สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 296

บทที่ 296 สารภาพรักแบบมีเลือด

วันนี้ ถึงเวลาที่เย้นหว่านนัดกับป่ายฉีไว้ ถึงแม้เย้นหว่านจิตใจหงอยเหงาไม่อยากออกไปข้างนอกมาก ยังจัดการตนเองอย่างใส่ใจ และออกไปข้างนอกแล้ว

ที่นี่คือเขตกลางเมือง ทุกวันมีรถผ่านไปมามากมาย วันนี้ไม่บังเอิญ รถติดอีกแล้ว

มองเห็นเวลานัดใกล้จะมาถึง ระยะห่างไม่ค่อยไกลเท่าไร เย้นหว่านคิดๆ ดู จึงตัดสินใจลงรถเดินไป

เธอเดินอยู่บนถนน ความเร็วไม่ไวไม่ช้าข้ามผ่านถนนสองสาย

ด้านหน้าที่ไม่ไกลนักก็คือสถานที่ที่นัดกับป่ายฉีไว้

เย้นหว่านกำลังจะเดินข้ามทางม้าลายไป เวลานี้มือข้างหนึ่งปรากฏขึ้นจากด้านข้าง ดึงเธอเอาไว้

ด้านข้าง เสียงผู้หญิงที่กัดฟันลอยมา

“เย้นหว่าน คาดไม่ถึงจะเป็นเธอ”

มือที่ผู้หญิงจับแขนเย้นหว่านใช้แรงมาก เล็บที่ทั้งคมทั้งยาวเหมือนผ่านเสื้อผ้าของเย้นหว่านไป จิกเข้าในเนื้อของเธออย่างนั้น

เย้นหว่านเจ็บจนขมวดคิ้ว เงยหน้ามองเห็นมู่หรุงซิ่นที่สีหน้าดุร้าย

ใช่ มู่หรุงซิ่น แต่ไหนแต่ไรเย้นหว่านไม่มีความประทับใจที่ดี สีหน้าเธอไม่ค่อยดี อยากสะบัดมือของมู่หรุงซิ่นออก

“คุณหนูมู่หรุง ปล่อยฉันออก!”

มู่หรุงซิ่นกลับจับแขนของเย้นหว่านแน่นยิ่งขึ้น บนหน้าที่สวยงามใบนั้นไม่รักษาภาพลักษณ์สักนิดอีกต่อไป มองเย้นหว่านอย่างดุร้ายและโหดเหี้ยม

“เธอจะมาทำเป็นดุต่อหน้าฉันทำไม? อย่าลืมนะตอนนี้เธอกับเฉินถอนหมั้นกันแล้ว เธอไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น เป็นแค่พวกหมาขี้แพ้ที่ตกอับ เธออยู่ต่อหน้าฉัน แม้แต่ขยะยังไม่ใช่”

เหยียดหยามอย่างหมดเปลือก ไม่ปิดบังสักนิด

อยู่ที่ถนนโดนคนด่าขนาดนี้ ถึงจะนิสัยดีแค่ไหน ก็อารมณ์ขึ้นกันบ้าง

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ มองมู่หรุงซิ่นอยู่ รู้สึกยิ่งสะอิดสะเอียนมากขึ้น

ก่อนหน้านี้ดีเลวอย่างไรเธอยังสนใจหน้าตา แกล้งแสดงออกอย่างสุภาพ แต่ว่าตอนนี้เธอพึ่งถอนหมั้นกับโห้หลีเฉิน แม้กระทั่งข่าวคราวยังไม่ทันได้ประกาศออกไป มู่หรุงซิ่นก็ทนไม่ไหวจนมาตบหน้าเธอถึงที่เลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังมาฉีกหน้ากันกลางถนนโดยไม่สนใจภาพลักษณ์สักนิด

“มู่หรุงซิ่น เธอคิดว่าเธอสูงส่งมากแค่ไหน? ภายนอกแสร้งทำเป็นเพียงมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนกับโห้หลีเฉิน พอลับหลังกลับใช้ลูกไม้สารพัดอยากให้พวกฉันเลิกกัน เธอเป็นคนที่จอมปลอมตีสองหน้าขนาดนี้ ฉันยังเคยเจอเป็นครั้งแรก”

ตอนแรก เย้นหว่านโดนมู่หรุงซิ่นหลอกมาไม่น้อย

ทำเรื่องแบบนี้แล้ว มีแค่มู่หรุงซิ่นเท่านั้นที่ยังมีหน้ามาหาเธอขนาดนี้อีก เหยียบเธออย่างมีเหตุผลได้อย่างเต็มปากเต็มคำ และไม่รู้สึกละอายใจสักนิดเดียว

มู่หรุงซิ่นสีหน้าซีดขาว ท่าทางยิ่งดุร้ายขึ้น

หล่อนมองสัญญาณไฟข้ามถนนตรงข้ามอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ไฟเขียวใกล้จะผ่านไปแล้ว

หล่อนยิ้มเยาะ “งั้นแล้วจะยังไง น่าเสียดายสุดท้ายคนที่ชนะยังเป็นฉัน! เย้นหว่าน เธอรู้หรือไม่ตระกูลโห้ยังเตรียมพิธีแต่งงาน และเจ้าสาวคนนั้น เป็นฉัน!”

