สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 419

บทที่ 419 ฉันจะให้ความอบอุ่นแก่คุณ

คิ้วของโห้หลีเฉินขมวดลึก "คุณปีนกำแพงแล้วพลัดตกลงมาใช่ไหม?"

แก้มของเย้นหว่านมีสีขาวและแดงและเธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

“เย้นหว่าน เธออยากตายจริงๆเหรอ?!”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของโห้หลีเฉินก็เพิ่มขึ้นอย่างมากด้วยความโกรธ

ไม่น่าแปลกใจที่จู่ๆเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ในวันที่ฝนตกกำแพงสูงขนาดนี้เธอถึงได้กล้าพลิกตัว

เย้นหว่านก้มศีรษะลงเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด

ด้วยน้ำเสียงต่ำ "ฉันเตรียมตัวมาดี ฉันไม่ได้คิดว่ากำแพงจะลื่นขนาดนี้ไม่งั้นฉันจะไม่ล้ม ... "

เสียงของเย้นหว่านเล็กลงเรื่อย ๆ เมื่อมองไปที่สายตาตำหนิของโห้หลีเฉินเขาไม่สามารถบีบคำพูดได้อีก

เธอตั้งใจที่จะหลุดออกจากอาการบาดเจ็บเช่นกันและไม่ได้คำนึงถึงผลที่ตามมาอย่างชัดเจน

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่หนักอึ้งและความโกรธในอกของเขาก็เพิ่มสูงขึ้นทีละชั้นด้วยริมฝีปากบางของเขา ยกมือขึ้นและวางสาย

ทันใดนั้นวิดีโอคอลก็ถูกวางสาย เย้นหว่านดูเวลาโทรและอารมณ์ของเธอก็ลดลงชั่วขณะ

เขาโกรธเหรอ?

เย้นหว่านรู้สึกเสียใจเล็กน้อยหันหน้าไปทางต่างเศร้าๆและมองไปที่สายฝนที่หนาแน่นนอกหน้าต่างดวงตาของเขามีรสขมขื่นเล็กน้อย

เธอไม่ได้จงใจที่จะได้รับบาดเจ็บ ...

จริงๆเธออยากเจอเขามาก

“ คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะแผลเจ็บมากมั้ย?”

เสี่ยวฮวนเข้ามาจากนอกห้องและเห็นเย้นหว่านร้องไห้ด้วยความเศร้าและรีบเดินไปข้างเตียงทันที

เย้นหว่านมองไปที่เสี่ยวฮวน และส่ายหัว

"ไม่ ฉันอารมณ์ไม่ดี"

ขณะที่พูด เย้นหว่านเห็นประตูที่เปิดอยู่และรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิด

ตอนนี้โห้หลีเฉินดูเหมือนจะโกรธมากจึงวางสายวิดีโอ แต่เขาไม่รู้ว่าเขาต้องการมาหรือไม่? แต่ถ้าเขามาอย่างกะทันหันงั้นเปิดประตูแบบนี้ไม่ได้แน่นอน

“ เสี่ยวฮวนออกไปช่วยฉันคุ้มกันหน่อย อย่าให้คนเข้ามาอีกจนกว่าฉันจะโทรหาเธอ”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย้นหว่านก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "หมอมาก็ไม่ได้ด้วย"

เสี่ยวฮวนสงสัย "คุณหนูทำอะไรอยู่ คุณหนูอยากแอบหนีอีกแล้วเหรอ ไม่ได้ตอนนี้คุณหนูได้รับบาดเจ็บทั้งหมดตัว!"

เมื่อเห็นท่าทางที่ห่วงใยของเสี่ยวฮวน เย้นหว่านก็รู้สึกอบอุ่น

ช่วงนี้เสี่ยวฮวนได้ช่วยมากแล้วเธอไม่อยากปิดบังเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงบอกเสี่ยวฮวนตรงๆ

"โห้หลีเฉินอาจมาที่นี่ เธอช่วยฉันเฝ้ารออยู่บ้าง"

แค่นั้นแหละ

เสี่ยวฮวนโล่งใจหันไปมองสายฝนที่โปรยปรายนอกหน้าต่างและถอนหายใจ:"คุณโห้ใส่ใจจริงๆ ฝนตกหนักขนาดนี้เนี่ย"

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เย้นหว่านฝ่าฝนออกไป ทั้งคู่ต่างใส่ใจกันและกัน

เย้นหว่านมองไปที่ฝนตกหนักนอกหน้าต่างด้วยความขมขื่นและพูดไม่ออก

ไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินจะมาหรือเปล่า เมื่อกี้เขาโกรธจริงๆ

