สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 106

น้ำเสียงของเย่จิ่วอวี้ราบเรียบและสงบ กระแสเสียงกลับก็ไม่เย็นชา

แต่เสียงที่ราบเรียบราวกับน้ำนี้ เป็นเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ที่กระทบหัวใจของอินชิงเสวียน อย่างแรง ทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่

แม้ว่าชายตรงหน้าจะอายุยังน้อย แต่เขาก็คือฮ่องเต้ที่แท้จริง

เขามีอำนาจกุมความเป็นความตายของทุกคน!

ตัวเองแค่อาศัยสองกลยุทธ์เพื่อรับความโปรดปรานชั่วคราว หากวันหนึ่งพูดผิดและทำให้ฮ่องเต้โกรธจริงๆ บางทีอาจจะซวยจริงก็ได้ ต่อไปห้ามพูดจาเหลวไหลอีก ต้องระมัดระวังให้เต็มที่...

เมื่อเย่จิ่วอวี้ก้มมองดู เขาก็บังเอิญเห็นลำคอสีขาวราวกับหยกของขันทีน้อย

เขารีบเบือนหน้าหนี พูดเบาๆ “เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันนั้นจะไม่เกิดขึ้น”

ทันใดนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อและพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ไปเอาแตงโมลูกเขียวๆ ของเจ้ามาให้เราชิมหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อินชิงเสวียนรู้สึกตัวทันที อุ้มแตงโมมาหั่นแบ่งหลายๆ ชิ้น แล้วส่งมอบอย่างระมัดระวัง

เย่จิ่วอวี้กัดเข้าไปแล้วก็รู้สึกถึงความหวานแผ่ซ่านเข้ามาในลำคอ ซึ่งทำให้อวัยวะภายในของเขาผ่อนคลาย

“นี่คือสิ่งที่เจ้าปลูกในสวนอวิ๋นเซียงงั้นรึ”

“พ่ะย่ะค่ะ” อินชิงเสวียนยืนเคียงข้างและพูดด้วยความเคารพ

“เป็นสิ่งที่ช่วยคลายร้อนได้ดีจริงๆ”

เย่จิ่วอวี้กินไปสองชิ้นแล้วเช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้า

“เอาที่เหลือไปมอบให้ทหารเถอะ เราชิมสักหน่อยก็พอแล้ว”

แล้วจึงมีคนหยิบแตงโมที่เหลือออกมาทันที

ในเวลานี้ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่

ทหารองครักษ์ที่ตามมาหลายคนเฝ้าประตู มีเพียงอินชิงเสวียนและเย่จิ่งอวี้อยู่ในห้องทรมาน แล้วบรรยากาศก็กดดันอย่างอธิบายไม่ได้

แต่มีเพียงอินชิงเสวียนเท่านั้นที่สำรวมอาการของตัวเอง เย่จิ่งอวี้ได้ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าคาง เอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ ดวงตาของเขาปิดลงเล็กน้อย ราวกับว่าต้องการงีบหลับ

ไม่ว่าจะเป็นห้องหนังสือหรือตำหนักเฉิงเทียน ล้วนมีหก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ช่วยคลายความร้อน แม้ว่าจะมีพื้นที่ส่วนเย็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่ในห้องกว้างนั้นกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื่น

ทว่าห้องทรมานถูกสร้างขึ้นใต้ดินครึ่งชุ่น และเย็นกว่าที่อื่นๆ อยู่แล้ว ตอนนี้ฝนเริ่มตกอีกครั้งและมีลมเย็นพัดเข้ามาทำให้เย่จิ่วอวี้รู้สึกง่วงนอน

ตั้งแต่ต้นฤดูร้อนเป็นต้นมาเขานอนไม่หลับทั้งคืน นอกจากนี้ ความแห้งแล้ง ผู้คนหิวโหย แมลงศัตรูพืช และสงครามที่ผ่านมา ทำให้เขาคิดถึงเรื่องนี้ทุกคืน จิตใจของเขาตึงเครียดจนยากจะผ่อนคลาย

วันนี้รู้สึกปลอดโปร่งนัก จิตใจก็ผ่อนคลายจึงงีบหลับไปสักพัก

อินชิงเสวียนยืนอยู่ข้างๆ เย่จิ่งอวี้ มองใบหน้าคมสันราวกับดาบ ดวงตาสั่นไหว และความคิดก็แวบขึ้นมาในหัวของนางทันที

ถ้าหยิบมีดออกมาตอนนี้และฆ่าเย่จิ่วอวี้ จะเป็นเช่นไร

นางจะถูกฆ่าตายทันที หรือนางจะรอดกลับวังและขึ้นครองบัลลังก์ในฐานะไทเฮา

ดูเหมือนว่าตัวเองจะมีความผูกพันกับในวังพอดู

เมื่อคิดถึงวรยุทธ์ที่น่าทึ่งของเย่จิ่งอวี้ อินชิงเสวียนก็สะบัดศีรษะเร่าๆ อีกครั้ง

ผู้ฝึกยุทธ์มีการระวังตัวดีมาก ศีรษะของนางอาจจะกระเด็นออกไปก่อนที่นางจะหยิบมีดออกมาด้วยซ้ำ

ลองคิดถึงสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้จริงดีกว่า

ตอนนี้นางต้องรีบไปพบจอมพลเฒ่ากวน ค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับจดหมายตอบกลับของตระกูลอิน และเหตุใดอินสิงอวิ๋นพี่ชายคนโตของเจ้าของร่างเดิมจึงหนีไปหลังจากสารภาพผิด

