สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 641

บทที่ 641 ยอมให้เกลียด

น้ำเสียงสดใสทุ้มต่ำ มีความจริงใจและหนักแน่นอย่างเต็มเปี่ยม

แววตาของเย้นหว่านทอประกายเวลาจ้องมองมาที่โห้หลีเฉิน พลันมีความอบอุ่นไหลผ่านเข้าหัวใจ

เธอกุมมือโห้หลีเฉินเอาไว้แน่น แววตาจ้องมองพ่อแม่ของตนเองด้วยความมุ่งมั่น

พร้อมทั้งพูดอย่างจริงจัง “พ่อคะ แม่คะ ขอให้พวกท่านอนุญาตให้หนูกับโห้หลีเฉินอยู่ด้วยเถอะ ชั่วชีวิตของหนู ถ้าไม่ใช่เขาหนูก็ไม่แต่ง”

เมื่อเห็นท่าทางดื้อรั้นของเย้นหว่าน ไฟในอกของกงจืออวีปะทุขึ้นมาทันที

เธอพูดอย่างกราดเกรี้ยว “ถึงจะแต่งงานออกไปอยู่กับเขา ใช่ว่าพวกแกจะได้อยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิต”

สายตาที่กงจืออวีแอบมองโห้หลีเฉินนั้นช่างคมกริบเหลือเกิน “แม้ว่าอาการป่วยของแก ป่ายฉีบอกว่ามีวิธีรักษาก็ตาม แต่ว่าตัวยาวิเศษสามชนิด อย่าพูดถึงสามปีเลย สามสิบปีก็ยังหาได้ไม่ครบเลย”

“ถ้าหายาไม่ได้ แกเกิดตายไป แล้วเย้นหว่านก็เป็นแม่หม้ายแห้งเหี่ยวเฉาตายนะสิ?”

แววตาของโห้หลีเฉินเคร่งขรึม พลางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน น้ำเสียงหนักแน่น

“ฉันหายาเจอแน่ ฉันจะรับผิดชอบเย้นหว่านไปทั้งชีวิตเอง”

ถ้าเขาตาย มันก็คือผิดคำพูด

เขาไม่มีทางผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเย้นหว่านแน่นอน

“เหอะ แกมั่นใจซะขนาดนี้ งั้นแกก็ไปหายามาให้ได้ รักษาให้หายขาด แล้วค่อยมาขอเย้นหว่านใหม่ให้ไปอยู่ด้วยกันกับแก”

ยามันหายาก มีความเป็นไปได้ว่าต้องเวลาสามปี

เย้นหว่านต้องมานั่งรออยู่บ้านอย่างโดดเดี่ยว ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นเพื่อรอคอยโห้หลีเฉินงั้นเหรอ?

เธอทำไม่ได้!

เย้นหว่านส่ายหน้าทันที จากนั้นก็ตอบกงจืออวีทันควัน “แม่ ตอนนี้โห้หลีเฉินต้องการหนู หนูจะไปหายาเป็นเพื่อนกับเขา ร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกัน”

“เสี่ยวหว่าน เวลาสามปีมันยาวนานเกินไป! ถ้าแกไปอยู่กับเขา แล้วสุดท้ายเขาหายาไม่ได้ งั้นแกก็จะพลาดช่วงเวลาวัยรุ่นอันงดงามไป เพราะว่าเขาเป็นคนทำลายทั้งชีวิตของแก!”

กงจืออวีพูดยาวเหยียดที่ออกมาจากใจ เพื่อที่ต้องการให้เย้นหว่านเลิกกับโห้หลีเฉินอย่างหมดความอดทน

เธอเลี้ยงลูกสาวที่รักที่สุดมากับมือ ไม่มีทางที่จะให้ไปทุกข์ทรมานอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง

เย้นหว่านเข้าใจหัวอกของกงจืออวีดี แต่เธอก็เข้าใจตนเองดีว่ายังคงยืนกรานที่จะอยู่กับโห้หลีเฉิน

“แม่ ชีวิตของหนูโห้หลีเฉินเป็นคนช่วยชีวิตออกมา ชีวิตของหนูเป็นของเขา”

หนูรู้เรื่องโรคทางกรรมพันธุ์ของตระกูลหยูดี การที่ไม่มีหนู โห้หลีเฉินก็จะตาย ดังนั้น ไม่ว่าจะในแง่ไหนทางตรงหรือทางอ้อม หนูก็ต้องอยู่กับเขา

เพราะความรัก ก็จำเป็นต้องเข้ามาสะสาง

ต่อไปเธออยากจะมีลูกให้เขา เพื่อช่วยชีวิตเขาไว้

สีหน้าของกงจืออวีเคร่งขรึมหนักกว่าเดิมลงไปอีก พร้อมทั้งพูดว่า “โรคนี้ ลูกสาวคนอื่นที่อยู่ในเครือญาติของตระกูลเย้นก็ได้แล้ว”

“โห้หลีเฉิน ฉันสามารถหาเด็กสาวในตระกูลเย้นที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่งให้แกเพื่อแต่งกับแกได้ทันที แล้วทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยเย้นหว่านสักที?”

