สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 446

บทที่ 446 แม่ยายเยี่ยมลูกเขย

รู้สึกว่าพี่ชายของตัวเองไม่เชื่อซักเท่าไหร่ เย้นหว่านจึงหน้าแดง รู้สึกรับไม่ได้อย่างมาก

เมื่อเงยหน้ามอง เห็นพ่อแม่ตัวเองมีแววตาที่ไม่เชื่อถือนั้น เหมือนกันไม่มีผิด

เหตุการณ์แบบนี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามพูดอย่างไร พวกเขาต่างเชื่อว่าเธอแอบรักอยู่

เย้นหว่านยากที่จะอธิบายออกไป

กู้จื่อเฟยหันตัวเองไปทางเย้นหว่านเล็กน้อย แล้วกระซิบ:

“จะให้กู้ซึงมาจีบเธอ สู้เธอลงมือจีบเขาก่อนเสียยังจะดีกว่า”

ดีกว่ายังไง? เย้นหว่านอารมณ์ขุ่นมัว ชื่อเสียงของเธอ ก็เปลี่ยนไปทันที ตกหลุมรักแรกพบกู้ซึง จากนั้นแอบชอบ แล้วก็จีบเขา

ตอนที่เธออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ทำตัวลำบากนัก

กู้จื่อเฟยหัวเราะแล้วพูดตอบ “หรือเธอไม่อยากให้พ่อแม่ยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ? ”

“อยากสิ! ”

เย้นหว่านกระซิบตอบ “แต่ไม่คิดว่าจะเป็นวิธีนี้แค่นั้น”

ถึงแม้ว่าเธอจะยินยอม และรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากก็ตาม

กงจืออวีมองดูเย้นหว่านที่มีท่าทีเขินอาย มีอารมณ์หลากหลาย แต่ก็รู้สึกชื่นใจเช่นกัน

ถึงแม้ว่ากู้ซึงยังไม่ค่อยมั่นใจ ว่าคู่ควรกับเธอหรือไม่

แต่อย่างไรซะเย้นหว่านตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ ถ้าหากได้คบกัน ก็คงจะพาเธอเดินออกมาจากความเจ็บปวดนั้นได้

เธอดูออกว่าตั้งแต่ที่กู้ซึงมา เย้นหว่านก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

แต่ว่าเธอต้องหาคนไปสืบ ฐานะ นิสัยใจคอของกู้ซึงอย่างละเอียดเสียหน่อย

“ในเมื่อคุณกู้และคุณกู้มาเป็นแขกที่บ้านของพวกเรา เสี่ยวหว่านจะอยู่ดูแลเอง พวกเธอวัยรุ่นมีวิธีคุยเล่นกัน อีกสักพักก็ทานข้าวก่อน แล้วพวกเธอค่อยออกไปเที่ยว ฉันเตรียมคนขับรถให้ขับไปส่งแล้ว”

กงจืออวีทานอาหารเช้าด้วยความเอร็ดอร่อย

ในเมื่อลูกสาวชอบ เธอก็ต้องช่วยจัดแจงเสียหน่อย

เย้นหว่านได้ยินเช่นนี้ เธอก็รู้สึกดีใจ เมื่อเป็นเข่นนี้เธอก็สามารถไปไหนมาไหนโดยลำพังกับโห้หลีเฉินได้แล้วสินะ?

เธอตอบด้วยความดีใจ ไม่แม้แต่หยุดคิด “ได้สิ! ”

เพิ่งพูดจบ ก็เห็นแววตาของกงจืออวีที่กำลังยิ้มนั้น เย้นหว่านรีบเก็บอาการ

ให้ตายสิ ท่าทีของเธอไม่มีความเป็นกุลสตรีเสียเลย

โห้หลีเฉินมองท่าทีเย้นหว่านด้วยแววตาลุ่มลึก ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดกับกงจืออวีด้วยมารยาท:

“อย่างนั้นก็รบกวนด้วยครับ”

“ไม่เป็นไร”

