สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 327

บทที่ 327 หัวใจของผู้ชาย เหมือนดั่งเข็มในท้องทะเล

"ผมแค่ไปตอนเที่ยงเท่านั้น ตอนนั้นคุณโห้ยังอยู่อยู่เลย ตอนนี้ร่างกายของเขาดีขึ้นมากแล้ว ออกไปเดินเล่นข้างนอกหรือเปล่า？"

โห้หลีเฉินเป็นคนที่ออกไปเดินเล่นข้างนอกเหรอ?

แต่ว่าเขาอยู่ในห้องพักคนไข้มานานขนาดนั้น ตอนนี้หายแล้วและสามารถเดินได้อย่างไม่ง่ายดาย และจะออกไปเดินเล่นมันก็สมเหตุสมผล

เย้นหว่านรีบวิ่งออกไปข้างนอกโดยทันที

คุณหมอมองทางเงาด้านหลังของเย้นหว่านอย่างสงสัย เป็นอะไรไปเหรอ คุณหนูเย้นกับคุณโห้แยกจากกันไม่ได้มาโดยตลอด ทำไมตอนนี้คุณหนูเย้นถึงหาคุณโห้ไม่เจอล่ะ？

ชั่วพริบตาเดียวเย้นหว่านวิ่งลงไปตึกชั้นล่างของโรงพยาบาล ในโรงพยาบาลมีสวนดอกไม้อยู่หลายแห่ง สำหรับให้ผู้ป่วยเดินเล่น

เธอมองหาในแต่ละสวนดอกไม้ทุกๆแห่ง โดยมองหาสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านโดยเฉพาะ หรือไม่ก็เป็นสถานที่ที่ห่างไกลและเงียบสงบ ซึ่งทั้งสองแห่งนี้เป็นสถานที่ที่โห้หลีเฉินน่าจะปรากฏตัวมากที่สุด

แต่เธอวิ่งในสวนดอกไม้ไปตั้งสองรอบ และก็ยังไม่เห็นเงาร่างกายของโห้หลีเฉินเลย

เขาไม่ได้อยู่ในสวนดอกไม้

แล้วก็ไม่ได้อยู่ในห้องพักคนไข้

หรือว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาลจริงๆน่ะเหรอ? ขนาดบอกเธอสักคำก็ไม่มี

พละกำลังทั้งร่างกายของเย้นหว่านดูเหมือนจะหายไปหมดแล้ว และในใจของเธอก็หดหู่และอึดอัดไปพักๆ

ตอนนี้เขาไม่อยากเจอเธอแล้วใช่ไหม?

อารมณ์หดหู่หล่นเข้าไปในสมองของเย้นหว่าน เธอทรมานเป็นที่สุด เดินกลับไปที่ห้องพักคนไข้อย่างหมดอาลัยตายอยาก

ในช่วงเวลานี้เธออาศัยอยู่ในห้องพักคนไข้อยู่ตลอด และตอนนี้โห้หลีเฉินก็จากไปแล้ว จนกระทั่งเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเธอเองจะไปที่ไหนดี

“ปัง……”

เย้นหว่านก้มหน้าเปิดประตูห้องพักคนไข้ เพิ่งจะเดินเข้าไป ทว่ากลับชนเข้ากับชายที่อยู่ตรงประตู

เธอตะลึงไปสักครู่หนึ่ง

เสียงทุ้มต่ำที่เหมือนแม่เหล็กของชายหนุ่มดังขึ้นบนเหนือศีรษะ “เดินไม่มองทาง คุณอยากเดินชนกำแพงหรือไง”

น้ำเสียงที่คุ้นเคย และกลิ่นอายที่คุ้นชิน

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนหายใจไม่ออกของโห้หลีเฉินใบนั้น

ยังเป็นดวงตาอันสวยงามคู่นั้นของเขาที่ไม่พอใจอย่างชัดเจน

แต่พอตกอยู่ในสายตาของเย้นหว่าน ทว่าทำให้อารมณ์ที่รู้สึกหดหู่ของเธอ ได้ผ่อนคลายลงทันที

เธอจับเสื้อของเขาตามจิตสำนึก "คุณไม่ได้ยังไม่ไปเหรอ？"

ความสุขในดวงตาของหญิงสาวนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก ชัดเจนทำให้จนจิตใจที่เหี้ยมโหดของโห้หลีเฉินสั่นไหวอย่างรุนแรง

เธอนึกว่าเขาจะไปแล้ว ถึงได้หดหู่ขนาดนั้นน่ะเหรอ?

สีหน้าของเขาขยับเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงเย็นชา “ใครบอกว่าผมจะไป”

“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณไม่ได้อยู่ในห้องพักคนไข้ คุณไปไหนมา？”

"ไปตรวจ"

โห้หลีเฉินปล่อยสองคำออกมาเพื่อรับมือ

เย้นหว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่ได้ไปไหนก็ดีแล้ว เมื่อกี้ทำฉันตกใจแทบแย่”

แถมเธอนึกว่าโห้หลีเฉินไม่อยากเจอเธอมากๆขนาดนั้นจริงๆด้วย

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลง และมองตรงไปที่ปฏิกิริยาบนใบหน้าของเย้นหว่าน เธอแอบใช้ยาของป่ายฉีให้เขาใช้ ไม่ใช่แค่อยากให้เขาออกจากโรงพยาบาลเร็วๆหรอกเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงคิดว่าเขาจะไปก่อนแล้วล่ะ แถมเธอก็ยังมีท่าทีที่ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่ด้วย?

เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าในใจของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่

โห้หลีเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “พอถึงเวลาที่ผมออกจากโรงพยาบาล คุณก็จะได้รับความอิสระแล้ว คุณควรจะดีใจถึงจะถูก”

พอถึงตอนที่เขาออกจากโรงพยาบาล เธอก็จะสารภาพรักเขา

เมื่อนึกถึงวันที่ใกล้จะมาถึงในวันนั้น เย้นหว่านก็หน้าแดงขึ้นมา และก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก

เธอมองไปที่เขา "อืม คุณต้องออกจากโรงพยาบาลตรงเวลา"

สีหน้าของโห้หลีเฉินก็มืดลงไป ตรงเวลา?

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวและเยือกเย็น "ได้ ผมจะไม่อยู่เกินสักวินาทีเดียว"

หลังจากพูดจบ เขาก็ปล่อยตัวเธอโดยทันที และเดินไปที่ห้องพักคนไข้ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

จูเหลียนอีงตบข้อมือของเย้นหว่าน และตอบตกลงอย่างเมตตา

เย้นหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่แผนยังไม่ถูกเปลี่ยนแปลง

เมื่อเห็นสองคนนี้ได้ตัดสินใจว่าตัวเขาเองจะไปที่ไหนดีนั้น ในฐานะที่เป็นคนคนเกี่ยวข้องอย่างโห้หลีเฉินกลับเม้มริมฝีปากบาง และไม่ได้พูดอะไรสักคำ

สายตาของเขามองไปที่เย้นหว่านอย่างเลือนราง ลึกล้ำและแหลมคม ราวกับจะมองทะลุวิญญาณและความคิด ของเธอ

เย้นหว่าน อยากจะทำอะไรกันแน่?

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

คุณหมอรักษาหลักเคาะประตูเบาๆ ที่หน้าห้องพักคนไข้

เขาเอ่ยว่า"คุณโห้ ถึงเวลาล้างแผลแล้วครับ"

"โอเค พวกคุณรีบเข้ามาเถอะ"

จูเหลียนอีงเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน จากนั้นก็ปล่อยตำแหน่งข้างเตียงไว้ และเดินไปที่ด้านข้างของโซฟาเพื่อนั่งลง

ทว่าเย้นหว่านกลับปวดศีรษะเล็กน้อย

ถ้าหากจูเหลียนอีงและเฝิงเสวียนหลันเห็นโห้หลีเฉินล้างแผลอยู่ที่นี่ แพราะฉะนั้นเรื่องที่เธอแอบเปลี่ยนยาจะถูกมองได้ง่าย นั่นคงจะไม่ได้แน่นอน

เธอลังเลอยู่สักพัก และพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณย่า โห้หลีเฉินตอนล้างแผลค่อนข้างลำบากนิดหน่อย คุณออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมคะ？"

จูเหลียนอีงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำขอเช่นนี้ของเย้นหว่าน

นอกจากนี้เธอยังรู้เกี่ยวกับบาดแผลของโห้หลีเฉิน ส่วนใหญ่อยู่ในส่วนบนของร่างกาย และตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว และจะมองก็ไม่เห็นอะไร จะว่าดุร้ายก็ไม่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว

ทำไมเย้นหว่านถึงต้องให้พวกเธอออกไปด้วย?

แม้ว่าจะงงงวย แต่จูเหลียนอีงจะไม่สืบสาวไต่ความถึงแก่นแท้จากเรื่องนี้ และเคารพความคิดเห็นของคนหนุ่มสาวเป็นอย่างมาก

เธอพยักหน้า จากนั้นก็ยืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

เดิมทีเฝิงเสวียนหลันต้องการที่จะอยู่ต่อ แต่จูเหลียนอีงเดินออกไปแล้ว เธอจึงทำได้เพียงลุกขึ้น และเดินตามออกไปข้างนอก

แต่ว่าความสงสัยในใจของเธอมีมากขึ้นไปอีก

ก่อนที่จะเดินออกไป เธอมองไปที่เย้นหว่านหนึ่งครั้ง ราวกับจะมองข้อบกพร่องในร่างกายของเย้นหว่าน