สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 394

บทที่ 394 ตาต่อตาฟันต่อฟัน

“ก๊อกๆ”

ขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูห้องเบามาก นี่คือคำตอบแรกที่เย้นหว่านโหยหวนมานาน

เธอประหลาดใจและรีบพูดว่า “เธอเป็นใคร เธอช่วยฉันเปิดประตูและปล่อยฉันออกไป"

“คุณหนู ฉันคือเสี่ยวฮวน คุณหนูพูดเบาหน่อย ฉันแอบนายน้อยมาที่นี่”

เสียงจากด้านนอกประตูที่ลดลงอย่างจงใจของเสี่ยวฮวน

มุมปากของเย้นหว่านกระตุกและเธอก็พูดไม่ออกสักพัก เย้นโม่หลินก็มากเกินไปเขาขังเธอและยังออกคำสั่งกับคนรับใช้

“เสี่ยวฮวนเธอมีกุญแจไหม เปิดประตูที” เย้นหว่านลดเสียงลงพร้อมกับพูดอย่างกังวล

“คุณหนู กุญแจถูกนายน้อยยึดไปแล้ว ฉันก็ไม่มี ฉันขอโทษ ฉันช่วยคุณไม่ได้”

ความสุขในดวงตาของเย้นหว่านก็หายไปทันที

เสี่ยวฮวนไม่มีกุญแจและเธอไม่สามารถออกไปได้ก็ไม่มีประโยชน์

เสี่ยวฮวนกล่าวต่อว่า “คุณหนู ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชายคนนั้นกำลังจะจากไปแล้ว ลองขึ้นไปชั้นสองแล้วคุณจะเห็นเขา”

โห้หลีเฉินกำลังจะจากไป?!

เย้นหว่านตกตะลึงและวิ่งไปที่ชั้นสองโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

หน้าต่างชั้นสองของเธอหันไปทางสนามหน้าบ้าน เมื่อยืนอยู่ที่หน้าต่างคุณจะเห็นสถานการณ์ในสนาม

แน่นอนว่าเธอเห็นโห้หลีเฉิน กำลังเดินออกจากบ้านมุ่งหน้าไปข้างนอก

เขาจะจากไปจริง ๆ เหรอ?

เย้นหว่านรู้สึกว่าหัวใจดวงหนึ่งของเธอถูกระงับและตะโกนอย่างกังวลว่า "โห้หลีเฉิน! โห้หลีเฉิน!"

แต่แม้ว่าเธอจะมองเห็นที่นี่ แต่มันก็อยู่ห่างออกไปเสียงของเธอก็ปลิวไปตามสายลม

โห้หลีเฉินก็ไม่ได้ยินและหันหลังกลับมา

เย้นหว่านมองไปที่หลังของเขา ทั้งหัวใจของเธอพันกันยุ่งเหยิง ทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ มองอย่างยากลำบากด้วยดวงตาเปียกแฉะและพร่ามัว

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รู้ความรู้สึกของโห้หลีเฉิน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้อยู่กับเขา กลับต้องเจอเรื่องแบบนี้

เธอแค่อยากมีความรักสักครั้ง มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?

เย้นหว่านเฝ้าดูโห้หลีเฉินเดินออกไปอย่างอึดอัดและไม่เต็มใจ คิดว่าในไม่ช้าเขาจะหายไปจากสายตาของเธอ แต่เมื่อเห็นว่าฝีเท้าของเขาหยุดลงกะทันหัน

ด้านหน้าของเขาหยูซือห้านเดินตรงมาหาเขา

แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลเย้นหว่านก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดอย่างกะทันหันราวกับมีกลิ่นดินปืน

โห้หลีเฉินยืนตัวตรงดวงตาของเขาเย็นชาและเขามองไปที่หยูซือห้านในขณะที่เขาเดินอย่างเฉยเมยโดยมีแสงเย็นที่เป็นอันตรายกะพริบในดวงตาของเขา

หยูซือห้านหยุดเดินไปสามก้าว แต่มีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา

“คุณลุง บังเอิญขนาดนั้นเลยได้เจอกันที่นี่ด้วย”

โห้หลีเฉินยิ้มเยาะเย้ย “นายไม่ได้ตั้งใจรอฉันมาที่นี่เหรอ?"

