สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 478

บทที่478 ชายหนุ่มผู้บอบบาง

สมองของเย้นหว่านว่างเปล่าทันที ไปๆมาๆก็มีเพียงสองคำ จบแล้ว!

เธอแข็งทื่อไปหมดทั้งตัว พลาดโอกาสที่จะได้เห็นต้นไม้ที่งอกงาม เห็นเงาของเย้นโม่หลินรางๆ

เขามาแล้ว

เย้นหว่านผิดหวังจนอยากปกปิดหน้า ปิดตา และซ่อนมันไว้

ในขณะนั้น อยู่ๆก็มีแรงผลักที่เอวของเธออย่างกะทันหัน ร่างกายของเธอกระโจนไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทันใดนั้นก็มีคนกระโจนเข้ามา เย้นโม่หลินเมื่อรู้ตัวก็ก้าวขาถอยหลังไปสองก้าวหลังจากเห็นได้ชัดแล้วว่าเป็นเย้นหว่าน จึงรีบเอื้อมมือออกไป จับไหล่ของเธอ ช่วยให้เธอยืนได้อย่างมั่นคง

“เสี่ยวหว่าน เธอทำอะ.....”ไร....

คำพูดที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเย้นโม่หลินยังพูดออกมาไม่ทันจบ ทันใดนั้นก็ตัวแข็งไป ต่างสำลักเข้าไปในลำคอหมด

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว เมื่อปล่อยมือจากเย้นหว่าน เขาก็หันหลังกลับไปทันที

พูดด้วยเสียงแข็งกระด้าง “ใส่เสื้อผ้าให้ดี!”

เย้นหว่านอึ้งไปชั่วครู่ ก้มหน้าต่ำอย่างรู้ตัว มองไปก็อับอายจนต้องรีบเอาสองมือมาปิดหน้าอกไว้ เกือบจะร้องออกมาแล้ว

น่าขายหน้าจริงๆ

คอเสื้อข้างหนึ่งของเธอถูกมัดไว้ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าชิ้นเล็กๆนั้น นี่ยังพอทนได้ ที่ทนไม่ได้คือ บนไหปลาร้าของเธอมีรอยจูบสีแดงสดที่สะดุดตา

และเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ ยิ่งแสดงให้เห็นชัดเจนว่าก่อนหน้านี้เธอทำอะไรอยู่ด้านหลัง

ในสถานการณ์ที่น่าอับอายแบบนี้ ถูกพี่ชายเข้ามาเห็นพอดี เย้นหว่านอยากจะหาอุโมงค์ใต้ดินสักแห่งมุดเข้าไป และไม่ต้องออกมาเจอใครอีก

เธออับอายอย่างมาก และยืนอยู่ข้างกู้ซึง แต่ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยยิ้มขี้เล่น

มองไปยังบางคนที่ยืนอยู่ตรงมุมอย่างมีความหมายลึกซึ้ง กู้ซึงเบะปากอย่างไม่ค่อยพอใจ ในความเป็นจริงคือมันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ บางคนเอาเนื้อไปกินแล้ว แต่เขาแม้แต่น้ำซุปก็ยังไม่ได้กิน แต่กลับต้องเช็ดปากให้เขา

ชีวิตช่างอาภัพเสียจริง

“โธ่โธ่”

กู้ซึงแสร้งทำเป็นอึดอัดและอุทานสองครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ “คุณชายเย้น ผมบอกไปแล้วว่าคุณอย่าเข้ามา..”

“นายยังพูดได้สนุกนะ!”

เย้นโม่หลินหงุดหงิด หันกลับไปจับคอเสื้อของกู้ซึง ยกเขาขึ้นมา แล้วทุบเข้ากับกำแพงทันที

กำปั้นของเขายกสูงขึ้นมา ท่าทางโหดร้ายต้องการที่จะทุบไปที่ใบหน้าของกู้ซึง

ไอ้ทุเรศสมควรตาย คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องแบบนี้กับน้องสาวเขาในสวนดอกไม้นี้

กู้ซึงเบิกตาโพลงทันที เขายกมือขึ้นเพื่อป้องกันโดยไม่รู้ตัว แต่ความเร็วของเขานั้นกลับไม่ได้เร็วไปกว่าเย้นโม่หลินอยู่แล้ว หมัดหนักๆซัดเข้าไปที่ใบหน้าของเขา

เจ็บ!

ราวกับว่ากระดูกของใบหน้าแตกละเอียด

กู้ซึงรู้สึกจิตใจหดหายอยากตาย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้กินเต้าหู้ แล้วทำไมคนที่ถูกทุบตีถึงเป็นเขาได้ !

ยังมีเรื่องที่น่าอึดอัดกว่านี้อีกไหม?

