สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 246

บทที่246 แผนการ บ้านไหนจะแข็งแกร่งกว่ากัน

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแย่งบัตรเข้างานมาได้ เย้นหว่านรู้สึกผิดหวังอย่างมาก แต่ว่าไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่ออ่านหนังสือที่โห้หลีเฉินเอามาให้

เหมือนกับว่าอ่านตลอดทั้งคืน ก็อ่านจบอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

วินาทีที่สุดท้ายเธอก็ปิดหนังสือนั้น เธอเหนื่อยจนเกือบจะไม่มีแรง แล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้งในความเพี้ยนของโห้หลีเฉิน

เช้าตรู่ เย้นหว่านจ้องไปที่ใต้ตาแพนด้าของเธอ หยิบหนังสือ แล้วก็ไปหาโห้หลีเฉินที่ห้องของเขา อยากจะเอาหนังสือไปคืน

“ก๊อกๆๆ ”

เย้นหว่านเคาะอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครตอบ

เขาไม่อยู่เหรอ?

เย้นหว่านสงสัย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเบอร์ของโห้หลีเฉิน ตอนที่จะกดโทรออกนั้นกลับรู้สึกลังเล

นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวของโห้หลีเฉิน เธอแทบจะไม่เคยโทรไปเลย ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับโห้หลีเฉินก็ถือว่าค่อนข้างจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พอจะโทรไปก็ค่อนข้างจะอึดอัดเล็กน้อย

สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถก้าวข้ามอุปสรรคในหัวใจได้ เย้นหว่านลังเล หลังจากนั้นก็ปัดนิ้วโทรหาเว่ยชีแทน

ทางฝั่งนั้น เว่ยชีรับสายอย่างรวดเร็ว

“คุณเย้น อรุณสวัสดิ์ครับ”

“ผู้ช่วยเว่ย อรุณสวัสดิ์ค่ะ ขอโทษด้วยที่ต้องรับกวนคุณ ขออนุญาตถามหน่อยค่ะว่าตอนนี้คุณโห้อยู่ที่ไหนเหรอ? ”

“ตอนนี้คุณผู้ชายอยู่ที่ห้องเก็บข้อมูลเล็กครับ”

เช้าตรู่ขนาดนี้ ทำไมโห้หลีเฉินถึงไปห้องเก็บข้อมูลเล็ก?

หรือว่าเพราะว่าช่วงนี้เขาสนใจเกี่ยวกับการออกแบบจริงๆ ก็เลยกระตือรือร้นในการอ่านหนังสือขนาดนั้น

มองไปที่หนังสือที่ตัวเองถือมาด้วย เย้นหว่านก็รู้สึกดีอกดีใจ โชคดีที่เมื่อคืนเธออดหลับอดนอนเพื่ออ่านจบ ได้เอามาคืนให้โห้หลีเฉินให้ทันเวลา จะได้ไม่ทำให้เขาล่าช้า

เธอรีบเดินไปทางห้องเก็บข้อมูลเล็กทันที

เพราะว่าทั้งสองทีมถึงจะรวมกันแล้วก็มีแค่ประมาณ20กว่าคน เพราะฉะนั้นปกติคนที่มาอ่านหนังสือห้องเก็บข้อมูลก็ค่อนข้างจะน้อย และห้องเก็บข้อมูลเล็กนั้นคนอื่นก็ไม่มีใครรู้จัก เพราะฉะนั้นคนก็มาเลยมาน้อยขึ้นไปอีก

พอเย้นหว่านเดินเข้ามาในห้องเก็บข้อมูลเล็ก ก็เห็นภาพที่เหมือนกับเมื่อวานตอนเย็นที่เธอออกไปเป๊ะๆ

โห้หลีเฉินนั่งอยู่ด้านข้างโต๊ะเล็ก ในมือถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง ก้มหน้าอ่าน ดูสูงศักดิ์และสง่างาม ดูเงียบสงบและสวยงาม

เงียบสงบและสวยงามจนทำให้คนอื่นไม่อยากจะรบกวน

พอสังเกตเห็นคนที่ประตู โห้หลีเฉินก็เงยหน้าขึ้นมา มองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

เมื่อสายตาทั้งสองคู่บรรจบกัน มันเหมือนกับว่าเวลาได้ถูกหยุดลง มีประกายไฟโผล่ขึ้นมาในอากาศ

หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะทันที

ทันใดนั้นเธอก็ดึงสติกลับมา หน้าแดงขึ้นมาด้วยความอึดอัด เมื่อกี้เธอมองหน้าโห้หลีเฉินอย่างหลงใหล แสดงความเพี้ยน

ขายหน้าจะตายอยู่แล้ว

เธอหลบตาเขา ถือหนังสือแล้วเดินเข้าไป

“ฉันเอามาคืนให้”

โห้หลีเฉินเลิกคิ้ว รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นหนังสือเล่มนั้น “เธออ่านจบแล้วเหรอ? ”

“อืม” เย้นหว่านพยักหน้า

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ มองไปที่ใต้ตาดำๆ ของเธอ เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนเธออดหลับอดนอน ไม่ได้นอนหลับดี

เขาค่อยๆ ขมวดคิ้ว สายตาที่มองเธอนั้นเฉียบแหลมมาก

“กังวลว่าฉันจะอ่านหนังสือต่อไม่ได้ ก็เลยอดหลับอดนอนเพื่ออ่านทั้งคืนแล้วเอามาคืนให้ฉันยังงั้นเหรอ? ”

เพียงประโยคเดียว สามารถบอกความคิดของเย้นหว่านได้อย่างคมกริบ

เย้นหว่านพูดอะไรไม่ออก

เธอยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไร ก็เห็นว่าโห้หลีเฉินเม้มปาก แล้วก็สรุปอย่างมั่นใจ

“ที่แท้เธอก็แคร์ฉันขนาดนี้เลย”

อะไรนะ?!

