สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1075

ฝ่ามือนั้นเร็วมาก จนเจวี๋ยอิ่งเห็นเป็นภาพติดตา คิดจะหลบก็สายเกินไปเสียแล้ว

ปัง!

เสียงอึกทึกดังขึ้นในหน้าอกของเจวี๋ยอิ่ง ทันใดนั้นเขาก็ลอยลิ่วออกไปราวกับว่าวสายป่านขาด และกระแทกเข้ากับกำแพงวังหลวงอย่างแรง

แต่แรงนั้นยังไม่ลดน้อยลง เสียงปังดังสนั่น กำแพงวังหลวงถูกเจวี๋ยอิ่งกระแทกจนพังทลาย ทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์

“หัวหน้า!”

องครักษ์เงาหลายคนใช้วิชาตัวเบาไปช่วยพยุงเจวี๋ยอิ่งที่กระอักเลือดขึ้นมา

“ทำอย่างไรดี ฝ่าบาทฝึกพลังยุทธ์แบบไหนกัน ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้”

องครักษ์หมายเลขสามทั้งตกใจและหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลออกมาที่ปลายจมูก

“ไม่รู้ ปกติฝ่าบาทเป็นคนสุขุมเยือกเย็น ไม่เคยคลุ้มคลั่งขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะธาตุไฟเข้าแทรกแน่ๆ”

เจวี๋ยอิ่งลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก

“ก่อนจากไปฮองเฮากำชับให้ปกป้องฝ่าบาทให้ดีเป็นพิเศษ วันนี้แม้ต้องตาย เราก็ต้องหยุดเขาให้ได้”

เขาผลักเหล่าพี่น้องออกไป แล้ววิ่งฝ่าเข้าไปอีกครั้ง

เย่จิ่งอวี้ไม่หันกลับมามอง สะบัดฝ่าเท้าเตะออกไปทันที

พลังมหาศาลพุ่งกดดันใส่เจวี๋ยอิ่ง เจวี๋ยอิ่งคล้ายจะได้ยินเสียงกระดูกหักของตัวเอง แต่เขาก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจับเย่จิ่งอวี้

“ฝ่าบาท ตื่นเถิด ท่านยังมีองค์ชายน้อย ยังมีฮองเฮาอยู่!”

เมื่อเทียบกับความลับเหล่านั้น เจวี๋ยอิ่งให้ความสำคัญกับสุขภาพของเย่จิ่งอวี้มากกว่า หากฝ่าบาทเสียสติ การปกปิดทั้งหมดก็ไร้ความหมาย

เย่จิ่งอวี้ตกใจเล็กน้อย

ดูเหมือนจะมีแสงสว่างขึ้นในใจของเขา แต่กำลังภายในร่างกายไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอีกต่อไป มันยังคงพุ่งขึ้นหว่างคิ้วอย่างบ้าคลั่ง

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาต้องหยุดมือ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เสียงคำรามอย่างต่อเนื่องราวกับเสียงฟ้าร้องจากฟ้าทำให้เหล่านกกาตกใจ

ในเวลาเดียวกัน เสียงคมชัดดังก้องในหัวของเขาเบาๆ โซ่ตรวนที่มองไม่เห็นซึ่งกักขังเขาไว้เป็นเวลาหลายวัน ในที่สุดก็แตกออกเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วน ใบหน้างดงามหยาดเยิ้มก็ครอบงำจิตใจของเขาทั้งหมด

ณ อารามซ่างชิงกวน

นักพรตเทียนชิงกำลังเทศนาผู้คน ใบหน้าสงบมีเมตตา ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความปรานี

ข้างหลังเขา นักพรตน้อยชิงฮุยเงยหน้าขึ้น มองดูกลุ่มเมฆพายุลมบนท้องฟ้า ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย รู้สึกเคลือบคลุมไม่แน่นอน

เป็นเขาหรือเปล่า

เขามีความแข็งแกร่งขนาดนั้นจริงๆ หรือ

ขณะที่ชิงฮุยกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นักพรตเทียนชิงก็เทศนาพระคัมภีร์เสร็จแล้ว พูดกับทุกคนว่า “วันนี้พอแค่นี้ก่อน พวกเจ้าทุกคนกลับไปพักผ่อนเถิด!”

ทุกคนยังคงรู้สึกไม่อิ่มใจ การเทศนาคัมภีร์เต๋าของนักพรตเทียนชิงนั้นเข้าใจง่าย เหมือนจะมีพลังในการชำระจิตวิญญาณให้บริสุทธิ์ ใครก็ตามที่ฟังการเทศนาของเขา จะรู้สึกว่าตัวเองรู้แจ้งมากขึ้น

พวกเขาเฝ้าดูนักพรตเทียนชิงเดินเข้าไปในอารามเต๋าที่รายล้อมไปด้วยลูกศิษย์ จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปอย่างช้าๆ

หลังจากปิดประตูแล้ว นักพรตเทียนชิงก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือศีรษะ

เขาลูบเคราสีเทาแล้วพูดว่า “ไม่คิดว่าจะมีบุคคลเช่นนี้ในเมืองหลวง บางทีข้าควรจะพบกับเขาสักหน”