สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1024

นักพรตเทียนชิงส่ายศีรษะ

“นั่นไม่เหมือนกัน การวิวาทของทั้งสองแคว้น ล้วนทำเพื่อเจ้าเหนือหัวของแต่ละฝ่าย พวกเขาอยู่ฝ่ายตรงกันข้ามกัน มีผู้เสียชีวิตบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย ยังไม่นับว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ซึ่งคนบาปที่แท้จริง คือผู้ที่สังหารคนอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มีเพียงคนดังกล่าวนี้เท่านั้น ถึงจะกระตุ้นพลังของศิลาตอบสวรรค์ และเปิดประตูสำนักบนเขาได้”

นักพรตน้อยทั้งหมดโค้งคำนับพร้อมกัน

“ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ชี้แนะ พวกเราทราบแล้ว”

นักพรตน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่อายุน้อยที่สุดกลับก้มหน้าอยู่ตลอด ไม่ปริปากเอ่ยคำใด

นักพรตเทียนชิงเหลือบมองเขา แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ชิงฮุย เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าไม่คุ้นชินกับเมืองจอแจที่อยู่เบื้องหน้านี้?”

ชิงฮุยกล่าวอย่างนอบน้อม “หากใจบริสุทธิ์ดุจน้ำแข็ง ถึงโดนแลบเลียก็ไม่แปรเปลี่ยน มิไหวหวั่น จิตสงบร่มเย็น ศิษย์ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็เหมือนกัน”

นักพรตเทียนชิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ดีมาก หากศิลาตอบสวรรค์ไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันอีก หลังจากลงทัณฑ์คนบาปคราวนี้แล้ว พวกเราก็กลับได้แล้ว”

“ขอรับ”

ทั้งหมดโค้งคำนับ แล้วจากไป

เมื่อเดินออกไปนอกประตู ชิงฮุยก็หยุดชะงักครู่หนึ่ง

เหมือนเขาจะมองเห็นภาพทำนายบางอย่าง เห็นสิ่งที่อยู่ลึกเข้าไปชั้นใน แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีหรือไม่

คนบาปอาจไม่ใช่เด็กอายุไม่กี่ปี แต่อาจเป็นชายหนุ่มอายุสิบกว่าปี

แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ชิงฮุยก็รีบเดินออกไป...

ในชั่วพริบตา ก็ผ่านไปห้าวัน

อาชากว่าสิบตัวผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนลากรถม้า และมาถึงเทือกเขาเชื่อมเมฆาเมื่อครึ่งชั่วยามที่แล้ว

ในช่วงเวลานี้ อินชิงเสวียนยังฉวยโอกาสตอนที่ไปปลดทุกข์ระหว่างทาง สอบถามได้ข้อมูลมากมาย

แม่แท้ๆ ของเจ้าของร่างเดิมคือธิดาเทพแห่งตำหนักเทพจริงๆ ตอนนี้นางยังไม่ตาย พ่อของเจ้าของร่างเดิมก็ยังมีชีวิตอยู่ ยังคงอาศัยอยู่ในเมืองอิ๋นเฉิงเป็นปกติ

ตำหนักเทพหอทองคำเป็นสำนักใหญ่ที่ถือสันโดษมิใช่หรือ เหตุใดถึงกลายเป็นสถานที่ที่วุ่นวายเช่นนี้

ผู้อาวุโสหันกลับไม่ได้คิดอะไรมาก เขาพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “ทางที่เหลือเป็นทางขึ้นเขา เราต้องเดินขึ้นไปแล้ว วันนี้หาโรงเตี๊ยมพักกันก่อนเถอะ”

แต่ในใจกลับเดือดปุดๆ จนแทบบ้า คิดในใจว่าเขาที่เป็นถึงผู้อาวุโสของสำนัก กลับได้ทำหน้าที่เป็นสารถีมาตลอดทาง ต้องโทษที่เจ้าเด็กเปรตนั่นไม่อยากอยู่กับเขา โชคดีที่ในที่สุดก็มาถึงแล้ว และความแค้นนี้ มีแต่ต้องทวงคืนจากอินชิงเสวียนเท่านั้น

“ไม่มีปัญหา”

อินชิงเสวียนกล่าวเรียบๆ

ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ถ้านางจะหนีไปอีกก็เป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเลย มีบางสิ่งที่นางต้องคิดให้กระจ่าง

ผู้อาวุโสหันเปิดประตูเข้าไปในโรงเตี๊ยม ฝั่งตรงข้าม มีร่างในชุดขาวเดินมาเช่นกัน เมื่อเห็นอินชิงเสวียน ดวงตาของคนผู้นั้นก็ไหววูบ

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของคนผู้นั้นอย่างชัดเจน อินชิงเสวียนก็เบิกตากว้าง

เย่จั้น เขาก็อยู่ที่นี่ด้วย!