อารมณ์ของโห้หลีเฉินนั้นปั่นป่วนมาก หากเขาโกรธเธอไม่รู้จะทำยังไงดีและไม่รู้ง้อเขาอย่างไร

หลังจากเสี่ยวฮวนจากไปแล้วเย้นหว่านก็นอนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างงุนงง

ฝนข้างนอกกำลังตกอยู่และมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

หัวใจของเย้นหว่านเต้นระรัวรอคอยการมาของโห้หลีเฉิน แต่ไม่อยากให้เขามาฝนตกหนักเกินไปและมันอันตรายจริงๆ

"ถะถะถะ"

เสียงฝนตกลงแตะเสื้อกันฝนดังออกไปนอกหน้าต่าง

จู่ๆการหายใจของเย้นหว่านก็กระชับขึ้นและเมื่อเธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างประหม่า เธอก็เห็นร่างสูงหนึ่งเดินเข้ามาใต้ม่านฝน

ฝนตกหนักมากจนเธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แต่เธอรู้ชัดว่านั่นคือ โห้หลีเฉิน

ร่างในชุดเสื้อกันฝนเดินไปที่หน้าต่างและชำนาญมากในการเปิดหน้าต่างที่ปลดล็อกจากด้านนอก

ลมหนาวพัดเข้ามาทันทีและเย้นหว่านได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น

มันเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาและน่าจดจำของโห้หลีเฉิน แต่ใบหน้านั้นถูกปกคลุมไปด้วยสายฝน สายฝนไหลลงมาตามใบหน้าอันหล่อเหลาแม้แต่ขนตาก็เปียกชื้นแล้ว

เขาไม่อยู่ เธอก็ทำตัวแบบนี้เหรอ?

เย้นหว่านรู้สึกผิดอย่างมากเมื่อเห็นโห้หลีเฉิน เขายื่นมือออกมาเล็กน้อยพยายามดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมอีกครั้งเพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้สึกเสียใจยิ่งกว่าที่เฝ้าดู

โห้หลีเฉิน รับหน้าที่เป็นผู้นำและดึงผ้านวมมาคลุมตัวเธอ

เขามองเธอด้วยสายตาที่หนักอึ้งและน้ำเสียงของเขาก็ต่ำและทำอะไรไม่ถูก“ เจ็บไหม”

เย้นหว่านส่ายหัว "ไม่เจ็บ"

เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นขัดต่อเจตจำนงของเธอ โห้หลีเฉินก็ยิ่งรู้สึกทุกข์ใจ

ถ้าเย้นหว่านไม่ต้องการพบเขา เขาก็จะไม่ทำสิ่งที่อันตรายเช่นนี้ และในที่สุดเขาก็จะทำร้ายตัวเอง

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม: "คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนี้อีก! ถ้าคุณทำร้ายตัวเองอีกครั้ง ผมจะไม่มาเจอคุณอีก"

น้ำเสียงคุกคาม น้ำเสียงจริงจัง

คำพูดเหล่านี้ทำให้เย้นหว่านตกใจ ถ้าเขาไม่มาเจอเธอ เธอก็ไม่สามารถไปหาเขาได้

เธอรีบจับมือเขาและสัญญาว่า: "มันจะไม่เกิดขึ้นในอนาคตอีกแน่นอน"

เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเย้นหว่านหัวใจของโห้หลีเฉินก็นุ่มนวล

เขายังไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับการพูดคุย

เธอนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลามือเล็ก ๆ ของเธออบอุ่น แต่ฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง โห้หลีเฉินขมวดคิ้วไม่ต้องการที่จะแช่แข็งเธอและเอามือออกจากมือของเธอ

“ คุณห่มผ้าซะ ... ”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ มือที่เพิ่งดึงกลับมาถูกเย้นหว่านจับเอาไว้

เย้นหว่านเอามือสอดไว้ใต้ผ้าห่มยิ้มและพูดว่า "ฉันจะให้ความอบอุ่นแก่คุณด้วย"

เตียงนอนอุ่นมากและฝ่ามือของเธอก็อุ่นมากขึ้น

ดูเหมือนว่าความร้อนที่มีเปลวไฟเผาไหม้ไปทั่วจากฝ่ามือของเขาไปยังหัวใจ

อากาศเย็นบนใบหน้าของโห้หลีเฉิน สลายไปโดยไม่ได้ตั้งใจและเขามองไปที่เย้นหว่านโดยไม่เต็มใจที่จะกวาดมุมปากของเขา

เย้นหว่านเห็นความโกรธของโห้หลีเฉินจางหายไป และในที่สุดก็ยอมปล่อยวางหัวใจ

กลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้ดีกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก