SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 9

EP 08

10:30 AM.

แสงสว่างจากระเบียงห้องที่สาดส่องเข้ามาเพียงรำไร ส่งผลให้เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นท่ามกลางความเมื่อยล้าของร่างกายและความเจ็บปวดตรงดอกกุหลาบบวมชํ้า

เธอกวาดสายตามองไปรอบๆห้องก็ไม่พบร่างของพระรามแล้ว พิมเสนค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังหน้ากระจกบานใหญ่ ส่องดูสภาพบอบชํ้าร่างกายตัวเอง บนเตียงนอนมีคราบเลือดกระเด็นอย่างน่าเกลียด..

"...ขอโทษนะเดียร์ ฉันขอโทษ" ใบหน้าหวานก้มลงเธอพึมพำออกมาเสียงสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้

Line! เสียงแอปพลิเคชันชื่อดังแจ้งเตือนขึ้น พิมเสนยกหลังมือลูบหน้าตัวเองลวกๆแล้วเดินพยุงร่างกายตัวเองไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ

'PRA RAM' ส่งคลิปวิดิโอ

'PRA RAM' เอามาฝาก เผื่อเธอคิดถึงฉัน :)

ปลายนิ้วขาวสะอาดกดออกจากหน้าไลน์ เธอกดปิดเครื่องแล้วทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียง ศีรษะหนักอึ้งแทบจะทรงตัวไม่ได้ แต่ยังไงก็ไม่มีเวลาให้พัก พิมเสนตัดสินใจไปทำธุระส่วนตัวในห้องนํ้าและสวมชุดเดิมออกมาจากม่านรูด เธอมุ่งหน้าไปยังร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมมากินป้องกันไว้ก่อนจนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย

@มหาลัย คณะวิศวกรรมศาสตร์

"ยิ้มไรของมึงว่ะ ดูขนลุกชิบหาย" เวหาที่ยืนพ้นควันบุหรี่ไฟฟ้าลอยคละคลุ้งไปทั่วหลังตึกมุมประจำเอ่ยถามพระราม ที่ยืนจ้องโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย มืออีกข้างยังคงถือที่สูบบุหรี่ไฟฟ้าเอาไว้

"เปล่า ไปเถอะ"

"เดี๋ยวดิ ขอสูบให้หายอยากแป๊บ" พระรามปรายตามองเวหาแวบเดียว ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ที่กางเกงยีนเหมือนเดิม

"อืม"

"แล้วนี้มึงจัดการคนที่ปล่อยคลิปมึงรึยังว่ะ"

"คิดว่ากูจะปล่อยหรอ"

"ถามจริง มึงไปทำไร่ให้เขา เขาถึงได้เล่นงานมึงแบบนี้"

"ต่อให้เล่นหนักกว่านี้ กูก็ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว" ชายหนุ่มตอบไม่ใส่ใจนัก แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไม่มีปัญญาทำอะไรเขาได้หรอก

"คงไม่กล้าเล่นหนักกว่านี้แล้วมั้ง ถ้ารู้ว่ามึงเป็นใคร" พูดจบเวหาก็เก็บบุหรี่เอาไว้ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วตบไหล่พระรามเบาๆให้เป็นเชิงตามมาแล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากหลังตึก ไปยังห้องเรียนที่กำลังทำการสอนอยู่

"ไปไหนมาว่ะ" ยูริที่กำลังนั้งคํ้าคางด้วยท่าทางเบื่อๆถามขึ้น

"รู้ๆกันอยู่" คินตอบแทน

"พวกเหี้ย"

"มึงคนดีตายแหละ ยัยทอมหัวโปก" เวหาพูดแซวเธอพลางจับปากกาขึ้นมาหมุนเล่น

"ไม่แซ่ซักเรื่องก็ดี"

"นั้นปากผู้หญิงหรอว่ะ"

"ไม่เชื่อมึงก็ลองจูบดูดิ" ยูริตอบด้วยท่าทางกวนประสาท ลิ้นบางดันกระพุ้งแก้มท้าทาย ซึ้งเป็นเรื่องปกติของทั้งสองคนนี้ที่กัดกันเป็นงานประจำ

"เฮ้อ" เคถอนหายใจพลางฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ลำพังเรียนก็เหนื่อยจะแย่ เจอเพื่อนกัดกันยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ กัดกันธรรมดายังพอรับได้ แต่พวกนี้มันกัดกันแต่ละทีนั้นชวนขนลุกไปตามๆกันอย่างเช่นเมื่อกี้..มันมีที่ไหนบอกกันให้ลองจูบปาก?

