สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 798

ป่ายฉีหัวเราะ​ออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเขกหัวของเย้นหว่าน

“นี่มันยุค​สมัยไหนแล้ว ฉันยังต้องใช้วิธีที่ล้าสมัย​แบบนั้นอีกเหรอ? ฉันจะเอาไปต้มก่อน…….แล้วค่อยให้เขากิน”

การต้มเหรอ หรือเป็นการสกัดฤทธิ์​ยา?

ดูท่าแล้ว ป่ายฉีคงจะเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลกแล้ว มีเทคโนโลยี​ล้ำสมัยที่ไม่มีที่อื่นในโลก ต้องไม่ใช่การต้มธรรมดาแน่เลย ต้องเป็นการใช้เครื่องมือและวิธีพิเศษ​เพื่อสกัดฤทธิ์​ยาออกมา

เมื่อเป็นแบบนี้ ถึงแม้ยาจะตกอยู่บนพื้น หรือจะจมอยู่ในกองเลือด ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่โห้หลีเฉินกินเข้าไป ก็สะอาด​อยู่ดี

เมื่อคิดได้แบบนี้ เย้นหว่านถึงจะวางใจ มองดูป่ายฉีหยิบถ้วยออกมาหนึ่งใบ แล้วตักสารตกค้างของเมล็ดแมกโนเลียที่ปนอยู่กับโคลน เข้ามาในถ้วย

จากนั้นเขาก็ใช้เหล็กทำเป็นโครงเล็กๆบนพื้น แล้ววางถ้วยไว้ข้างบน และจุดเทียนด้านล่าง เริ่มการสกัด​ฤทธิ์​ยา

เย้นหว่านมองดูอุปกรณ์​สกัดฤทธิ์​ยาที่เรียบง่ายของเขาด้วยความอึ้ง

นี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? การสกัดฤทธิ์​ยาง่ายขนาดนี้เลย?

นี่มันการต้มธรรมดาชัดๆ……..

และแล้ว ลางสังหรณ์​ที่ไม่ดีของเย้นหว่าน ราวกับได้รับการยืนยันอย่างเร็วโดยทุบค้อน

เห็นเพียงป่ายฉีกำลังต้มยาในถ้วยนั้น จากนั้นก็ใช้ช้อนตักตรงผิวน้ำออกมาสองสามช้อน ไปใส่ที่อีกถ้วยหนึ่ง

จากนั้นก็ยืนขึ้นมาทันที ยืดเส้นยืด​สาย​เล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “โอเค เสร็จ​แล้ว​”

“แค่นี้ก็เสร็จแล้ว?”

เย้นหว่านยืนอึ้ง มองดูถ้วยนั้นที่ไม่มีโคลนและสารตกค้างแล้ว ทว่า สีมันแปลกมาก แถมยังมีเลือดปนอยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นสิ่งที่ให้คนกิน

และคนที่กินก็ยังเป็นโห้หลีเฉิน

น่าขยะแขยง​จริงๆ

ทว่า ป่ายฉีนั้นใจเย็นมาก โดยไม่สนว่าสิ่งที่ตัวเองสกัดออกมานั้นหน้าตาจะเป็นยังไง เขาหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วเดินมุ่งหน้าไปหาโห้หลีเฉิน

พลางเดินพลางพูด “อันนี้ต้องดื่มตอนร้อนๆ ถ้าเย็นแล้วผลลัพธ์​มันก็จะลดลง”

ท้ายที่สุดก็ต้องกิน

เย้นหว่านรู้สึกหมดหวังและพูดไม่ออก

เธอเดินตามเขาไป เมื่อเห็นร่างของโห้หลีเฉินที่นอนอยู่บนเปลหามบนพื้น หน้าของเขานั้นซีดขาวมาก สีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่เขาลืมตาอยู่

“นายตื่นแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้น เย้นหว่านก็รู้สึกดีใจมาก รีบวิ่งเข้าไปที่ตรงหน้าของเขา

เธอนั่งลงข้างๆเปลหาม แล้วจับมือของโห้หลีเฉินไว้ และน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา “เป็นยังไงบ้าง? ยังเจ็บตรงไหนเป็นพิเศษ​ไหม?”

