สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 756

เซอร์ยุนซีที่ถูกเย้นหว่านมองแบบนั้นก็เหมือนไฟฟ้าช็อต หัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง

มันเป็นโอกาสที่หายาก ไม่อยากเชื่อเลยว่าเย้นหว่านจะใช้สายตาแบบนี้มองเขา

ประทับใจความทุ่มเทและจริงใจของเขาสินะ และอดไม่ได้ที่จะโหยหาในตัวเขา อยากจะผูกมัดตัวเองกับเขาเสียเดี๋ยวนี้เลยใช่ไหม

เขาจะไม่ปฏิเสธแน่นอน

เซอร์ยุนซีเปิดปากพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“ผมเต็มใจ...”

ในช่วงเวลาเดียวกัน เย้นหว่านที่กำลังมองเซอร์ยุนซีอย่างคาดฝันได้พูดว่า “เอากระบองเพชรไปปลูกในสวนพฤกษศาสตร์หลวงได้ไหม”

น้ำเสียงของทั้งสองคนแทบจะเกิดขึ้นและจบพร้อมๆ กัน

เย้นหว่านได้ยินเขาบอกว่าเต็มใจ จึงยิ้มอย่างพึงพอใจ ปลูกกระบองเพชรในสวนพฤกษศาสตร์ เธอก็มีเหตุผลที่จะเข้าไป

แต่เซอร์ยุนซีกลับชะงักอึ้งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

เย้นหว่านพูดว่าอะไรนะ

ไม่ได้พูดว่าจะแต่งงานกับเขาทันทีหรอกเหรอ!

เมื่อเซอร์ยุนซีได้ตระหนักรู้ข้อเท็จจริง ก็ปรารถนาจะขุดหลุมฝังตัวเองเสียเดี๋ยวนี้

ชีวิตไร้ซึงความอาลัยรักแล้ว

ฟ้ารู้ว่าเขารอคอยคืนวันวิวาห์มากแค่ไหน

เห็นเซอร์ยุนซีจู่ๆ ก็มีท่าทางหมดอาลัยตายอยาก เย้นหว่านจึงคิดว่าเขารู้สึกว่าการที่เธอเข้าไปในสวนพฤกษศาสตร์หลวงมันไม่สะดวก อาจจะไม่พาเธอเข้าไป

เธอจึงรีบพูดว่า “ที่ฉันอยากไปดูสวนพฤกษศาสตร์หลวง เพราะอยากเห็นว่ากระบองเพชรของฉันปลูกยังไง คุณจะพาฉันไปที่นั่นได้ไหม”

เธอกะพริบตาปริบๆ ดาวดวงเล็กๆ เต็มไปด้วยความหวัง

มันยากที่เซอร์ยุนซีจะเห็นเย้นหว่านทำท่าทางน่ารักเช่นนี้ หัวใจทั้งดวงเหลวเป็นน้ำทันที

ผู้หญิงของเขาน่ารักเกินไปแล้วนะ

และอีกอย่าง การที่เธอต้องการตามเขาไปที่สวนพฤกษศาสตร์หลวงเพื่อปลูกกระบองเพชร ที่จริงแล้วคืออยากเดทกับเขาตามลำพังใช่หรือไม่

อยากอยู่กับเขาตามลำพังเหรอ

เพราะฉะนั้นแม้แต่การที่โห้หลีเฉินตรวจสอบกระบองเพชรก็จะผ่านในครั้งเดียว

เขารู้ดีว่าการได้รับความยินยอมจากโห้หลีเฉินเป็นสิ่งสำคัญ และการได้หัวใจของเย้นหว่านก็ยิ่งสำคัญ

เพราะถึงอย่างไรหลังแต่งงานก็เป็นพวกเขาสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

เซอร์ยุนซีรู้สึกตื่นเต้น จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับพยักหน้าให้โดยไม่ลังเล

“ได้ พวกเราไปด้วยกัน”

สามารถเข้าไปในสวนพฤกษศาสตร์หลวงได้ ก็จะได้รับคำตอบที่แน่นอน เย้นหว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนข้างๆ สร้างภาพมโนบิดเบือนไปแล้ว

เมื่อเป็นแบบนี้ ทั้งสองจึงมีความคิดแตกต่างกันออกไป และต่างไปที่พฤกษศาสตร์หลวงด้วยความยินดีอย่างยิ่ง

เซอร์ยุนซีนำทางไปยังสวนที่ปกติไม่สามารถเข้าถึงได้ เมื่อเปิดประตูออกอย่างกระตือรือร้นแล้วก็ให้เย้นหว่านเดินเข้าไปสบายๆ

