สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 413

บทที่ 413 ปิดบังเธอกันหมด

เธอควรพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดว่าโอเค แต่เธอรู้สึกอึดอัดในใจ

เธอถามว่า: "มันดึกมากแล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่" ไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันไม่เห็นโห้หลีเฉิน ยุ่งมาก

"เรื่องทำงาน" โห้หลีเฉินตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ

โห้หลีเฉิน บอกว่าเขาต้องยุ่งกับงานก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกเพียงแค่หาเหตุผล

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างกับเธอ

"โห้หลีเฉิน คุณปิดบังอะไรบางอย่างกับฉันเหรอ"

“ เปล่า……”

“ ฉันไม่ชอบให้คุณโกหกฉัน”

เย้นหว่านพูดขัดโห้หลีเฉินด้วยเสียงที่จริงจัง

โห้หลีเฉิน เสียงในโทรศัพท์ก็เงียบลง

เย้นหว่านได้ยินเสียงของผู้คนเป็นจำนวนมากที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างแผ่วเบาและการก้าวเท้าของพวกเขาอย่างรวดเร็วและรีบร้อน

เธอขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และยิ่งไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินกำลังทำอะไรอยู่

โห้หลีเฉินพูดอีกครั้ง: "มันสายไปแล้วอย่าคิดมากฉันจะตามหาคุณเมื่อฉันทำเสร็จแล้วก็วางสายไปก่อน"

เมื่อพูดจบ โห้หลีเฉินก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่รอคำตอบในภายหลัง

เสียงทั้งหมดถูกตัดออกในครั้งเดียว

เย้นหว่านมองไปที่หน้าหลักของโทรศัพท์มือถือที่ถูกส่งคืนทันที จากนั้นใบหน้าของเธอซีดลง

ท้ายที่สุด โห้หลีเฉินก็ยังคงปิดปากไว้ไม่บอกเธอ ซึ่งหมายความว่างานที่เขาพูดก่อนหน้านี้ ได้หลอกเธออยู่จริงๆ

แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่?

มีอะไรที่บอกเธอไม่ได้ ...

เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก

เธอนอนไม่หลับทั้งคืน

วันรุ่งขึ้น เย้นหว่านออกมาจากห้องเพื่อลงมารับประทานอาหารเช้าอย่างกระสับกระส่าย และพบว่าเย้นโม่หลินไม่อยู่ที่นั่น

เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดมากโห้หลีเฉิน บอกเธอยุ่งอะไรไม่ได้และเธอก็ไม่รู้ว่าเย้นโม่หลินกำลังยุ่งกับอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าผู้ชายสามารถทำสิ่งต่างๆได้ แต่เธอเป็นผู้หญิงก็ไม่ควรรู้อะไรเลย

ความอ่อนแอแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเสียใจมาก

ผ่านไปครึ่งคืน เย้นหว่านวางตะเกียบลง แล้วมองไปที่เย้นเจิ้นจื๋อ พูดอย่างจริงจังว่า:

“ คุณพ่อ ในวันข้างหน้าฉันมีส่วนร่วมในธุรกิจของครอบครัวได้ไหม ฉันอยากทำธุรกิจด้วย”

เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่เย้นหว่านด้วยความประหลาดใจ "คุณต้องการทำธุรกิจที่บ้านเหรอ?"

เย้นหว่านพยักหน้าช้า "ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฉันไม่มีงานทำ"

เย้นเจิ้นจื๋อหัวเราะด้วยความพึงพอใจและรู้สึกโล่งใจมาก

เขายิ้มและพูดว่า: "โอเค เธอแค่ ... "

“ เสี่ยวหว่าน เธอไม่อยากเป็นนักออกแบบแล้วเหรอ ทำไมเธอถึงสนใจธุรกิจของครอบครัวเธอล่ะ”

กงจืออวีพูดขึ้นขัดจังหวะ เย้นเจิ้นจื๋อ

เย้นเจิ้นจื๋อตกตะลึงมองไปที่กงจืออวีอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดต่อ

เย้นหว่านตระหนักถึงท่าทางระหว่างพ่อแม่ หัวใจของเธอก็หน่วงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ากงจืออวีอาจซ่อนอะไรบางอย่างกับเธอ?