เมื่อจุดประสงค์ถูกเปิดเผยหยูซือห้านไม่ได้รู้สึกผิดแต่กลับยิ้มแทน

“ลุงช่างเป็นคนฉลาด”

เขามองไปที่โห้หลีเฉินและลดเสียงลงและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันขอพูดอย่างตรงไปตรงมา ลุงรู้ไหมเสี่ยวหว่านกับฉันหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก หลายปีนี้ยังไม่ได้แต่งงาน ลุง ฉันกับเย้นหว่านนั้นหมั้นอย่างเป็นทางการ เพื่อปฏิบัติตามข้อตกลง ตอนนี้เสี่ยวหว่านกลับมาแล้ว ก็ได้เวลาแต่งงานกับฉัน ลุงก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่สู้อวยพรให้พวกเรา ดีไหม?”

ให้เย้นหว่านกับเขา อวยพร?

รวมถึงภรรยาในอนาคตของเขา

การแต่งงานครั้งนี้เป็นโอกาสเดียวของเขาที่จะยืนหยัด เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เย้นหว่านแต่งงานกับโห้หลีเฉิน

“ลุงมั่นใจมาก แล้วเราจะรอดูว่าใครจะเป็นผู้ชนะในท้ายที่สุด”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาก็ยิ้มอย่างยั่วเย้า “แต่ว่า ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ลุงดูไม่มีความสุข คุณไม่ได้รับการต้อนรับจากตระกูลเย้น คุณถูกไล่ออกหรือ? ส่วนฉัน ขอโทษด้วย ฉันได้รับการปฏิบัติในฐานะแขกวีไอพีและอยู่ในฐานะแขก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของโห้หลีเฉินก็จมลง

หยูซือห้านอยู่ในฐานะแขกซึ่งหมายความว่าเขาจะได้ติดต่อกับเย้นหว่านอย่างง่าย เขาคาดเดาไม่ถึง.......

“หยูซือห้าน ฉันขอเตือนคุณแค่ครั้งเดียว ถ้าคุณกล้าที่จะก่อกวนและยุ่งเย้นหว่าน ฉันจะทำให้คุณเสียใจที่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้"

เมื่อเสียงของโห้หลีเฉินลดลงความกดอากาศโดยรอบก็ถูกระงับเช่นกันราวกับว่ามันตกหนักบนภูเขา

หยูซือห้านรู้สึกกลัวจริง ๆ

เขาหรี่ตา สายตามีความเกลียดชังและแค้นต่อโห้หลีเฉินเพิ่มมากขึ้น ผู้ชายคนนี้เกิดมาเพื่อต่อต้านเขาและเป็นศัตรูของเขาในชีวิตนี้!

ถ้าโห้หลีเฉินไม่ถูกกำจัด อนาคตของเขาคงไม่ราบรื่น

.....................

เย้นหว่านจ้องมองดูโห้หลีเฉินจากไป กลับไม่สามารถรั้งไว้ได้ ทำอะไรไม่ได้

หัวใจทั้งดวงของเธอดูเหมือนจะค้างอยู่ในอากาศ ไร้น้ำหนัก ตื่นตระหนกและกระวนกระวายใจ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากที่เย้นโม่หลินจากไป เขาพูดอะไรกับโห้หลีเฉิน เขาถึงได้จากไปเร็วขนาดนี้

เขาจะมาหาเธออีกไหม

ในใจของเย้นหว่านร้อนรนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ยากลำบากกว่าจะมาถึงตอนเย็น ด้วยเสียงคลิกประตูห้องและเปิดออกในที่สุด