เดินเข้าไปข้างใน จู่ๆ เย้นหว่านก็รู้สึกเหมือนเป็นคุณยายหลิวเข้าแกรนด์วิวการ์เด้น

โลกกว้างใหญ่ภายนอก พืชส่วนใหญ่หรือพืชหายาก เธอเคยเห็นมาแล้วทั้งหมด

แต่ตอนนี้เมื่อมาเดินอยู่ในสวนพฤกษศาสตร์หลวง กลับทำให้เธอต้องตกใจ

ที่นี่ค่อนข้างแตกต่างจากสวนพฤกษศาสตร์ทั่วไป

ที่นี่มันใหญ่มาก มันเหมือนเป็นป่าดงดิบตามธรรมชาติ กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ได้เป็นสวนสาธารณะที่สามารถสรุปขอบเขตได้

ทุกอย่างที่นี่ ถ้าบอกว่าถูกมนุษย์ปลูกขึ้นมา แต่มันกลับแทบจะไม่มีร่องรอยของมนุษย์บนพื้นให้เห็นเลย ทุกๆ พื้นที่ดูเหมือนจะเติบโตตามธรรมชาติ มันเป็นธรรมชาติมาก

ที่นี่มีทุกอย่าง เป็นเหมือนขุมทรัพย์ขนาดใหญ่ พืชบางชนิดที่นี่ดูแปลกตา มีถึงขนาดที่ว่าเย้นหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน

การเดินอยู่ภายใน ไม่ใช่เพียงการชื่นชมพืชพันธุ์อันโดดเด่นเท่านั้น แต่ยังได้ชื่นชมความงามของธรรมชาติอีกด้วย

“ถ้าต้องถูกทำลายไป จะรู้สึกดีเหรอ”

เซอร์ยุนซีมุมปากยกยิ้มน่ารังเกียจ มองดูพืชในพื้นที่ สายตาเปล่งประกายความตื่นเต้น

“พวกนี้เป็นของคนคนนั้น เป็นของล้ำค่าของเขา ส่วนผมชอบทำลายที่สุด ตั้งตารอที่จะได้เห็นเขาคลุ้มคลั่งแต่ไม่สามารถทำอะไรกับผมได้”

เห็นการแสดงออกของเซอร์ยุนซีราวกับเป็นปีศาจสร้างปัญหาแล้วเย้นหว่านก็พลันหมดคำจะพูด

คนคนนี้ยังเป็นเด็กอยู่หรือไง

แต่คนคนนั้นที่เขาพูดถึง คือใครกัน

เซอร์ยุนซีนับว่ามีอำนาจทรงพลังแล้ว ในประเทศเบียนหนาน แทบจะสามารถบดขยี้ใครก็ตามที่ขัดหูขัดตา ยังมีใครที่สามารถทำให้เขาโกรธแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้อีกล่ะ

เย้นหว่านสงสัย จึงถามออกมาโดยจิตใต้สำนึก

“เขาเป็นใคร”

ดวงตาเซอร์ยุนซีมีประกายแห่งความเกลียดชัง “คนที่น่ารังเกียจมากคนหนึ่ง”

พูดจบ เขาก็ไม่มีการพูดอะไรออกมาอีก แค่โบกมือออกคำสั่ง

“ขุดพื้นที่นี้ออกให้หมด แล้วเปลี่ยนเป็นทะเลทรายปลูกกระบองเพชร”

การ์ดหลายคนเดินเข้ามา เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ ถึงแม้จะค่อนข้างลำบากใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนมากนัก

ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนี้จะไม่ค่อยน่าแปลกใจ

พวกเขาวางกระบองเพชรลงเบาๆ จากนั้นก็จัดเตรียมการและเริ่มทำงาน

เย้นหว่านเห็นพืชถูกถอนรากถอนโคนก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เกรงว่าการถอนนี้จะเป็นเงินที่เสียเปล่าไป

มองไปยังสีหน้าที่มีความสุขของเซอร์ยุนซีอีกครั้ง เธอก็แทบจะแน่ใจว่าคนคนนี้ต้องมีความแค้นกับเซอร์ยุนซี

เป็นพวกที่ขัดหูขัดตาต่อกันแต่ไม่สามารถกำจัดกันและกันได้

ในเมื่อเซอร์ยุนซีอยากระบายความโกรธ แม้จะรู้สึกเห็นใจเหล่าดอกไม้ต้นไม้ แต่เย้นหว่านก็ไม่พูดอะไรอีก