"เป็นเหี้ยไร" เจ้าของเสียงหวานขัดกับท่าทางพูด เรียวคิ้วขมวดยุ้ง

"เป็นคนหล่อ"

"มึงชมกูหรอ? " คินฉีกยิ้มกว้างเมื่อฝาแฝดตัวเองบอกว่าเป็นคนหล่อ ซึ้งนั้นก็หมายถึงเขาด้วย

"เปล่า กูชมตัวเอง"

"แต่เราหน้าตาเหมือนกัน"

"แล้วไง กูหล่อกว่ามึง"

"ได้ไง กูต้องหล่อกว่ามึงสิ"

"มึงจะเอาไง? /มึงจะเอาไง? " สองเสียงประสานกันอย่างพร้อมเพียง นั้นทำให้ยูริที่เริ่มรำคานหันมาสนใจบนจอแทน ส่วนพระรามเองก็ไม่ได้สนใจอะไรชายหนุ่มนั้งเล่นโทรศัพท์ส่องอินตราแกรมของใครบางคน

"ไอ้คิน! /ไอ้เค! " และนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"กู หล่อ กว่า มึง! "

"กู ต่าง หาก! "

ปึก!

ตุ้บ!!!

"เชี้ย...ไอ้เหี้ยราม! " ร่างของทั้งสองเซล้มตกเก้าอี้ทับกันเมื่อเจอฝ่าท้าวอรหันต์ของพระรามที่ถีบเข้าให้เต็มๆอย่างนึกรำคาน สร้างเสียงหัวเราะของนักศึกษาทั่วห้อง รวมถึงอาจารย์ที่สะดุ้งตกใจอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก..

"โทษครับจารย์ ตีนมันลั่นไปเอง" พระรามเรียกสติอาจารย์กลับมา หญิงวัยกลางคนสวมแว่นตามีสายระโยงระยาง บวกกับแต่งแต้มหน้าจัดจ้านได้สติกลับมา หล่อนจับขาแว่นขึ้นจากจมูกแบนราบ

"อะ แฮ่ม เบาๆค่ะนักศึกษา" ร่างกลมป้อมหันกลับไปสนใจเนื้อหาที่กำลังสอนต่อ

ยูริและเวหาที่กำลังนํ้งกลั้นขำสุดฤทธิ์ยกนิ้วให้พระรามอย่างชอบใจ ท่ามกลางความไม่พอใจของสองแฝด

"มึงเจอกูแน่ให้เพื่อนเหี้ย! " คินพูด แล้วลุกขึ้นมานั้งบนเก้าอี้เหมือนเดิมรวมถึงเค และทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติจนจบคลาสเรียนพักเที่ยง

"เอาล่ะค่ะ วันนี้อาจารย์ก็จบการสอนเพียงเท่านี้ อย่าลืมทำงานมาส่งด้วยนะคะ โดยเฉพาะนายกฤติเดชที่ติดเอฟวิชาของอาจารย์ ก่อนที่เธอจะเรียนไม่จบกรุณารีบนำงานมาส่งด้วย"

"...." พระรามถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ยํ้าอะไรขนาดนั้น?

"ได้ยินที่พูดไหม"

"ได้ยินครับ ผมไม่ได้หูตึงแต่ถ้าอาจารย์ยํ้าบ่อยเกินไปหูอาจารย์อาจจะตึงเพราะเจอลูกปืนผมก็ได้นะครับ.."

"...." หล่อนสะดุ้งตกใจ ตัวสั่นเทามือเหี่ยวย่นรีบเก็บของเข้ากระเป๋ามองพระรามอย่างหวาดระแวง

"ผมแค่ล้อเล่น :) " ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้พร้อมรอยยิ้มยั่วบาทาแต่ใครๆเขาก็รู้ว่าเขาไม่เคยพูดเล่น..ก่อนที่ร่างหนาจะเดินรั้งท้ายกลุ่มเพื่อนๆออกจากห้องไป

"วันนี้กินข้าวคณะไหนดีว่ะ" คินถามพร้อมกับกวาดแขนโอบรอบลำคอหนา

"แพทย์" ชายหนุ่มตอบ ส่งผลให้ทุกสายตาของเพื่อนในกลุ่มหันมามองเป็นตาเดียว

"ไหนบอกไม่ชอบเด็กแพทย์ ทำไมวันนี้มาแปลก" ยูริกอดอกถาม

"เปล่า แค่อยากลอง"

"มึงแน่ใจ? " เคถาม

"เออ"

"งั้นก็รอไร หิวไส้จะขาดแล้วโว้ยยย"

"หิวข้าวหรือหิวหอยครับ"

"พิมพ์ก็ไม่เคยคิดจะยุ่ง แล้วก็อยากจบเรื่องนี้เร็วๆด้วย"

