สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 417

บทที่ 417 จิตใจแน่วแน่

แต่เมื่อเย้นหว่านเพิ่งเหยียบขึ้นกำแพงสูง ตัวเธอก็ลื่นและล้มลงไปโดยไม่สามารถควบคุมได้เลย

ฝนทำให้เชือกที่เธอถืออยู่เปียกและลื่นมาก ได้ผ่านมือของเย้นหว่านโดยไม่ได้ลดความเร็วลง กลับทำให้ฝ่ามือของเธอมีรอยเลือด

“ ตูมตาม”

ด้วยเสียงอู้อี้ เย้นหว่านตกลงมาจากยอดกำแพงสูงสามเมตรโดยตรง

“คุณหนู!” เสี่ยวฮวนกรีดร้องด้วยความตกใจ

เธอรีบไปช่วยเย้นหว่าน แต่เธอตกใจเมื่อเห็นหยดเลือดบนร่างของเย้นหว่านเปรอะเปื้อนท่ามกลางสายฝน มันดูน่ากลัวมากเชียว

เสี่ยวฮวนเกือบจะร้องไห้“ คุณหนูเป็นอย่างไรบ้าง คุณหนูต้องไม่เป็นอะไร”

“ ไม่ถึงกับตายหรอก”

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบากและยิ้มกว้าง

ใบหน้าของเธอมีบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ และร่างกายของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ไม่รู้ว่ามันร้ายแรงแค่ไหน

ความเจ็บปวดที่รุนแรงมาพร้อมกับการพลาดเสียที่ทำอะไรไม่ได้

แบบนี้เธอจะออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว แต่ยอมแพ้อย่างงั้นเหรอ?

เย้นหว่านไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

"คุณหนูอย่าคิดจะออกไปไหนแล้ว ฉันช่วยคุณหนูยืนขึ้นแล้วเราไปหาหมอกันเถอะ!"

เสี่ยวฮวนพูดอย่างรีบร้อนและจับมือเพื่อช่วยเย้นหว่านยืนขึ้น

ดวงตาของเย้นหว่านกะพริบสักครู่และทนความเจ็บปวดในร่างกายของเธอถามขึ้นว่า: "ฉันอาการหนักไหม?"

เสี่ยวฮวนกัดฟันสำลักเสียงของเธอ "ดูหนักมากค่ะ"

"งั้นควรต้องใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์ขั้นสูง ช่วยส่งฉันไปโรงพยาบาลได้ไหม"

ดวงตาของเย้นหว่านเป็นประกายและเธอกำลังพูดอย่างคาดหวังราวกับว่าการออกไปจากที่นี่นั้นสำคัญกว่าการบาดเจ็บที่ร่างกายของเธอ

ใบหน้าของเสี่ยวฮวนขมขื่นและเธอไม่สามารถอ้าปากตัดไฟดวงใจของเย้นหว่าน

เธอน่าจะลืมไปว่ายังมีป่ายฉีอยู่ในบ้าน เขาเป็นตำนานในวงศ์แพทย์ ซึ่งอุปกรณ์ทางการแพทย์อะไรเขาจะไม่มีล่ะ?

"คุณหนู..."

เสี่ยวฮวนกำลังจะพูด ขณะนี้มีเสียงดุของผูเชายดังขึ้น

"ใคร พวกคุณทำอะไรที่นี่"

ต่อจากนี้บอดี้การ์ดสองสามคนในเสื้อกันฝนสีดำเดินมาด้วยความโกรธ

พวกเขายืนล้อมรอบเย้นหว่านและเสี่ยวฮวนทันที

แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีขาวทันที

ถูกค้นพบโดยผู้คุ้มกันซึ่งหมายความว่าเธอไม่มีความหวังที่จะออกไปแล้ว!

แต่แม้จะถูกจับก็ต้องไม่ทำร้ายเสี่ยวฮวน

“ เราแค่……”

"นี่คือคุณหนู เธอบาดเจ็บ! พวกนายรีบมาและตามหมอมา!"

เสี่ยวฮวนขัดจังหวะคำพูดของเย้นหว่านอย่างวิตกกังวลเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเย้นหว่านและไม่มีเวลาพิจารณาสถานการณ์ของเธอ

เมื่อบอดี้การ์ดได้ยินดังนั้นพวกเขามองไปที่ใบหน้าของเย้นหว่านผ่านสายฝนที่ตกลงมา แต่รู้ว่านั่นคือเย้นหว่านจริงๆ!

