สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 559

บทที่559 พวกเธอเป็นใคร

“มองอะไรนักหนา? เข้าไป!”

สีหน้าของสาวใช้มืดครึ้มออกมาทันที เดินไปข้างๆก้าวหนึ่ง เพื่อบดบังสายตาของเย้นหว่านเอาไว้

จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปทันที ผลักเย้นหว่านเข้าไปในห้องอย่างหยาบคาย

“ปัง!”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ประตูห้องถูกปิดลง

สาวใช้ทั้งสี่คนยืนเรียงแถวกันอยู่หน้าประตู เหมือนกับกำแพงหนึ่งแนวไม่มีผิด บล็อกทางออกของเย้นหว่านเอาไว้

เห็นได้ชัดว่าความหมายของพวกหล่อนก็คือไม่ต้องการให้เธอออกไปนั่นเอง

ในใจของเย้นหว่านยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิม

เธอเริ่มตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้ถูกช่วยมาเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับว่าจะถูกขังเอาไว้...

เธอถอยไปข้างหลังอย่างระวังตัว เอ่ยถามออกไปเสียงเข้ม

“พวกเธอเป็นใคร?”

“พวกฉันเป็นใคร เธอไม่ต้องรู้ เธอแค่ต้องนอนอยู่ที่นี่ให้ดีๆ พักผ่อนให้ร่างกายฟื้นฟูดีขึ้น”

สาวใช้พูดเสียงแข็งออกมา แล้วได้เดินเข้าไปทางเย้นหว่าน

ส่วนสาวใช้อีกสองคน กลับเดินไปเครื่องที่มีสายพวกนั้นอยู่ข้างๆ เริ่มทำการล้างทำความสะอาดสายยางที่เปื้อนเลือดไปอย่างคล่องแคล่ว

เย้นหว่านเห็นแล้วก็รู้สึกกลัวขึ้นมา นี่พวกเธอจะสอดสายอะไรแปลกๆพวกนั้นเข้ามาบนร่างของเธออีกงั้นหรอ?

พูดว่ารักษาร่างของเธอให้ดี ความจริงแล้ว กลับไม่รู้ว่าตกลงแล้วกำลังคิดยังไงอยู่กันแน่

ไม่แน่ว่าอาจจะสูบเลือดเธอไปจนเกลี้ยงก็ยังไม่แน่เลยด้วยซ้ำ

เย้นหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวขึ้นมา ถอยออกไปทีละก้าวๆ ร้องตะโกนออกไปอย่างกระวนกระวาย

“พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร? ! ฉันเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเย้น พี่ชายฉัน พ่อแม่ฉันมีอำนาจล้นฟ้า! ทางที่ดีพวกเธอรีบให้ฉันออกจากที่นี่ไปดีกว่านะ ฉันจะทำเป็นว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร แล้วยังจะให้ของขวัญขอบคุณพวกเธออย่างงามแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็รอพี่ชายฉันหาฉันเจอ พวกเธอไม่มีชีวิตอยู่ต่อแน่!”

เย้นหว่านขู่พลางล่อลวงด้วยผลประโยชน์ออกไป

แต่เหล่าสาวใช้พวกนั้น กลับยังคงนิ่งไม่ไหวติง

พวกเธอเหมือนราวกับว่าไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยออกมา เดินเข้าไปหาเย้นหว่าน

“อย่าเข้ามา!”

เย้นหว่านรีบขัดขืนออกไปทันที แต่เรี่ยวแรงของสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้ามันมากกว่าเธอเป็นสิบเท่า จับเธอเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย ทำเอาเธอขยับไปไหนไม่ได้

พวกเธอลากเธอไปอย่างแรง พาเย้นหว่านกดลงไปบนเตียง

สาวใช้อีกสองคน ก็ได้เอาสายยางพวกนั้นเสียบมาที่ร่างของเย้นหว่านสายแล้วสายเล่าอย่างคล่องแคล่วเข้ามาใหม่อีกครั้ง

“ตกลงนี่มันคืออะไรกันแน่?”

เย้นหว่านขัดขืนออกไปตื่นตระหนก แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย

สายยางพวกนั้นแทงเข้ามาบนผิวเจ็บมาก สายแล้วสายเล่า เจ็บจนเหงื่อเย็นไหลพรากออกมา

สาวใช้ยืนกันอยู่ข้างๆเตียง น้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ เธอก็แค่ให้ความร่วมมือ มันจะทรมานน้อยลง”

ความหมายก็คือเธอไม่ให้ความร่วมมือ พวกเธอจะไม่เบามือแน่

พวกเธอ เป็นใครกันแน่?

เย้นหว่านรู้สึกกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองไปล่วงเกินคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอกัดฟัน ข่มกลั้นความเจ็บเอาไว้ พลางเอ่ยออกไป

“ได้ ฉันร่วมมือด้วยก็ได้ เธอช่วยบอกฉันหน่อยได้หรือเปล่าว่าผู้ชายคนที่ตกน้ำมาพร้อมกับฉันคนนั้น เขาเป็นยังไงบ้าง?”

