สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 911

"นายน้อย สิ่งที่อยู่ภายในคลังสมบัตินั้นเป็นความลับสุดยอด นอกจากผู้อาวุโสอย่างพวกเราไม่กี่คนนั้น ก็ไม่สามารถปล่อยให้บุคคลอื่นๆเข้าไปสำรวจได้ ด้านในไม่ได้มีเพียงแค่เอกสาร แต่ยังมีของล้ำค่าต่างๆที่จำเป็นต้องขนย้ายออกมา ถึงตอนนั้นก็ต้องการทั้งกำลังคนและพละกำลังเช่นกัน

แม้ว่าผมจะไม่ค่อยเข้าใจคำพูดคำจาที่เป็นทางการพวกนั้น แต่ผมมีพละกำลัง เมื่อเข้าไปแล้วก็สามารถช่วยขนย้ายสิ่งของได้

ดังนั้นการที่ผมเข้าไปนั้นมีประโยชน์เป็นอย่างมาก เป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้ นายน้อยว่าใช่หรือไม่"

หยูสือมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาเป็นประกาย เอ่ยวาจาที่ดูจริงใจเป็นพิเศษ

ภายใต้ความซื่อสัตย์โอบอ้อมอารีนั้น กลับแอบซ่อนการกล่าวเตือนและความสวามิภักดิ์เอาไว้เป็นการส่วนตัว

หยูสือไม่ได้ไปขอร้องหยูฉู่สองต่อ แต่กลับมาพูดกับโห้หลีเฉิน และใช้นามของท่านอาวุโสรองในการยอมรับโห้หลีเฉินในตำแหน่งนายน้อย

ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นผู้ดูแลควบคุมอำนาจทางการทหารของตระกูลหยู และมีอำนาจที่แท้จริง ถ้าหากว่าภายภาคหน้ามีประโยชน์ ก็จะสามารถช่วยเหลือโห้หลีเฉินได้มากอย่างแน่นอน

หยูฉู่สองเห็นว่าชั่วประเดี๋ยวเดียวหยูสือก็เอ่ยกับโห้หลีเฉินเช่นนี้ จึงมีสีหน้าทะมึน เพลิงโทสะในอกพุ่งสูง

ผู้นำตระกูลเขายังอยู่นะ เขาจะยอมรับผู้นำคนถัดไปแล้วหรือ?

หยูฉู่สองเอ่ยเสียงเข้ม

"ตอนนี้เพียงแค่เข้าไปดูเอกสารเท่านั้นเอง ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายอะไร ไม่จำเป็นต้องใช้พละกำลังของคุณ คุณไม่ต้องเข้าไปหรอก"

เป็นอีกครั้งที่กล่าวปฏิเสธข้อเสนอแนะของหยูสือ

ภายในท้องหยูสือยิ่งเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เดิมก็ไม่ค่อยพอใจต่อการครองความเป็นใหญ่ของหยูฉู่สองอยู่แล้ว ตอนนี้จึงยิ่งไม่สบอารมณ์มากกว่าเดิม

เขากำลังหงุดหงิดว่าควรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี ในตอนนั้นก็ได้ยินน้ำเสียงที่สง่างามของโห้หลีเฉินที่ดังขึ้นอย่างไม่รีบร้อน

"ผมถูกใจหยกเจ้าแม่กวนอิมองค์หนึ่ง คิดว่าจะนำออกมาเป็นสินสอดในครั้งนี้ ในเมื่อท่านอาวุโสรองมีพละกำลังมาก ก็รบกวนช่วยผมย้ายออกมาหน่อยแล้วกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยูสือก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที สายตาที่มองโห้หลีเฉินก็มีความเมตตากรุณาเจืออยู่ด้วย

เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ มีคุณธรรมอยู่

เขารีบเอ่ยขึ้นด้วยความดีอกดีใจทันทีว่า "วางใจเถอะ ยกให้เป็นหน้าที่ผม คลังสมบัติของพวกเราตระกูลหยูล้วนเป็นของล้ำค่าที่หาได้ยากบนโลกใบนี้ เดี๋ยวผมจะย้ายของล้ำค่าสักหลายชิ้นออกมาเพื่อมอบให้เป็นสินสอดแก่ตระกูลเย้น"

โห้หลีเฉินยิ้มโดยไม่เอ่ยอะไร

หยูฉู่สองหน้าตึง เกือบจะทนไม่ไหวด่าคนออกมาแล้ว

ของล้ำค่าภายในคลังสมบัติ เขายังไม่ได้ทำข้อมูลรวบรวมว่ามีเท่าใด หยูสือก็กล้าที่จะคิดเองเออเองแล้วมอบให้กับผู้อื่นเสียแล้ว

นี่เป็นการแสดงออกว่าตัวเขาเหมือนกับผู้นำตระกูลยิ่งกว่า

หยูสือมองหยูฉู่สอง พลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า

"ท่านผู้นำตระกูล ท่านไม่เห็นด้วยหรือ"

หยูฉู่สอง "..." ภรรยาของหลานชายปู่ยังอยู่ตรงนี้ เขาสามารถเอ่ยวาจาออกมาว่าไม่เห็นด้วยเพราะอาลัยอาวรณ์ของล้ำค่าพวกนี้ได้ด้วยหรือ

"แน่นอนว่าเห็นด้วย เคลื่อนย้ายของล้ำค่าออกมามากหน่อย"

หยูฉู่สองแสร้งทำเป็นยิ้ม พลางเอ่ยขึ้น

เรื่องดำเนินมาจนถึงตอนนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ยินยอม แต่ก็ยังต้องให้หยูสือตามเข้าไปในคลังสมบัติด้วย

