บทที่594 ไม่เข้าใจความรัก
ดวงตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
ก่อนหน้านี้ที่เย้นโม่หลินยินยอมให้เธอดูแล โห้หลีเฉินแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากพูด แต่เธอก็เห็นถึงความหวังแล้ว
เธอคิดว่าเย้นโม่หลินจะยอมให้เธอกับโห้หลีเฉินคบกันไม่ช้าก็เร็ว
แต่ตอนนี้ทำไมถึงยังดูต่อต้านอย่างหนักแบบนี้อีก
เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดอย่างมาก และเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอจับมือของโห้หลีเฉินแน่นขึ้น
โห้หลีเฉินจับมือเล็กของเธอ และยังคงมองไปที่เย้นโม่หลินนิ่ง
“ผมไม่ไป ผมจะรอคำยินยอมจากคุณ”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว นี่ โห้หลีเฉินคิดจะใช้ข้ออ้างเรื่องอาการบาดเจ็บ ไม่ยอมไปไหนอย่างนั้นเหรอ
แต่ถ้าอาการบาดเจ็บของเขาหายดี ไม่ว่าโห้หลีเฉินจะพูดอะไร เขาก็จะพาเย้นหว่านจากไปทันที
โดยไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย
เย้นโม่หลินกำลังจะพูดขู่ แต่เขาได้ยินเสียงต่ำของโห้หลีเฉินพูดขึ้นมาก่อน
“ คุณชายเย้น อย่ารีบร้อนที่จะบอกว่าไม่ดีกว่าครับ ตอนนี้พวกคุณอาจจะไม่คิดว่าผมเป็นเพียงคนเดียวที่เหมาะสมกับเย้นหว่านเป็นคนเดียว เพราะว่าคุณยังไม่รู้จักความรัก
เมื่อคุณรู้จักกับมัน คุณจะเข้าใจ ว่าผมกับเย้นหว่านแยกจากกันไม่ได้ “
หลังจากคำพูดนี้จบลง เย้นโม่หลินก็ชะงักงัน
โห้หลีเฉินเป็นคนแรกที่กล้าพูดว่าเขาไม่เข้าใจความรัก
แต่เมื่อเขาได้ยิน ปฏิกิริยาแรกที่ได้ยิน มันไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความรู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ ในใจ
สิ่งที่ตามมาคือรูปของ โห้หลีเฉินฉายผ่านเข้ามาในใจของเขา
ให้ตายเถอะ เขาคิดถึง โห้หลีเฉินในเวลานี้ได้ยังไง
ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเต็มอกของเขา ทำให้ เย้นโม่หลินรู้สึกรำคาญ แต่ก็หาที่ระบายไม่ได้
เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ ตายใจเถอะ ถ้าหายเจ็บ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ”
เขาพูดเสียงมุ่งมั่น ไม่ยอมให้โอกาสอีกฝ่ายปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย
หลังจากพูดจบ เย้นโม่หลินไม่เปิดโอกาสให้ใครโต้เถียงอีกต่อไป เขาเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
รอบตัวเขา เต็มไปด้วยไอสังหารที่แสนน่ากลัว
เย้นหว่านมองตามแผ่นหลังของเย้นโม่หลินความวิตกกังวลและความหดหู่ในใจ
เธอไม่คิดเลยว่า เย้นโม่หลินจะต่อต้านมากถึงขนาดนี้
แม้แต่ด่านของเย้นโม่หลินยังผ่านไปไม่ได้ นับประสาอะไรกับด่านพ่อแม่ พวกเขาผ่านอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันมากมาย หรือว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยไม่ได้จริงๆ
“ ไม่ต้องกังวลครับ”
โห้หลีเฉินจับมือของเย้นหว่าน และมองไปที่เธออย่างอ่อนโยน “วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี ก็เลยมีท่าทางแบบนี้”
อารมณ์ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ
จะว่าไปแล้วมันก็ดูไม่เป็นมิตรจริงๆ เหมือนมีหนามแหลมคมอยู่ทั่วร่างกายของเขา
แต่ใครจะกล้ายุ่งกับเขา
เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างสงสัย แต่สายตาของโห้หลีเฉินกลับหันไปที่ป่ายฉี
ป่ายฉีถูกสายตาของทั้งสองคนจ้องเขม็ง เขาตกใจจนรีบวางตะเกียบลง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆและเขาพูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ
“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ยังมีบางอย่างที่สำคัญต้องทำ พวกคุณกินตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและก้าวเท้ากำลังเตรียมจะหนี
มุมปากของโห้หลีเฉินกระตุก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าผมเดาไม่ผิด คงเป็นเพราะเรื่องกู้จื่อเฟยใช่มั้ย?”
