สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 556

บทที่556 ไม่อยากเจอหน้าเธออีกต่อไป

“เสี่ยวหว่าน...”

น้ำเสียงทุ้มต่ำหลุดออกมาจากปากของเย้นโม่หลิน แผ่วเบาจนเหมือนกับจะถูกลมปลิวหายไปได้ทุกเมื่อ

ร่างกายของเขาเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยลำตัวที่แข็งทื่อ “พี่ พาเธอกลับบ้าน”

กู้จื่อเฟยน้ำตาคลอจนการมองเห็นพร่าเลือน เย้นโม่หลินเดินไปทางขอบหน้าผาทีละก้าวๆ

นั่นเป็นสายตาที่ทำให้คนอื่นรู้สึกกลัว เหมือนกำลังจะเตรียมที่จะกระโดดลงไปในทะเลก็ไม่ปาน

คำพูดที่เขาพูดออกมา ยิ่งทำให้เธอกลัว เย้นหว่านกระโดดลงไปในทะเลไปแล้ว แล้วยังระเบิดอีก ไม่เจออะไรสักอย่าง เขาจะพาเย้นหว่านกลับไปได้ยังไง?

“พี่เย้นพี่คิดจะทำอะไร?”

กู้จื่อเฟยยันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างตะลีตะลาน เข้าไปขวางตรงหน้าของเย้นโม่หลินด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

เธอพูดปลอบออกมา “พี่ใจเย็นลงหน่อย เสี่ยวหว่านเธอ เธอได้...พี่อย่าทำอะไรโง่ๆไปอีกเด็ดขาด”

เย้นโม่หลินมีสีหน้าเยือกเย็นออกมา ท่าทางทั้งเย็นชาและแข็งกร้าวออกมา

“หลบไป!”

สองคำนี้ เหมือนกับค้อนที่ทุบออกมาจากในปาก เย็นชาสุดๆ

แรงกดดันอันมหาศาลของเขา ยิ่งทำให้ร่างของกู้จื่อเฟยสั่นออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่

เมื่อก่อน เย้นโม่หลินเห็นแก่เย้นหว่าน ท่าทางที่มีต่อเธอ จึงไม่ได้เย็นชาออกมาเท่าไหร่นัก อย่างน้อยตลอดมาก็ยังมีมารยาทอยู่บ้าง

แต่ในเวลานี้ เขาดูเยือกเย็นจนน่ากลัวสุดๆ พละกำลังจากทั้งร่างดูน่ากลัวไปหมด เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่เข้ามาขวางทางคนหนึ่ง

ขวางทางของเขา จึงต้องกำจัดออกไปเสีย

ร่างของกู้จื่อเฟยสั่นออกมาเล็กน้อย ด้วยสัญชาตญาณแล้วก็อยากจะหลบออกไป

แต่ด้านหลังของเธอนั้น กลับเป็นหน้าผาที่สูงหลายสิบเมตร

สีหน้าท่าทางของเธอสั่นเทาออกมา กัดฟัน พยายามควบคุมความกลัวของตัวเอง ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างมุ่งมั่น อ้าแขนทั้งสองข้างขวางทางของเขาเอาไว้

“พี่เย้น พี่ใจเย็นหน่อย”

“ใจเย็น?”

สายตาอันเยือกเย็นของเย้นโม่หลินทิ่มแทงมายังร่างของกู้จื่อเฟย นัยน์ตาดูโหดเหี้ยมจนน่ากลัว

“ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยังใจเย็นลงได้อีก? กู้จื่อเฟย ใจของเธอมันทำมาจากเหล็กหรือไง?!”

สายตาที่เขามองเธอ มันเย็นชาสุดๆ

ร่างของกู้จื่อเฟยแข็งค้างไปทันที เหมือนกับความเยือกเย็นจากเท้าขึ้นไปบนหัว

นี่เขาหมายความว่าอะไร?

เย้นหว่านเกิดเรื่อง เธอเสียใจร้องไห้จนตาใกล้จะบวมไปหมดแล้ว แต่เพราะคิดไปถึงความปลอดภัย ถึงได้ห้ามไม่ให้เย้นโม่หลินทำเรื่องโง่ๆลงไป

อย่างนี้ เธอก็ผิดแล้ว?

เธอกลายมาเป็นคนที่ไร้หัวใจไปแล้วหรอ?

หัวใจของกู้จื่อเฟยเหมือนกับได้ถูกอะไรแทงเข้ามาอย่างแรง ทั้งน่าโมโหและทั้งเจ็บปวด

เธอโต้กลับไปด้วยความน้อยใจ “เสี่ยวหว่านเกิดเรื่อง ฉันเองก็เสียใจเหมือนกันนะ แต่พี่ก็เป็นพี่ชายที่เสี่ยวหว่านใส่ใจ ฉันไม่อาจมองดูพี่เข้าไปเสี่ยงอันตรายได้หรอก ฉันน่ะเป็น...เสี่ยวหว่านจะเป็นห่วงพี่เอานะ!”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเย้นโม่หลิน กลับยิ่งเย็นชาออกมามากกว่าเดิมเสียอีก

สายตาของเขาก็เหมือนกับน้ำแข็ง มองตรงเข้ามาหากู้จื่อเฟย พกพาความเยือกเย็นมาด้วย

แต่ละคำของเขานั้น ออกมาจากระหว่างฟันที่ขบเข้าหากันแน่น

“ตอนนี้ฉันเป็นคนที่รู้สึกเสียใจภายหลังมากที่สุด ที่ให้เสี่ยวหว่านคบกับเธอต่อ”

กู้จื่อเฟยแข็งค้างไปในทันที

สีหน้าซีดเผือดออกมากกว่าเดิม มองเย้นโม่หลินไปอย่างเลื่อนลอย

เมื่อก่อนเขาไม่เคยจะต่อต้านการคบหากันของเย้นหว่านกับเธอมาก่อนเลย ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพูดออกมา แต่ก็ยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนของเย้นหว่าน

ตอนนี้ คำพูดนี้ของเขามันหมายความว่าอะไร?