เย้นหว่านมองสาวใช้ไปด้วยสายตาที่เป็นประกาย น้ำเสียงแทบจะเว้าวอนออกมา “รบกวนเธอบอกฉันหน่อย ฉันก็แค่อยากทราบข่าวของเขาเท่านั้นเอง แล้วฉันจะให้ความร่วมมือกับพวกเธอแน่”

สาวใช้เอ่ยเสียงเย็นออกมา “ตอนที่ส่งเธอมา มีแค่เธอคนเดียว”

ส่งเธอมา?

เย้นหว่านขมวดคิ้ว “ใครเป็นคนส่งฉันมา? ฉันเจอเขาได้มั้ย?”

“ตอนนี้ไม่ได้”

สาวใช้เอ่ย “ตอนที่เขาอยากเจอเธอ ก็จะได้เจอเอง”

โทนเสียงที่ฟังดูหงุดหงิด เหมือนกับว่าเจอหน้าเธอครั้งหนึ่ง ล้วนแล้วแต่เป็นการทำทานทั้งนั้น

แต่ก็หมายความว่าจะไม่ได้ไม่มาเจอเธอเลยเหมือนกัน

เย้นหว่านไม่เข้าใจเลย คนคนนั้นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ยิ่งไม่เข้าใจเลยว่าตกลงแล้วเขาต้องการอะไรกัน

แต่ในใจของเธอนั้นคิดแต่เรื่องของโห้หลีเฉินว่าเขาจะปลอดภัยหรือเปล่า จะให้มาอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้ยังไงกัน?

ในใจของเย้นหว่านเหมือนกับถ่านที่กำลังเผาไหม้ คิดจะหนีออกไปตลอดเวลา

และตรงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นวิวสวนดอกไม้นั้นเอง แท้จริงแล้วก็เป็นผนังชัดๆ!

หน้าต่างนี้นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นของปลอมไปได้?!

เย้นหว่านตื่นตกใจรู้สึกไม่ดีไปหมด

การออกแบบแปลกๆอะไรของห้องนี้เนี่ย แม้แต่หน้าต่างก็ยังปลอม นี่มันก็ได้แสดงความหมายบางอย่าง ห้องแห่งนี้ไม่มีทางออกที่จะหนีออกไปได้เลย!

ภายในใจของเย้นหว่านหนาวสั่นขึ้นมา รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาเป็นระลอกๆ

นี่คือถึงกับสร้างคุกปิดตายให้เธอโดยเฉพาะ?

“เธอเป็นใครกันแน่?! ทำไมถึงจะต้องขังฉันเอาไว้ด้วย?!”

เย้นหว่านทั้งโกรธและทั้งหงุดหงิดใจขึ้นมา ตะโกนต่อว่าออกไปกับห้องด้วยความตื่นตระหนก

แต่เธอก็อยู่ในห้องเพียงลำพัง ไม่ได้มีใครตอบเธอเลย

ด้านนอกประตู ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยแม้แต่น้อย

เย้นหว่านกลับรู้สึกไม่ยินยอม เธอทนไม่ไหวแล้ว เธอยังอยากจะรู้ว่าโห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เธอไม่อาจอยู่ที่นี่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เธอพุ่งไปทางหน้าประตู ทุบประตูไปด้วยความร้อนใจ

ปากก็ร้องตะโกนเสียงดังออกไปไม่หยุด

“ปล่อยฉันออกไป ฉันต้องการจะออกไป!”

“เธอไสหัวออกมานะ!”

“เธอเป็นใครกันแน่ เธอไม่กลัวหรือไงว่าหลังจากนี้ฉันจะกลับมาแก้แค้นเธอน่ะ?!”

……

เสียงตะโกนเธอดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ตะโกนออกไปจนเสียงแหบแห้ง

เธอไม่เชื่อว่าคนด้านนอกไม่ได้ยิน แต่คนพวกนั้น กลับปล่อยผ่านเสียงตะโกนของเธอ บ่งบอกว่าไม่คิดจะสนใจเธอเลยสักนิด

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหน เย้นหว่านได้ตะโกนออกไปจนเจ็บแสบคอไปหมด ทั้งร่างหมดแรงไปหมด

ในเวลานี้เอง ประตูห้องจู่ๆก็เปิดออกมาจากทางด้านนอก

ลำตัวของเย้นหว่านแข็งเกร็งออกมาทันที ออกแรงไปอย่างกะทันหัน เผยความเร็วในการโถมเข้าไปด้านหน้า พุ่งออกไปด้านนอกอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

คนที่เปิดประตูนึกไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะจู่ๆก็มาไม้นี้ ก็ถูกชนไปจนรับมือไม่ทัน จนล้มลงไปข้างๆ

แต่เย้นหว่านก็ได้ถือโอกาสใช้ช่องว่างนี้ วิ่งออกไปด้านหน้าอย่างไม่มีหยุดยั้งเลยแม้แต่น้อย