สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1061

“แม่นางอิน! แม่นางอิน?”

เฟิงเอ้อร์เหนียงก้าวไปข้างหน้า และมีร่างหนึ่งเหาะลงมาจากข้างบน

พูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ให้นางตายหรอก”

เฟิงเอ้อร์เหนียงคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“ผู้อาวุโสหันได้โปรดรักษาสัญญาด้วย ขอเพียงแม่นางอินส่งมอบน้ำพุวิญญาณ ก็ปล่อยนางกลับไปยังเมืองหลวง นางเป็นเพียงเด็กรุ่นหลัง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่ควรให้นางเข้ามาพัวพันกับความแค้นของคนรุ่นก่อน”

ผู้อาวุโสหันแค่นเสียงกล่าวว่า “เรื่องพวกนี้ต้องให้เจ้าสอนด้วยรึ”

เฟิงเอ้อร์เหนียงโขกศีรษะคำนับทันที

“เฟิงอวิ๋นลี่ไม่กล้า ผู้อาวุโสหันได้โปรดปลดการควบคุมฉุยอวี้ด้วย พวกเราพี่น้องสัญญาว่าจะอยู่ในตำหนักเทพแต่โดยดี จะอุทิศตนเพื่อศึกการแย่งชิงทางสู่วิถีแห่งสวรรค์”

ผู้อาวุโสหันไม่ตอบ เพียงโบกมือสั่งการคนที่อยู่ข้างหลัง

“พาตัวอินชิงเสวียนไป!”

ทันใดนั้นเฟิงเอ้อร์เหนียงก็เริ่มวิตกกังวล นางเอื้อมมือออกไปคว้ากางเกงของผู้อาวุโสหัน แต่ถูกผู้อาวุโสหันเตะออกไป

“เฝ้าดูฉุยอวี้ไว้ให้ดี เมื่อเสร็จงานแล้ว จะไปหานางเอง”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ ตัวเขาก็เหาะออกไปแล้ว

“ผู้อาวุโสหัน ผู้อาวุโสหัน!”

เฟิงเอ้อร์เหนียงไล่ตามไปหลายก้าว และทันใดนั้นก็นั่งแหมะลงบนพื้นเหมือนลูกยางที่ถูกเจาะลมออกจนแฟบ

ภายในมิติ

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนถูกจับตัวไป เหมยชิงเกอก็ตกใจ

“แม่นางอิน! เสี่ยวหนานเฟิง เราจะออกไปช่วยแม่ของเจ้าได้อย่างไร”

เสี่ยวหนานเฟิงนั่งแกว่งน่องสั้นๆ ไปมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เหมยเหนียงเหนียงไม่ต้องกังวล เด็จแม่กำลังหลอกพวกเขาอยู่”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

เหมยชิงเกอมองดูหน้าจอขนาดใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเทียบกับฉุยอวี้แล้ว นางย่อมเป็นห่วงลูกสาวของตัวเองมากกว่า

เสี่ยวหนานเฟิงกระโดดลงจากเตียงหลังใหญ่ แล้ววิเคราะห์ด้วยท่าทางจริงจัง “ตอนที่เด็จแม่รับชามมานางยิ้มบางๆ นั่นเป็นเพราะว่าเดาได้แล้ว เหมยเหนียงเหนียงไม่ต้องห่วง เด็จแม่ฉลาดมาก!”

จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววของเจ้าเด็กเปรตที่หายตัวไป เหมยชิงเกอยังมาหายตัวไปอีก อีกทั้งประตูของตำหนักเทพยังมาถูกพวกปลาซิวปลาสร้อยเปิดออกอีก จิตใจของผู้อาวุโสหันสับสนยิ่งนัก

เขาไม่มีเวลาที่จะรออีกต่อไป

พลังของเขาก็ลดลงมากอย่างอธิบายไม่ได้อีก หลายวันนี้ยิ่งโชคร้ายโดยไม่มีสาเหตุ ถึงขนาดที่ว่าดื่มน้ำเย็นยังสำลักได้ ฉะนั้นตอนนี้เขาต้องเอาน้ำพุวิญญาณมาโดยเร็วที่สุด

“ไปเอาน้ำพุบนเขามาถังหนึ่ง สาดนางให้ตื่น”

อินชิงเสวียนลืมตาพอดี ถามด้วยความสับสนเล็กน้อย “ที่นี่...คือที่ไหน”

ผู้อาวุโสหันยกมือห้ามศิษย์ที่กำลังจะไปตักน้ำ และโบกมือให้พวกเขาออกไป

“ที่นี่ย่อมเป็นตำหนักเทพอยู่แล้ว ที่ต้องทำแบบนี้เพราะข้าไม่มีทางเลือกอื่น ขอให้แม่นางอินจงนำน้ำพุวิญญาณออกมา ตราบใดที่สามารถเลื่อนขึ้นความแข็งแกร่งของตำหนักเทพได้ วันหน้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นผู้ที่สังหารมารดาของเจ้าแน่นอน”

อินชิงเสวียนเขย่าโซ่ มองไปที่ผู้อาวุโสหัน แล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสหันต้องการจะเอาไปใช้เอง หรือให้ทุกคนในตำหนักเทพดื่ม?”

“โอ้ เรื่องนี้มันต่างกันด้วยรึ”

ผู้อาวุโสหันถามขณะลูบเครา