สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 536

บทที่536 โห้หลีเฉิน！

“ฉันรู้เอง แล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอธิบายให้แกฟังด้วย”

เย้นโม่หลินสีหน้าเย็นชา แล้วก็เดินเข้าไปใกล้กู้ซึงขึ้นเรื่อยๆ

กู้ซึงยืนตัวตรง มองเย้นโม่หลินด้วยสายตาเฉียบแหลม “ไม่มีทางที่เย้นหว่านจะไปเที่ยวกับกู้ซึงส่วนตัวอย่างแน่นอน”

เขาพูดทีละคำอย่างเด็ดขาด

“ฉันเห็นเองกับตา จะไม่จริงได้ยังไง? ”

แล้วอีกอย่าง เย้นหว่านไม่มีทางหลอกเขาหรอก

เย้นโม่หลินหัวเราะอย่างเย็นชา “แกนึกถึงตัวเองเถอะ ปลอมตัวมาเป็นกู้ซึง จะอธิบายยังไงนึกถึงจะดี”

กู้ซึงขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม เห็นเองกับตายังงั้นเหรอ?

เขาเพิกเฉยของความอันตรายของเย้นโม่หลินที่กำลังใกล้เข้ามา เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ถ้าเกิดว่าคุณรู้ตัวตนจริงๆ ของผม คุณยังจะแน่ใจอย่างนั้นหรือ? ”

ในน้ำเสียงนั้น เป็นการตั้งคำถามโดยสมบูรณ์

ความมั่นใจในตัวเอง ทำให้คนรู้สึกหวั่นไหว

หัวใจของเย้นโม่หลินเต้นเล็กน้อย เขาเริ่มรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่แล้ว

เขาถามออกมาทีละคำ “แกเป็นใคร? ”

ทักษะที่ยอดเยี่ยม ทรงพลัง แม้จะโดนคนเป็นกลุ่มยืดล้อมไว้แบบนี้ ก็ไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่นิดเดียว

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ก็มองออกว่า สิ่งสำคัญที่เขาสนใจนั้น ก็คือเย้นหว่าน

เขาคือใคร?

กู้ซึงมองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่มืดมน หลังจากนั้น ก็เอานิ้วไปวางที่ด้านหลังหู

“ในเมื่อถูกจับได้แล้ว งั้นผมจะบอกนายว่าผมคือใคร ไม่เป็นไรหรอก”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็ออกแรงที่นิ้ว แล้วเสียง “แคว่ก”ก็ดังขึ้น ชั้นผิวหนังหนึ่งชั้นแตกออกมาจากทางด้านหลังหูของเขาจริงๆ

มันเหมือนกับเล่นมายากลยังไงยังงั้น พอผิวชั้นบางๆ ถูกลอกออก ก็เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของคนคนหนึ่งที่ทำให้คนอื่นหายใจไม่ออก

และก็เป็นใบหน้าที่เย้นโม่หลินคุ้นเคย

“โห้หลีเฉิน！”

เย้นโม่หลินกัดฟันแล้วก็บีบแต่ละคำออกมาจากปากของเขา!

เขาประหลาดใจเพราะว่าคนที่เสแสร้งเป็นกู้ซึงนั้นก็คือโห้หลีเฉินจริงๆ แต่เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ควรจะเป็นเรื่องที่ได้คาดการณ์ไว้แล้ว

บอดี้การ์ดรอบๆ ก็ตาโตเช่นกัน มองโห้หลีเฉินอย่างประหลาดใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาได้เทคนิคการปลอมตัวระดับโลกมาแล้ว แต่ว่าโห้หลีเฉินใช้เพียงแค่หน้ากากบางๆ เท่านั้น การปลอมตัวที่ไร้ที่ติเช่นนี้ พวกเขาพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ในขณะที่รู้สึกสะเทือนใจอยู่นั้น ก็รู้สึกช็อกไปด้วย กู้ซึงก็คือโห้หลีเฉินปลอมตัวมาจริงๆ ด้วย

นั่นมันก็หมายความว่า ข่าวลือก่อนหน้านี้ในตระกูลเย้นที่บอกว่ากู้ซึงก็คือโห้หลีเฉินนั้น ที่จริงแล้วมันคือความจริง?!

แม้ว่าตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยและถูกปิดล้อม แต่โห้หลีเฉินก็ยังคงมีใบหน้าที่สงบราวกับว่ายืนอยู่ในสนามของตัวเอง

เขามองเย้นโม่หลินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

“ผมเอง คาดว่าคุณชายเย้นมีหลายเรื่องที่อยากจะถามผมใช่ไหม? ไม่งั้น ทำไมพวกเราไม่ไปคุยกันที่คุกใต้ดินของคุณล่ะ”

เย้นโม่หลินแข็งทื่อ

เคยเห็นคนที่มาส่งตัวเองถึงหน้าประตู แต่ยังไม่เคยเห็นใครที่มาส่งตัวเองถึงคุกใต้ดินมาก่อน

โห้หลีเฉินกำลังวางแผนอะไรอยู่?

