มือถือก็พังเปิดไม่ออก

เธอทำอะไรไม่ได้เลยเก็บมือถือไว้ แล้วจึงจะเดินออกไป

แต่พอไปถึงประตู เธอดึงที่จับปรากฏว่าประตูเปิดไม่ออก

ประตูถูกล็อกจากด้านนอก ?

ต้องเป็นเสิ่นโป๋เม๋ยแน่เลย

เธอโกรธจนพูดไม่ออก เธอคงว่างมากเลยสินะ ที่ขังเธอไว้ในห้องน้ำ เรื่องแบบนี้เธอก็ยังทำออกมาได้

เธอตบประตูอย่างแรง และเรียกชื่อเธออยู่ “ เสิ่นโป๋เม๋ย เธอรีบเปิดประตูนะ ! ”

“ เปิดประตู ! เธออย่าเล่นเป็นเด็กได้มั้ย ?”

“ เสิ่นโป๋เม๋ย ถ้าเธอยังไม่ยอมเปิดประตูให้ฉัน ฉันก็จะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับผู้จัดการ และท่านประธานด้วย !

ฉันจะดูว่าเธอจะทำยังไง”

...........

เธอตะโกนดังจนเสียงแหบ แต่เสิ่นโป๋เม๋ยก็ไม่ตอบเธอ และก็ไม่เปิดประตูให้เธอด้วย

เวลานี้บริษัทก็เพิ่งเลิกงาน ตามหลักแล้วต้องมีคนมาเข้าห้องน้ำสิ แต่นี่มันแปลกๆ ทำไมถึงไม่มีใครมาเลย

เย้นหว่านไม่รู้ว่าเสิ่นโป๋เม๋ยไปทำอะไรที่ข้างนอกห้องน้ำอีก และตอนนี้ในใจเธอก็เริ่มกังวล

นี่เสิ่นโป๋เม๋ยเธอตั้งใจจะขังเธอไว้ในห้องน้ำทั้งคืนนี่จริงเหรอ ?

นึกถึงตรงนี้ เธอรู้ขนลุกทันที เธอหันหลังติดกับประตู มองไปที่โถส้วมที่แบ่งเป็นห้องๆ รู้สึกน่ากลัวจนตื่นตกใจ

เวลาสามทุ่ม

โรงแรมนานาชาติหย่าย่วน ในตอนนี้ไม่มีแขกคนนอกสักคน

เห็นชัดเจนว่าถูกคนสั่งเหมาทั้งโรงแรม สาวสวยต้อนรับที่ใส่ชุดกระโปรงสั้นยืนเป็นสองแถวอยู่หน้าประตู

ทุกคนก้มหน้าพร้อมกันเป็นระเบียบ น้ำเสียงหวานนุ่มพูดขึ้นพร้อมกัน

“ ยินดีต้อนรับค่ะ คุณโห้”

“ คุณครับ คุณเจมส์มาถึงแล้วครับ คุณเชิญทางนี้เลยครับ”ผู้จัดการโรงแรมนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างมีมารยาท

อีกฝั่ง ในมือเว่ยชีได้ถือโทรศัพท์ไว้ เดินเข้ามาอย่างสีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินไปข้างโห้หลีเฉิน

ยืนใกล้กับข้างกายของเขา พูดเบาเสียง

“ ท่านครับ คุณ เย้นหว่านเกิดเรื่องแล้วครับ”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วขึ้น “ เกิดอะไรขึ้น ?”

“ เมื่อกี้ ผมโทรศัพท์หาคุณเย้นหว่านแล้วโทรไม่ติดครับ คนที่บ้านของเธอก็บอกเธอยังไม่ได้กลับบ้าน ผมตรวจดู

การตอกบัตรเลิกงานของบริษัท ปรากฏว่าเธอยังไม่ได้ตอกบัตรเลิกงานเลยครับ แต่รปภ.ของบริษัทบอกว่า

พนักงานของแต่ละแผนกก็ออกไปกันหมดแล้ว”

ถ้าแค่ตามคนไม่เจอ ก็คงนึกว่าเป็นแค่ความบังเอิญ แต่นี่เธอยังไม่ได้ตอกบัตรเลิกงาน มันไม่ปกติแน่นอน

โห้หลีเฉินจู่ๆก็ลุกขึ้น แล้วเดินก้าวเท้าใหญ่ออกไปเลย ในใจไม่เคยรู้สึกตื่นตะโกนแบบนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกที่เหนือการควบคุม หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีอันตราย

เจมส์ก็รีบลุกขึ้นทันที สีหน้าที่มองโห้หลีเฉินเหมือนจะไม่พอใจ

“ คุณโห้ เรื่องสัญญาของเรายังคุยไม่จบ นี่คุณจะไปไหน ?”

“ ผมมีเรื่องด่วน เอาไว้คราวหน้าเราค่อยคุยกัน “โห้หลีเฉินได้เดินออกไปโดยไม่หันมามองเขา

ในตอนนี้สีหน้าของเจมส์ยิ่งดูไม่ได้กันใหญ่ เขาให้ความสำคัญกับการร่วมงานครั้งนี้มาก เขาเลยเลือกที่จะบินมาจากฝรั่งเศสด้วยตัวเอง

แต่ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้

“ คุณโห้ นี่เป็นท่าทีของทางคุณที่ต้อนรับการร่วมงานครั้งนี้กับเราเหรอ ? ถ้าคุณเดินจากไปแบบนี้

จะทำให้ผมสงสัยประสิทธิภาพการทำงานของบริษัทคุณ”

เท้าของเขาได้หยุดลง เงาหลังที่สูงสง่าดูจะเยือกเย็น

น้ำเสียงเย็นชาและสุขุม “ ถ้าเป็นอย่างงั้น ก็ยกเลิกการร่วมงานครั้งนี้”พูดจบ เขาก็เดินออกไปอย่างไม่ลังเล

เจมส์มองเขาอย่างตกตะลึง โกรธจนหน้าซีด

เว่ยชีก็ตกตะลึงมากเหมือนกัน นี่เป็นโครงการใหญ่ที่บริษัทได้เตรียมการ อยากทำสัญญามานาน

ไม่งั้นก็คงไม่ให้ท่านมาคุยด้วยตนเอง

แต่ตอนนี้ท่านถึงกับเพื่อคุณ เย้นหว่านแล้ว ทิ้งโครงการหมื่นล้านไปง่ายๆแบบนี้ ........