เลือดบนร่างนั้นทำให้พวกเขาทุกคนสั่นสะท้านไม่น้อย

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดวุ่นวายไปหมด มีคนถือร่ม มีคนช่วยเอนเอียงคน มีคนไปตามหมอ ...

สิ่งที่ตามมาคือการระเบิดที่น่าตื่นเต้นในตระกูลเย้น——

เย้นหว่านได้รับบาดเจ็บ!

เย้นหว่านนอนอยู่บนเตียงอย่างหมดหวัง ตายแล้ว คราวนี้เธอก็ไม่ได้ออกไปสำเร็จและถูกค้นพบ ต่อไปที่เธอกลัวคือการพักฟื้นครึ่งเดือนและถูกจำคุกครึ่งปี

เมื่อเย้นเจิ้นจื๋อและกงจืออวีได้ยินข่าวร้ายนี้พวกเขาก็รีบมาดู ขณะที่ได้เห็นเย้นหว่านนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของกงจืออวีก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอเดินไปที่เตียงและเสียงคึกคัก"เสี่ยวหว่านทำไมหนูเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ล่ะ!"

คำพูดการตำหนิเต็มไปด้วยความเจ็บใจที่กล่าวไม่ถูก

กงจืออวีโกรธ“ แน่ใจแล้วเหรอว่าเป็นคนนี้?!”

"ใช่ หนูแน่ใจว่าเป็นเขา!"

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นและมองไปที่กงจืออวีโดยไม่มีความอ่อนแอใด ๆ และแสดงถึงความมุ่งมั่นของเธอ

ออร่าที่แข็งแกร่งของกงจืออวีดูเหมือนจะถูกหมดไปครึ่งหนึ่งในชั่วพริบตานั้น สายตาเขาริบหรี่เต็มไปด้วยความทุกข์ที่ไม่สามารถปกปิดได้

เธอกัดฟันและพูดอย่างหนักแน่น: "ในอนาคตหนูจะเข้าใจถึงความพยายามของแม่"

แม้ว่าจะใช้เวลานานเท่าใด เธอก็จะอยู่กับเย้นหว่าน

กงจืออวีเม้มริมฝีปากของเธอแล้วยืนขึ้นเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เธอเป็นคนเข้มแข็งมาตลอดและสามารถตัดสินใจได้หลายอย่างด้วยคำพูดเพียงคำเดียว ไม่มีใครหักล้างหรือโต้แย้งได้เช่นเดียวกับเรื่องเย้นหว่านนี้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่เต็มใจของลูกสาวเธอก็รู้สึกอึดอัดในทรวงอกและเจ็บปวด

ในโลกนี้คนที่เขาไม่อยากสร้างความอับอายที่สุดก็คือเย้นหว่าน

แต่เพื่อความสุขของชีวิตเย้นหว่าน เธอต้องโหดร้ายมากเพียงนี้

เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่ด้านหลังของภรรยา อารมณ์เคร่งขรึมและถอนหายใจเบา ๆ

หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาหลายปีเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าการสนับสนุนที่แข็งแกร่งของกงจืออวีเป็นทุกข์มากเพียงใด

เขามองไปที่เย้นหว่านและพูดอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน: "เสี่ยวหว่าน อย่าโทษแม่หนู เขารักหนูมากจริงๆ"

เฉพาะหลังจากเคยสูญเสียหนูและได้หนูกลับมา แม่จะรักหนูเหมือนแระมุขในกำมือและไม่อยากให้หนูเจ็บป่วยเพียงเล็กน้อย

เย้นหว่านพยักหน้าด้วยดวงตาสีแดง

"หนูรู้ค่ะ หนูจะไม่โทษแม่กับพ่อ แค่ยึดติดกับความคิดของตัวเองหวังว่าจะได้รับคำยินยอมจากคุณพ่อคุณแม่"

“ พ่อเข้าใจ แต่เรื่องนี้ต้องมีใครยอมใครก่อน”

เย้นเจิ้นจื๋อยื่นมือออกมาแล้วลูบผมของเย้นหว่าน“เสี่ยวหว่านเพื่อความสุขของเธอพ่อกับแม่จะไม่ยอมแพ้ เธอรู้ไหมพ่อไม่ได้บังคับเธอ สักวันหนึ่งเธอก็จะคิดออกได้”

หลังจากที่เธอคิดปลงแล้วยอมเลิกกับโห้หลีเฉินเหรอ?

เย้นหว่านรู้ชัดมากจะไม่มีวันนี้! จิตใจแน่วแน่ของเธอที่จะอยู่กับโห้หลีเฉินนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เคย