แววตาของกงจืออวีจ้องมองโห้หลีเฉินอย่างเฉียบขาด นัยน์ตาเหมือนกับใบมีด ที่มันสามารถบาดลำตัวของโห้หลีเฉิน

แม้ว่าเธอรู้ดีว่าช่วงนี้โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านผ่านเรื่องราวต่างๆ กันมาก็ตาม แต่โห้หลีเฉินก็หลอกลวงกันมาตั้งแต่แรกแล้ว แถมยังมีเรื่องที่เขาปลอมตัวเป็นกู้ซึงอีก บวกกับสภาพของเขาในเวลานี้ก็ไม่สามารถรับประกันได้ 100 เปอร์เซ็นต์ว่าจะมีชีวิตรอดต่อไปได้หรือเปล่า ถึงอย่างไรกงจืออวีก็ไม่วางใจที่จะยกเย้นหว่านให้กับเขา

ตอนนี้การที่เย้นหว่านมาอยู่กับเขา แถมต้องออกไปหายาที่แสนลำบาก ทั้งหมดนั่นมันคือเป็นการร่วมชะตากรรมทุกข์ทรมานไปกับเขาอีก

โห้หลีเฉินจ้องมองสายตาที่เฉียบคมของกงจืออวี ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

เขาพูดตอบกลับไป “ถ้าไม่ใช่เย้นหว่าน ฉันยอมตาย”

หัวใจของเย้นหว่านสั่นเทาอย่างแรง พร้อมทั้งจ้องมองด้านข้างใบหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉินด้วยแววตาทอประกาย

เธอทั้งโชคดีและหวาดกลัวมาก ดีที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเย้น ที่สามารถช่วยเหลืออาการป่วยของเขาได้

ไม่งั้น ....

กงจืออวีขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหนักแน่น เมื่อเห็นอากัปกิริยาที่เย้นหว่านแสดงออกมาก็รู้ทันที ยิ่งพูดชักแม่น้ำทั้งห้ามายังไงก็ไม่ทางเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเย้นหว่านได้

ทว่าการตัดสินใจของเธอ ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดอีกแล้ว ฉันไม่เห็นด้วยหรอก เรื่องไปหายา แกไปเอง เสี่ยวหว่านไม่มีทางไปจากที่นี่ได้!”

แม้ว่ามีความสงสัยกับอาการพะวงหน้าพะวงหลังก็ตามที แต่ในใจของเย้นหว่านรุ่มร้อน รอไม่ไหวแล้ว

เวลา 3 ปี พูดว่าเร็วก็ไม่เร็ว พูดว่านานก็ไม่ได้นาน

ยาพวกนั้นมันแพงมากยากที่จะเสาะหาได้ เวลาสามปีอาจจะหาได้ไม่ครบ

แววตาของโห้หลีเฉินทอประกาย จ้องมองผู้หญิงตัวเล็กของตนเองอย่างสุดหัวใจเต็มสองตา ในใจนั้นมีความรู้สึกพึงพอใจอย่างเต็มเปี่ยมอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เขาดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอด “อย่าห่วงเลย ฉันจะจัดการให้ดีเอง”

ในเรื่องแผนการในการหายา รวมทั้งเรื่องการเห็นด้วยของพ่อแม่ของเย้นหว่านด้วย

เขาจะพาตัวเย้นหว่านไปอย่างเปิดเผยและให้เกียรติ เพื่อทำให้เย้นหว่านไม่รู้สึกผิด หรือว่าใจจดจ่อกังวลเรื่องกับพ่อแม่

ทางเดินที่ซ่อนอยู่ชั้นสอง กงจืออวีกำลังยืนเคียงบ่าเคียงไหล่อยู่กับเย้นเจิ้นจื๋อ

กงจืออวีสีหน้าเงียบขรึม แววตาจ้องมองคนสองคนที่ที่กอดกันแน่นด้วยความสับสน

เธอพูดเสียงเบา “จื๋อ คุณรู้สึกว่าที่ฉันต้องทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้เสี่ยวหว่านทรมานเกินไปไหม?”

เธอทำไมถึงมองไม่ออก ทั้งๆ ที่เคยโดนหลอกมาแล้ว ทว่าความรู้สึกของเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินมันลึกซึ้งมาก ทั้งยังมองฝ่ายตรงข้ามสำคัญกว่าชีวิตของตนเอง และจะมาแยกจากกันง่ายๆ ได้เหรอ?

การแยกพวกเขาออกจากกัน ก็เท่ากับว่าไปกรีดเลือดเนื้อหัวใจของพวกเขา

เย้นเจิ้นจื๋อโอบไหล่ของกงจืออวีเอาไว้ ทำได้แค่ตบบ่าอย่างปวดใจ พร้อมเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยนมาก

“ที่คุณทำก็เพื่อให้เสี่ยวหว่านมีชีวิตที่ดี เธอจะเข้าใจคุณเอง เย้นโน่เองก็เป็นเด็กสาวที่ดีมากคนหนึ่ง และยังเรียนมาทางด้านการแพทย์ ถ้าเธอสามารถอยู่กับโห้หลีเฉิน การออกไปหายาก็ถือว่าช่วยโห้หลีเฉินได้จริงๆ”

“จัดการยัดเยียเย้นโน่ให้กับโห้หลีเฉิน…”

กงจืออวีถอนหายใจ “ก็กลัวแค่เสี่ยวหว่านจะโกรธเกลียดฉันนะสิ”

“แต่ฉันเป็นแม่ของเธอ แล้วยังให้เธอใช้ชีวิตทรมานอยู่นอกบ้านตั้งแต่เด็ก ฉันอดทนไม่ได้ที่จะต้องมาเห็นเธอรับกรรม พร้อมทั้งทรมานไปพร้อมกับโห้หลีเฉิน”

“และก็ไม่อยากเห็นเธอ ตอนที่หายามาไม่ได้แล้วต้องสูญเสียโห้หลีเฉินไป จนเกิดอาการหมดอาลัยตายอยาก”

“ฉันยอมให้เกลียดตั้งแต่แรก เพื่อให้เธอได้เลิกกับโห้หลีเฉิน โดยไม่คำนึงถึงเรื่องใดอีกแล้ว”