กงจืออวียิ้วแล้วพยักหน้า มองดูท่าทางของกู้ซึง ยิ่งรู้สึกชอบ

ถึงแม้ว่าหน้าตาจะสู้คนที่หน้าตาดีไม่เหมือนใครหนึ่งเดียวในโลกอย่างโห้หลีเฉินไม่ได้ แต่ก็หล่อ ดูดี ท่าทางดี แววตาดูนอบน้อม สะอาดสะอ้าน แล้วยังฉลาดอีกด้วย

ถึงแม้ว่าเมื่อตอนเขานั่งอยู่ต่อหน้าเธอ จะดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรก็ตาม แต่สิ่งที่เขามองไม่ออกนั้น กลับไม่รู้สึกว่ามันคือสิ่งที่แย่แต่อย่างใด

ผู้ชายที่มีฐานะมีอำนาจ จะไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์มากนัก แต่ก็ไม่ถึงเจ้าร้ายเจ้าเล่ห์ กลางๆ กำลังดี ก็น่าจะดีที่สุด

และกู้ซึง ทำให้เธอรู้สึกว่ากำลังพอดี

“คุณกู้ รอพวกเธอเที่ยวจนเสร็จกลับมา มีเวลามานั่งเล่นที่ห้องหนังสือฉันได้ ฉันอยากจะทำความเข้าใจคนเมืองหนานเหมือนกัน”

กงจืออวียิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

พูดถึงเรื่องราวของเมืองหนาน เพื่อเพียงแค่ต้องการทดสอบรสนิยมเท่านั้น

เย้นหว่านกระตุกวาบ เกรงว่ากงจืออวีจะสัมผัสถึงบางอย่างได้ จึงพูดขึ้น:

“ดื่มน้ำ”

“แค่กๆ ค่ะ แค่กๆๆ ”

เย้นหว่านยื่นมือไปรับถ้วยซุปมา แล้วรีบซดลงไป ทำให้อาหารที่ติดคอไหลลงไป

กู้จื่อเฟยที่อยู่ข้างๆ พลางช่วยเย้นหว่านลูบหลัง “ดีขึ้นรึยัง? ”

“ค่ะ แค่กๆ ไม่เป็นไรแล้ว”

เย้นหว่านส่ายหน้า แล้ววางชามลง เพิ่งเห็นว่าถ้วยซุปตรงหน้ายังอยู่ และเธอเป็นคนถือ…

แล้วมองถ้วยซุปที่ว่างเปล่าตรงหน้าโห้หลีเฉิน

“แค่กๆๆ ”

เย้นหว่านไอแก้เขินออกมา ต่อหน้าคนในบ้าน เขายังไม่รังเกียจ

โห้หลีเฉินแววตาดูสุขุม แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม “เมื่อกี้มันรีบ ผมก็เลยใช้ถ้วยตัวเองให้คนกิน คงไม่ถือใช่ไหม? ”

เย้นหว่าน：“……”

เธอถือเอาไว้ ยังไงซะก็ไม่ได้กินน้ำลายเขา ทำไมจะต้องพูดออกมาด้วย? ถูกคนจ้องมองมากมาย เธออายหมดแล้ว

เย้นหว่านหน้าแดง แววตาเป็นประกาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ไม่ถือค่ะ”

กงจืออวีมองสายตาที่ทั้งสองมองกัน จากนั้นก็ยิ้มออกมา

เมื่อสักครู่ที่เย้นหว่านติดคอนั้น กู้ซึงดูแลเธอได้ในทันที ไม่เพียงแค่เฉียบคม แต่เพราะว่าเขาสนใจเย้นหว่านอยู่ตลอด

แล้วอีกอย่าง เย้นหว่านดื่มซุปถ้วยของกู้ซึง ก็เท่ากับพวกเขาจูบกันแล้ว แถมยังไม่ถือสา แสดงว่าเธอต้องชอบกู้ซึงมากจริงๆ

ทั้งสองมีความรู้สึกต่อกัน จะคบกัน ก็ติดอยู่แค่เรื่องของเวลา

เมื่อตรงหน้าเป็นเช่นนี้ การแสดงออกของกู้ซึง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกพอใจ แล้วถ้าหลังจากนี้ ไม่เจอข้อบกพร่องอะไร เรื่องของพวกเขาทั้งสอง ก็เป็นอันเรียบร้อย…