สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 335

บทที่ 335 คุณพ่อ คุณแม่ กำลังรอเธออยู่

ความสุขสุดขีด ทว่าผสมกับความไม่น่าเชื่อมากเกินไป

เย้นหว่านพูดว่า "ในเมื่อคิดว่าฉันเหมือน ก็ให้ป่ายฉีใช้DNAของฉันไปตรวจพิสูจน์ตั้งแต่ตอนแรกก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้เขา...ทำแบบนั้นกับฉัน"

เธอไม่สามารถเชื่อมโยงสิ่งที่ป่ายฉีขีดข่วนเธอ กับตัวตนของเธอได้

เย้นโม่หลินทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "คนของพวกเรา ร่างกายพิเศษนิดหน่อย"

ขณะที่พูด เขาหยิบมีดผ่าตัดที่แหลมคมจากด้านข้าง แต่ว่ามีดผ่าตัดเล่มนั้นแปลกใหม่นิดหน่อยแตกต่างจากมีดผ่าตัดธรรมดาเล็กน้อย

เย้นโม่หลินถอดเสื้อสูทออก และปลดกระดุมทีละเม็ด ค่อยๆเผยให้เห็นทิวทัศน์สีขาวบริเวณทรวงอกขนาดใหญ่ของเขา

แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอก็รีบเคลื่อนสายตาไปทางอื่น

"คุณจะทำอะไร?"

กำลังพูดถึงตัวตนของเธออยู่ดีๆ จู่ๆถอดเสื้อผ้าทำไมกัน

เย้นโม่หลินยิ้ม "เธอหันมามองสิ"

ดูกล้ามหน้าอกของเขาน่ะเหรอ?

เย้นหว่านหน้าแดงมากขึ้นไปอีก "คุณใส่เสื้อผ้าของคุณก่อน"

"เสี่ยวหว่าน เชื่อฉันเถอะ เธอดูก็จะเข้าใจทุกอย่างแล้ว"

เย้นโม่หลินใช้น้ำเสียงเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

น้ำเสียงของเขาดูเหมือนมีพลังวิเศษ ทำให้เย้นหว่านเกือบจะติดอยู่ในความชั่วร้ายของเขาโดยไม่รู้ตัว และเชื่อเขา

เธอค่อยๆหันหน้าไปอย่างช้าๆ และในพริบตาเดียวเธอก็เห็นผิวสีขาว กล้ามเนื้อทรงพลังขนาดใหญ่ จนกระทั่งสามารถเรียกได้ว่าเป็นร่างกายชายที่ยอดเยี่ยม

จู่ๆก็มีพี่ชายปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่หน้าตาหล่อเหลา แถมยังมีรูปร่างที่ฮอตระเบิดขนาดนี้อีกด้วย

อยากจะน้ำลายไหล

ไม่สิ ทำไมเธอถึงถูกความดึงดูดเพศชายทำให้หันเหกันล่ะ? เธอจะต้องดูหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาไม่ใช่เหรอ

เย้นหว่านรีบหลบสายตา ทว่าต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่า เย้นโม่หลินหยิบมีดผ่าตัด มากรีดหน้าอกของเขา

เลือดสด เปื้อนหน้าอกสีขาวภายในทันที

"คุณทำอะไรน่ะ?!"

เย้นหว่านตกใจ และรีบเอนตัวไปคว้ามีดผ่าตัดในมือของเขาโดยทันที

เย้นโม่หลินไม่ได้สนใจบาดแผลบนหน้าอกของตัวเอง และมีรอยยิ้มที่พอใจมากบนใบหน้า

“เธอเป็นห่วงพี่ชายของเธอเป็นแล้ว”

แน่ใจหรือว่าเป็นพี่ชายแท้ๆแต่ไม่ใช่คนโรคจิต?

เย้นหว่านพูดไม่ออก ดึงกระดาษทิชชูหลายๆแผ่น อยากที่จะแปะบนหน้าอกของเขาที่มีเลือดไหลอย่างไม่หยุด

ทว่าเย้นโม่หลินรีบคว้าข้อมือของเย้นหว่านได้เร็วกว่า

“เธอดูแผลของฉันให้ดี”

มันเต็มไปด้วยเลือดสดที่น่ากลัว มีอะไรให้น่าดูเหรอ?

เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจเต็มท้อง แต่ก็ยังคงมองไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ที่มอง เธอก็ตกตะลึงไปแล้ว

เห็นแค่ว่าข้างๆบาดแผลที่ดูธรรมดาๆ ทว่ากลับมีเส้นเลือดบางๆ ที่เหมือนใยแมงมุมที่แพร่กระจาย

"นี่มันคืออะไร?"