ยิ่งไปคิดเธอก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น เย้นหว่านอยากรู้

เธอมองไปที่กงจืออวีและพูดว่า "การออกแบบขึ้นอยู่กับอารมณ์ ในช่วงเวลาสั้น ๆ อารมณ์ของหนูไม่สามารถสงบลงได้ และไม่เหมาะกับการออกแบบ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะได้เรียนรู้เรื่องธุรกิจ"

หลังจากนั้นเย้นหว่านก็จงใจพูดเสริมว่า "สองวันนี้พี่ชายยุ่งมากไม่ใช่เหรอ หนูไม่มีเวลากลับบ้าน ถ้าหนูรู้ดังนั้น หนูจึงอยากช่วยคลายความกดดันให้เขาได้สักหน่อย"

หลังจากฟังคำพูดไม่กี่คำดวงตาของกงจืออวีก็กลอกตาไปมา

เขามองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ ดวงตามองริมฝีปากสีแดงที่เซ็กซี่ของเธอ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ เสี่ยวหว่านเธอรู้เรื่องใช่ไหม?”

มีคำถามมากมายในใจของเย้นหว่าน ซึ่งปะปนกันไปอย่างยุ่งเหยิงราวกับเส้นไหมที่ยุ่งเหยิงและพวกเขาไม่รู้เหตุผล

เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่กงจืออวีด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นยิ้มและพูดกับเย้นหว่าน:

"โอเค ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เสี่ยวหว่านกินเยอะๆนะ รู้สึกว่าเธอผอมมากจริงๆ ตัวเธอเหมือนไม่มีเนื้อเลย"

ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบเนื้อติดมันหลาย ๆ ชิ้นแล้วใส่ลงในชามของเย้นหว่าน

เย้นหว่านมองไปที่เนื้อในชาม และเม้มริมฝีปากโดยรู้ว่าถ้าเขาพูดต่อไปเขาก็ไม่พบอะไร

พวกเขาต้องการปิดบังเธอไว้ เธอไม่สามารถทำได้อะไรได้จริงๆ

บางทีอาจคือเธอเข้าใจผิดเอง?

เย้นหว่านไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่ของเธอเพราะความสงสัยของตน

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เย้นหว่านก็ขอตัวไป

เย้นเจิ้นจื๋อและกงจืออวีออกไปอีกทางหนึ่ง ระหว่างทาง เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่กงจืออวีด้วยสีหน้าสง่างามและสั่นไหว

"ที่รัก คุณไม่ควรปิดบังเสี่ยวหว่าน ทำแบบนี้ดีหรือ ถ้าเธอรู้ในอนาคตเธออาจจะโกรธคุณ"

"เธอไม่รู้แน่"

กงจืออวีพูดอย่างหนักแน่นใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและดุดัน

พูดไม่สงสัยทุกคำ“ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้เห็นโห้หลีเฉิน อีกไม่นาน โห้หลีเฉินจะออกจากที่นี่เรียบร้อย”

หลังจากขับไล่โห้หลีเฉินไป กงจืออวีก็มั่นใจว่า เย้นหว่านและโห้หลีเฉินจะไม่สามารถพบเจอพวกเขาได้อีกในชีวิตนี้

เย้นเจิ้นจื๋อถอนหายใจ

สีหน้าหนักใจเล็กน้อย "ฉันไม่รู้ว่าเราคิดถูกหรือเปล่า ที่หยุดพวกเขาแบบนี้"

"จะผิดได้อย่างไร เย้นหว่านยังเด็กอยู่ซึ่งถูกหลอกง่าย มีเพียงพ่อแม่เราเท่านั้นที่ปกป้องอนาคตและความสุขในชีวิตเธอ แม้ว่าเธอจะโทษฉันตอนนี้ แต่หากเธอแต่งงานกับสามีที่รักเธอจริงในอนาคต เธอก็จะเข้าใจ"

ความเป็นแม่ไม่มีข้อตำหนิและไม่เสียใจด้วย

เย้นเจิ้นจื๋อยื่นมือออกไปโอบไหล่ภรรยาของเขาและตบเบา ๆ “ ไม่ต้องกังวลเ สี่ยวหว่านจะไม่ตำหนิคุณหรอก”