ทันใดนั้นฝีเท้าของป่ายฉี ก็หยุดชะงัก และหยดเหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเธอ
เธอถามอย่างร้อนใจ “เธอไม่ได้อยู่ในตระกูลเย้นเหรอ เธอหายไปได้อย่างไร หรือว่าเป็นหยูซือห้าน หยูซือห้่นยิง กู้จื่อเฟยใช่ไหม
เมื่อนึกถึงกู้ซึงที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียัง ในตอนนี้รวมทั้งกู้จื่อเฟย เย้นหว่านรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังจะตกอยู่ในความมืด
เมื่อเห็นท่าทางตกใจของเย้นหว่าน ป่ายฉี ก็อธิบายอย่างรวดเร็ว
“ ไม่ใช่หยูซือห้านหรอก มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย ไม่สิ มันมีความสัมพันธ์ทางอ้อมกับเขา”
“ตอนที่ผมมาช่วยคุณในวันนั้น กู้จื่อเฟยตามมา และหลังจากที่คุณกระโดดลงไปในทะเล คุณชายเย้นเสียใจมาก เขาจึงพูดโหดร้ายกับ และไล่กู้จื่อเฟยไป
เดิมทีคิดว่า กู้จื่อเฟยจะกลับไปที่ ประเทศจีน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้กลับไป และไม่ได้กลับไปบ้านตระกูลเย้นด้วย “
เธอไม่ได้กลับประเทศ แต่กลับใช้ชีวิตอยู่ในที่อันตรายแบบนี้คนเดียว
เย้นหว่านคว้าข้อมือของป่ายฉี อย่างเคร่งเครียดและถามอย่างกังวลใจ
“เป็นไปได้ยังไง พวกคุณว่ามีคนจำนวนมากและเครือข่ายข่าวกรองที่เก่งกาจเหรอ ทำไมถึงยังหากู้จื่อเฟยไม่เจอได้อย่างไรมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้างนะ
โห้หลีเฉินมองไปที่มือของเย้นหว่านที่กำลังคว้ามือของป่ายฉี ก่อนจะส่งออร่าแห่งความอันตรายออกมา
ป่ายฉีรู้สึกได้ทันทีว่ามีแววตาที่น่ากลัวมองมาที่เขา
อันตราย!
มีสัญญาณเตือนครั้งใหญ่ดังขึ้น ในใจของเขา และดึงมือของตัวเองออกและถอยหลังสองก้าว
จากนั้นเขาก็พูดอย่างรวดเร็ว “ผมยังไม่พบใครและผมไม่สามารถพูดได้ว่า กู้จื่อเฟยจะไม่เจอกับอันตราย
ก็ตาม เธอไม่ได้ใช้บัตรของเธอมาเป็นเวลานานและไม่มีแนวโน้มที่จะมีเงินเข้าออก แล้วอีกอย่าวที่นี่อยู่ต่างประเทศข้อมูลประจำตัวของเธอยังไม่สมบูรณ์จึงตามหายากขึ้น
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณได้ออกไปหากู้จื่อเฟย เป็นการส่วนตัวและยังขยายขอบเขตและกำลังคนในการค้นหา ไม่น่าแปลกใจที่ กู้จื่อเฟยจะกลับมาพบในไม่ช้า “
ป่ายฉีพยายามปลอบใจเย้นหว่านอย่างเต็มที่
ไม่เช่นนั้นเขาก็กังวลเล็กน้อย ว่าโห้หลีเฉินจะหันกลับมาและฆ่าเขาเพราะเขาทำให้เย้นหว่านเสียใจ
แม้ว่าเขาจะไม่กลัวโห้หลีเฉิน แต่ออร่าของเขา มันช่างแข็งแกร่งจริงๆ
เขาเป็นแค่หมอตัวเล็กๆเองนะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...