สีหน้าท่าทางของเย้นโม่หลินมันเย็นชาอย่างมาก แต่ละคำที่พูดออกมามันโหดร้ายเสียจนแทบจะไม่มีความสงสารใดๆต่อกันเลย

“ถ้าไม่มีคำหลอกลวงของเธอกับโห้หลีเฉิน เสี่ยวหว่าน ในตอนนี้คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น กู้จื่อเฟย เห็นเธอแล้ว ฉันก็นึกถึงคำหลอกลวงบ้าๆของเธอขึ้นมา”

เพราะว่าเชื่อว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของเย้นหว่าน เพื่อปลอบประโลมความรู้สึกของเย้นหว่านแล้ว ก็เลยเชิญกู้จื่อเฟยมาที่ตระกูลเย้น

และเป็นเพราะเชื่อว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของเย้นหว่าน ก็เลยเชื่อในตัวกู้ซึงลูกพี่ลูกน้องของเธอไปโดยที่ไม่มีข้อสงสัยใดๆ

แต่ว่าตอนนี้ความเป็นจริงสีแดงเลือดได้ปรากฏแจ่มชัดออกมา มันกลับตบหน้าเขาอย่างโหดเหี้ยมและทั้งเจ็บปวด

แต่เธอ ไหนเลยจะไปมีสิทธิ์อยู่ตรงนี้ต่อไป

เป็นเพราะเธอคนเดียว

ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ

ถ้าไม่เป็นเพราะเธอช่วยโห้หลีเฉินปะปนเข้าไปในตระกูลเย้น ตอนนี้เย้นหว่านก็คงจะไม่เกิดเรื่องขึ้น และจะยังได้อยู่ในตระกูลเย้นอย่างปกติสุขดี เป็นคุณหนูพันชั่งที่มีความสุข

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกเธอทำลายไปจนหมด

กู้จื่อเฟยคิดว่าตัวเองก็เหมือนกับคนร้าย บนร่างได้แบกภูเขาลูกใหญ่ที่หนักมากเอาไว้ แบกรับความรู้สึกผิดบาปเอาไว้จนแทบจะกดทับเธอจนทรุดพังลงไป

เธอที่เป็นอย่างนี้ จะมีสิทธิ์อะไรไปโผล่หน้าให้เย้นโม่หลินเห็นหน้าได้อีก?

เธอไม่กล้าอีกแล้ว

การเคลื่อนไหวของกู้จื่อเฟยเป็นไปอย่างแข็งเกร็ง ก้าวเท้าออกไปอย่างยากลำบาก เดินออกไปอีกทางหนึ่งทีละก้าวๆ

ย่างก้าวของเธอช้ามาก ทุกฝีก้าวล้วนหนักจนเหมือนจะทรุดลงไป

เธอกัดฟันออกมาอีกครั้ง เดินออกไปก้าวแล้วก้าวเล่า

จะทุกข์ใจอีกสักเท่าไหร่ เจ็บปวดอีกสักแค่ไหน ก็จะต้องข่มกลั้นเอาไว้แล้วเดินออกไปจากระยะสายตาของเย้นโม่หลิน ไม่ให้เขาต้องเกลียดขึ้นมาอีก

เย้นโม่หลินยืนตัวตรงอยู่ตรงที่เดิม ลำตัวตรงเสียเหมือนกับแท่งเสา ทั้งยังเหมือนรูปแกะสลักที่ทำมาจากน้ำแข็งขึ้นมาอีกด้วย

สายตาของเขาอาบไปด้วยแสงอาทิตย์ สะท้อนเงาร่างเบื้องหลังที่บอบบางของกู้จื่อเฟย

โดดเดี่ยวและเศร้าสร้อย เปราะบางเสียเหมือนกับแทบจะทรุดตัวล้มลงไปได้ตลอดเวลา

แต่ฝีเท้ากลับก้าวเดินออกไปอย่างแน่วแน่ เดินไกลออกไปทีละก้าวๆ ไกลออกไปเรื่อยๆ

ใจของเขา บีบรัดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว กระตุกจนเจ็บปวดอย่างน่าประหลาดขึ้นมา รุนแรงขึ้นมาในทุกๆครั้ง

เขาชัดเจนแล้วว่าเขาเกลียดชังเธอ แต่สายตามันกลับเหมือนกับว่าถูกยึดติดเอาไว้ ไม่กะพริบตาออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว มองเธอเดินออกไปไกลๆ

บางส่วนในใจของเขานั้น เหมือนกับว่าได้ตามเธอออกไปด้วย พังทลายเสียงดังสนั่น

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วแน่น ยื่นมือออกไปกุมหัวใจของตัวเองเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว

นี่เขาเป็นอะไรไป?

แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจมาก่อนเลย มันแทบจะฆ่าเขาให้ตายเลยทีเดียว