และเมื่อผ่านเรื่องนี้ไป เดิมหยูสือที่ไม่ได้เชื่อฟังคำสั่งเขา 100% ก็เกรงว่าหลังจากนี้คงจะยิ่งไม่เชื่อฟังเขาแล้ว

หยูฉู่สองจิตใจหนักอึ้ง กลิ่นอายความโหดเหี้ยมลอยอบอวล

ท่ามกลางกลุ่มคน ท่านอาวุโสเจ็ดมองท่านอาวุโสแปดที่อยู่ข้างกาย พลางเอ่ยถามว่า

"ไอ้แปดคุณไม่ไปหรือ"

ท่านอาวุโสแปดนั้นเยาว์วัยที่สุดในหมู่พวกเขา อายุ 30 ปี เป็นผู้ใหญ่ที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา แต่หว่างคิ้วกลับเต็มไปด้วยความมืดมนอย่างคนคิดไม่ตก

เขาส่ายหน้า "ผมไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่ไปครับ"

ไปแล้วก็เป็นการทำให้ตัวเองอับอายเท่านั้น

เขาเด็กที่สุด อำนาจน้อย ทั้งยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหยูฉู่สอง หลายปีมานี้ก็พบว่าถูกอิทธิพลของผู้อาวุโสท่านอื่นๆกดดันและบีบคั้นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะไร้ซึ่งตำแหน่งผู้อาวุโสแล้ว

ท่านอาวุโสเจ็ดมองท่านอาวุโสแปดยิ้มๆ และไม่ได้เอ่ยพูดอะไรต่อ

บุคคลที่ถูกคัดเลือกก็ถูกกำหนดเอาไว้เช่นนี้

ผู้อาวุโสหลายท่านที่จะเข้าไปรีบไปเตรียมตัวกันอย่างรวดเร็ว ทุกคนล้วนนัดกันว่าอีกครู่หนึ่งจะมารวมตัวกัน

ผู้คนล้วนแยกย้ายกันไปแล้ว

โห้หลีเฉินหันหน้าไปเอ่ยกับเย้นหว่าน

"สารานุกรมทางการแพทย์นั้นไม่เลวเลย นายก็อาศัยช่วงเวลานี้ในการคบหาสมาคมกับเขา และอ่านเนื้อหาภายในสารานุกรมทางการแพทย์ให้เยอะหน่อย"

สามารถเรียนรู้ได้เท่าไรก็เท่านั้น

ไม่สามารถกระทำเรื่องอย่างการฆ่าคนและปล้นเอาทรัพย์สินไปกับฝู้ยวนได้

ป่ายฉีเบะปากอย่างไม่พอใจ "โทษของการเห็นอกเห็นใจ ถ้าไม่ใช่ว่าพวกนายติดค้างน้ำใจเขา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลจนไม่กล้าทำอะไร พวกนายติดค้างน้ำใจฉันอีกครั้งหนึ่งแล้ว จำเอาไว้ด้วยว่าต้องคืนในภายหลัง"

โห้หลีเฉินสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจป่ายฉีที่พูดพล่ามอยู่

โห้หลีเฉินนำกลุ่มคนตระกูลหยูไปยังคลังสมบัติอีกครั้ง

เย้นหว่านนั่งเล่นอยู่ในห้องของปราสาท รอจนโห้หลีเฉินออกมาแล้วค่อยไปจัดการเรื่องสู่ขอแต่งงานกับครอบครัวเธอ

เมื่อคิดได้ว่าเจ็ดวันหลังจากนี้จะต้องกลับบ้านไปเจอคุณพ่อคุณแม่ เพื่อกำหนดเรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานของตัวเอง เย้นหว่านก็เบิกบานใจเป็นอย่างมาก

"ก๊อกๆๆ"

เสียงเคาะประตูที่ไม่ดังและไม่เบาดังขึ้น

เย้นหว่านที่กำลังคิดเพ้อฝันอย่างมีความสุขอยู่นั้นจึงได้สติกลับมาทันที รีบจัดท่าทางการนั่งบนเก้าอี้ให้เรียบร้อย ค่อยเอ่ยขึ้นว่า "เข้ามาได้ค่ะ"

ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่เข้ามานั้นทำให้เย้นหว่านประหลาดใจอยู่บ้าง

ไม่ใช่สาวใช้ที่นำขนมหวานหรือน้ำชายามบ่ายมาเสิร์ฟ แต่กลับเป็นท่านอาวุโสแปดที่อ่อนวัยที่สุด

ใบหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงเต็มไปด้วยมิตรไมตรี

เอ่ยว่า "คุณเย้น รบกวนแล้ว เนื่องจากผมเป็นผู้รับผิดชอบจัดเตรียมเรื่องที่ต้องจัดการในงานแต่งงานของคุณ ดังนั้นจึงมาสอบถามคุณว่า สำหรับการจัดการในงานแต่งงานนั้น มีเงื่อนไขอะไรไหมครับ?"

เย้นหว่านตะลึงค้าง และมึนงงเล็กน้อย

เธอคิดไม่ถึงว่าท่านอาวุโสแปดท่านนี้จะเป็นคนมาถามเรื่องนี้ นั่นก็หมายความว่า การจัดการเรื่องงานแต่งงานของเธอ จะมีท่านอาวุโสแปดเป็นผู้จัดการด้วยตนเอง?

เธอต้องการงานแต่งงานแบบไหนก็บอกเขา

แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ เดิมไม่ควรเป็นโห้หลีเฉินที่ต้องปรึกษาและจัดการกับเธอหรอกหรือ หากเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าโห้หลีเฉินจะไม่ได้เข้าร่วมใดๆในทุกขั้นตอน เพียงแค่เข้าร่วมเป็นฝ่ายเจ้าบ่าวในงานแต่งงานตอนท้ายเท่านั้น?

ในใจของเย้นหว่านอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อยในทันที...