สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 382

บทที่ 382 แต่ว่า ฉันคิดถึงเธอแล้ว

กลิ่นอายที่คุ้นเคยกระจายไปทั่วใบหน้า ทำให้หัวใจของเย้นหว่านสั่นอย่างรุนแรง

เธอแทบจะไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ก็รู้ว่าเขาคือใครกันแน่

"โห้หลีเฉิน คุณจะทำอะไร？ปล่อยฉันนะ!"

เธอรีบเอ่ยพูดอย่างตื่นตระหนก และพยายามผลักเขาออกไป

โห้หลีเฉินกลับจับมือเล็ก ๆ ที่กระสับกระส่ายของเย้นหว่านไว้แน่น ผลักเธอไปข้างหน้า และกดให้ทั้งตัวของเธอพิงกับผนัง

ร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้าของเธอราวกับ ภูเขาปกคลุมตัวเธอ

เขาก้มศีรษะลง ดวงตาของเขาลึกมากจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด จ้องตรงมาที่เธอ

“ เย้นหว่าน เธอซ่อนตัวจากฉันนานพอแล้ว!”

ทีละคำ เหมือนขบกัดฟันฟ้องร้อง

เย้นหว่านตัวแข็งไปพักหนึ่ง ไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อย เธอก็แค่กลับมาบ้านเฉย ๆ อะไรคือซ่อนตัวจากเขา?

ไม่ใช่สิ หรือว่าในช่วงเวลานี้ เขากำลังตามหาเธอ?

ทำไม ทำไมเขาต้องตามหาเธอ?

สมองของเย้นหว่านตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เธอมองโห้หลีเฉินด้วยความตกใจ ไม่สามารถกลับมามีสติสัมปชัญญะได้เป็นเวลานาน

โห้หลีเฉินลดศีรษะลงเล็กน้อย เข้าใกล้เธอมากขึ้นไปอีก ลมร้อนในคำพูดเกือบจะตกลงเข้ามาบนใบหน้าของเย้นหว่าน

น้ำเสียงของเขา ทุ้มต่ำและคลุมเครือ และยั่วยวนผู้คนเป็นที่สุด

"เพิ่งเจอฉันก็จะหนีออกไป หรือว่า เธอไม่เคยคิดถึงฉันเลยเหรอ？"

บนแก้มอุ่น ๆ คัน ๆ ราวกับเปลวไฟเล็ก ๆ ที่แผดเผาไปทั่วตั้งแต่ใบหน้าจนถึงหัวใจ

ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจกดความคิดของเธอ ราวกับภูเขาไฟ กำลังจะปะทุออกมา

แต่เธอกลับกัดฟันอีกครั้ง เก็บซ่อนอารมณ์ขึ้นมาอย่างดื้อรั้น ใบหน้าเล็ก ๆ แข็งทื่อ และพ่นหนึ่งคำออกมาทันที

“ ไม่!”

โห้หลีเฉินหรี่ตา "ผู้หญิงไม่มีหัวใจ!"

เขาดุเธอด้วยความไม่พอใจ แต่ใบหน้าหล่อเหลาใบนั้นกลับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่หายใจเข้าออก ริมฝีปากบางของเขาแทบจะจูบเธอแล้ว

ระยะทางที่ใกล้ขนาดนี้ ทำให้การหายใจที่กระวนกระวายของเย้นหว่านใกล้จะหยุดลง

เขาจะทำอะไรกันแน่?

ได้บอกว่าแยกทางกันอย่างชัดเจนแล้ว และไม่ควรอยู่ใกล้กันเกินไปเช่นนี้ด้วย! นอกจากนี้เขายังเป็นคุณอาของ "คู่หมั้น" ในนามของเธออีกด้วย เขารู้ตัวตนของตัวเองหรือไม่?

เย้นหว่านทั้งหงุดหงิดและรำคาญ หันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบหลีกเขา แต่ในขณะที่คอของเธอเพิ่งจะขยับ คางของเธอกลับถูกบีบด้วยมือใหญ่ที่มีกระดูกเปล่งออกมาอย่างชัดเจน

เขาใช้แรงนิดหน่อย เธอก็ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา

และเดิมทีเขาก็เข้ามาใกล้มากเกินพอแล้ว และริมฝีปากบางของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากบางของเธอเข้าด้วยกัน

เย็นนิดหน่อย กลับเหมือนว่าจะมีไฟฟ้าสถิตอยู่ และกระจายไปทั่วร่างกายของเย้นหว่านในทันที

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ

ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินเปิดขึ้นเล็กน้อย เหมือนว่าเสียงกำลังพึมพำเสียงเบา "แต่ว่าฉัน คิดถึงเธอแล้ว"

