สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 761

มุมปากของโอหยางฝู่ที่กำลังคลี่ยิ้มอยู่หม่นหมองลงทันที แววตาอันคมกริบอย่างเต็มเปลี่ยน พร้อมทั้งใช้สายตาจ้องมองมายังเย้นหว่านอย่างอาฆาตพยาบาท

ถ้าไม่ใช่ว่าเย้นหว่านเข้ามาปลอบโยนเพื่อให้คลายวิตกกังวล เวลานี้เซอร์ยุนซีก็คงลงมือกับเขาไปแล้ว

ป้าเวลคนนี้น่าจะตายไปซะ ดันมาทำลายแผนการของเขา

สิ่งของที่อยู่ในมือของเขาในเวลานี้ ก็สามารถทำให้เขาได้เปรียบ จนสามารถทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากกับเซอร์ยุนซีขึ้นมาได้ แต่ถ้าอยากจะเหยียบเขาให้ตายจมดินแล้ว มันยังไม่เพียงพอ

เซอร์ยุนซีคอยดูแลใส่ใจกับอารมณ์ของเย้นหว่าน พร้อมทั้งคอยประคองเย้นหว่านเอาไว้ จากนั้นก็หันหันหลังแล้วมุ่งหน้าเดินออกไปด้านนอก

วินาทีนั้นเย้นหว่านไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว แม้ว่าร่างกายเหนื่อยล้าจนหมดเรี่ยวแรงมาก แต่ก็พยายามใช้เรี่ยวแรงความเร็วที่สุดที่จะเดินไปยังข้างหน้า

วันนี้โอหยางฝู่ ผู้ช่วยรัฐบาล แสดงพฤติกรรมดูหมิ่นเธอมาก เธอมิอาจปล่อยผ่านไปง่ายๆ แบบนี้

เซอร์ยุนซีใช้สายตาเคร่งขรึมจ้องมองมายังเย้นหว่าน พร้อมทั้งนึกถึงความรู้สึกตอนที่เขามาถึงนั้น ใบหน้าของเย้นหว่านแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาอย่างเปี่ยมล้ม จนทำให้เจ็บปวดใจจนทนไม่ไหว

เขาโอบหัวไหล่ของเธอที่สั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวเอาไว้อย่างแน่นหนา พร้อมทั้งพูดอย่างหนักแน่น

“คุณวางใจได้เลย ผมจะให้โอหยางฝู่จ่ายค่าเสียหาย พร้อมทั้งหายไปจากโลกใบนี้ให้เร็วที่สุด”

เย้นหว่านเองก็เคยได้ยินเรื่องราวข่าวคราวของเซอร์ยุนซีมาบ้าง ตอนนี้ตำแหน่งของเขาก็มาจากความสามารถของเขาเองทั้งนั้น วิธีการลงมือเหล่านั้นย่อมไม่ใช่เรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

ส่วนเรื่องทางการเมืองนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องคนบ้าปัญญาอ่อน

แม้ว่าไม่รู้ว่าสถานะและตำแหน่งของผู้ช่วยรัฐบาลคนนี้มันสูงศักดิ์เพียงใด มันจะยากเย็นแสนเข็ญที่จะต่อกรด้วยก็ตาม แต่เธอคิดว่า แม้ว่าจะมันยุ่งยาก เซอร์ยุนซีก็น่าจะต่อกรได้แหละ

เย้นหว่านเลยไม่ได้คิดอะไรมากมายอีก

ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์รุนแรงที่แผ่รัศมีออกมาจากตัวของเซอร์ยุนซีอยู่นานและไม่หายไป

ราวกับว่าแค่เอาตัวเธอไปส่งให้ออกไป แล้วเขาจะกลับมาที่นี่ทันที พร้อมทั้งลงมือจัดการฆ่าโอหยางฝู่ด้วยมือเปล่าของเขาให้ตายสักร้อยรอบ

การทำเช่นนี้ ย่อมหมายถึงการทำอะไรหุนหันพลันแล่นเหมือนคนปัญญาอ่อน

เย้นหว่านทำเพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน พลันเลยเปลี่ยนความสนใจของเขาแทน แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“นายไม่กลับไปคอยเฝ้าการปลูกพวกกระบองเพชรพวกนั้นเหรอ? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ได้ล่ะ?”

เซอร์ยุนซีตัวแข็งไปชั่วขณะ สีหน้าเริ่มแสดงท่าทีไม่เป็นตัวของตัวเองออกมาเล็กน้อย

เขาเม้มปากไว้แน่น แต่ไม่ได้ตอบคำถาม

เย้นหว่านสงสัยมาก เลยตามรีบถามไถ่กลับทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาของหญิงสาวที่มีแต่ความสงสัยแล้ว แววตาความโกรธที่เต็มเปี่ยมผ่านทางดวงตาของเซอร์ยุนซีพลันหายไปและปรากฏให้เห็นถึงความรู้สึกผิดขึ้นมาแทน

แววตาของเขาสับสนมาก พร้อมทั้งตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ผม...ที่ผมไม่ได้กลับไป เพราะว่าผมคอยตามคุณอยู่ข้างหลังคุณมาโดยตลอด”

เย้นหว่าน “….”

“ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณนะ ผมก็แค่กลัวว่าคุณจะหลงทาง ผมเว้นระยะห่างอยู่ไกลๆ แล้วก็ไม่ได้แอบมองคุณด้วย ไม่ใช่พวกโรคจิตพวกนั้นนะ”

เย้นหว่านถึงกลับอยากจะหัวเราะจนน้ำตาไหล

ไม่คิดว่าผู้ชายที่อยู่ดีๆ ก็หันหลังให้อย่างปัจจุบันทันด่วนแบบนั้น จะคอยเดินตามเธออยู่ข้างหลังมาโดยตลอด เพราะว่าเขาคอยตามแบบลับๆ ล่อๆ ถึงทำให้เธอไม่ถูกล่วงละเมิดจากสัตว์เดรัจฉานพวกนั้น

เย้นหว่านเม้มริมฝีปากเอาไว้ ผ่านไปชั่วครู่ จึงพูดว่า

“วันนี้ขอบคุณนายมากเซอร์ยุนซีนายเป็นคนดีจริงๆ”

แม้ว่าจะรู้สึกเบื่อเซอร์ยุนซีเต็มทน แต่ความรู้สึกของเย้นหว่านที่มีต่อเขาได้เปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว ไม่ได้มีความรู้สึกต่อต้านและรังเกียจเขาอีกต่อไป

ในทางกลับกัน ที่เธอพูดออกมามันมาจากความใจจริงทั้งนั้น ความจริงแล้วเขาเป็นคนที่ดีมากๆ คนหนึ่ง

เซอร์ยุนซีหน้าถอดสีทันที ท่าทางดูไม่ถูกใจอยู่มาก

“คนดี? พวกคุณเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นข้างนอก ก็แค่พูดปฏิเสธคำร้องขอของผู้ชาย ก็เลยยื่นคำว่าเป็นคนดีให้ ผมไม่ต้องการมัน?”

เย้นหว่านกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

ได้แต่ฟังเซอร์ยุนซีพูดต่อ

“ที่พวกคุณพูดกันอยู่ว่า ผู้ชายไม่เลวป้าเวลก็ไม่รัก เสี่ยวหว่าน คุณจงจำไว้ให้ดี ผมเป็นคนเลว ถ้ามีใครหน้าไหนมาหาเรื่องผม แล้วผมเกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมา มันต้องตาย”

มุมปากของเย้นหว่านกระตุกขึ้น แล้วไม่มีคำพูดที่จะตอบโต้กลับ เขาเป็นคนดีที่แบบไม่ได้หมายความไปตามความหมายดั้งเดิมของคำเลยเนี่ยสิ

“พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่?”

ทันใดนั้น ด้านหน้าก็มีน้ำเสียงเย็นเฉียบของชายหนุ่มดังขึ้นมา

เสียงนั้นช่างคุ้นหูจนทำให้เย้นหว่านตัวสั่นเทา

ดีที่ว่าเย้นหว่านยังรู้ตัวแล้วกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเขา อาการโมโหของเขาถึงได้ถูกควบคุมไว้ได้ทีละเล็กทีละน้อย แต่ว่าเธอยังอยากจะใส่เสื้อผ้าของเซอร์ยุนซีต่อไปอีก!

ไม่เจอหน้าเจอตาแค่ครึ่งวันเอง เธอก็ไปชอบเซอร์ยุนซีแล้วเหรอ?!

ถ้าความโกรธแค้นสามารถฆ่าคนได้ สภาพโห้หลีเฉินในเวลานี้ก็คงจัดการสับเซอร์ยุนซีเป็นหมื่นๆ ชิ้นแล้ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์เกลียดชังของโห้หลีเฉินแล้ว หัวใจของเย้นหว่านพลันบีบรัดขึ้น จนเริ่มออกอาการกระวนกระวายใจ

เธอรีบอธิบายทันที

“ภายในตัวฉันมัน....”

“ตัวเธอที่อยู่ด้านในไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ตอนนี้เลยไม่สามารถถอดเสื้อได้”

เย้นหว่านยังไม่ทันได้พูดจบ เซอร์ยุนซีก็พูดแทนไปซะหมดเปลือกแล้ว

จากนั้น เพื่อพูดถึงผลสรุปไปแล้ว มันยิ่งทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายขึ้นอีก

เวลานั้นเองเย้นหว่านรู้สึกว่าไม่ดีเอาซะแล้ว จากนั้นก็เงยหน้าจ้องมองใบหน้าของโห้หลีเฉิน วินาทีนั้นมันยิ่งเคร่งขรึมลงไปเกือบจะทั่วไปหน้าแล้ว

นิ้วมือของเขาสัมผัสตรงคอเสื้อของเธอ เมื่อดึงลงเล็กน้อย สายตามองลอดผ่านคอเสื้อมองลงไปลึกๆ ภายใต้เสื้อที่อยู่บนตัวของเธอแล้ว

แม้ว่าจะมองไม่เห็นทั้งหมด แต่ก็เห็นภาพ ที่ว่าใส่หรือไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอยู่

อารมณ์เดือดดาลไฟปะทุของโห้หลีเฉิน พลันลุกกระพือขึ้นไปถึงจุดโชติช่วงชัชวาล

“ไอ้สารเลว!”

เขาสบถด่าออกมา พร้อมทั้งรูปร่างสูงใหญ่พุ่งมาทางด้านหน้า แล้วยกหมัดต่อยลงบนตัวของเซอร์ยุนซี

เซอร์ยุนซีเองไม่ได้เตรียมการป้องกันตัวแต่อย่างใด เลยไม่ทันระวังหมัดนั้น ร่างกายที่ไม่ทันควบคุมได้พลันถอยหลังไปด้านหลังหลายก้าว

ใบหน้าที่ร้อนผ่าวๆ ในเวลานั้น มุมปากมีเลือดไหลออกมา

เขาจ้องมองโห้หลีเฉินอย่างหวาดหวั่น พร้อมทั้งไม่เข้าใจอะไรเลย “พี่ พี่ต่อยผมทำไม?”

“แกสมควรตาย!”

โห้หลีเฉินสาวเท้ามาทางด้านหน้า พร้อมทั้งลงหมัดแรงๆ ออกไปอีกครั้ง