โห้หลีเฉินมองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเย้นหว่าน แล้วเม้มปาก ไม่ได้ไปเจาะลึกว่าคำพูดของเธอเป็นความจริงหรือเท็จ
เขาพูด “อาจจะมั้ง”
เย้นหว่านรู้ดีว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลังจากเอากุญแจแล้ว หันตัวไปทางสวนพฤกษศาสตร์หลวงเพื่อเอายา จากนั้นรีบจากไป
ในเมื่อเธอได้เตรียมใจที่จะจากไปแล้ว งั้นเขาก็ไม่ต้องทำอะไร
รีบจากไป เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่มากขึ้น
แม้แต่เซอร์ยุนซี เขาไม่อยากให้เย้นหว่านติดต่อกับเขาอีก
ในเวลานี้ บาดแผลของเซอร์ยุนซีจัดการเรียบร้อยแล้ว ฤทธิ์ของยาชาค่อยๆจางลง เขาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้น
แต่ดวงตาของเขา กลับเป็นประกายและร้อนแรง จ้องมองอย่างคาดหวังไปยังตำแหน่งของม่านประตู
หวังว่าม่านรีบเปิดออก และเย้นหว่านเดินเข้ามาจากด้านนอก
ในที่สุด ในขณะที่เขารอคอยอย่างคาดหวัง ม่านตรงประตูก็ถูกเปิดออก
“เสี่ยวหว่าน......”
เสียงร่าเริงของเขาที่เพิ่งเรียกออกไป ก็ตะลึง
เขามองฉู่ฉู่ที่เข้ามาอย่างเอะใจ แล้วมองไปทางข้างหลังของเธอ ก็ไม่เห็นหญิงสาวที่เขาชอบสักที
ทำไมเย้นหว่านไม่มา?
ฉู่ฉู่มองไปที่ดวงตาที่คาดหวังของเซอร์ยุนซี รู้สึกเก้งก้าง พูดเบาๆว่า
“เอ่อคือ เสี่ยวหว่านเธอ......เธอออกไปพร้อมกับคุณโห้แล้ว”
“อะไรนะ?!”
เซอร์ยุนซีลุกขึ้นนั่งด้วยความร้อนใจ แผลแตกออกทันที เจ็บจนเขาตัวสั่น
เขากลับไม่สนใจ ถามอย่างรีบร้อน “เธอออกไปทำไม? ไปไหนแล้ว? ได้บอกไหมว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?”
ฉู่ฉู่ส่ายหัว “ไม่รู้”
ทันใดนั้นหน้าของเซอร์ยุนซีบึ้งทันที กลัดกลุ้มในใจมาก
เขาอยู่พักฟื้นเพื่อจะได้มีเวลาส่วนตัวเพิ่มความรู้สึกกับเย้นหว่าน แต่ไม่คิดว่า โห้หลีเฉินกลับพาเย้นหว่านออกไป!
เกินไปจริงๆ!
พี่เขยคนนี้เอาไม่ได้เด็ดขาด!
——
คุกในวัง ข้างในสุด ลึกที่สุด และมืดมนที่สุด
ขณะนี้โอหยางฝู่ถูกล่ามโซ่ทั้งมือและข้อเท้า นั่งอย่างคับแค้นใจในพื้นที่เย็นและเปียกชื้น
เขาสกปรกไปทั้งตัว ยังมีรอยแผลที่ถูกตี คราบเลือด ถูกทรมานมามากแล้ว
ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
คิดไม่ถึงเลยว่า เขาที่เตรียมการมาหลายปี กลับตกอยู่ในกำมือของโห้หลีเฉิน
ราวกับมด ที่ถูกเขาควบคุมในมือ
เขาไม่พอใจ
เขาเกลียด
แม้ว่าเขาจะตาย ก็ไม่ปล่อยให้โห้หลีเฉินอยู่ดีเป็นสุขแน่
“ตึกตึกตึก”
รองเท้าส้นสูงที่เหยียบลงบนพื้น อยู่ในคุกที่เปียกชื้นและมืดมิด ฟังได้อย่างชัดเจน
เมื่อเสียงที่เริ่มเข้ามาใกล้ ร่างสูงของซาอินติ หยุดอยู่กรงเหล็กตรงหน้าของโอหยางฝู่
ซาอินติปิดจมูก สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ น้ำเสียงหยิ่งยโสโอหัง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ที่นี่เหม็นจนอยากอ้วกจริงๆเลย โอหยางฝู่ นายต้องการพบฉันอยากจะบอกอะไรกันแน่? รีบพูดมา ฉันไม่อยากอยู่ต่อที่นี่แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว”
แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายที่เธอรักตั้งแต่แรกพบ จะเป็นทายาทของตระกูลหยู?!
