สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 601

โห้หลีเฉินพูดด้วยสีหน้าท่าทางเฉยเมย “ผมเดาเอา”

“เดาเอา?”

เย้นหว่านเบิกตากว้าง นี่เดาได้ด้วยเหรอ?

เคยเห็นกับตาว่าหยูซือห้านถูกทรมานเป็นสภาพแบบไหน เขาก็ยังไม่ปริปากพูดเลย เย้นหว่านคิดจนหัวระเบิดก็ยังคิดไม่ออก จะทำยังไงถึงจะให้หยูซือห้านปริปากพูด

สำหรับแผนการของเย้นโม่หลิน เธอก็รู้สึกแค่ว่าลึกลับ ใหญ่และอลังการแทบแย่

แต่โห้หลีเฉินเพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อวาน และไม่เคยไปดูสถานการณ์ของหยูซือห้านเลย แม้แต่เย้นโม่หลินมีแผนอะไรไปจัดการหยูซือห้านเขาก็เดาได้แล้ว?

จริงหรือหลอกเนี่ย?

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจ

โห้หลีเฉินใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ให้เย้นหว่านสำรวจอย่างใจกว้าง ตั้งแต่ต้นจนจบมุมปากประดับด้วยรอยยิ้มที่รักใคร่เอ็นดู เขาพูดอย่างมีความอดทน “ที่พี่ชายคุณยอมอยู่ที่นี่ต่อชั่วคราวในขณะที่ผมยังสลบอยู่ ไม่ใช่เพราะสาเหตุที่คุณอ้อนวอนหรอก”

เย้นหว่านตะลึงงัน “ยังจะมีสาเหตุอะไรได้อีกคะ?”

“เพราะหยูซือห้าน”

สายตาโห้หลีเฉินลุ่มลึก “เขาประมาณการตั้งนานแล้ว รู้ว่าหยูซือห้านอาจจะไม่รับสารภาพ ดังนั้นจึงได้เตรียมแผนสำรองไว้ ส่วนแผนที่ทำให้หยูซือห้านปริปากพูดนี้ จึงต้องรอผมฟื้นขึ้นมาถึงจะได้”

ไม่นึกเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับโห้หลีเฉินด้วย?

ขมับของเย้นหว่านกระตุก มองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าแปลกใจ “คุณพูดต่อเลยค่ะ”

โห้หลีเฉินยิ้มเล็กน้อย พอยื่นมือขยี้ศีรษะของเย้นหว่านแล้วพูดต่อ “สิ่งที่หยูซือห้านแคร์ที่สุดก็คืออำนาจของตระกูลหยู สิ่งที่แคร์ที่สุด มันก็ย่อมต้องเป็นสิ่งที่สามารถทำลายล้างเขาที่สุด

ถ้าหากมีผมกับเย้นโม่หลินพาเขาที่จะตายมิตายแหล่กลับตระกูลเย้น แล้วป่าวประกาศเรื่องชั่วๆที่เขาทำในช่วงนี้ให้ทุกคนได้รู้ เขาจำต้องสูญเสียการปกป้องทั้งหมดของตระกูลหยูไป

ส่วนผมถ้ากลับไปแล้ว มีการสนับสนุนของตระกูลเย้น ก็จะได้นั่งตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลและตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหยูอย่างมั่นคง  ตำแหน่งนี้ก็จะตกเป็นของผมอย่างสิ้นเชิง ภาพนี้ถ้าให้หยูซือห้านเห็นกับตา คุณคิดดูสิว่าจะต้องกระทบจิตใจเขามากขนาดไหน?”

แค่กระทบจิตใจเสียที่ไหน นั่นมันฟ้าถล่มลงมาเลยนะ โจมตีเขาและทำลายล้างเขาโดยตรง

สิ่งยึดเหนี่ยว ความมั่นใจ เกราะป้องกันจิตใจทั้งหมดของเขาต่างก็จะพังทลายลงมาอย่างสิ้นเชิง แม้แต่ความแค้นก็แหลกหมด

“ถึงจะอย่างนี้ก็เหอะ เท่าที่ดูนิสัยใจคออำมหิตของหยูซือห้าน เขายิ่งไม่มีทางปล่อยกู้ซึงไปแล้ว จะต้องดึงกู้ซึงเป็นแพะรับบาปไปตายด้วยกันแน่นอนค่ะ”

เย้นหว่านถามออกมาด้วยความสงสัย

พอเป็นแบบนี้ กู้ซึงจะไม่ยิ่งปิดปากเงียบเหรอ

สายตาของโห้หลีเฉินลุ่มลึกและเฉียบคมสุดๆ เขายิ้มเย็นชาแล้วพูด “แต่เวลาทางตันแบบนี้ ถ้าหยูซือห้านหนีไปล่ะ?”

“หนีไป?”