เธอตกใจมาก และทันทีที่เธอพูดจบ เส้นเลือดสีแดงนั้นก็หายไปอีกครั้ง ราวกับภาพลวงตา

เย้นหว่านตกตะลึง ฉากนี้ มันคุ้นเคยเป็นพิเศษ

เธอจำได้ว่าหลังจากที่ถูกป่ายฉีกรีด เธอรู้สึกคันที่แผล เช็ดเลือด และเห็นเส้นเลือดสีแดงหายวับไปบนทางถนน

ตอนนั้นเธอยังคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา

ตอนนี้เส้นเลือดสีแดงปรากฏบนบาดแผลของเย้นโม่หลินเช่นนี้ ทว่ามันกลับหายไปอย่างรวดเร็วเธอกลัวว่านี่เป็นภาพลวงตาของเธอเองจริงๆ และถามอย่างรวดเร็วอีกว่า:

"เมื่อสักครู่นี้คุณเห็นอะไรไหม？ตรงข้างๆแผลของคุณมีเส้นเลือดสีแดงปรากฏขึ้น และตอนนี้มันก็หายไปแล้ว"

"อืม ฉันเห็นแล้ว"

ถึงอย่างไรก็ตาม เธอเป็นเด็กกำพร้ามานานกว่ายี่สิบปีแล้ว โดดเดี่ยว กลายเป็นนิสัยตามจิตใต้สำนึกหนึ่งอย่างไปแล้ว

เย้นโม่หลินมองไปที่เย้นหว่านอย่างเจ็บปวดใจ โดยหวังว่าตัวเขาเองน่าจะปรากฏตัวขึ้นมาในยี่สิบปีก่อน ตอนที่ทิ้งเธอไปและตามเธอกลับมา พาเธอมาอยู่ข้างๆ และดูแลเธอตั้งแต่เด็กๆ

"เสี่ยวหว่าน กลับบ้านกับฉันเถอะ พ่อแม่กำลังรอเธออยู่"

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ

เมื่อนึกถึงพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน พูดไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร

แปลก ทว่ากลับเหมือนว่าคุ้นเคย

เธอลังเลสักพัก ถึงจะเอ่ยปากพูดเบาๆว่า "พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ？"

“พวกเขาล้วนแต่อยู่ในยุโรป ในครอบครัวเกิดเรื่องบางอย่างจึงไม่สามารถออกไปไหนได้สักระยะหนึ่ง ดังนั้นจึงมีแค่พี่ที่มาหาเธอก่อน และพาเธอกลับไป คุณพ่อคุณแม่รู้ว่าฉันตามหาเธอเจอแล้ว และได้เร่งตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าให้ฉันพาเธอกลับบ้าน"

ยุโรป

มีระยะทางข้ามประเทศห่างจากที่นี่

แล้วถ้าจะกลับบ้านล่ะก็ เธอจะยังกลับมาจีนได้อีกไหม?

ที่นี่เป็นสถานที่ที่เธอเติบโตตั้งแต่เล็กจนโตมา และเป็นบ้านเกิดที่เธอคุ้นเคยที่สุด แต่ที่นี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งของใดๆและใครที่ทำให้เย้นหว่านอาลัยอาวรณ์

ตอนที่พ่อแม่บุญธรรมขับไล่เธอออกจากบ้าน ตัดความสัมพันธ์กับเธอ โห้หลีเฉินยกเลิกสัญญาแต่งงานกับเธอ และเป็นคนแปลกหน้าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ครอบครัวของเธอ ความรักของเธอ ทั้งหมดมันจบลงแล้ว

ในเมืองหนานแห่งนี้ เธอได้สูญเสียทุกอย่าง และกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย เหมือนคนเร่ร่อนคนหนึ่ง

ภายในหัวใจดูเหมือนกดทับหินก้อนใหญ่มากๆ ทำให้เย้นหว่านทรมานจนรู้สึกหายใจไม่สะดวกใบหน้าของเธอขาวซีด สีหน้าของเธองุนงงและว่างเปล่า

"ฉันขอพิจารณาสักหน่อย"

"โอเค ฉันจะให้เวลาเธอพิจารณา พี่จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอตลอด รอจนเธอพิจารณาอย่างชัดเจนแล้ว"

แม้ว่าเย้นหว่านจะไม่ได้ตอบรับที่จะตามเขาไปในทันที แต่หลังจากพิจารณาแล้ว ก็ยังมีความหวัง

เย้นโม่หลินอดทนอย่างมากต่อเย้นหว่าน ราวกับว่าเขาต้องการชดเชยการตอบแทนให้กับน้องสาวเป็นสองเท่า สำหรับขาดการดูแลมานานกว่ายี่สิบปี