เธอรีบมาคืนหนังสือ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแคร์ไม่แคร์เขาด้วยล่ะ?

เย้นหว่านหน้าอึ้งๆ อาจเป็นไปได้ว่าสมองทำงานช้าลงหลังจากไม่ได้นอน ก็เลยตามแนวของท่านประธานใหญ่ที่ไอคิวสูงอย่างเขาไม่ทัน

เย้นหว่านอึ้งไป หลังจากนั้นก็เข้าใจแล้วก็ตอบสนอง เมื่อวานแม้ว่าโห้หลีเฉินจะถามเธอบ้างบางครั้ง แต่เธอก็นึกว่าเพราะว่าหนังสือสองเล่มนี้มันเป็นหนังสือคู่กัน เพราะว่าเนื้อหาขาดหายไป โห้หลีเฉินถึงได้อ่านไม่เข้าใจ

แต่ว่าวันนี้ก็ไม่ได้มีสถานการณ์แบบนั้น โห้หลีเฉินก็ไม่มีทางที่จะอ่านไม่เข้าใจ แต่ว่าเธอลืมไปว่า ต่อให้เขาจะเก่งแค่ไหน แต่ยังไงเขาก็พึ่งจะได้เข้ามาสัมผัสกับการออกแบบ ยังไงก็ต้องมีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ

เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้มีน้อยมากที่เย้นหว่านจะไม่เข้าใจ ถ้าจะได้ช่วยโห้หลีเฉินก็ถือว่าไม่เลวเหมือนกัน

แต่ เย้นหว่านก็ลังเลนิดหน่อย “ก็ยังมีหลายเรื่องที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน ฉันยังคงเป็นมือใหม่ของวงการการออกแบบนี้ ฉันกลัวว่าจะอธิบายผิด……เอางี้ หรือว่าฉันไปช่วยคุณเรียกพวกรุ่นพี่ที่มีคุณสมบัติและประสบการณ์ในบริษัทนี้มาดี? พี่หวางก็ได้”

สายตาของโห้หลีเฉินจมดิ่ง เงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่าน

มุมปากของเขาดูเยาะเย้ย “เธออยากจะให้คนอื่นรู้ข้อบกพร่องของฉันงั้นเหรอ? ”

ต่อหน้าคนอื่นนั้น โห้หลีเฉินคือบุคคลที่สูงส่งที่มีอำนาจไม่จำกัด ไม่มีจุดที่อ่อนแอ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ เมื่อก่อนเย้นหว่านก็คิดแบบนี้เหมือนกัน จนถึงวันนี้ถึงได้รู้ว่า ตอนที่โห้หลีเฉินมาเรียนออกแบบนั้น ก็มีจุดที่เขาไม่เข้าใจเหมือนกัน

เธอคิดว่านี่มันเป็นเรื่องที่ปกติมาก ท้ายที่สุดแล้วในกระบวนการเรียนรู้ คนทุกคนก็ต้องการคำแนะนำจากครูทั้งนั้น เธอก็เลยคิดว่าโห้หลีเฉินก็คงเหมือนกัน

แต่ว่า เธอกลับลืมไป ว่าผู้ชายที่สูงส่งอย่างโห้หลีเฉินนั้น ต่อให้ไม่เข้าใจ ก็ไม่มีทางให้คนธรรมดาทั่ว หรือว่าคนที่เป็นลูกน้องของเขามาให้คำแนะนำหรอก

แต่ว่าเขากลับถามเธออย่างเป็นธรรมชาติ……

หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะ นี่มันหมายความว่าเขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนนอกยังงั้นเหรอ?

พอเห็นสีหน้าที่ลังเลของเย้นหว่าน คิ้วที่สวยงามของโห้หลีเฉินก็ขมวดเข้าหากัน หลังจากนั้นก็ดึงหนังสือกลับไป แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เธอกลับไปเถอะ”

เขานั่งตัวตรง ความเย็นแผ่กระจายทั่วร่างกายของเขา ดูอ้างว้างเล็กน้อย

ราวกับว่าถูกทอดทิ้งยังไงยังงั้น

เย้นหว่านอึ้งไป จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าคุณธรรมของเธอนั้นเจ็บปวด

เธอพูดโดยที่แทบจะไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ “เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟังเอง”

ท่าทางที่โห้หลีเฉินกำลังเปิดหนังสืออยู่นั้นหยุดลงกะทันหัน รอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จฉายผ่านดวงตาของเขา แต่ว่ามันก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาถึงได้ตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ

“อืม”

เหมือนกับว่า ยังคงรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่เล็กน้อย แล้วก็ฝืนตัวเองให้ตอบ

จู่ๆ เย้นหว่านก็รู้สึกผิดมากกว่าเดิม เมื่อกี้ที่เธอปฏิเสธเขาอย่างลังเล เหมือนกับว่าจะทำร้ายความเย่อหยิ่งในตัวเองของโห้หลีเฉิน