เย้นหว่านส่งเสียงตื่นตะลึงออกมา “พวกคุณจะแกล้งปล่อยเขาไปเหรอคะ? แบบนี้มันเสี่ยงอันตรายเกินไปหรือเปล่าคะ”

หยูซือห้านเป็นบุคคลอันตรายที่ถึงขั้นจิตวิปริต ทิ้งปมที่ลึกซึ้งจนไม่อาจลบเลือนให้แก่เย้นหว่าน

เธอแทบจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ ขอแค่หยูซือห้านมีอิสระ เขาก็จะต้องทำเรื่องชั่วต่ออีกแน่นอน

เธอแค่คิดก็รู้สึกกลัวแล้ว

การย้อมโจมตีในขณะที่กำลังจะตาย มักจะไม่คำหนึ่งถึงอะไรทั้งสิ้น ยิ่งร้ายแรงถึงตายที่สุด

เธอไม่อยากให้หยูซือห้านมีโอกาสแบบนี้มาสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขา

โห้หลีเฉินพูดอย่างมีความลึกซึ้ง “ผมแค่ทำให้เขานึกว่าเขาหนีไปได้เฉยๆ”

เย้นหว่านยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ “หมายความว่ายังไงคะ?”

“ถ้าผมเดาไม่ผิด วิชาสะกดจิตของป่ายฉีก็ฝึกฝนได้ไม่เลว”

เย้นหว่านอึ้ง และเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ไม่นึกเลยว่าป่ายฉีเป็นวิชาสะกดจิตด้วย?

โอ้พระเจ้า มีอะไรที่ปีศาจตนนี้ไม่เป็นบ้าง

โห้หลีเฉินพูดต่อ “หยูซือห้านผ่านการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ระบบประสาทของเขามีการป้องกันการถูกสะกดจิตที่แข็งแกร่ง ถึงเป็นวิชาสะกดจิตของป่ายฉีก็เหอะ ก็ยากที่จะทำลายการป้องกันของเขาได้ เพราะฉะนั้น ถ้าอยากทำลาย ก็ต้องทำลายล้างก่อน”

เย้นหว่านฟังคำพูดของโห้หลีเฉินแล้วเข้าใจในทันที

เพิ่งพูดจบ ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินก็ประทับอยู่ที่ริมฝีปากเชอร์รี่ของเย้นหว่าน

จูบที่รักใคร่สุดซึ้ง แข็งกร้าวแต่ก็อ่อนโยน

ลิ้นของเขายิ่งแล้วใหญ่ได้ไปด้านหน้าเรื่อยๆ ดันฟันของเธอออก คอยปล้นสะดมอยู่ในช่องปากของเธอเหมือนโจรยังไงอย่างงั้น

ริมฝีปากและฟันนัวเนียอยู่ด้วยกัน

เย้นหว่านเบิกตากว้าง ถูกบังคับให้คอยรับรู้จูบที่มาอย่างกะทันหันนี้

แก้มของเธอร้อนผ่าว แข็งทื่อไปทั้งตัว ในหัวก็รู้สึกมึนๆ มีความคิดหนึ่ง คอยเขย่าไปมาอย่างเลือนราง

แพร่ความฉลาดที่เขาว่า ก็คือแพร่แบบนี้เหรอ......

เหมือนกับหวัดยังไงอย่างงั้น ที่ริมฝีปากและฟันนัวเนียด้วยกันก็แพร่เชื้อให้แล้ว

นี่เขากำลังลวนลามเธอชัดๆ!

แต่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแบบนี้ เรี่ยวแรงของเธอกลับเหมือนถูกดูดออกจากร่างกายหมดยังไงอย่างงั้น ซบอยู่ที่อ้อมอกเขาอย่างอ่อนยวบยาบ แม้แต่แรงขัดขืนสักนิดก็ยังไม่มี

แสงอาทิตย์นอกหน้าต่าง

สดใสเจิดจ้า เธอกลับเหมือนแอ่งน้ำที่ละลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว

โห้หลีเฉินยิ่งจูบยิ่งเร่าร้อนและดูดดื่ม ราวกับไฟที่จุดขึ้นมา อยู่ในยามเช้าที่ร้อนรน ถูกจุดประกายจนรับมือไม่ไหว

ลมหายใจของเขายิ่งอยู่ยิ่งหนักหน่วง กระหืดกระหอบเหมือนสายฟ้า

นิ้วมือที่เรียวยาวจะไต่ขึ้นไปตามชายกระโปรงของเย้นหว่าน

แต่เพิ่งสัมผัสโดนผิวขาวเนียนของเธอ จู่ๆมือของโห้หลีเฉินก็แข็งทื่อไว้

ข้างหูเขา มีคำพูดของเย้นโม่หลินสะท้อนอยู่

“ถ้าชาตินี้นายไม่สามารถมีลูกได้จริงๆ นายยังจะเป็นภาระเย้นหว่านอีกเหรอ?”