ได้ยินคำพูดนี้ เย้นหว่านเหมือนถูกฟ้าผ่า แข็งอยู่ที่เดิม

ไฟโกรธในกองหนึ่งชั่วพริบตาเดียวเปลี่ยนไปตื่นตระหนก ยังมีความรู้สึกผิดหวังอย่างมาก ราวกับเธอสูญเสียคนที่สำคัญมากไปเลย

หัวใจเย้นหว่านหดตัวเจ็บ เพียงนึกถึงภาพที่โห้หลีเฉินกับมู่หรุงซิ่นแต่งงานกัน ก็รู้สึกว่ายากลำบากจนหายใจไม่ออก เวลานี้เธอถึงรู้ว่า ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะพูดสง่าผ่าเผยมากแค่ไหน คาดไม่ถึงเธอยังใส่ใจ ยังยากจะยอมรับ

โห้หลีเฉิน อย่างไรเสียก็เป็นผู้ชายที่เธอชอบด้วยใจจริง

แต่เธอผลักเขาออกไป ปัจจุบันนี้เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น……

มู่หรุงซิ่นมองเย้นหว่านที่ท่าทางถูกโจมตีหนักนั้น รู้สึกถึงความสบายใจอย่างยิ่ง ในที่สุดครั้งหนึ่ง หล่อนก็เหยียบเย้นหว่านมาขยี้ใต้เท้าได้

และครั้งนี้ก็เป็นเพียงครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย

ครั้งสุดท้ายที่เย้นหว่านจะมีชีวิตอยู่

มุมปากมู่หรุงซิ่นฉีกรอยยิ้มที่ดุร้ายและบ้าคลั่งขึ้น มองสัญญาณไฟข้ามถนนที่เปลี่ยนมาเป็นไฟแดงแล้ว จากนั้นออกแรงทันใด ผลักเย้นหว่านออก

ในปากหล่อนตะโกนเสียงดัง “เธออย่าจิกฉันอีกเลย”

เย้นหว่านไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกผลักออกมาฉับพลัน ร่างกายถอยไปข้างหลังหลายก้าวอย่างควบคุมไม่อยู่

แต่เธอกำลังยืนอยู่ข้างถนน และที่ด้านหลังเป็นถนน และรถเริ่มเคลื่อนตัว!

“ปริ้น……ปริ้น……”

เธออยากไปกอดเขา แต่ว่ารอยสดเต็มพื้นทำให้เธอไม่กล้าขยับ กลัวเพราะเหตุนี้ทำให้อาการเจ็บของเขาหนักขึ้น

เธอยิ่งไม่กล้าไปแตะต้องเขา กลัวจะแตะโดนอุณหภูมิร่างกายที่ค่อยๆ เย็นลง

“คุณอย่าทำฉันตกใจ……คุณจะต้องไม่เป็นอะไร……คุณรีบฟื้นสิ คุณฟื้นขึ้นมา……”

“ในที่สุดเธอก็ร้องไห้เพื่อฉันแล้ว”

เสียงของชายหนุ่มต่ำมากๆ เหมือนว่าถึงแม้จะเบาจนแทบจะกระจายหาย แต่กลับมีรอยยิ้มที่ดื้อรั้น

เขาลืมตานิดๆ ด้วยความยากลำบาก สายตานั้นจ้องมองเย้นหว่านแบบนั้น ตั้งใจจนทำให้คนตกใจ

ในใจเย้นหว่านยากลำบากราวกับจะระเบิด เรื่องทุกอย่างที่เธอเคยกังวลมาทั้งหมด อาจจะเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวที่จะสูญเสียเขา ชั่วขณะนั้นไม่คุ้มค่าให้พูดถึง

เธอร้องไห้น้ำตาเลือนราง “คุณต้องไม่เป็นไร………”

“เธอปลอดภัย ฉันก็สบายใจแล้ว”

โห้หลีเฉินเอ่ยปากด้วยเสียงที่อ่อนแรง มือที่เปื้อนเลือดยกขึ้นมาอย่างลำบากยิ่ง เหมือนอยากจะเช็ดน้ำตาบนหน้าของเย้นหว่านให้

ถึงแม้มองเธอน้ำตาไหลเพราะตนเอง เขาก็ปลื้มใจมาก แต่กลับปวดใจด้วยเช่นกัน

เขารู้สึกว่าเขายังไม่ชอบมองเห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนี้

แต่การกระแทกอย่างรุนแรง กำลังแรงม้าบนร่างกายของโห้หลีเฉินได้เสื่อมถอยลงไปตั้งแต่แรก สนับสนุนให้เขาทำเรื่องใดๆ ไม่ไหว มือของเขายังไม่ทันแตะเย้นหว่านก็หมดแรงตกลงไปที่พื้น

ตรงหน้าเขาเปลี่ยนเป็นความมืดมิด สติค่อยๆ หายไปทีละนิด

“คุณโห้! โห้หลีเฉิน!”

เย้นหว่านจับมือข้างที่ตกลงของโห้หลีเฉินไว้ ร้องไห้ตะโกนใจแทบขาด

แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีวินาทีนี้ เธอเสียใจจนเหมือนจะตายไป อดไม่ได้อยากให้คนที่นอนอยู่ที่พื้นในตอนนี้เป็นเธอเอง

เวลานี้ ในที่สุดเธอถึงระลึกได้ ผู้ชายคนนี้สำหรับเธอสำคัญมากแค่ไหน ไม่รู้ว่ารักเข้าถึงกระดูกแล้วตั้งแต่เมื่อไร

เขา เกิดเรื่องได้อย่างไรกันนะ