ริมฝีปาก​ของโห้หลีเฉินแห้งและซีดมาก แค่อ้าปากเล็กน้อย ก็สามารถมองเห็นรอยแตกได้

สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก ทว่า เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่อนคลายสบายๆ ค่อยๆยื่นมือออกไปจับผมของเย้นหว่าน

“ไม่เจ็บ การรักษาของป่ายฉีดีมาก”

ดึงเขากลับมาจากสภาพที่ใกล้ตาย

เมื่อเห็นท่าทางที่โห้หลีเฉินแกล้งทำเป็นผ่อนคลายแล้ว เย้นหว่านก็รู้สึกเป็นห่วงจนน้ำตาไหลออกมา

เธอรู้ว่าเพราะเขากลัวเธอเป็นห่วงและเสียใจ แม้จะเจ็บมากแค่ไหน ก็อดทนไว้ไม่แสดงออกมา

งั้นเธอก็ยิ่งไม่ควรทำให้เขาเป็นห่วง

เย้นหว่านพยายามฮึบไว้ แล้วจับมือของโห้หลีเฉินแน่น “ป่ายฉีสามารถสกัดฤทธิ์​ของเมล็ดแมกโนเลียออกมาได้ นายจะต้องปลอดภัยแน่นอน”

เมื่อโห้หลีเฉินได้ยิน ก็ตัวสั่นเล็กน้อย

แม้แต่เขายังตกใจ เมล็ดแมกโนเลียถูกบดขยี้ขนาดนั้น ยังสามารถสกัดฤทธิ์​ของมันออกมาได้?

ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็ยังมีทางรอดน่ะสิ!

“ไม่ต้องรู้สึกขอบคุณ​ฉันหรอก กลับไปทำตามเงื่อนไขสิบข้อของฉันก็พอ”

ป่ายฉีถือถ้วยไว้ แล้วเดินมาอย่างช้าๆ

โห้หลีเฉินเงยหน้ามองไปยังเขา แล้วพูดขึ้นช้าๆ “โอเค” อย่าว่าแต่สิบข้อเลย ร้อยข้อก็ทำให้ได้ ถ้าวันนี้ไม่มีป่ายฉี ตอนนี้โห้หลีเฉินคงจะอยู่ที่ยมโลก​แล้ว

โห้หลีเฉินไม่เคยตระหนี่กับใคร

เย้นโม่หลินเหลือบไปมองป่ายฉี เงื่อนไขสิบข้อ? ยังมีหน้าพูดแบบนี้ออกมาอีก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันชอบคนไข้ที่ใจดีแบบนี้ที่สุดเลย”

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

ถึงแม้เขาจะไม่เคยดื่ม ทว่า เนื่องจากที่เขาเป็นคนสกัดมันออกมา เขารู้ดีว่ายาถ้วยนี้ ไม่ใช่แค่ดื่มยากธรรมดา แต่มันดื่มยากมากๆเลย

โดยเฉพาะกลิ่นคาวของเลือดที่ไม่ได้กำจัด ก็ทำให้ผู้คนขยะแขยง​จนอยากอ้วกแล้ว

โห้หลีเฉินดื่มได้อย่างปกติแบบนี้ ต้องใช้ความใจแกร่งแค่ไหน? หรือมันไม่มีรสชาติแต่แรกอยู่แล้ว?

โห้หลีเฉินโยนถ้วยทิ้ง แล้วเม้มปากแน่น ไม่ได้ตอบคำถามของป่ายฉี

รสชาติดีหรือแย่ หรือดื่มยากมากแค่ไหน เขานั้นไม่ได้ใส่ใจ

เมื่อเผชิญ​กับความเป็นความตาย เขาไม่เคยลังเลหรือเสแสร้ง​

ไม่นานเย้นหว่านก็วิ่งกลับมา ในมือถือลูกอมไว้หนึ่งกำ

“ลูกอมมาแล้ว นายสามาร​ถดื่มได้……….”

เย้นหว่านยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นถ้วยเล็กๆนั้นตกอยู่บนพื้นอย่างว่างเปล่าแล้ว

“เพิ่งดื่มเสร็จ”

โห้หลีเฉินพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง แล้วยื่นมือไปทางเย้นหว่าน “ลูกอมรสอะไร ไหนขอชิมหน่อย ตอนนี้รู้สึกขมปากนิดหน่อย”

แค่ขม หรือคาว?

ทว่า ไม่น่าจะรู้สึกดี

เย้นหว่านเป็นห่วงมาก จึงรีบยื่นลูกอมทั้งหมดให้โห้หลีเฉิน ขณะเดียวกันก็แกะลูกอมหนึ่งเม็ดแล้วป้อนโห้หลีเฉิน

“ลูกอมนี้หวานมาก กินเข้าไปก็จะไม่ขมแล้ว”

เย้นหว่านหวังว่าความหวานของลูกอมจะช่วยให้โห้หลีเฉินบรรเทารสชาติที่แย่ของยานั้นได้

แม้เธอจะไม่ได้ดื่ม ก็รู้ถึงรสชาติ​ของมันดี

โห้หลีเฉินให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการอ้าปาก ปิดปาก ริมฝีปากของเขางับไปที่มือของเย้นหว่านด้วยความตั้งใจ

จู่ๆนิ้วของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าว​

เย้นหว่านนั้นตัวสั่นเล็กน้อยราวกับโดนไฟดูด และทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เริ่มแดงก่ำ