สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1035

อินชิงเสวียนไม่รู้จักการฝังโลหิต เหตุผลที่เกิดความสงสัย เพราะนางเห็นเลือดในวรยุทธ์ของอีกฝ่าย ในการฝึกฝนวรยุทธ์นี้ไม่เพียงแต่ต้องใช้เลือดของตัวเองเท่านั้น แต่ยังต้องใช้เลือดของอีกฝ่ายด้วย

หลังจากอยู่ในเป่ยไห่หลายวัน นางก็มีความเข้าใจทั่วไปเกี่ยวกับวรยุทธ์ของสำนักต่างๆ ซึ่งพลังยุทธ์ที่ชั่วร้ายนั้น เหมือนจะมีเพียงการฝังโลหิตเท่านั้น

แต่ทำไมฉางเฮิ่นเทียนถึงใช้พลังยุทธ์นี้

นี่คือเคล็ดวิชาลับเฉพาะตัวของตู้เยี่ยนไม่ใช่หรือ

หรือว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของตู้เยี่ยน?

หรือว่า เขามีความสัมพันธ์บางอย่างกับตู้เยี่ยน?

ในหัวของอินชิงเสวียนเกิดความสับสน แต่ไม่นานนางก็สงบลง

แค่พรุ่งนี้ลองหาโอกาสถามฉางเฮิ่นเทียนว่าอยู่บนเขาตลอดเวลาหรือไม่ แล้วก็จะทราบทุกอย่างโดยกระจ่างเอง

หลังจากนั้นนางก็ใช้ ทักษะช่วงชิงโชคลาภกับเฟิงเอ้อร์เหนียง

ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น อินชิงเสวียนก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง มันได้จริงๆ ที่เหลือก็ดูว่าจะมีการจำกัดจำนวนครั้งหรือไม่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อินชิงเสวียนก็สงบจิตใจ นำกระแสพลังทั้งสองนี้ไปใช้เป็นประโยชน์ของตัวเอง

เวลาผ่านไป เมื่อท้องฟ้าเริ่มสาง

อินชิงเสวียนก็ตื่นขึ้นอย่างสดชื่น

“เฟิงเอ้อร์เหนียง มีข่าวเกี่ยวกับลูกข้าบ้างไหม”

เฟิงเอ้อร์เหนียงลืมตาขึ้นทันที

“แม่นางอิน เจ้าตื่นแล้วหรือ”

ตอนที่ลุกยืนขึ้น นางก็รู้สึกเวียนหัวโดยไม่ทราบสาเหตุ

นางคลี่ยิ้มทันที

“น่าจะมีข่าวเร็วๆ นี้”

แต่ในใจกลับรู้สึกเยียบเย็น

มีคนออกค้นหาตั้งมากมาย และตลอดทั้งคืนก็ยังไม่มีวี่แวว จึงมีโอกาสที่จะเจอเลือนรางมาก

ฉางเฮิ่นเทียนก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ถามอย่างเป็นห่วง “แม่นางอิน เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง”

ผู้อาวุโสหันโบกมือ ศิษย์ทั้งสองที่อยู่ข้างหลังก็ถอนตัวออกไปทันที และปิดประตูหิน

บ้านหินเล็กๆ ในห้องนี้ไม่มีแสงแดดสาดส่อง ให้ความรู้สึกหดหู่ลึกๆ

อินชิงเสวียนแอบโคจรกำลังภายใน พร้อมที่จะแลกพลังมิติได้ตลอดเวลา

แต่เพียงชั่วครู่ ผู้อาวุโสหันก็ถอนความกดดันอันท่วมท้นกลับคืน

เขาหรี่ตาลง ถามด้วยน้ำเสียงสงบ “ชิงเสวียน ลูกของเจ้าหายไปจริงๆ หรือ”

ใบหน้าของอินชิงเสวียนเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชาทันที

“ผู้อาวุโสหันหมายความว่าอะไร หรือคิดว่าข้าพูดปด?”

ผู้อาวุโสหันก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าสามารถพกพาน้ำพุวิญญาณในมิติไปได้ทุกที่ เช่นนั้นการซ่อนเด็กจะไปยากอะไร”

อินชิงเสวียนถอดกำไลข้อมือออกจากข้อมือ นางนำมันมาจากในวัง ซึ่งสีนั้นเหมือนทะเลที่หายากมาก

นางสะบัดข้อมือ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่คือกำไลทะเลครามฟ้าใสของวิเศษข้าถือติดตัว ผู้อาวุโสหันคิดจริงหรือว่าสามารถซ่อนคนเป็นๆ ในกำไลนี้ได้ ถ้าผู้อาวุโสหันต้องการ ข้าก็สามารถมอบมันให้ได้แต่ว่า ท่านต้องเอาลูกข้ามาแลก”