เมื่อพูดเสร็จ เขาก็จูบเข้าไปที่ริมฝีปากของเธอ

จูบที่แผดเผาเร่าร้อน ดุดันและป่าเถื่อน ครอบงำความเย่อหยิ่งจะทำลายความงามของเธอ จูบที่เหมือนกับลมและฝนที่กระโชกแรง ซึ่งทำให้ผู้คนรับมือไม่ไหว

เย้นหว่านมึนงงไปหมดแล้ว

ช่องว่างระหว่างริมฝีปาก เป็นปากบาง ๆ ของชายหนุ่มที่รุกราน ในท่ามกลางความรู้สึก และลมหายใจของเขาที่ทำให้ผู้คนที่เต้นระรัว หัวใจของเธอสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แรงในร่างกายของเธอ ก็ถูกสูบฉีดออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้

สมองยิ่งสับสนและว่างเปล่าขึ้นไปอีก จนกระทั่งเธอยังแย่งไม่ออก คำในเมื่อสักครู่นี้ "แต่ว่า ฉันคิดถึงเธอแล้ว" หูแว่วหรือว่าเป็นความจริง

แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากลับกอดจริง ๆ และจูบได้เหมือนจริงขนาดนั้น จนทำให้ความรู้สึกที่ถูกควบคุมเอาไว้ของเธอ พังทลายลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

สาวใช้: "... " สมองของเธอก็ก้มต่ำลงอย่างกะทันหัน เพิ่งจะรู้จักก็จูบกันแล้ว สุดยอดไปเลยจริงๆดวงตาของโห้หลีเฉินหรี่ลงเล็กน้อย ใช้สายตามืดและอันตรายมองไปทางเย้นหว่าน

ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง “ พวกเราเพิ่งรู้จักกันเหรอ?”

กลิ่นอายที่ดุดันของชายหนุ่มพุ่งผ่านบนใบหน้า ราวกับจะกลืนกิน เธออีกครั้ง

จู่ๆเย้นหว่านก็รู้สึกแน่นไปทั้งตัว กระดิ่งเตือนภัยในใจก็ได้ดังขึ้น

เธอไม่สามารถดึงไปดึงมากับเขาที่นี่ต่อไปได้อีกแล้ว นี่มันคือเรื่องอะไรกัน? น่าอายสิ้นดี

"คุณโห้ กรุณาระวังคำพูดของตัวเองด้วยค่ะ!"

เธอพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนก ไม่กล้ามองเขา ขบกัดฟันแล้ววิ่งไปอีกทาง

โห้หลีเฉินคว้าข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว น้ำเสียงจนปัญญาเล็กน้อย "เย้นหว่าน อย่าหนีอีกเลยนะ"

เสียงทุ้มต่ำเหมือนแม่เหล็ก ดูเหมือนจะบอกกับเธอว่า อย่าไป อย่าหนีจากข้างกายของเขาไปอีก

หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เส้นป้องกันในใจของเธอแทบจะพังทลายลงในทันที แต่สติสัมปชัญญะกลับฟื้นตัวเร็ว เธอต้องเข้าใจผิดไปแล้วแน่ๆ เขามีความรู้สึกต่อเธอหรือไม่ จะห้ามให้เธอไป แล้วอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างไร

เธอคิดมากเกินไปแล้ว คิดเองเออเองมากเกินไปแล้ว

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ปล่อย!"

เย้นหว่านใช้ความแรงเป็นอย่างมาก เพื่อสะบัดมือของโห้หลีเฉินออกไปอย่างเหี้ยมโหด

เธอไม่ได้มองเขาเลยสักนิด หันตัว และวิ่งเหยาะๆออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

แบบไม่ได้สนใจท่าทางของหญิงสาวที่งดงามเลยสักนิดเช่นนั้น ราวกับว่าคนที่อยู่ข้างหลัง คือสัตว์ป่าดุร้าย

แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า ถ้าเธอมองเขามากกว่านี้ เธอกลัวว่าเธอจะไม่กล้าเดินจากไป

ท้ายที่สุดการได้พบกับโห้หลีเฉินในเมืองเฟยที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์เช่นนี้ สำหรับเย้นหว่านแล้ว ก็เหมือนความฝันที่สวยงามและไม่เป็นจริง เพียงเพื่อแก้ปัญหาความรักของเธอ แต่หลังจากนั้นไม่นาน มันก็กลายเป็นฟองสบู่

เธอสัมผัสไม่ได้ และจะไม่ไปสัมผัสมัน