สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 52

บทที่ 52 ทำไมถึงหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน

กอดไว้อย่างแนบชิด ระยะห่างที่คลุมเครือ ทำให้เย้นหว่านอยู่ในสภาวะตื่นตระหนกและกังวล

อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเพราะอ้อมแขนของชายหนุ่มอุ่นเกินไปหรือว่าจริงๆแล้วเธอเหนื่อยเกินไป เธอกลับหลับไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว

แล้วยังหลับสบายมากเป็นพิเศษ จนรู้สึกถึงฟ้าสาง

เย้นหว่านก็ลืมตา เห็นบนสุดของเต็นท์ แข็งทื่อสักพัก จึงหันกลับมา

เธอกำลังคิดจะยกมือขึ้น มีสิ่งของบางอย่างกระทบแขนของเธอ รู้สึกสบายมาก นุ่มลื่น แล้วยังอุ่นมากราวกับผิว…..

ทันใดนั้นเธอก็หยุดชะงัก สมองรู้สึกหนึบชา แล้วเธอก็ฟื้นสติขึ้นมา

เธอเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงหันไปมองด้านข้าง ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ทำให้ผู้คนลมหายใจติดขัด

เขากำลังมองเธอ ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มในแววตา

“ตื่นแล้วหรอ？”

“ตื่น ตื่นแล้วค่ะ……”

ทำไมพวกเขาถึงได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันล่ะ?

และสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้…...แม้แต่ชุดนอนก็ไม่มี

ในสมองของเย้นหว่านสติแตก ตัวสั่นไหวอย่างรุนแรง แทบจะแตกระเบิด

เธออึดอัดใจแทบแย่ รีบดึงผ้าห่มอย่างรวดเร็วแล้วจะลุกขึ้น เวลานี้แขนที่แข็งแรงของชายหนุ่มกลับคว้าเอวของเธอไว้ ทำให้เธอหยุดชะงักไม่สามารถขยับได้

โห้หลีเฉินสายตาจ้องมองเย้นหว่าน ใช้มือข้างเดียวลูบหัว ใบหน้าหล่อเหลาจึงโน้มเข้าไปใกล้เธอ เสียงของเขาแผ่วเบามาก เสียงแหบพร่า

“เป็นลูกน้อยอบอุ่นของคุณทั้งคืน ไม่มีการขอบคุณสักนิด ก็คิดจะจากไปแบบนี้หรอ?”

“งั้น ก็ขอบคุณนะ….”

เย้นหว่านรู้สึกเครียดกังวลใจ แทบจะสติแตกแล้ว

ใกล้กันขนาดนี้ เธอได้ยินกลิ่นลมหายใจหอมอย่างชัดเจนบนร่างกายโห้หลีเฉิน สามารถมองเห็นภาพที่น่าหลงใหลภายใต้กระดูกไหลปลาร้าของเขา…..

"ผมทำเอง"

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากดูเหมือนกับมีรอยยิ้ม

ต่อมา เขาเอนกายลงริมฝีปากบางก็ประทับลงบนหน้าผากของเย้นหว่าน

ทันใดนั้นเย้นหว่านทั่วทั้งร่างแข็งทื่อกลายเป็นท่อนไม้

โห้หลีเฉินจูบเธอหรอ?

ไม่ใช่ว่าอยู่ภายใต้สถานการณ์การที่หญิงโสดชายโสด

อารมณ์พลุ่งพล่าน และอยู่ในช่วงเช้า……

จูบอย่างผิวเผินลงบนหน้าผาก ให้สัมผัสเหมือนกับจูบอรุณสวัสดิ์

เขา เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

เว่ยชีแน่นอนว่ามาตั้งแต่เช้าตรู่ โห้หลีเฉินเดินออกไปข้างนอกก่อน แล้วให้เว่ยชีนำชุดใหม่มาสองชุด

หลังจากเย้นหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงขึ้นเรือยอชท์ เตรียมกลับโรงแรม

เห็นได้ชัดว่าเพียงแค่ออกมาหนึ่งวันหนึ่งคืน แต่ทั้งวันนี้ได้ผ่านอะไรมามากมาย ทำให้สมองของเย้นหว่านฟุ้งซ่าน จนกระทั่งไม่กล้าแม้จะเข้าไปดูโห้หลีเฉิน

เธอรู้สึกว้าวุ่นใจมาก

เย้นหว่านและโห้หลีเฉินกลับโรงแรมด้วยกัน เพิ่งจะถึงประตูโรงแรม เย้นหว่านก็เห็นมู่จื่ออี้

สีหน้าเขาไม่ค่อยดี พยายามกำลังโทรอยู่ตลอด ดูเหมือนจะหงุดหงิดอย่างมาก

“จื่ออี้ เป็นอะไรไปค่ะ？”