เย้นหว่านมองดูกู้ซึงที่กำลังถูกทุบตี ตะลึงไปชั่วขณะ ไม่นานก็เข้าใจขึ้นมา

แท้จริงแล้วโห้หลีเฉินตั้งใจจูบเธอ ทำรอยจูบไว้กับเธอ ก็เพื่อต้องการให้เย้นโม่หลินเข้าใจผิดว่าเธอกับกู้ซึงทำเรื่องแบบนั้นกันในนี้ ดังนั้นจึงหลบอายไม่กล้าออกมาเจอคน

ยิ่งเย้นโม่หลินเป็นผู้ชาย กลัวจะเสียหน้า จึงไม่สามารถมองดูจากข้างในได้อีกต่อไป

ในสถานการณ์คับขันแบบนั้น โห้หลีเฉินกลับมีความคิดราวกับไฟฟ้า คิดวิธีแบบนี้ออกมาได้

ผลลัพธ์ที่เห็นได้ชัด ก็...

น่าละอายเกินไปแล้ว

ใบหน้าเล็กของเย้นหว่านแดง จ้องไปตรงเงาที่มุมเล็กๆที่เห็นเพียงชายเสื้อ

“เย้นหว่าน รีบโน้มน้าวพี่ชายของเธอเร็วเข้าสิ ฉันใกล้จะถูกเขาต่อยจน....” ตายแล้ว

ยังไม่ทันพูดจบ กู้ซึงก็ต้องกลืนมันลงไปอีกครั้ง

คำพูดแบบนี้ ใช้บุคลิกที่เย็นชาและดูสูงส่งตอนที่โห้หลีเฉินปลอมเป็นกู้ซึง ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

เขาโกรธจัด ไม่เพียงแต่โดนทุบตีแทน แต่ยังช่วยรักษาบุคลิกของโห้หลีเฉินไว้ด้วย

กู้ซึงเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังที่ทำข้อตกลงนี้

เย้นหว่านหันไปก็เห็นเย้นโม่หลินใบหน้าดำคล้ำ และกำหมัดจะต่อยไปที่หน้าของกู้ซึงอีกครั้ง

พูดไป กู้ซึงก็เดิอนไปยังข้างหน้าอย่างสบายอกสบายใจ

แต่เย้นหว่านกลับไม่อยากไป เธอยังมีคำพูดอีกมากที่ต้องการพูดกับโห้หลีเฉิน

เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่เคลื่อนไหว รอให้พวกเขาจากไป

แต่สวรรค์ไม่ให้ตามปรารถนา เย้นโม่หลินจะลืมเธออีกได้อย่างไร?

เดินไปสองสามก้าว เย้นโม่หลินก็หันหลังกลับมามองเย้นหว่านที่ยังมึนงงอยู่ที่เดิม แล้วพูด “เสี่ยวหว่าน ทำไมน้องถึงไม่เดินไปล่ะ”

เย้นหว่านรู้สึกใจอยู่ไม่สุข ดวงตากลอกไปมา และชี้ไปที่เท้าของตนเอง

“เมื่อสักครู่ฉันเท้าเคล็ดนิดหน่อย พวกนายไปกันก่อนเลย ฉันเดินตามไปช้า

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วทันที และเดินมาด้วยความตึงเครียด

“เท้าเคล็ดเหรอ? รุนแรงไหม?”

เย้นหว่านกลัวว่าเย้นโม่หลินจะเดินเข้ามาเจอเข้ากับโห้หลีเฉินที่หลบอยู่ จึงรีบก้าวขาหนึ่งข้างไปข้างหน้าสองก้าว ขวางหน้าเย้นโม่หลินไว้

เธอบอก “ไม่ได้เป็นหนักอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เดินช้าหน่อย ไม่เป็นไรเลย”

“เคล็ดก็ไม่ต้องเดินต่อแล้ว”

เย้นโม่หลินพูดอย่างเข้มงวด

พูดเสร็จ ก็เดินตรงไปยังด้านหน้าของเย้นหว่าน ยื่นมือประคองเธอ

แต่ยังไม่ทันสัมผัสเธอ ก็มองเห็นสตรอเบอร์รี่ลูกเล็กที่คอของเธออีกครั้ง ทำให้ท่าทางของเขานิ่งไปอีกครั้ง

ถึงจะเป็นน้องสาวแท้ ๆ รักที่เข้าไปถึงกระดูก แต่ยังไงก็โตเป็นสาวแล้ว อีกทั้งยังเป็นที่ชื่นชอบของชายหนุ่ม

เขาอุ้มเธออีกคงจะดูไม่ดี

ดังนั้น เย้นโม่หลินจึงถอยไปข้างๆหนึ่งก้าวอดกลั้นความเจ็บปวดตัดเยื่อใย พูดกับกู้ซึงด้วยเสียงแข็ง “นายพยุงเธอเข้าไป”

กู้ซึงที่กำลังปิดหน้าอยู่ “.....”

ไม่ใช่สิ ใบหน้าของเขายังเจ็บอยู่เลย เขาจะกลายเป็นกรรมกรจับกังในพริบตาหรือไม่?

นอกจากนี้ โห้หลีเฉินยังอยู่ตรงนั้น เขาไม่มีความกล้าที่จะอุ้มเย้นหว่าน มองกลับไปไม่ใช่ว่าถูกโห้หลีเฉินส่งไปเจอยมบาลนะ