สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 907

น้ำเสียงของเขาอ่อนแอจนทำให้ยากที่จะปฏิเสธ

ทั้งใจของเย้นหว่านสับสนพัวพัน เธอรีบคุกเข่าลงและใช้แขนโอบรอบคอและกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของเขา

ตาของเธอแดงก่ำ แววตาของเธอพร่ามัวอย่างที่สุด

ละล่ำละลัก "โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรกันแน่? คุณอย่าทำให้กลัวสิ"

"ฉัน..."

โห้หลีเฉินอ้าปากน้ำเสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

วิสัยทัศน์ของเขามืดลงทุกที แต่แขนที่อ่อนแรงของเขาค่อยๆ ขยับขึ้นและแตะแขนของเย้นหว่าน

เมื่อสัมผัสแขนของเธอ ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาก็ค่อยๆ เริ่มมีความรู้สึก

ความรู้สึกนี้ช่างแสนคุ้นเคยและไม่สามารถจะปฏิเสธได้เลย

"เย้นหว่าน..."

เสียงของเขาเบาลงและต่ำลงราวกับไฟที่มอดไหม้

เขาตอนตะแคงอยู่ในอ้อมกอดเธอ มือของเลื่อนขึ้นไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ

"ฉัน...อยากได้เธอ"

คำพูดที่แผ่วเบานั้น กลับเหมือนน้ำมันที่กระเด็นออกไปในกองไฟ

เย้นหว่านอึ้งไปและน้ำตาก็หยุดไหลจากดวงตาของเธอ

อะไรนะ?

เธอได้ยินอะไร?

ในช่วงเวลาแบบนี้จู่ๆ โห้หลีเฉินก็ยัง...หรือว่าร่างกายของเขาอยู่ยงคงกระพัน?

เย้นหว่านปฏิเสธอย่างจริงจัง "ไม่ได้ ฉันจะไปหาเป่ยฉี...อู!"

พูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากบางของชายคนนั้นก็ประกบขึ้นมา

เย้นหว่านตกตะลึง

เขา ร่างกายของเขาจู่ๆ ก็มีแรงขึ้นมา?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ยังไม่ทันที่เย้นหว่านจะเข้าใจอะไร พายุก็โหมกระหน่ำ...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เย้นหว่านอยากจะหลับตาและเป็นลม

แต่เธอกลับไม่กล้า

เธอบังคับเปลือกตาที่อ่อนล้าอย่างมากและมองไปยังชายที่นอนอยู่ข้างๆ เธออย่างกังวล "โห้หลีเฉิน คุณไม่เป็นไรแล้วเหรอ?"

ตอนอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนจู่ๆ เขาก็ไม่มีแรง ใบหน้าซีดขาวเหมือนผี

พอขึ้นฝั่งจู่ๆ ก็กลับมีแรง ร่างกายฟื้นฟู ดูยังไงก็ไม่ปกติเลยจริงๆ

หัวใจของเย้นหว่าน รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงไม่เป็นสุขเลย

"ฉันสบายดี"

ทันทีที่โห้หลีเฉินเหยียดแขนออกไป เขาก็คว้าเย้นหว่านไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่มุมริมฝีปากบางของเขา "เป็นเวลานานแล้วที่ฉันรู้สึกว่าร่างกายรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเท่านี้"

เหมือนพิษที่สะสมในร่างกายมานาน ทั้งหมดถูกปลดปล่อยและกำจัดในคราวเดียว

ถึงแม้ความอ่อนแออย่างกะทันหันและการสูญเสียการควบคุมจะเป็นเรื่องแปลก แต่โห้หลีเฉินก็สามารถสัมผัสได้ และดูเหมือนว่ามีความโชคดีบนความโชคร้าย

เย้นหว่านยิ่งมึนงง จ้องไปที่โห้หลีเฉินอย่างมึนงง

เมื่อเห็นเขารู้สึกสดชื่นและเบิกบานใจจริงๆ สดชื่นเต็มที่แล้ว

สีหน้ามีเลือดสูบฉีดเช่นกันเหมือนเขาไม่เคยอยู่ในสภาพซีดเซียวและเสื่อมโทรมมาก่อน

แต่สถานการณ์ก่อนหน้านั้นแปลกมาก และมันก็ยังคงทิ้งหมอกควันไว้ในใจของเย้นหว่าน

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยร่างกายที่แทบจะแตกสลายของเธอและพูดอย่างจริงจังกับโห้หลีเฉิน

ดูเหมือนว่าเขาจะแตกต่างไปจากชายที่ต้องพยุงตัวไว้ที่ขอบบ่อน้ำพุเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

เย่นหว่านกุมขมับ ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง

"ไปกันเถอะ พวกเราออกไปข้างนอกกัน"

เย้นหว่านไม่รอช้าเก็บของแล้วลุกขึ้น เตรียมตัวจะออกไปด้านนอก

ร่างกายของโห้หลีเฉินไม่ได้การตรวจและแม้ว่าเขาจะดูดีมาก แต่เธอก็ไม่สบายใจ

โห้หลีเฉินกำลังจะจากไป แต่ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็มองไปที่ดอกหวงต่านที่ข้างบ่อน้ำพุร้อน และฝีเท้าของเขาก็หยุดนิ่ง

น้ำเสียงของเขามีความคาดไม่ถึง "เย้นหว่าน ดูสิ"

"อะไรเหรอ?"

เย้นหว่านมองอย่างสงสัย ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันใด

เธอเห็นดอกหวงต่านสีแดงซึ่งแตกหน่อ แต่ตอนนี้ดอกบานเต็มที่แล้ว

ตรงกลางดอกมีกิ่งก้านยื่นออกมาผลสีแดงเข้มขนาดเท่าหัวแม่มือ

สีของมันสวยมาก ดูแล้วเหมือนจะหอมหวานอร่อย ทำให้อยากกิน

"นี่มัน... หวงต่านเหรอ?"

น้ำเสียงตื่นเต้นของเย้นหว่านสั่นเทา

เธอเคยเห็นจากข้อมูลที่ป่ายฉีให้มา หลังจากหวงต่านออกดอกออกผล ผลมีขนาดเพียงนิ้วโป้งเท่านั้น และมีสีแดงเข้ม สวยงามมาก

เดิมทีคิดว่าแม้ว่าโห้หลีเฉิน จะแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อนเป็นเวลาสามวัน แต่ก็ต้องใช้เวลาสักระยะกว่าที่หวงต่านจะบานสะพรั่ง

กลับไม่คิดว่ายังไม่ถึงสามวัน มันก็บานสะพรั่งออกมาอย่างน่าอัศจรรย์แล้ว!

"ได้ เก็บมันขึ้นมาไหม?"

ดวงตาของเย้นหว่านสั่นไหว ตัวเธอเกร็งและตั้งตารอ