ความคิดของเย้นโม่หลินก็เหมือนไฟฟ้า ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่คิดว่าจะปล่อยโห้หลีเฉินไปหรอก

ครั้งที่แล้วที่ไล่โห้หลีเฉินออกไปจากที่นี่ เขาก็ออกคำสั่งตาย ว่าไม่ให้โห้หลีเฉินปรากฏตัวที่แผ่นดินนี้อีก ไม่ยังงั้นเขาจะไม่เกรงใจ

แต่ในเมื่อเขาเอาตัวเองมาถึงนี่ เขาก็จะไม่ผ่อนปรนหรอกนะ

“จับมันมา พาไปคุกใต้ดิน! ”

“……ครับ”

หลังจากผ่านไปสองวินาที พวกบอดี้การ์ดถึงตั้งสติกลับมาได้

พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นคนที่ติดตามเย้นโม่หลิน ครั้งที่แล้วตอนที่เผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินนั้น ก็เคยเห็นความแข็งแกร่งของโห้หลีเฉินมาเองกับตา นั่นคือชายผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถแข่งขันกับนายน้อยของเขาได้ด้วยตัวเขาเอง

ตอนนี้มาปรากฏตัวในเขตอิทธิพลของพวกเขา แต่ก็ไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

พวกเขานั้น ก็รู้สึกไม่ค่อยอยากจะไปหยาบคาย รุกรานเขามากเท่าไหร่

ผู้คนที่อยู่แถวนี้ล้วนเป็นลูกน้องของเขา เป็นคนของเขาทั้งหมด โห้หลีเฉินแสดงให้พวกเขาดูก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก

นอกจาก ที่นี่มีคนอื่นคอยสอดแนมอยู่ ……

พอคิดถึงขั้นนี้แล้ว ใบหน้าของเย้นโม่หลินก็มืดมนลงทันที สายตาที่เฉียบคมของเขากำลังจะมองไปรอบๆ

โห้หลีเฉินใช้ความดังของเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน พูดว่า “อย่ามอง พาผมไปที่คุกใต้ดิน”

หัวใจของเย้นโม่หลินรู้สึกรัดแน่นขึ้นมาทันที

เขารีบเก็บสายตา ออกแรงจับโห้หลีเฉิน แล้วก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เรื่องคืนนี้ ให้เก็บไว้เป็นความลับก่อนชั่วคราว รอให้ฉันตรวจสอบแน่ชัดเมื่อไหร่ ค่อยบอกเจ้าบ้าน! ”

“ครับ！”

พวกบอดี้การ์ดตอบรับอย่างพร้อมเพรียง

เย้นโม่หลินถึงได้จับโห้หลีเฉิน แล้วก็เดินไปที่คุกใต้ดินของเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ระหว่างทางนั้นก็โล่งมาก มีเพียงแค่คนของเขาเท่านั้น

พวกบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เฝ้าอยู่หน้าประตูนั้น พอส่งให้เย้นโม่หลินที่จับกุมโห้หลีเฉินจากไปแล้ว ก็รีบกลับไปยืนที่ตำแหน่งของตัวเองทันที แล้วก็ทำหน้าที่รักษาการณ์ต่อไป

ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบ เหมือนกับว่าการต่อสู้เมื่อกี้นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือเลย

และในความมืดที่ห่างไกลจากตรงนั้น ก็มีร่างหนึ่งที่เคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ อยู่ในพงหญ้า แล้วก็ออกไปตามถนนเล็กๆ

ชั้นใต้ดิน

เสียง “ปัง” ดังขึ้น ประตูบานใหญ่ก็ได้ถูกปิดลง

ในห้องที่มีเพียงแสงไฟสลัว มันทั้งชื้นแล้วก็หายใจลำบาก พวกลูกน้องถอยออกไปอย่างรู้งาน และก็เฝ้าอยู่ด้านนอกประตูเหล็ก

เย้นโม่หลินลากโห้หลีเฉินเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็ปล่อยมือที่ไขว้ไว้ด้านหลังของเขา

และในขณะเดียวกัน หมัดแรงๆ ก็พุ่งเข้ามา

“พลั่ก”

เสียงหนึ่งดังขึ้น หมัดของเขาก็ฟาดลงใบบนหน้าของโห้หลีเฉินอย่างแม่นยำ

ตามมาด้วยคำด่าที่โกรธเกรี้ยวของเย้นโม่หลิน “โห้หลีเฉิน ฉันเคยบอกแกแล้วไง ว่าห้ามมาที่บ้านตระกูลเย้น! ถ้าเกิดว่ามาอีกครั้ง ฉันจะฆ่าแก! ”