"พี่จะช่วยเราเอง แล้วคนที่พี่ต้องเจาะข้อมูลคือใคร? " คำพูดของคิรันส่งผลให้พิมเสนหันไปมองคนข้างกายด้วยความดีใจ คิรันนอกจากฉลาดเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปแล้ว ยังเคยแข่งขันด้านคอมพิวเตอร์ในระดับนานาชาติตอนยังเรียนอยู่อีกด้วย

"เดี๋ยวพิมพ์ส่งไปให้ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะพี่คิน"

"พี่ว่างทำให้เราแค่วันนี้นะพิมพ์ พรุ่งนี้เข้าเวรจนไม่มีเวลาว่างเลย" คิรันพูดตัดบทเมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็กที่กำลังจะลงจากรถไป

"อ้าว พี่คินสะดวกทำที่ไหนละคะ"

"ห้องพิมได้ป้าว.." พิมเสนชะงัก เธออํ้าอึ้งพูดอะไรไม่ออก

"พอดีพี่ได้ยินอาจารย์บอกว่าเพื่อนพิมเขากลับไปเยี่ยมบ้านหน่ะ แต่ถ้าพิมไม่ไว้ใจพี่ก็ไม่เป็นไรนะ พี่แค่ต้องการสถานที่ที่มันเป็นส่วนตัวเพราะเรื่องที่เราจะทำมันก็ไม่ค่อยจะถูกต้องเอาซักเท่าไหร่"

"ถ้าอย่างงั้นก็ ทำห้องพิมก็ได้ค่ะ..."

"คิดมากอะไรอ่ะเรา ถ้าพี่คิดจะทำพี่ทำไปนานแล้ว" คิรันกลั้วขำออกมา มือหนายีผมเธอเล่น

"ค่ะ.."

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ จะได้รีบทำรีบเสร็จ" ร่างหนายัดกายออกจากรถ พิมเสนจึงเปิดประตูออกมาจากรถติดๆทั้งสองเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของพิมเสนทันที

เอี๊อด...

"ห้องพิมพ์รกหน่อยนะคะ เล็กด้วย" พิมเสนเดินนำเข้ามาในห้อง มือบางเอื้อมไปเปิดไฟ

"ไม่เป็นไรพี่เป็นคนง่ายๆ"

"โน๊ตบุ๊คอยู่ตรงนั้นนะคะ เดี๋ยวพิมลงไปซื้ออะไรมาให้กินเป็นการตอบแทน" พิมเสนชี้ไปยังหน้าจอคอม แล้วเดินไปชาร์จแบตโทรศัพท์ที่แบตหมดจนเครื่องดับเอาไว้ เธอกดเปิดเครื่องแล้วหยัดกายลุกขึ้น

"ครับ" คิรันขานรับพร้อมรอยยิ้ม ที่จริงเขาก็เคยมาห้องเธอบ้าง แต่มาทำธุระแค่แป๊บเดียว ไม่ได้มาสองต่อสอง

"พิมฝากห้องแป๊บนึงนะคะ" คิรันชูนิ้วโอเคแล้วหันไปสนใจจอ ที่พิมเสนยอมปล่อยให้ชายหนุ่มอยู่ในห้องตามลำพังก็เพราะห้องเธอมันไม่ได้มีของสำคัญหรือความลับอะไร อีกอย่างคิรันก็ไม่ใช่คนอันตรายอะไร

เมื่อลับร่างพิมเสนไปได้สักพักคิรันก็ทำไปเรื่อยๆแต่เมื่อถึงขั้นตอนการเจาะข้อมูลเขากลับยังไม่ได้ข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นเลย เป็นจังหวะเดียวกันกับโทรศัพท์พิมเสนสั่นเครือเป็นรอบที่สิบ..

ครืด~ ครืด~

คิรันตัดสินใจลุกขึ้นไปดูแต่หน้าจอกลับไม่ปรากฏชื่อ เขาจึงกดรับสายแทนเผื่อใครมีเรื่องฉุกเฉินหรือเร่งด่วนอะไร..

"ฮัลโหลครับ"

(....) พระรามนิ่งเงียบ เมื่อได้ยินเสียงปลายสายที่ไม่ใช่เสียงพิมเสน เรียวคิ้วขมวดยุ่งพันกัน มือหนาบีบโทรศัพท์แน่น เขากำลังโกรธและคิดว่า..

พิมเสนพาผู้ชายเข้าห้อง?

.

.

.

รางร้ายแล้วพิม หนีไป! 55555555555555

Next..

"ที่ไม่รับโทรศัพท์มานอนกกผู้ชาย!? "