คงจะดีไม่น้อยหากนางสามารถสะสางความผิดของตระกูลอินได้ด้วยความสามารถของนาง แต่ถ้านางทำไม่ได้ นางก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทาน้ำมันมวยฝ่าเท้า และวิ่งหนีไปพร้อมกับเจ้าหมาน้อยของนาง

สิบห้าวันนี้อาจเป็นโอกาสสุดท้ายในการหาเงินของนาง

ชุดชั้นในและกางเกงชั้นในตัวเล็กน่าจะทำกำไรให้นางได้มาก เมื่อนึกถึงนายหญิงในวังที่กระตือรือร้นที่จะเกาะติดเย่จิ่งอวี้ อินชิงเสวียนก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย

แต่ในบรรดาพวกนางก็มีคนที่ไม่ชอบฮ่องเต้ อย่างเช่นสวีจือย่วนเป็นต้น

เมื่อนึกถึงท่าทางที่นางแสดงออกต่อการตายของเจ้าของร่างเดิม อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ไม่สามารถบอกได้ว่านางเสียใจหรือสะใจกับการตายของเจ้าของร่างเดิม

หลังจากนึกถึงบุคลิกที่อ่อนโยนและอ่อนแอของสวีจือย่วนแล้ว อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าน่าจะเป็นแบบแรกมากกว่า หรือนางรู้จักเจ้าของร่างเดิม แต่นางไม่ได้รับการถ่ายทอดความทรงจำเหล่านั้น

ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร แค่กลับไปถามอวิ๋นฉ่ายกับยายหลี่คืนนี้ก็รู้แล้ว

เมื่อนึกถึงวังเย็น อินชิงเสวียนก็นึกถึงเจ้าหมาน้อยตัวนุ่มนิ่ม เจ้านั่นยิ่งโตยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งเหมือนพ่อสารเลวของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ไม่รู้ว่าสีหน้าของเย่จิ่วอวี้จะเป็นอย่างไร หลังจากที่เขารู้ว่าตัวเองมีลูกชายแล้ว...

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะคิดเรื่อยเปื่อยกว่าชั่วยาม และในที่สุดฝนก็หยุดตก

สายลมพัดเข้ามาในห้องทรมาน ผสมกับกลิ่นสดชื่นของพืชพรรณ

อินชิงเสวียนสมองปลอดโปร่ง รีบเดินไปที่ประตูทันที

เสียงพูดเสียงดัง “ฝนหยุดแล้ว รีบฝึกทหารตอนที่อากาศยังไม่ร้อนเถอะ”

“ได้”

หลายคนมองหน้ากันอย่างเกลียดชัง แล้วต่างก็กลับเข้าไปในห้องของตน...

ณ จวนอ๋อง

เย่จิ่งเย่ากำลังเขียนคิ้วที่หน้ากระจก เมื่อเขาคิดถึงคิ้วสีเข้มและหนาทั้งสองที่ถูกอินชิงเสวียนฌกนออก เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธจนประกายไฟลุกโชนในดวงตา

หลังจากแก้ไขหลายครั้ง ในที่สุดเย่จิ่งเย่าก็ลุกขึ้นยืนด้วยความพึงพอใจกับคิ้วหนาสองข้าง

สาวใช้ยืนอยู่ข้างหลัง รู้สึกขันแต่ไม่กล้าหัวเราะ ต่างก็กลั้นขำจนปวดท้อง

เมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขา เย่จิ่งเย่าก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“ทุกคน ออกไปให้หมด”

ทันใดนั้นสาวใช้ก็รู้สึกราวกับว่าพวกนางได้รับการนิรโทษกรรม ต่างก็ก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากสงบโทสะในใจแล้ว เย่จิ่งเย่าก็หันหน้าไปทางเจียงซิ่วหนิงซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ อย่างสงบ

“จดหมายของเจ้าถูกส่งไปหรือยัง”

เจียงซิ่วหนิงมองที่ปลายจมูกของตัวเอง

“ส่งแล้ว”

เย่จิ่งเย่ากล่าวว่า “ดีเลย”

เจียงซิ่วหนิงลุกขึ้นยืน

“ถ้าท่านอ๋องไม่มีอะไรแล้ว หม่อมฉันขอตัว”

เย่จิ่งเย่าพูดอย่างเย็นชา “ทำไม เจ้าคิดว่าเราดูน่าเกลียดนักหรือ”

เจียงซิ่วหนิงกำหมัดแน่น พยายามอย่างเต็มที่ไม่ไหล่สั่น

“มิได้พะ จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีผ้าที่ต้องปัก หวังว่าท่านอ๋องจะอนุญาต”

เย่จิ่งเย่าพูดอย่างไม่อดทน “วันๆ เอาแต่ปักผ้า ไปเถอะ”

เจียงซิ่วหนิงวิ่งหนีไปทันที เมื่อเห็นไหล่ของนางสั่น เย่จิ่งเย่าก็โกรธอีกครั้ง แล้วเตะเก้าอี้ไป

เมื่อนึกได้ว่าการฝึกทหารของอินชิงเสวียนในสนามฝึกใกล้เข้ามาแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะกัดฟัน

“อินชิงเสวียน ข้าจะสั่งสอนบทเรียนให้หญิงเลวอย่างเจ้า”

“เด็กๆ นำม้าของข้ามา!”