เย้นหว่านเดินเข้าไปถาม

มู่จื่ออี้เห็นเย้นหว่าน ความดีใจพาดผ่านดวงตา สาวเท้าเดินเข้ามายังเย้นหว่าน

มีความตื่นเต้นในน้ำเสียงอย่างควบคุมไม่ได้ “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว เมื่อคืนไม่เห็นคุณทั้งคืนเลย และก็โทรไม่ติด แล้วผมยังนึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับคุณ”

หยุดชะงัก แล้วเขาก็ประเมินสายตามองทั่วร่างกายของเย้นหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด

“เมื่อคืนคุณไปไหน ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

“สบายดีค่ะ โทรศัพท์มือถือฉันตกน้ำ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นห่วง”

เย้นหว่านยิ้ม สำหรับความห่วงใยของมู่จื่ออี้ รู้สึกอบอุ่นใจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่มู่จื่ออี้ดีต่อเธอจริงๆ เป็นเพื่อนแท้

“คุณโห้ แล้วพบกันใหม่”

เย้นหว่านอารมณ์ดี ยิ้มแล้วโบกมือให้โห้หลีเฉิน จากนั้นก็เดินเข้าไปในโรงแรม

ขณะเดินไปแล้วก็ถามไป " คุณวางเอกสารไว้ที่ไหน"

"ที่ห้องผม"

ก่อนที่มู่จื่ออี้จะเดินไป มองไปทางโห้หลีเฉินด้วยสายตายากจะคาดเดา

โห้หลีเฉินเงยหน้า สายตาตกตะลึงเล็กน้อยในขณะที่มองไปที่เขา ในสายตามีลางบอกเตือนเล็กน้อย

ท่ามกลางอากาศเหมือนจะจุดประกายไฟ

ความเป็นศัตรู แพร่กระจายออกมาอย่างเงียบ

หลังจากที่ทุกคนออกไปจากประตูโรงแรม ผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากมุมซ่อนตัวของห้องโถง

โอวน่อหย่าเห็นทิศทางที่เย้นหว่านออกไป ใบหน้าสวยดูร้ายกาจเป็นพิเศษ

วางหนิงเวยสีหน้าก็ดูย่ำแย่มาก จ้องมองโอวน่อหย่าอย่างตำหนิ

"คุณสาบานว่าพวกเขาจะไม่มีทางหาหลี่อันเจอไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงผ่านไปสองวัน หลี่อันก็ปล่อยให้ถูกจับได้

ตอนนี้ไม่เพียงแต่เย้นหว่านจะสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้อย่างราบรื่นแล้ว มู่จื่ออี้ยังคอยช่วยเหลือเธออยู่ข้างกายตลอดเวลา

“ที่แท้ก็ไม่ง่ายเลยที่จะหาหลี่อันพบ….”

โอวน่อหย่าภายใต้การแสดงออกที่ชั่วร้ายนั้น รู้สึกหวั่นกลัวเล็กน้อย “แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณโห้จะช่วยเย้นหว่านแบบนี้

ทีแรกเธอได้นำตัวหลี่อันไปซ่อนไว้แล้ว เตรียมตัวส่งกลับไป แต่ใครจะไปรู้ว่าโห้หลีเฉินทุ่มเทแรงกายมากขนาดนี้ ลงมือปฏิบัติการที่ยิ่งใหญ่

ปิดล้อมทั้งเมือง ค้นหาทั่วทุกที่ เพียงแค่ปล่อยหลี่อันออกมาให้จับตัว

วางหนิงเวยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยอิจฉาริษยา เธอเพื่อแต่งงานกับมู่จื่ออี้ จึงวางแผนอย่างรอบคอบมานานหลายปี จึงไม่ง่ายเลยที่จะได้ใจของมู่จื่ออี้ แล้วถูกเขาขอแต่งงานได้สำเร็จ

แต่ในที่สุดก็พ่ายแพ้ในพิธีหมั้น เธอและตระกูลทรงอิทธิพลไร้ซึ่งวาสนา

ยากลำบากมากที่เธอจะได้โอกาสสักครั้งเข้าไปในตระกูลทรงอิทธิพล แต่เย้นหว่านล่ะ กลับทำให้โห้หลีเฉิน

มู่จื่ออี้ ชายหนุ่มที่ดีเพียบพร้อมทั้งสองคนนี้รายล้อมเธออย่างง่ายดาย

"มีสิทธิ์อะไรกัน?" วางหนิงเวยแผดเสียงเบาอย่างไม่พอใจ "ฉันต้องทำให้เย้นหว่านไม่มีที่ยืน! ในเมื่อตอนนี้เธอมีชายหนุ่มสองคนรายล้อม งั้นฉันก็ทำให้เธอตายที่เหยียบเรือสองแคม