งั้นความคิดที่เธออยากให้โห้หลีเฉินเป็นราชบุตรเขยนั้น ไม่ต่างอะไรจากคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน
โอหยางฝู่เห็นสีหน้าของซาอินติเปลี่ยนไป แววตามีความระรานวาบผ่าน จากนั้นพูดต่อว่า
“ไม่เพียงแต่โห้หลีเฉินไม่เคยคิดจะอยู่ร่วมกับคุณ แม้แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเย้นหว่าน ก็โกหกคุณทั้งเพ”
“นายหมายความว่าไง?!”
สีหน้าของซาอินติเปลี่ยนไปมาก น้ำเสียงสูงปรี๊ดขึ้นมา
ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เย้นหว่านได้กลายเป็นหนามยอกอกในสายตาของเธอ ทิ่มแทงใจ เธอทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะฆ่าเย้นหว่าน จนป่านนี้ก็ยังไม่สำเร็จ
โอหยางฝู่ยิ้มอย่างเย็นชา “คุณไม่คิดว่าโห้หลีเฉินดีกับเย้นหว่านมากเกินไปเหรอ? ใส่ใจเกินควร เทียบกับพี่น้องบ้านอื่น ดูสนิทสนมไปหลายเท่า ผมสงสัย พวกเขาไม่ได้เป็นพี่น้องกัน แต่เป็น——คู่รัก”
คำพูดนี้ราวกับระเบิด ที่ระเบิดในสมองของซาอินติ คลื่นที่โหมซัดสาดเข้ามาทันที
เธอถอยหลังอย่างไม่รู้ทำอย่างไรไปสองสามก้าว แววตาสั่นเทาและพึมพำ “เป็นไปได้ไง......”
เธอไม่เชื่อ
แต่จุดที่โอหยางฝู่พูดนี้ ความเกี่ยวข้องในที่ผ่านมานี้ ได้ปรากฏออกมาหมด
จำได้ว่าครั้งแรกที่พบกัน โห้หลีเฉินยังไม่ทันได้คิดก็ปฏิเสธเธอไป เมื่อพูดถึงเหตุผล เขาเหมือนกับว่าจะพูดอะไร แต่เวนเดลล์พูดแทรก บอกว่าโห้หลีเฉินโสด
ในเวลานั้น เธอหลงใหลโห้หลีเฉิน เห็นเขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ก็นึกว่าเขาแค่ไม่ชอบคนอื่นเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของเขา
ตอนนี้ลองมาคิดดู จริงๆแล้วที่เรื่องที่เขาไม่สบอารมณ์คือเวนเดลล์พูดโกหกในเรื่องโสดของเขา!
และในครั้งแรกที่ซาอินติเจอเย้นหว่าน โห้หลีเฉินเพิ่งจะปฏิเสธเขาไปว่า ไม่เต้นแท้ๆ แต่เป็นเพราะว่าเย้นหว่านและเซอร์ยุนซีเต้นที่ฟลอร์เต้นรำ เขาถึงลากเธอไปเต้นเพลงหนึ่ง
และในตอนที่เต้น โห้หลีเฉินก็คอยเจาะจงเซอร์ยุนซี และใช้เหตุผลแลกเปลี่ยนคู่เต้นรำ พาเย้นหว่านออกไป
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเหมือนโกรธเซอร์ยุนซีอย่างมาก ไม่มีความพึงพอใจเลยสักนิด ถ้าหากเป็นเพราะว่าพี่ชาย รักและเอ็นดูน้องสาว ยังพอฟังขึ้น แต่ถ้าหากเป็นเพราะว่าเย้นหว่านเป็นแฟนเขา งั้นก็ฟังขึ้นอยู่แล้วนิ
เซอร์ยุนซีไม่ใช่น้องเขยที่เขาจะทดสอบ แต่เป็นศัตรูในความรัก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...